با آخرین نفس‌هایÙ

(2)
1972
در سال براي عرضه فيلم جذابيت پنهان بورژوازي به فستيوال،‏ بعد از سالها به
لوسانجلس رفتم.‏ در خيابانهاي آرام بورليهيلز قدم ميزدم و از نظم و آرامش،‏ همان صلح و
صفاي آشناي آمريكايي لذت ميبردم.‏
روزي جورج كيوكر مرا به ناهار دعوت كرد كه هيچ انتظارش را نداشتم،‏ چون با او آشنا
نبودم.‏ همراهان مرا هم دعوت كرده بود:‏ سرژ سيلبرمان و ژان كلود كارير كه با من به
لوسانجلس آمده بودند،‏ و پسرم رافائل كه آنجا زندگي ميكرد.‏ كيوكر به ما گفته بود كه ‏"تني
چند از دوستان"‏ هم در جمع حضور خواهند داشت.‏
در واقع در خانه كيوكر ضيافت پرشكوهي بر پا بود.‏ ما اولين كساني بوديم كه به خانه زيباي او
رسيديم و با پذيرايي گرم و صميمانهاش روبهرو شديم.‏
چيزي نگذشت كه پيرمرد شبحآساي لرزاني وارد شد كه به مرد سياه پوست تنومند و بردهواري
تكيه داده بود و ما او را از چشمبندي كه داشت شناختيم:‏ جان فورد.‏ هرگز او را نديده بودم و
خيال ميكردم كه حتي اسم مرا هم نشنيده است؛ اما بعد با تعجب ديدم كه روي مبل كنار من
نشست و گفت از اين كه دوباره به هاليوود برگشتهام،‏ خوشحال است.‏ سپس تعريف كرد كه در
حال تدارك يك فيلم تازه است:‏ ‏"يك وسترن بزرگ".‏ اما او چند ماه بعد درگذشت.‏
در حال صحبت بوديم كه صداي گامهاي آرامي را شنيدم كه روي زمين كشيده ميشد.‏ سر بر
گرداندم و آلفرد هيچكاك را ديدم كه پيش ميآمد.‏ با اندام گرد و صورتيرنگش براي من
آغوش باز كرده بود.‏ او را هم قبلا نديده بودم اما خبر داشتم كه چند بار از كارهايم تعريف
كرده است.‏ او كنارم نشست و سر ميز غذا هم اصرار كرد كه دست چپ من بنشيند.‏ دستش را
دور شانهام حلقه كرده و خودش را تا حدي روي من انداخته بود و يك دم بر گوشم حرف
ميزد:‏ از انبار مشروبش،‏ از رژيم غذايياش ‏(خيلي كم غذا خورد)،‏ و بيش از هر چيز از پاي
بريده تريستانا؛ مدام ميگفت:‏ ‏”آخ،‏ آخ،‏ اين پا...“‏
سپس ويليام وايلر (3)، بيلي وايلدر (4)، جورج استيونس (5)، روبن ماموليان
وارد شدند،‏ و سينماگري كه از آنها نسبتا جوانتر بود به نام رابرت موليگان
(6)
.(8)
(7)
و رابرت وايز
٢٨٢