Kitabı yüklə - Kitabxana

adaları arasında lövbər salmış yeni Üzən Qalanın təchiz edildiyi silahlar haqqında danışırdı.“Belə uşaqlarla bu zavallı qadının aqibəti faciə ilə qurtaracaq” – Uinston missis Parsonshaqqında düşünməyə başladı. – Bir, uzağı iki ildən sonra analarının ideya səbatsızlığında suçlamaqüçün gecə-gündüz güdəcəklər. İndiki dövrdə bütün uşaqlar dəhşətdirlər. Ən pisi isə onlarınKəşfiyyatçılar dərnəyi kimi təşkilatların köməyi ilə sistemli şəkildə ipə-sapa yatmayan balaca vəhşilərəçevrilmələridir. Bu da uşaqların yardımı ilə nə vaxtsa Partiya intizamı əleyhinə çıxmaq istəyininqarşısını həmişəlik almağa kömək edir. Balacalar Partiyanı, Partiya ilə bağlı hər şeyi ilahiləşdirməkdərəcəsinə varırlar. Mahnılar, küçə yürüşləri, bayraqlar, nümayişlər, çiyinlərinə tədris tüfənglərigötürüb meydanda addımlamaları, şüar qışqırmaları, Böyük Qardaşa sitayiş – hamısı, hamısı hələlikonlara cəlbedici oyun kimi görünür. Onların qəzəb və amansızlığını yadfikirlilərin, Dövlətindüşmənlərinin, xaricilərin, satqınların, ziyankarların, fikir cinayətkarlarının əleyhinə yönəldirlər.Otuzyaşlı valideynlərin öz uşaqlarından qorxmaları, az qal, adi hala çevrilib. Buna əsasları da var. Eləhəftə olmur ki, “Tayms”da yeniyetmə casus ovçusunun – “balaca qəhrəman”ın (qəzet onları həmişəbelə adlandırır) valideynlərini etibardan salan hansısa ifadəni eşidib ata-analarını Fikir Polisinə təslimetməsi barədə xəbərə təsadüf olunmasın.Boynuna dəyən rezin “güllənin” yeri hələ də ağrıdırdı. Gündəliyinə nə yazacağını bilmədənhəvəssiz halda qələmi əlinə götürdü. Yenidən O`Brayen haqqında fikirləşməyə başladı.Bir neçə il bundan əvvəl... Neçə il? Yəqin ki, yeddi il olardı, – yuxuda zülmət kimi qaranlıqotaqda dolaşdığını görmüşdü. Yan tərəfdəki bir nəfər ona: “Biz heç vaxt qaranlıq olmayan yerdəgörüşəcəyik!” – demişdi. Həm də əmr kimi yox, çox sakit şəkildə, sözarası, adi məlumat kimiçatdırmışdı. Uinston isə dayanmadan otaqda var-gəl edirdi. Maraqlıdır ki, o vaxt yuxuda eşitdiyikəlmələrə o qədər də önəm verməmişdi. Yalnız aradan illər keçəndən sonra sözlər ona belə əhəmiyyətligörünməyə başlamışdı. Uinston yuxunu O`Brayenlə ilk görüşündən əvvəl, yoxsa sonra gördüyünüxatırlamırdı. Eşitdiyi səsin O`Brayenə məxsusluğu qərarına nə zaman gəldiyini yadına sala bilmirdi.Amma istənilən halda səs sahibini tanımışdı. Yuxuda onunla danışan O`Brayen idi.Uinston heç vaxt, hətta Nifrət İkidəqiqəliyində baxışları bir anlığa qəribə şəkildə qarşılaşandansonra da O`Brayenin dost, yoxsa düşmən olduğunu kəsdirə bilməmişdi. Əslində, bunun elə böyükəhəmiyyəti də yox idi. Aralarında dostluq hissindən də önəmli sayıla biləcək qarşılıqlı anlaşmayaranmışdı. O`Brayen: “Biz heç vaxt qaranlıq olmayan yerdə görüşəcəyik”, – demişdi. Uinston busözlərin mənasını başa düşməmişdi. Amma niyyətin hansısa yolla mütləq həqiqətə çevriləcəyinəinanmışdı.