hiStoryczni na pUerto rico - Wojskowa Akademia Techniczna

WAT była dla nas szokiem. Jednocześniewiem, iż rektor Smólski wszelkimisiłami przeciwstawiałby się lansowanejwówczas przez MON koncepcji połączeniawszystkich uczelni wojskowychw jeden Uniwersytet Obrony Narodowej(UON), zaś słowa ówczesnego dyrektoraDepartamentu Kadr MON, że decyzją tąminister „czyści przedpole” przed utworzeniemUON uważam za znamienne.Uważam też, iż wkład rektoraSmólskiego w oblicze naszej Akademiinie został prawidłowo oceniony przezkierownictwo MON, albowiem Jego usunięciez funkcji rektora było niewystarczającedla likwidacji WAT, jako czołowejuczelni wojskowej w kraju i wtopieniajej w nową strukturę UON. Kierunekzmian, jakie w ciągu niemal czterechlat kierowania przez Niego Akademiązostały poczynione, zwłaszcza w sferzeświadomości odrębności naszej uczelniwśród studentów oraz szerokiej grupypracowników uczelni był na tyle silny,iż pomimo braku rektora Smólskiego,Akademia przeciwstawiła się tym próbom,co owocuje choćby możliwościąwydania tych wspomnień.Po odwołaniu ze stanowiska rektoraoraz zmianie w rządzie na stanowiskuministra obrony narodowej, profesorSmólski w marcu 2007 r. objął stanowiskopełnomocnika ds. reformy szkolnictwawojskowego, zaś Jego osobistedziałania doprowadziły do odstąpieniaod koncepcji utworzenia UON. Przygotowanaprzez prof. Smólskiego reformaszkolnictwa wojskowego nie zakładałalikwidowania kolejnych wyższych szkółwojskowych, lecz wymuszała przystosowaniezasad ich działania do zadań,jakie przed nimi stawia resort obronynarodowej. Mam nadzieję, iż kierunekten będzie w dalszym ciągu rozwijany.Na koniec chciałbym odnieść się do„głębokiej wody”, o której wspomniałemna wstępie tych wspomnień. Otóż z początkiemroku akademickiego 2005/2006,gdzieś w końcowy weekend października,jedno z poszerzonych kolegiów rektorskich,w którym uczestniczyli takżedziekani wydziałów Akademii, odbyłosię w „watowskim” ośrodku w Zegrzunad Zalewem Zegrzyńskim. Pogoda byłasłoneczna, ale wietrzna, stąd skwapliwieskorzystałem z propozycji popływaniaz Panem Rektorem na żaglówce typu„Omega”. Złośliwi mówią, iż specjalnieprzewróciłem łódkę niedaleko portu, by„utopić Pana Rektora” i spróbować zająćJego miejsce. Nie jest to prawda – mamlicznych świadków, którzy potwierdzą,iż osobiście ratowałem Mu życie, wyciągającGo z wody do motorówki ratowniczej.Pan Rektor, pomimo zmoczeniaMu jedynego ubrania, utraty ulubionychokularów przeciwsłonecznych oraz zatopieniatelefonu komórkowego, nigdynie wypomniał mi tej niefrasobliwościw tym zdarzeniu.Możliwość bezpośredniej współpracyz rektorem Smólskim była dlamnie wielkim zaszczytem. Pomimoosiągnięcia w tym czasie wysokiegoosobistego stanowiska i funkcji naukowej,uważam Go za swojego nauczyciela.Podobnie jak profesor Trębiński, zachowałempodziw dla Jego mądrości, przenikliwości,wielkiej osobistej uczciwościi niezwykłego, rzadko dziś spotykanego,poczucia honoru.płk rez. prof. dr hab. inż.Leszek R. Jaroszewicz19