KIP nr 6 - Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie

KULTURA I PIEŚŃ Nr 6 (19). 2011r. – str. 25
wstawała nawet do klozetu, miała pod łóżkiem emaliowany na biało „basen". Teraz, kiedy jestem już w drugiej
klasie, czytała mi bardzo rzadko i bardzo krótko, czasem.
Wracałem z Olszynek znużony, słońce prażyło. Ludzi na chodnikach było pełno, przewalali się w
zgiełku w obydwie strony i ten zgiełk wraz z upałem tworzyły nie byle wrzący tygiel. Pragnąłem ciszy.
Innych myśli. Jakichś rozważań. Chciałem z tego, jakby bezsensownego tygla, w którym sam istniałem,
uciec. Jeżeli jest to nawet owa wspaniała cywilizacja, to miałem jednak ochotę chociażby trochę w niej
pomyśleć. Pierwsze wysokie drzwi kościoła „akademickiego" były otwarte szeroko i wszedłem w nie, w
ukojenie palców zanurzonych w chłodnej kamiennej kropielnicy, z ulgą. Minąłem wewnętrzne skrzydła i,
oto, tamten świat, którego przestałem pragnąć, zniknął, jakby przestał naraz istnieć. Jakby nie istniał nigdy.
Nie docierał do stalli i ławek z ulicy nawet najcichszy odgłos, nawet szmer tamtych odgłosów.
Główny ołtarz był pełen milczącego światła, boczne ołtarze tkwiły przy ścianach zamyślone nad
człowiekiem, może i nade mną, któremu służyły istnieniem. Wysoko w nawie przed obrazem złociły się
w powietrzu drobniuteńkie pyłki, wirujące wolniutko w niewidocznych prądach i wydawało mi się, że
mówią swym ruchem coś do mnie, zauważalne jedynie tutaj: może o przystani spokoju dla każdego, o
upale i zgiełku, o których warto zapomnieć, może o problemach z labą i losie przed rokiem jeszcze nieodgadnionym,
w który człowiek wkracza, wcale go bynajmniej nie pragnąc i często jakby wbrew sobie, tu
zaś myśleć o nim najłatwiej, zastanawiać się, gdy nici zgiełku odcięte, gdzie pył szepcze każdemu prawdę o
prawdzie pyłu. I cieszyłem się, że tu wstąpiłem, czyniąc tak od czasu do czasu z własnej i nieprzymuszonej
woli akurat dzisiaj, bo dziś było mi to - jak właśnie pojąłem - potrzebne. Siedziało jeszcze w ławkach
ze czworo takich jak ja, chociaż zupełnie dorosłych: niewiele, bo też nie było żadnych mszy do południa,
lecz właśnie wtedy najlepiej rozmawia się myślą z przestrzenią, z ołtarzami i obrazami, z tajemnicami
istnienia. Okazywały się wówczas dostępniejsze w tej skarbnicy rozważań zupełnie odmiennych od
życia ulicy, życiem zamykającym usta chodników i jezdni już w otwartych drzwiach świata innych wartości.
I kiedy wyszedłem już stamtąd, nie odczuwałem upału i nie słyszałem zgiełku, które jakby się oddaliły
i brakło im do mnie dostępu: obserwowałem ulicę jakoby z oddali, jakby to, co współtworzyło właśnie
w tej chwili chłopaka, nabrało jakichś nowych, odmiennych cech.
Jerzy S. Nawrocki otrzymuje dyplom uznania
od prezesa RSTK Józefa Kawałka.01.09.2008
Jerzy Nawrocki (drugi z prawej), jako kierownik
Sekcji Literackiej RSTK.
Jerzy S. Nawrocki wśród członkó w RSTK po
prezentacji powieści „Cienie” w WDK w Podka r-
packiej Izbie Poetó w dnia 22.01.2009: Od lewej:
Maria Rudnicka, Jerzy S. Nawrocki, Alicja
Borowiec, Danuta Ciupak, Edyta Pietrasz,
Zyg munt Kiełbowicz. W drugim rzędzie: Józef
Kawałek, Czesław Drąg, Stani sław Dworak,
Julian Szczygieł.