Αναζητώντας την ελεύθερη αναζήτηση - eBooks4Greeks.gr

Ένα µικρό ανοιχτό φορτηγάκι ήταν σταµατηµένο λίγα µέτρα µακριά. Πέντε
γεροδεµένοι άντρες φόρτωναν βιαστικά αξίνες, φτυάρια, σκαπάνες, βούρτσες, µικρά
πινέλα και πλαστικά δοχεία. Ένας από αυτούς φαινόταν να είναι ο επικεφαλής της
µικρής αυτής οµάδας. Έδειχνε πιο νέος από όλους τους άλλους και είχε ένα ιδιαίτερα
γοητευτικό στυλ που δηµιουργούνταν από τα µικρά στρογγυλά γυαλιά που φορούσε
και το ηλιοκαµένο του δέρµα. Τα µαύρα του µαλλιά ήταν πολύ κοντά κοµµένα και
ερχόταν σε πλήρη συµφωνία µε το µαύρο πουκάµισο και παντελόνι που «έντυναν» το
ψηλό αδύνατο σώµα του. Τους πλησίασα, καθώς ήµουν υποχρεωµένη να περάσω από
δίπλα τους για να βρεθώ στο αυτοκίνητο. Ένας από την οµάδα, µόλις αντιλήφθηκε
πρώτος την παρουσία µου, έκανε νόηµα στον γοητευτικό άντρα που βοηθούσε τους
υπόλοιπους να φορτώσουν αυτό το υλικό.
- «Λουκά … Μια κυρία … »
Γύρισε αµέσως την πλάτη του και µε κοίταξε µε ένα βλέµµα περιέργειας και
ταυτόχρονα έκπληξης. Άφησε γρήγορα στο χώµα τα πράγµατα που κρατούσε.
-«Παιδιά, συνεχίστε εσείς να φορτώνετε! Έρχοµαι σε λίγο»
Προχωρούσε µε σταθερά βήµατα προς το µέρος µου. Μόλις σταµάτησε
µπροστά µου, ένα ελαφρό χαµόγελο σχηµατίστηκε στο πρόσωπό του. Τα «ζεστά»
καστανά του µάτια είχαν µια γλυκύτητα πίσω από την οποία, όµως, µπορούσε κανείς
να διακρίνει το φλογισµένο πάθος για ζωή και την δύναµη και πίστη που αυτά
έκρυβαν.
- «Καλησπέρα … Μήπως µπορώ να σας βοηθήσω; Ψάχνετε κάτι ή χάσατε τον
δρόµο;»
Η φωνή του είχε έναν κρυστάλλινο τόνο, σαν ένα καθαρό, διάφανο,
τρεχούµενο νερό που «έρεε» αργά µέσα από δύο ωραία σαρκώδη χείλη. Χαµογέλασα.
Τελικά, µάλλον, ήµουν πολύ εκκεντρική για να επιλέγω για εξόρµηση µέρη τόσο
απόµερα που οδηγούσαν στο εύλογο συµπέρασµα ότι «χάθηκα» ή, απλώς, τριγυρνάω
στα «χαµένα».
- «Καλησπέρα. Σας ευχαριστώ, αλλά µην ανησυχείτε. ∆εν χάθηκα. Απλώς έχω
αφήσει λίγο πιο πέρα το αυτοκίνητό µου … »
Σάστισε για λίγο και κατόπιν γέλασε µε µια παιδική αµηχανία θέλοντας να
κρύψει την έκπληξή του.
- «Α … Τότε … Ωραία … Κανένα πρόβληµα, λοιπόν!»
Αυτή η αρκετά κωµική αντίδραση αµηχανίας και σύγχυσης µε έκανε να
γελάσω και εγώ αυθόρµητα.
- «Ναι. Κανένα πρόβληµα!»
Κοιταχτήκαµε για λίγο στα µάτια χωρίς να µιλάµε.
- «Ε … Ωστόσο … Μια που το έφερε η στιγµή … Ας συστηθούµε επ’ ευκαιρίας …
Λουκάς Λασκαράτος. Χάρηκα πολύ»
Άπλωσε το χέρι του σε µια τυπική χειραψία για να µε χαιρετήσει.
- «Χαίρω πολύ. Εύα Κοµνηνού. Είστε από εδώ; Από το νησί;»
Χαµογέλασε γλυκά κουνώντας δυο-τρεις φορές το κεφάλι του αρνητικά.
- «Όχι, όχι … Εγώ ανήκω στο απέναντι πέλαγος, το Ιόνιο. Η καταγωγή µου είναι από
την Κεφαλονιά, αλλά ζω εδώ και χρόνια στην Αθήνα, όπου εργάζοµαι ως
Αρχαιολόγος. Στην Πάτµο ήρθα στα πλαίσια µιας αποστολής ερευνητικού
χαρακτήρα. Συγκεκριµένα, στην πόλη Φόρα, που ήταν κάποτε η αρχαία πρωτεύουσα
του νησιού, στον λόφο Καστέλι, αν γνωρίζετε το µέρος, αναφέρεται σε αρχαία
συγγράµµατα ότι υπήρχε το Ιερό του Θεού Απόλλωνα, ευρήµατα, όµως, δεν έχουν
ακόµη βρεθεί. Ωστόσο, σύµφωνα µε πρόσφατες αρχαιολογικές ανακαλύψεις,
αποδεικνύεται η ύπαρξη µιας αρχαίας ακρόπολης του 4ου π.Χ. αιώνα και µιας πόλης
που άνθισε στην ευρύτερη περιοχή την περίοδο του 6ου µε 4ου αιώνα π.Χ. Τµήµατα
της Μονής του Ιωάννη του Θεολόγου και επιγραφές αποδεικνύουν ότι στην θέση της
41