tutaj - Bogatynia

Wypowiedzi powodzian.
Dramat mieszkańców
„Dosłownie chwila i wszystko
poszło, całe mieszkanie,
nie mamy nic, tylko to
co na sobie, ale najważniejsze,
że wszyscy żyjemy,
cała rodzina i mamy
dach nad głową w szkole, da
się żyć...”
„Sprzątamy, powoli, szok
jak to wszystko
płynęło, dobrze, że mamy
co jeść, ciepłe jedzenie
w szkole, jest woda do picia,
wie pan, teraz ludzie jakoś
tak inaczej ze sobą rozmawiają,
wzajemnie sobie pomagają,
dobrze, że nie zostaliśmy
z tym wszystkim
sami, jest wojsko, strażacy...”
„Co teraz będzie, na razie
mieszkamy w szkole,
jest wszystko, dużo pomocy,
co będzie dalej, Burmistrz
obiecał, że będziemy
mieli gdzie mieszkać, mają
być jakieś domy, czy coś takiego...”
„Ludzie nam pomagają, tyle
wzajemnej życzliwości, ale
strach był, woda przyszła
tak nagle, wszyscy
się baliśmy, co będzie
dalej, dobrze, że wojsko mi
pomaga, sama nie dałabym
rady tego posprzątać...”
„Już dostaliśmy pieniądze,
będzie na najpotrzebniejsze
rzeczy, i tak nie wiadomo
od czego zacząć,
taka tragedia...”
„Dobrze, że ktoś do nas
przyszedł, samemu trudno
wytrzymać z tym wszystkim,
jest pomoc, duża
pomoc, a panowie jeszcze
do nas przyjdą”
„Nie ma co siedzieć, cały
czas pracujemy, tylko tak
da się nie zwariować, trzeba
to wszystko uporządkować,
jest wojsko,
sprzęt, pomagają...”
„Trzeba dalej jakoś żyć, nie
ma co, teraz to będzie roboty,
może jak wszyscy wezmą
się do roboty to
jakoś odbudujemy
Bogatynię...”
„Panie, rzeczy materialne
to sobie można
kupić, pralka, lodówka,
telewizor. Tu popłynęło
całe moje
życie, wspomnienia,
dzieciństwo. Nie ma nic,
tylko gruzy. I gdzie tu
wracać teraz wspomnieniami
Koszmar!”
„Bóg
czuwał,
że woda nie przyszła
w nocy. Aż strach pomyśleć,
co mogłoby się
wtedy dziać...”
„Nigdzie się stąd nie ruszę!
Mam to wszystko
zostawić, żeby rozkradli.
Pójdę do szkoły,
a to zostawię złodziejom
Żona z dziećmi
niech idzie, ja tu
zostaję!...”
„Wszystko zalane. Ledwo
zdążyłam krowy odwiązać.
Stałam już po
szyję wodzie jak je ratowałam.
Potopiły mi
się kaczki, króliki,
Fot. M. Ch.
6