plik .pdf, 3.3 MB - Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

C e r a m i k aze świata roślinnego i zwierzęcego, a także wzorami fantazyjnymi,pochodzącymi z mitologii średniowiecznych bestiariuszy. Częstowplatano elementy wiklinowe. Prace kadyńskie wyróżniał równieżswoisty sposób zdobienia czerepów – było to „malowanie” gęstym,kolorowym szkliwem, które w procesie wypalania stapiało sięz naczyniem. Grube warstwy szkliw spływały w nieregularnychnaciekach, a materia ceramiczna przyjmowała wygląd wielowarstwowejpolewy. Zabiegi te stworzyły podatny grunt do zgłębianiastruktury materii ceramicznej. W procesie wieloetapowych próbartyści kreowali nowe spojrzenie na ceramiczne tworzywo,stworzyli nowy rodzaj ceramiki unikatowej. Tak napisano w jednymz katalogów do wystawy ceramiki kadyńskiej: „...Każda z form nawystawie jest unikatowa, wyrzeźbiona, każdy talerz malowanyz takim samym ładunkiem emocji co płótno. Techniką specjalnątej ceramiki jest malowanie szkliwami (nie farbami naszkliwnymi),co daje większe scalenie formy z barwną nawierzchnią naczynia”10 . Odważne zastosowanie kolorowych szkliw było rodzajemzdobienia materią malarską, mogło być związane z tendencjamitaszystowskimi w malarstwie, a szczególnie z koloryzmem, któryna Wybrzeżu królował niepodzielnie.Ryszard Surajewski •Żubry, 1971glina, szkliwo barwne fakturowe, wys. 73 cmwł. Muzeum Narodowe w Gdańsku• Hanna ŻuławskaPtak, 1970glina, szkliwo barwne fakturowe, wys. 27 cmwł. Muzeum Narodowe w GdańskuPrace w Kadynach prowadzono pół roku, po czym w 1957 rokukolekcję dwustu eksponatów pod tytułem „Ceramika kadyńska”pokazano w warszawskiej Kordegardzie. Wystawa ta spotkała sięz ogromnym zainteresowaniem, „kadyny” jako rodzaj ceramikiartystycznej były w tym czasie poszukiwane. Część prac sprzedanobezpośrednio na wystawie. Zauroczeni nowatorską sopockąpropozycją kupujący przychodzili na wystawę po kilka razy,nabywając kolejne eksponaty. Część wzorów zamówiła Cepelia,były także duże zamówienia z Niemiec. Nigdy ich jednak nie zrealizowanoze względu na brak porozumienia pomiędzy elbląskimizakładami a PWSSP co do dalszej współpracy. Uczelnia widziała jąjako możliwość korzystania z zaplecza technicznego: każdy autorprowadziłby prace badawcze, tworząc unikaty. Jednak dyrekcjazakładu nie zaakceptowała pracy indywidualnej, nadzór artystycznychciano powierzyć jednej osobie. Spotkało się to z protestemartystów, co w konsekwencji doprowadziło do rozpadu zespołu.Kadyny przejęła Cepelia. Ceramikę kadyńską prezentowano jeszczew 1959 roku w Biurze Wystaw Artystycznych w Sopocie z okazji XIIFestiwalu Sztuk Plastycznych.Tak sopocką ceramikę charakteryzował Andrzej Osęka 11 w artykulezamieszczonym w „Przeglądzie Kulturalnym”: „Sopocka ceramika– to właśnie kolorowa rzeźba małych form, rzeźba, która przedstawiadzbany, garnki. Nowatorstwo polega tu przede wszystkimna odstępstwach od utylitarności (...) i na inwencji w wynajdywaniu199 .