"Səməd Vurğun - Aşıq Şəmşir dastanı"

laqlara, ana təbiətin azad qoynuna səsləyirdi.
“Dağlar” rədifli bir məş hur gəraylısında da “İlha -
mını sizdən aldı mənim sazım, sözüm, dağlar”
söyləməsi qətiyyən təsa düfi deyildi. Bu, böyük
bir həqiqət idi. Digər tərəfdən, Sovet hakimi -
yyə tinin qurulması, xalq ların, mədəniy yətlərin
bir-birinə qat-qarış edil mə si nəticəsində sazımı -
zın, aşıq sənətinin, us tad lığın, dədəliyin sıxışdı -
rılıb arxa plana keçirilməsi, zatıqırıq şeirin,
zatıqırıq ədəbiyyatın yaradılmasının təbliği və
tələb olunması bir və tənpərvər ziyalı, xalqının
təəssübünü çəkən bö yük şair olaraq Səməd Vur -
ğunu çox ağrıdırdı. O daim yaxşı xalq sənətka -
rının, kamil, ustad aşığın sorağında idi. XX əsrin
Tufarqanlı Abbası na, Xəstə Qasımına, Yunis
Əmrəsinə, Şıx Alısına, Miskin Abdalına, Dədə
Ələsgərinə və b. ehtiyac duyurdu. Yaxşı, gözəl,
poetik aşıq şeirlərinin yenə yaranmasını arzula -
yırdı. Bu cür istedadlı xalq sənətkarlarının axta -
rılıb, tapılıb üzə çıxarıl masına, təbliğ edilməsinə,
himayə olunmasına çalışırdı. Amma mükəmməl,
təsirli, poetik, qüsursuz aşıq şeirlərinə yaşadığı
dövrdə çox az-az rast gəldiyi üçün təəssüflənirdi,
ürəyi ağrıyırdı.
46