Polonia suma en colegios y liceos más de 86.000 estudiantes de español

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 1
www.polskaviva.com 10.000 ejemplares - 10.000 egz POLSKAVIVA.COM @polskaviva
núm/nr 43 Verano - Lato 2016 ISSN 2299-3630
GRATUITO - BEZPŁATNA
Polonia suma en colegios y liceos
más de 86.000 estudiantes de español
W polskich gimnazjach i liceach języka
hiszpańskiego uczy się 86 tysięcy osób
ENTREVISTA / WYWIAD
Adam Kozanecki. 12-13
9 772293 630813
05

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 2
2 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
aNáLISIS
Las Secciones Bilingües
y el español en Polonia
Representación de Hotel Splendor por el Liceo II "Marii Konopnickiecj" de Katowice, ganador del XI Concurso de Teatro Escolar en español organizado por la Consejería de Educación. CoNSEjERía
Sztuka „Hotel Splendor” w wykonaniu uczniów II Liceum im. Marii Konopnickiej w Katowicach – zwycięzców XI Konkursu Teatrów Szkolnych w języku hiszpańskim organizowanego przez Biuro Radcy ds. Edukacji.
VaRSoVIa. Según la más reciente
base de datos de “Ethnologue.
Languages of the world”,
podríamos afirmar que el español
es, de entre las más de siete
mil lenguas vivas en nuestro
mundo, una de las que mayor
pasión genera a nivel global. El
español es actualmente, con
sus más de 548 millones de hablantes,
la segunda lengua más
hablada en todo el planeta tras
el chino mandarín y agrupa un
gran número de estudiantes que
ya supera los 21 millones a lo
largo y ancho de la Tierra.
Polonia, en los últimos 20
años no solo no es ajena a este
interés, sino que evidencia una
pujanza creciente por nuestro
idioma. En el sistema educativo
polaco, el español es una de las
seis lenguas ofertadas de manera
obligatoria en la Educación
Secundaria que está teniendo
en los últimos años un crecimiento
espectacular. El español
comienza a tener verdadera
presencia en las lindes de este
territorio de la Europa oriental y,
como lengua extranjera, en todos
los colegios y liceos de Polonia
suma ya más de 86.000
estudiantes. a día de hoy sigue
aumentando, lo que evidencia el
creciente interés de la sociedad
polaca por el español y por lo
español, así como la constatación
de la utilidad de su aprendizaje
a raíz del notable incremento
de las relaciones económicas,
sociales e institucionales
entre Polonia y el mundo hispánico.
El sistema educativo polaco
concede una gran importancia
al estudio de lenguas extranjeras,
que en la actualidad es obligatorio
a partir del primer curso
de Educación Primaria, así como
desde el comienzo de la
Educación Secundaria Básica,
donde se insta al alumno a escoger
dos lenguas extranjeras.
al final de la Educación Secundaria
Superior, los alumnos se
examinan por lo menos de una
lengua en el examen de Matura.
La realización de esta prueba
comprende un nivel básico, uno
ampliado y otro bilingüe. Es en
este último donde el español alcanzado
pretende estar orientado
a la consecución de habilidades
bilingües, lo que despeja
dudas sobre los niveles que
pueden alcanzar estos alumnos.
El programa de Secciones Bilingües
(SSBB), gestionado
desde la Consejería de Educación
en Polonia, ha propulsado
el estudio y el interés por el español
desde los años 90 hasta
la actualidad dentro del acuerdo
entre el Ministerio de Educación
Nacional de la República de Polonia
y el Ministerio de Educación
y Cultura de España, firmado
en mayo de 1997. En la actualidad,
las SSBB cuentan con
14 liceos y 7 gimnazjums. así,
tras casi veinticinco años, se halla
plenamente asentado en el
país y cuenta con centros en las
principales ciudades de Polonia
(Białystok, Bydgoszcz, Cracovia,
Gdańsk, Varsovia, Katowice,
Lublin, Poznań, Radom,
Wrocław, Szczecin y Łodz). Del
mismo modo, fruto de la cooperación
entre la Consejería de
Educación y el Ministerio de
Educación Nacional de Polonia,
se han cerrado distintos acuerdos
que han permitido, en los
dos últimos años, la apertura de
24 nuevas Secciones Bilingües
de español en Gimnazjums
atendidos por profesorado del
Ministerio de Educación Polaco
(MEN), ampliando de este modo
la cobertura a tres nuevas ciudades
(Toruń, opole, Rzeszów).
En total, ya son más de 3.500
alumnos los que integran las
SSBB de español en Polonia.
El programa de SSBB con
idioma español en Polonia, que
también cubre otros países de
Europa Central y Europa oriental,
complementa el currículo
polaco durante los tres años de
enseñanza secundaria superior
con materias impartidas en español,
tales como Lengua y Literatura,
Geografía e Historia. De
este modo, los alumnos de
SSBB no solo aprenden la gramática
de nuestra lengua sino
que la interiorizan a través de diferentes
marcos culturales e históricos
en un horario intensivo.
El sentido último del programa
es conseguir que los alumnos
polacos salgan de la enseñanza
secundaria con el máximo nivel
de español y que incluso piensen
ya en la lengua cervantina.
El objetivo final pasa por que los
alumnos obtengan tanto la Matura
polaca como el Título de
Bachiller español.
Como muestra de este enorme
elenco de posibilidades culturales
con que los alumnos de
las SSBB cuentan gracias al
programa ya descrito, la Consejería
de Educación no solo se
encarga de fomentar el estudio
del español en estas escuelas

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 3
www.polskaviva.com
3
sino que incorpora la presencia
de profesores españoles especializados
por materias y adscritos
a los centros que albergan
SSBB.
además, la Consejería de
Educación en Polonia es la encargada
de dar a conocer a los
alumnos otras actividades extracurriculares.
Una de las más
elogiadas es el Concurso Escolar
de Teatro en español, para el
que se preparan y alcanzan
unos niveles excelentes tanto
en la fase nacional como en una
posterior internacional, celebrada
este año en Praga y que contó
con la presencia de las SSBB
de Katowice y Cracovia (primer
y segundo premio de la edición
nacional, respectivamente). asimismo,
la Consejería organiza
diferentes jornadas de formación
de profesorado polaco y español
en lengua extranjera (Encuentro
ELE en Polonia, jornadas
de Formación para Coordinadores
de las SSBB...) con el
fin de satisfacer las necesidades
y ambiciones de nuestros enseñantes.
Los alumnos cuentan a su
vez con el boletín trimestral de
la Consejería, Enlace, donde se
cubren todos los eventos de los
que podemos disfrutar durante
el transcurso del año académico,
algunos tan interesantes como
el Concurso de Fotomontaje
o el de escritura de Giner de los
Ríos, donde los alumnos participan
y hacen gala de una creatividad
encomiable, así como reciben
un premio para viajar a
España con el que pueden continuar
su aprendizaje de inmersión
lingüística. También, a través
de las redes sociales (Facebook,
Twitter...), se divulgan regularmente
actividades de interés
para el alumnado que estudia
español.
asimismo, las olimpiadas de
español organizadas por la asociación
Neofilológica Polaca en
Poznań constituyen otra prestigiosa
cita anual con el español.
En lo referente a las universidades
polacas, actualmente estudian
español ya más de
46.000 alumnos. La colaboración
en materia universitaria
permite el intercambio de estudiantes
y profesores entre universidades
de España y Polonia.
Del mismo modo, los alumnos
de las SSBB de español tienen
acceso a 4 becas para la realización
de sus carrera en España,
financiadas por la Universidad
de Granada.
Todas estas actuaciones
configuran un marco de cooperación
bilateral enormemente
satisfactorio, en el que el compromiso
de las autoridades educativas
de Polonia y España posibilita
una notable presencia de
la cultura española que permite
seguir cautivando a todos aquellos
que, algún día, tomando un
café al sol de una terraza, profundizando
en sus estudios académicos
o progresando en su
carrera profesional, puedan
sentirse orgullosos de hablar la
lengua española.
JOAQUÍN TAMARA ESPOT
(Consejero de Educación de
España en Polonia)
apertura oficial de la SB de español en Torun con el Consejero de Educación español, joaquín Tamara. CoNSEjERía
Radca ds. Edukacji Ambasady Hiszpanii w Polsce Joaquín Tamara na oficjalnym otwarciu sekcji dwujęzycznej z językiem hiszpańskim w Toruniu.
VII Encuentro de Español Lengua Extranjera en Polonia (23-24 de abril), organizado por la Consejería de Educación. CoNSEjERía
VII Spotkanie Nauczycieli Języka Hiszpańskiego w Polsce zorganizowanie 21-23 kwietnia przez Biuro Radcy ds. Edukacji Ambasady Hiszpanii w Polsce.
Entrega de premios Concurso literario Giner de los Rios 2016. CoNSEjERía
Wręczenie nagród Konkursu literackiego Giner de los Ríos 2016.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 4
4 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
aNaLIZa
Sekcje dwujęzyczne
i język hiszpański w Polsce
Primer encuentro de cooperación entre la Conferencia de rectores de las Universidades Españolas (CRUE) y su homóloga polaca (KRaSP). CoNSEjERía
Pierwsze spotkanie dotyczące współpracy Konferencji Rektorów Uniwersytetów Hiszpańskich (CRUE) i Polskich (KRASP).
WaRSZaWa. Według najnowszej
edycji publikacji „Ethnologue.
Languages of the world”,
wśród istniejących na świecie
ponad siedmiu tysięcy języków
żywych język hiszpański należy
do języków budzących największe
zainteresowanie na poziomie
globalnym. Posługuje się
nim obecnie ponad 548 milionów
ludzi, co czyni z niego drugi
po języku mandaryńskim język
świata pod względem liczby
użytkowników. jako języka obcego
uczy się go już ponad 21
milionów uczniów na całej kuli
ziemskiej.
Na tym tle Polska nie jest
wyjątkiem. W ostatnich 20 latach
dał się zauważyć znaczny
wzrost zainteresowania naszym
językiem. W polskim systemie
oświaty język hiszpański jest
jednym z sześciu oferowanych
obowiązkowych języków
obcych w gimnazjach i szkołach
ponadgimnazjalnych. W ostatnich
latach odnotowuje się
spektakularny wzrost liczby
uczących się go uczniów.
Zaczyna się on coraz bardziej
liczyć w tym kraju na styku Europy
Środkowej i Wschodniej –
jako języka obcego w polskich
szkołach uczy się go już ponad
86 tysięcy uczniów. obecnie
liczba ta ciągle wzrasta, co jest
dowodem rosnącego zainteresowania
polskiego społeczeństwa
językiem hiszpańskim oraz
wszystkim, co związane z Hiszpanią.
Dowodzi to również, że
pojawiło się w nim przekonanie
o przydatności języka hiszpańskiego,
które wynika z zauważalnego
zacieśnienia kontaktów
gospodarczych, społecznych
oraz instytucjonalnych między
Polską a krajami hiszpańskojęzycznymi.
Polski system oświaty przywiązuje
dużą wagę do nauczania
języków obcych. Wszyscy
uczniowie od pierwszej klasy szkoły
podstawowej obowiązkowo
uczą się języka obcego, a przy
rozpoczęciu nauki w gimnazjum
muszą wybrać drugi język obcy.
Na koniec liceum uczniowie
zdają egzamin maturalny z co
najmniej jednego języka obcego.
Egzamin ten może być zdawany
na poziomie podstawowym,
rozszerzonym lub
dwujęzycznym. Na tym ostatnim,
najwyższym poziomie,
osiągnięty poziom języka hiszpańskiego
zbliża się do kompetencji
w języku ojczystym, co
rozwiewa wątpliwości co do poziomu
języka, jaki są w stanie
osiągnąć uczniowie.
Program
sekcji
dwujęzycznych, zarządzany przez
Biuro Radcy ds. Edukacji
ambasady Hiszpanii w Polsce,
od lat 90 do dziś promuje naukę
języka hiszpańskiego oraz zainteresowanie
nim. Sekcje te zostały
utworzone w ramach Porozumienia
między Ministerstwem
Edukacji Narodowej Polski a Ministerstwem
Edukacji i Kultury
Hiszpanii w sprawie tworzenia i
funkcjonowania klas
dwujęzycznych z językiem hiszpańskim,
podpisanego w maju
1997 roku. Działają one w 14 liceach
oraz 7 gimnazjach. jak
widać, po niemal 25 latach
(pierwsza sekcja dwujęzyczna
w Polsce powstała w 1991 roku)
program ten zdążył się już w
pełni zadomowić w kraju; obecnie
obejmuje szkoły w głównych
miastach Polski (Białystok, Bydgoszcz,
Kraków, Gdańsk, Warszawa,
Katowice, Lublin, Poznań,
Radom, Wrocław, Szczecin i
Łódź). Dodatkowo w wyniku współpracy
między Biurem Radcy
ds. Edukacji ambasady Hiszpanii
w Polsce a Ministerstwem
Edukacji Narodowej zostały zawarte
różne porozumienia pozwalające
na otwarcie w ostatnich
dwóch latach 24 nowych
sekcji dwujęzycznych podległych
Ministerstwu Edukacji
Narodowej, które zatrudnia
uczących w nich nauczycieli. W
ten sposób zasięg sekcji
dwujęzycznych poszerzył się o
trzy nowe miasta: Toruń, opole i
Rzeszów. Łącznie w sekcjach
dwujęzycznych z językiem hiszpańskim
w Polsce uczy się już
ponad 3500 uczniów.
Program
sekcji
dwujęzycznych z językiem hiszpańskim
w Polsce, który obejmuje
też inne kraje Europy
Środkowej i Wschodniej, uzupełnia
polski trzyletni program liceum
o przedmioty nauczane w
języku hiszpańskim, takie jak
język oraz literatura hiszpańska,
a także geografia i historia Hiszpanii.
W taki sposób uczniowie
sekcji dwujęzycznych nie tylko
uczą się gramatyki naszego
języka, ale także mogą ją przyswoić
poprzez intensywne poznawanie
historii i kultury, co jest
możliwe dzięki odpowiedniej
liczbie godzin. Główny sens programu
to osiągnięcie stanu,
kiedy polscy uczniowie po
opuszczeniu liceum posługują
się językiem Cervantesa najlepiej,
jak tylko to możliwe, a nawet
w nim myślą. Celem końcowym
jest uzyskanie przez
uczniów dwóch tytułów maturalnych:
polskiej matury oraz
hiszpańskiego Título de Bachiller.
o ogromnym wachlarzu możliwości
kulturalnych, na jaki
dzięki wyżej opisanemu programowi
mogą liczyć uczniowie szkół
dwujęzycznych, świadczy
nie tylko fakt, że Biuro Radcy ds.
Edukacji zajmuje się popularyzacją
języka hiszpańskiego w

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 5
www.polskaviva.com
5
tych placówkach, ale również
fakt, że w ramach programu
sekcji dwujęzycznych zapewnia
ono szkołom obecność wyspecjalizowanych
w konkretnych przedmiotach
oraz przypisanych
do szkół hiszpańskich nauczycieli.
oprócz tego Biuro Radcy ds.
Edukacji organizuje dla uczniów
różne wydarzenia pozaszkolne.
jednym z najbardziej cenionych
jest Konkurs Teatrów Szkolnych
w języku Hiszpańskim. Uczniowie
przygotowują się do niego i
osiągają znakomite wyniki zarówno
w konkursie krajowym,
jak i w późniejszym konkursie
międzynarodowym. Tegoroczny
konkurs międzynarodowy odbył
się w Pradze. Wzięli w nim udział
uczniowie z sekcji
dwujęzycznych w Katowicach i
Krakowie (zajęli oni odpowiednio
pierwsze i drugie miejsce w
konkursie krajowym). Biuro organizuje
również różne seminaria
dla nauczycieli polskich i
hiszpańskich (Encuentro ELE
en Polonia, Seminaria Szkoleniowe
dla Koordynatorów Sekcji
Dwujęzycznych, etc.), które zaspokajają
potrzeby oraz ambicje
naszych nauczycieli.
Dla uczniów natomiast przeznaczony
jest wydawany przez
Biuro Radcy ds. Edukacji
kwartalnik „Enlace”, w którym
relacjonowane są wszystkie wydarzenia,
jakie odbywają się w
ciągu roku szkolnego. Za
przykład może służyć konkurs
na fotomontaż czy konkurs literacki
„Giner de los Ríos”, którego
uczestnicy wykazują się
Ganadoras de las olimpiadas de español 2016 en Poznan junto con el comité organizador y embajadores de España, Venezuela, Uruguay. CoNSEjERía
Zwycięzcy Olimpiady Języka Hiszpańskiego 2016 w Poznaniu z komitetem organizacyjnym i ambasadorami Hiszpanii, Wenezueli i Urugwaju.
ogromną kreatywnością, a zwycięzcy
otrzymują jako nagrodę
wyjazd do Hiszpanii, pozwalający
im rozwijać swoją znajomość
języka poprzez immersję
językową. Z kolei za pośrednictwem
serwisów społecznościowych
(Facebook, Twitter,
etc.) Biuro Radcy ds. Edukacji
regularnie publikuje informacje
dotyczące wydarzeń przeznaczonych
dla uczących się języka
hiszpańskiego.
Kolejnym prestiżowym wydarzeniem,
które gromadzi
miłośników języka hiszpańskiego,
jest organizowana corocznie
przez Polskie Towarzystwo
Neofilologiczne w Poznaniu
olimpiada języka Hiszpańskiego.
jeżeli chodzi o język hiszpański
w polskim szkolnictwie
wyższym, obecnie uczy się go
ponad 46 tysięcy studentów.
Dzięki współpracy między uniwersytetami
istnieją programy
wymiany studentów i wykładowców
między uczelniami hiszpańskimi
i polskimi. Dodatkowo
uczniowie sekcji dwujęzycznych
z językiem hiszpańskim mogą
ubiegać się o przyznanie jednego
z czterech stypendiów na
studia na uniwersytecie w Grenadzie
finansowanych przez tę
uczelnię.
Wszystkie te działania tworzą
niezwykle zadowalające pole do
współpracy, na którym wysiłki
władz oświatowych Polski i
Hiszpanii umożliwiają zauważalną
obecność kultury hiszpańskiej.
obecność ta pozwala
przyciągać tych wszystkich,
którzy być może któregoś dnia,
siedząc w słoneczny dzień na
tarasie z filiżanką kawy, studiując
lub pnąc się po szczeblach
swojej kariery zawodowej,
poczują się dumni z tego, że
mówią po hiszpańsku.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 6
6 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
ECoNoMía
¿Frustrará el Brexit la integración europea?
Bartłomiej Malik,
columnista
VaRSoVIa. La Unión Europea
decidió organizar una licitación
para construir una puerta al tercer
milenio. a la licitación se presentaron
tres empresas: alemana,
turca y polaca. La primera
que compareció ante el comité
de evaluación fue la empresa de
alemania, que valoró el coste
del encargo en 50 mil euros. –
¿Por qué tan caro? – pregunta
el presidente del comité. – Un
diseño alemán sólido y unos
materiales alemanes sólidos tienen
su precio – responden los
representantes de la empresa.
La segunda que mostró su diseño,
muy parecido a la propuesta
alemana, fue la firma turca. – Un
concepto interesante, pero
¿cuál es el precio? – preguntan
los miembros del comité. – 25
mil euros – responden los constructores
turcos. El último en
presentarse es el polaco. Explica
el diseño, básicamente el
mismo que el de alemania y Turquía,
pero al escuchar la pregunta
por el precio dispara –
125 mil euros. El comité se queda
ojiplático. El presidente, bien
confundido, apenas logra soltar
la pregunta por el porqué de un
coste tan elevado. – ¡Su oferta
es prácticamente igual a las anteriores!
En esto, el polaco responde
con calma – 50 mil euros
es la comisión para el honorable
comité, 50 mil euros es la comisión
para mi y 25 mil euros es
para el turco, que alguien tendrá
que construir esta puerta. Tamañas
bromas políticas, que se
cuentan por decenas, reflejan
muy bien lo que mucha gente
piensa sobre los absurdos de la
Unión Europea. asimismo, expresan
de forma muy acertada
los argumentos de los euroescépticos
en contra del proyecto
europeo llamado Unión Europea.
No tendría sentido divagar
sobre lo verdadero o falso que
tienen estas bromas. Lo importante
es que el día 23 de junio el
51,9 % de los británicos dio crédito
a las personas que presentaban
a la UE como a un coloso
que no es rentable, que está lleno
de insensatez y que sirve solamente
para el interés particular
de alemania en un continente
del que Gran Bretaña preferiría
desinteresarse. Sin embargo,
la realidad superó la forma
del absurdo al que se alude en
las bromas políticas. El día del
referéndum la entrada más buscada
en Google en Reino Unido
fue la pregunta “What is the
EU?”.
The New York Times tachó la
decisión británica del 23 de junio
de este año de abandonar la UE
del “último aliento del Imperio”,
que duró desde Isabel I hasta
Isabel II. Según los expertos, el
Brexit puede acarrear consecuencias
financieras y económicas
muy serias para Gran Bretaña,
pero también, lo que sería
incluso peor, consecuencias políticas,
al desembocar en la independencia
de Escocia, Gales
o en la unificación de Irlanda. a
mi juicio, el pronóstico negativo
es exagerado. Gran Bretaña,
debido a su localización geopolítica,
se las arreglará por si sola.
El Brexit tendrá consecuencias
mucho más severas para el
continente, ya que significa el fin
del proyecto político de integración
europea, en el cual la gente
está dispuesta a creer y a sacrificar
mucho, sobre todo en lo financiero.
Tras el Brexit ya no se
puede hablar de la comunidad
solidaria de países europeos.
Corremos el peligro de que la
Unión Europea se convierta en
un eslogan vacío mantenido por
una casta de funcionarios de la
UE y por los países continentales
más fuertes para sus propios
intereses. a no ser que ya no
sea así. al hablar de la integración
europea, se podría parafrasear
las palabras tan conocidas
de Churchill: no cabe duda de
que la Unión Europea no es un
ente ideal, pero por el momento
ninguna perspectiva es mejor
para el futuro de Europa.
Gran Bretaña ha sido uno de
los países que más contribuían
al presupuesto de la UE. Dejando
de lado que para este país la
cuenta de ganancias y pérdidas
para de ser miembro de la UE es
más complicada, hay que preguntar
si se puede exigir que un
toridades del reino Unido, abusan
los inmigrantes y refugiados.
Seguramente la amenaza
principal tras el Brexit consistirá
en la asimilación progresiva de
los polacos que irán perdiendo
su identidad nacional. La presión
que enfrentarán para unificarse
con la sociedad británica
será muy fuerte y afectará a los
hijos y nietos de los inmigrantes.
Tras la caída del comunismo
en Polonia, se entabló una cooperación
fructífera entre Polonia
y Gran Bretaña. Desde el año
1989 los británicos enviaron a
Polonia, en el marco de distintos
programas de apoyo, sobre todo
dedicados a la agricultura, unos
120 millones de GPB. Gran Bretaña
respaldó activamente el
proceso de incorporación de Polonia
a la UE. Teniendo en cuenta
la misma actitud hacia la política
del este, de seguridad y
país miembro niegue sus intereses
económicos. Durante la unificación
de alemania, se acordó
el mismo tipo de cambio para el
marco de ambas partes del país.
Desde el punto de vista económico,
aquella decisión fue absurda,
pero mereció la pena debido
a los beneficios a largo plazo.
Según comentan los especialistas,
el motivo principal de
la victoria de los euroescépticos
en el referéndum radicó en el
creciente miedo a la oleada de
inmigrantes y refugiados.
En 2011 un 20% de la sociedad
británica correspondía a los
inmigrantes, hijos de los inmigrantes.
Se estima que en los
años venideros este fenómeno
irá cobrando fuerza. El miedo de
los británicos a perder su identidad
nacional y cultural parece
justificado. No obstante, no puede
haber explicación para la xenofobia.
Últimamente son cada
vez más frecuentes los incidentes
y casos de violencia hacia
los inmigrantes, también de Polonia.
así las cosas, habría que
plantearse la pregunta por las
consecuencias del Brexit para
Polonia y los polacos.
Es un asunto crucial debido a
la escala de la inmigración polaca
a Gran Bretaña en los últimos
años. De acuerdo con los
expertos y con los polacos mismos
que residen en las Islas, los
emigrantes polacos no tienen
que temer nada. al contrario de
lo que se dice en las bromas políticas
típicas, como la citada al
principio, los trabajadores polacos
son excelentes especialistas
necesarios para la economía
británica. Puede que haya
dificultades en el acceso a las
prestaciones sociales de las
que, según la sociedad y las auenergética,
los gobiernos de
nuestros países cooperaron durante
las cumbres de la UE. Sin
lugar a dudas, la salida del Reino
Unido de la UE debilitará la
posición de Polonia durante tamañas
negociaciones en el futuro.
¿Cómo se desarrollará la cooperación
entre nuestros países?
Esto es difícil de prever.
Nuestras relaciones bilaterales
se ven reguladas por la Declaración
Común de los Gobiernos
de la República de Polonia, del
Reino Unido y de Irlanda del
Norte del día 24 de abril de
1991, firmada durante la visita
oficial del presidente Lech Wałęsa
a Gran Bretaña.
En gran medida, el futuro
queda indefinido, difícilmente se
podría asumir la responsabilidad
por unas previsiones demasiado
aventuradas. Un jurista
polaco de oxford, Mikołaj Barczentewicz
ha observado que el
referéndum de Gran Bretaña de
ningún modo es vinculante y
que seguramente pasarán unos
años antes de que el Gobierno
siguiente tome medidas para
emprender el procedimiento de
abandonar la UE.
No se puede y no se debería
resistir al proceso de la salida
del Reino Unido de la UE en virtud
del artículo 50 del Tratado
sobre la UE. Si la integración
europea ha de seguir siendo
una idea atractiva, tiene que basarse
en la decisión libre y soberana
de cada país miembro. Y
solo se puede hablar de una
elección libre si existe la posibilidad
de tomar decisiones contrarias,
como la de abandonar la
UE. justamente por eso el Brexit
puede resultar beneficioso.
Puede mostrar a los euroescépticos
que la UE no es una herramienta
totalitaria de opresión,
sino una comunidad de países
libres. Sin embargo, es más probable
que el Brexit desencadene
un proceso de tendencias
centrífugas tanto en la UE como
en los países miembros.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 7
www.polskaviva.com
7
GoSPoDaRKa
Czy Brexit pogrzebie idee integracji europejskiej?
Bartłomiej Malik,
publicysta
WaRSZaWa. Unia Europejska
postanowiła zorganizować przetarg
na budowę bramy prowadzącej
w trzecie tysiąclecie.
Do przetargu zgłaszają się trzy
firmy – niemiecka, turecka i
polska. Przed komisja przetargową
pierwsza zgłasza się firma
niemiecka, która wyceniła budowę
na 50 tysięcy euro. – Dlaczego
tak drogo? – pyta przewodniczacy
komisji. – Solidny
niemiecki projekt, solidne niemieckie
materiały, to musi kosztować
– odpowiadają przedstawieciele
firmy. jako druga przed
komisją przedstawia swój projekt
firma turecka, bardzo
zbliżony do oferty niemieckiej. –
Ciekawy projekt, ale jaka jest
cena? – pytają członkowie komisji.
– 25 tysięcy euro – proponują
tureccy budowniczowie.
jako ostatni przed komisją pojawia
się Polak. Przedstawia projekt
w zasadzie identyczny do
oferty niemieckiej i tureckiej,
lecz na pytania o koszt budowy
odpowiada – 125 tysiecy euro.
Komisja z wrażenia spada z krzeseł.
Skonsternowany przewodniczacy
komisji przetargowej
ledwo zdołał wyrzucić z siebie
pytanie o przyczyny tak wysokich
kosztów. – Przecież
pańska oferta jest w zasadzie
identyczna jak poprzednie?! –
Na to Polak odpowiada spokojnie
– 50 tysięcy euro to prowizja
dla szanownej komisji, 50 tysięcy
euro to prowizja dla mnie,
a 25 tysięcy jest dla Turka, bo
ktoś w końcu musi wybudować
tę bramę. Takie polityczne dowcipy,
których znaleźć można
bardzo dużo, dobrze odpowiadają
przekonaniu wielu ludzi o
absurdach panujących w Unii
Europejskiej. Dobrze oddają
także sposoby argumentacji eurosceptyków
przeciwko projektowi
politycznemu zwanemu
Unią Europejską. Na próżno
można rozwodzić się, ile w takich
dowcipach jest prawdy, a ile
zmyślenia. Ważne, że 23 czerwca
aż 51,9 % Brytyjczyków
uwierzyło ludziom, przedstawiającym
Unię Europejską jako
nieopłacalny finansowo, przepełniony
absurdami moloch,
służacy realizacji niemieckich interesów
na kontynencie, od którego
lepiej dla Wielkiej Brytanii
się odciąć. Rzeczywistość przewyższyła
jednak konwencję
absurdu wykorzystywaną w politycznych
dowcipach. W dniu
referendum jednym z
najczęstszych haseł wprowadzanych
do wyszukiwarki Google
na Wyspach Brytyjskich było pytanie:
"What is the EU"?
Decyzja referendum z 23
czerwca bieżącego roku o
opuszczeniu przez Wielką Brytanię
Unii Europejskiej skomentowana
została przez „The New
Your Times“ jako „ostatnie tchnienie
Imperium" trwającego od
Elżbiety I, aż do Elżbiety II.
Według ekspertów Brexit pociagnąć
może za sobą bardzo
poważne konsekwencje finansowe
i gospodarcze dla Wielkiej
Brytanii, a co gorsza, polityczne
– przyczynić się może do uzyskania
w przyszłości niepodległosci
przez Szkocję, Walię
czy do zjednoczenia Irlandii.
Uważam, że negatywne prognozy
są przesadzone. Wielka
Brytania, dzięki swojemu
położeniu geopolitycznemu sama
sobie poradzi. Zdecydowanie
gorsze konsekwencje Brexit
będzie miał dla kontynentu, ponieważ
stanowi koniec projektu
politycznego integracji europejskiej,
w który ludzie gotowi są
szczerze wierzyć i ponosić dla
niego wyrzeczenia, zwłaszcza
finansowe. Po Brexicie nie można
już mówić o solidarnej wspólnocie
europejskich państw. Grozi
nam scenariusz, w którym
Unia Europejska będzie już tylko
pustym frazesem, podtrzymywanym
przez kastę unijnych
urzędników i najsilniejsze z
kontynantalnych państw dla realizacji
partykularnych interesow.
o ile już tak nie jest. Mówiąc o
integracji europejskiej, można
sparafrazować słynne słowa
Churchilla – Unia Europejska z
pewnością nie jest tworem idealnym,
jednak jak na razie nie
ma żadnej lepszej perspektywy
na przyszłości dla Europy.
Wielka Brytania należała do
państw członkowskich Unii Europejskiej
wnoszących największe
składki członkowskie.
Pomijając fakt, że rachunek zysków
i strat z członkowsta Wielkiej
Brytanii w Unii Europejskiej
jest bardziej skomplikowany, należy
zadać pytanie, czy można
wymagać od jakiegokolwiek z
państw członkowskich poświęcenia
własnych korzyści ekonomicznych?
Gdy odbywało się
zjednoczenie Niemiec, podjęto
decyzję o wymianie marki wschodnioniemieckiej
na zachodnioniemiecką
po kursie jeden do
jednogo. Ekonomicznie decyzja
ta była absurdalna lecz dalekosiężne
korzyści polityczne z
pewnoscią były tego warte.
Według komentarzy ekspertów
głównym powodem zwycięstwa
eurosceptyków w
brytyjskim referendum była
rosnąca obawa przed napływem
imigrantów i uchodzców na
Wyspy Brytyjskie. W 2011 roku
około 20 % społeczeństwa
brytyjskiego stanowili imigranci,
potomkowie imigrantów. Prognozy
przewidują, że w najbliższych
latach zjawisko to będzie
się coraz bardziej nasilać.
obawy przed zatraceniem tożsamości
narodowej i kulturowej
wśród Brytyjczyków wydają sie
słuszne. Nic nie może uzasadnić
jednak zachowań ksenofobicznych.
ostatnio zdarza się
coraz więcej incydentów i aktów
przemocy skierowanych przeciwko
imigrantom, także Polakom.
W tym miejscu należy zadać
pytanie – jakie będą konsekwencje
Brexitu dla Polski i
Polaków?
jest to kluczowa kwestia,
zważywszy na skalę polskiej
emigracji do Wielkiej Brytani w
ostatnich latach. Według komentarzy
ekspertów i samych
Polaków mieszkających na
Wyspach polscy emigranci nie
mają się czego obawiać. Wbrew
stereotypowym dowcipom politycznym
– takim jak ten przywołany
na wstępie, polscy pracownicy
są dobrymi fachowcami
potrzebnymi po prostu brytyjskiej
gospodarce. Utrudnienia
mogą nastąpić w uzyskiwaniu
pomocy socjalnej, która według
społeczeństwa i władz brytyjskich
bywa przez emigrantów i
uchodzców nadużywana.
Głównym niebezpieczeństwem
po Brexicie będzie prawdopodobnie
problem coraz szybciej
postępującej asymilacji Polaków
z zatraceniem dotychczasowej
tożsamości narodowej. Presja
zlania się ze społeczeństwem
brytyjskim będzie bardzo silna i
dotyczyć będzie dzieci i wnuków
emigrantów.
Po upadku komunizmu w
Polsce nawiązana została
owocna współpraca między
Polską a Wielką Brytanią. Po
1989 roku Brytyjczycy przekazali
Polsce, w ramach różnych programów
pomocy, zwłaszcza
skierowanych na rozwój rolnictwa
około 120 mln GPB. Wielka
Brytania aktywnie wspierała
także proces wstąpienia Polski
do Unii Europejskiej. Ze względu
na wspólne stanowisko
względem polityki wschodniej,
polityki bezpieczeństwa oraz
energetyki rządy naszych
państw współdziałały ze sobą w
czasie szczytów unijnych. Wyjście
Wielkiej Brytani z UE z pewnością
osłabi pozycję Polski w
czasie podobnych negocjacji w
przyszłości. jak jednak potoczy
się dalsza współpraca naszych
państw? Trudno powiedzieć.
Nasze bilateralne stosunki reguluje
Wspólna Deklaracja Rządów
Rzeczypospolitej Polskiej i
Zjednoczonego Królestwa Wielkiej
Brytanii i Irlandii Północnej z
24 kwietnia 1991 roku, podpisana
podczas wizyty państwowej
prezydenta Lecha Wałęsy w
Wielkiej Brytanii.
Przyszłość pozostaje w wysokiej
mierze nieokreślona i
cieżko wziąć odpowiedzialność
za zbyt dalekosięzne przewidywania.
Polski prawnik z oxfordu
Mikołaj Barczentewicz zauważył,
że referendum w Wielkiej
Brytani nie ma prawnie żadnej
mocy wiążącej i prawodobnie
minie przynajmniej kilka lat zanim
kolejny rząd podejmie kroki
w celu rozpoczęcia procedury
opuszczenia UE.
Nie można i nie powinno się
przeciwdziałać procesowi wyjścia
Wielkiej Brytani z Unii Europejskiej
na mocy artykułu 50
TUE. jeśli integracja europejska
ma pozostać przyciągająca ideą,
musi opierać się na wolnej, suwerennej
decyzji poszczególnych
europejskich państw. o
wolnym wyborze można zaś mowić
tylko wtedy, gdy pozostaje
możliwość podjęcia przeciwstawnych
decyzji – także opuszczenia
wspólnoty europejskiej. Z
tego względu Brexit może wywrzeć
paradoksalnie pozytywny
wpływ – pokazać eurosceptykom,
że Unia Europejska nie jest
totalitarnym narzędziem opresj,
tylko wspólnotą wolnych państw.
Bardziej prawdopodobne jest
jednak, że Brexit zapoczatkuje
cały proces tendencji odśrodkowych
zarówno w Unii Europejskiej
jak i poszczególnych
państwach członkowskich.
Grupo Polonia Viva
Sp. z o.o.:
Director/Dyrektor:
Néstor Tazueco
n.tazueco@polskaviva.com
Redacción / Redakcja:
al. jerozolimskie 99, lok. 19
02-001 Warszawa
Tel: (22) 312 96 18
redaccion@polskaviva.com
www.polskaviva.com
Redactor Jefe / Redaktor
Naczelny:
Bartlomiej Makiela,
redaccion@polskaviva.com
Redactores / Redakcja:
Paco Soto, Carlos Palacios,
Néstor Tazueco, Bartlomiej
Makiela,
Colaboradores / Współpracownicy:
Pedro F. Garea, juan antonio
Godoy, Servando Sierra, VanessaVasquez
Lamas, jakub Bromka,
Fernando josé Vaquero,
Paweł Poncyljusz, Ewelina
Mazurowska, andrés
Chowanczak, Bartłomiej Malik
Traducciones / Tłumaczenia:
B. Makiela, Sylwia Kozlowska,
Ewelina Mazurowska, andrés
Chowanczak
Imprenta / Druk:
Media Regionalne Sp. z o.o.
Prosta 51, 00-838 Warszawa
Tel: (022) 46 30 700
Diseño / Design:
Grupo Polonia Viva Sp. z o.o.
Copyright
PolskaViva.
Todos los
derechos reservados. Los
artículos reproducidos deberán
citar la fuente.
PolskaViva wszelkie prawa zastrzeżone,
powielane artykuły powinny
określać żródło.
ISSN 2299-3630
Suscripciones / Prenumerata:
redaccion@polskaviva.com
Tel: (022) 312 96 11
Publicidad / Reklama:
Grupo Polonia Viva Sp. z o.o.
al. jerozolimskie 99, lok.19
02-001 Warszawa
redaccion@polskaviva.com
Tel: (022) 312 96 11

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 8
8 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
PoLíTICa
Condoleezza Rice y Radosław Sikorski sobre
los peligros para las democracias occidentales:
“Restablecer la confianza hacia las instituciones”
Radosław Sikorski durante el evento celebrado en el centro de ciencias Copérnico de Varsovia. CEPa
Radosław Sikorski podczas debaty w Centrum Nauki Kopernik w Warszawie.
VaRSoVIa. La globalización resultante
en la desconfianza hacia
las instituciones, “la enfermedad
de la impaciencia” y el
populismo. así es el diagnóstico
de los peligros para las democracias
occidentales en el mundo
actual expuesto por la ex secretaria
de Estado de los Estados
Unidos (2005-2009) Condoleezza
Rice y el ex ministro de
defensa polaco (2005-2007) Radosław
Sikorski durante el debate
organizado por el centro de
investigación estadounidense
Centre for European Policy
analysis (CEPa).
La crisis de la democracia,
con este resumen podría formularse
el diagnóstico que los disertantes
plantearon en relación
con los sentimientos que dominan
en las sociedades del oeste.
Según explicaba Condoleezza
Rice, dicha situación se debe
a varios factores. El primero, en
opinión de la ex secretaria de
estado americana, se remonta a
2001 cuando los terroristas de
al Qaeda perpetraron un atentado
a las Torres Gemelas de
Nueva York, terminando con la
vida de casi tres mil personas.
En respuesta, los Estados Unidos
enviaron sus tropas a Irak,
lo que causó una fuerte resistencia
de parte de muchos ámbitos
en todo el mundo. Como
consecuencia de la intervención
militar, aquella región ha quedado
desestabilizada políticamente.
otro momento crucial para la
situación de la democracia fue
la recesión económica de 2008,
que conllevó el deterioro de las
condiciones de vida de mucha
gente. Hoy en día las actidudes
sociales se ven afectadas por la
crisis migratoria, que a ojos de
la sociedad pone de manifiesto
la impotencia de las instituciones
en las que radica la responsabilidad
de gobernar, garantizar
la seguridad y solucionar
problemas corrientes. al hablar
sobre la condición de la democracia,
la ex secretaria del estado
mencionó también la incertidumbre
que siembran ciertas
potencias globales, como China,
que entró en colflicto con los
países vecinos por archipiélagos
de islas desiertas y por las
fronteras marítimas o Rusia,
que perpetró la agresión contra
Ucrania.
Este contexto de cambio de
los sentimientos sociales resultantes
explicaría el rechazo del
orden actual, como refleja el resultado
del referéndum celebrado
el pasado 23 de junio, en el
cual los ciudadanos británicos
decidieron que su país abandonara
la Unión Europea. Esta decisión
fue duramente criticada
por Radosław Sikorski, quien la
calificó de “una muestra de ligereza”
de los votantes que se han
aburrido de la vida cómoda que
llevaban y ahora han mostrado
una cierta “frivolidad”. Sikorski
imputó falta de responsabiliada
tanto a los políticos que incitaban
al Brexit como a los que los
obedecieron. El político polaco
compartió una anécdota: “antes
del referendum del 23 de junio
había preparado el siguiente
tweet “escondele el DIN a la
abuela”, pero mi mujer me convenció
de que no lo publicara”,
bromeaba Sikorski. así aludió a
una iniciativa durante la campaña
electoral del 2007 que animaba
a los jóvenes –que en
aquel entonces en su mayoría
apoyaban la Plataforma Cívica–
a que desalentaran a sus abuelos
de votar, ya que los mayores
de edad se identificaban principalmente
con el partido Ley y
justicia. Condoleezza Rice por
su parte afirmó que el Brexit podía
traducirse en “la manera de
percibir en Europa ciertas cuestiones
importantes desde el
punto de vista de la política exterior
de los EE.UU. tales como
la finalización de proyectos democráticos
en esta parte del
mundo o la manera de actuar
con Moscú o frente a los retos
en el oriente Próximo”. asimismo,
aseguró que la gente, también
en los EE.UU., tenía en
mente que “la UE y Gran Bretaña
procedían de la misma comunidad
de valores, por lo que
el Brexit no influirá demasiado
en la política exterior”.
Radosław Sikorski aprovechó
el tema del desencanto de los
británicos por la Unión Europea
para abordar la situación política
en Polonia. “Lo que ocurrió en
Gran Bretania debería servir de
advertencia para los partidos
euroescépticos en Polonia de la
pérdida de, como lo llamaban,
“un aliado estratégico en el contexto
de la UE”. Debería darles a
entender a algunos que aquella
no fue una política racional”,
aconsejaba Sikorski. a juicio del
ex ministro de asuntos exteriores
(2007-2014), la voz de Polonia
puede volver a contar en la
UE, pero según decía: “esto requiere
no solo un cambio de la
política exterior, sino también un
cambio en la política interna que
tiene que ver con el Estado de
Derecho y con la relación con
las instituciones europeas”, instruía
a los gobernantes Sikorski.
Para los interlocutores es justamente
la actitud negativa de
las sociedades occidentales hacia
las instituciones lo que cons-
tituye la principal manifestación
de la crisis de la democracia. En
el mundo globalizado el mantenimiento
de orden y la estabilidad
corre a cargo de numerosas
instituciones estatales e internacionales.
El delegarles cada vez
más competencias resulta actualmente
en la sensación de la
pérdida del control en la sociedad,
más aún si en la opinión de
muchos no cumplen de manera
eficaz sus funciones. Radosław
Sikorski respaldó dicho diagnóstico
con ejempos del espacio
Schengen y de la agencia
Frontex, que tiene su sede en
Varsovia. “Vemos que estas instituciones
no funcionan, que vamos
perdiendo el control”, decía.
Por su parte, en este sentido,
Condoleezza Rice llamó la
atención al fenómeno que clasificó
de una “paradoja de la democracia”.
Según explicaba, para
que las instituciones sean eficaces
tienen que ser fuertes,
aún más hoy día en el mundo
que es intranquilo y que cambia
rápidamente. Sin embargo, la
parajoda consiste en que las
instituciones fuertes provocan
oposición en la sociedad que
siente que va perdiendo control
sobre ellas. La secretaria Rice
aludió también a la “enfermedad
de la impaciencia”, calificándola
de un peligro severo para la democracia.
“El mundo va evolucionando
muy deprisa, exige
unas decisiones rápidas. Y las
instituciones por su propia naturaleza
son lentas. Si no reaccionan
durante 24 horas, la sociedad
considera que no están a la
altura de sus deberes. Mientras
que son los dictadores los que
actuan rápidamente, tomando
las decisiones personalmente”,
demostraba.
Los ponentes coincidieron en
que la solución de la situación
actual consiste en reformas encaminadas
a hacer más transparente
el funcionamiento de las
instituciones. “La Constitución
europea cuenta con más de 11
mil palabras, habría que simplificarla
tanto como para que puedan
estudiarla ya en el segundo
curso de la escuela primaria”,
proponía Sikorski. “Tenemos
que restablecer la confianza hacia
las instituciones”, apelaban.
El debate tuvo lugar el día 29
de junio de 2016 en el moderno
auditorio del Centro de Ciencias
Copérnico de Varsovia, en presencia
de casi trescientas personas:
embajadores, políticos,
expertos de seguridad, periodistas
y muchos otros. El moderador
fue el corresponsal de “Financial
Times” en Europa Central
Henry Foy.
BARTŁOMIEJ MAKIEŁA

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 9
www.polskaviva.com
9
PoLITYKa
Condoleezza Rice i Radosław Sikorski o
zagrożeniach dla zachodnich demokracji:
„Przywrócić zaufanie instytucjom”
Condoleezza Rice y Radosław Sikorski debatieron publicamente: “Salvando el oeste: ¿Está amenazada la democracia?" . CEPa
Condoleezza Rice i Radosław Sikorski w trakcie debaty „Na ratunek Zachodowi. Czy demokracja jest zagrożona?”.
WaRSZaWa. Globalizacja
skutkująca nieufnością wobec
instytucji, „choroba zniecierpliwienia”
i populizm – taka jest
diagnoza zagrożeń dla zachodnich
demokracji we współczesnym
świecie, jaką przedstawili
sekretarz stanu Stanów
Zjednoczonych (2005-2009)
Condoleezza Rice i minister
obrony narodowej (2005-2007)
Radosław Sikorski w trakcie
debaty zorganizowanej przez
amerykański ośrodek Centre
for European Policy analysis
(CEPa).
Kryzys demokracji – tak w
skrócie można by ująć diagnozę
jaką postawili rozmówcy
w odniesieniu do nastrojów panujących
w zachodnich społeczeństwach.
jak tłumaczyła
Condoleezza Rice, sytuacja ta
jest wypadkową kilku czynników.
Pierwszy, zdaniem byłej
amerykańskiej sekretarz stanu,
sięga roku 2001, kiedy terroryści
z al-Kaidy przeprowadzili
atak na bliźniacze wieże w
Nowym jorku, zabijając prawie
trzy tysiące osób. W odpowiedzi
Stany Zjednoczone wysłały
swoje wojska do Iraku, co wywołało
silny sprzeciw licznych
środowisk na całym świecie, a
w konsekwencji doprowadziło
do destabilizacji politycznej w
tym regionie. Następnym przełomowym
momentem dla
kondycji demokracji było załamanie
gospodarcze z 2008 roku,
które miało wpływ na pogorszenie
warunków życia wielu
ludzi. W tej chwili nastroje
społeczne pogarsza kryzys migracyjny,
który w oczach
społeczeństwa obnaża bezradność
instytucji, na których
spoczywa odpowiedzialność
rządzenia, zapewniania bezpieczeństwa
i rozwiązywania
bieżących problemów. Mówiąc
o stanie demokracji, była sekretarz
stanu wspomniała też o
niepokoju, jaki sieją światowe
mocarstwa takie jak Chiny, które
weszły w konflikt z państwami
ościennymi o archipelagi
bezludnych wysp i kształt granic
morskich, oraz Rosja, która
dokonała agresji na Ukrainę.
W kontekście zmiany nastrojów
społecznych objawiających
się odrzucaniem dotychczasowego
porządku nie mogło zabraknąć
dyskusji o wyniku referendum
z 23 czerwca, w
których obywatele Wielkiej Brytanii
zadecydowali o wystąpieniu
ich kraju z Unii Europejskiej.
Decyzję Brytyjczyków w
mocnych słowach skomentował
Radosław Sikorski, nazywając
ją „przejawem lekkomyślności”
głosujących, którzy znudzeni
dotychczasowym wygodnym
życiem dali wyraz „pewnej frywolności”.
Sikorski zarzucił
brak odpowiedzialności zarówno
politykom wzywającym do
Brexitu jaki i tym, którzy ich
posłuchali. Polski polityk podzielił
się pewną anegdotą: „Przed
referendum 23 czerwca
przygotowałem tweet „schowaj
babci dowód”, ale żona przekonała
mnie, żebym go nie publikował”
żartował Sikorski, czyniąc
aluzję do akcji przedwyborczej
z 2007 roku, która
zachęcała młodych ludzi,
którzy wówczas w większości
popierali Platformę obywatelską,
by zniechęcali do głosowania
swoich dziadków – głównie
sympatyzujących z Prawem
i Sprawiedliwością. Z kolei
Condoleezza Rice uznała, że
Brexit może przełożyć się „na
sposób postrzegania w Europie
pewnych kwestii istotnych z
punktu widzenia amerykańskiej
polityki zagranicznej, takich jak
dokończenie projektów demokratycznych
w tej części świata,
czy też tego, w jaki sposób
postępujemy z Moskwą oraz
wyzwaniami na Bliskim Wschodzie”.
jednocześnie zapewniła,
że ludzie pamiętają, że
„UE i Wielka Brytania wywodzą
się z tej samej wspólnoty wartości,
tak jak my w Stanach
Zjednoczonych, w związku z
czym Brexit nie ma aż takiego
wpływu na politykę zagraniczną”.
Radosław Sikorski wykorzystał
dyskusję o zniechęceniu
Brytyjczyków Unią Europejską,
by poruszyć obecną sytuację
polityczną w Polsce. „To,
co zdarzyło się w Wielkiej Brytanii
powinno stanowić ostrzeżenie
dla partii eurosceptycznych
tu w Polsce, że
strata – jak to nazywano –
„strategicznego sojusznika w
kontekście UE”, powinna niektórym
ludziom uświadomić, iż
nie była to racjonalna polityka”,
radził Sikorski. W ocenie byłego
ministra spraw zagranicznych
(2007-2014) głos
Polski znów może liczyć się w
UE, lecz, jak mówił, „wymaga
to nie tylko zmiany polityki zagranicznej,
ale również zmiany
w polityce wewnętrznej, jaka
dotyczy rządów prawa i relacji
z instytucjami unijnymi”, pouczał
rządzących Sikorski.
W opinii rozmówców to właśnie
negatywny stosunek zachodnich
społeczeństw do
instytucji stanowił główny przejaw
kryzysu demokracji. W
zglobalizowanym świecie za
utrzymanie porządku i stabilności
odpowiedzialne są liczne
instytucje państwowe i międzynarodowe.
Przekazywanie im
coraz szerszych kompetencji
skutkuje obecnie poczuciem
utraty kontroli w społeczeństwie,
tym bardziej, że zdaniem
wielu nie wypełniają one skutecznie
powierzonych im funkcji.
Radosław Sikorski poparł
powyższą diagnozę konkretnymi
przykładami strefy Schengen
oraz mieszczącej się w
Warszawie agencji Frontex.
„Widzimy, że instytucje te się
nie sprawdzają, że tracimy kontrolę”,
mówił. Z kolei Condoleezza
Rice w kontekście instytucji
zwróciła uwagę na zjawisko,
które nazwała „paradoksem
demokracji”. jak tłumaczyła,
aby instytucje były skuteczne,
muszą być silne – szczególnie
we współczesnym niespokojnym
i szybko ewoluującym
świecie. jednak paradoks polega
na tym, że silne instytucje
wywołują sprzeciw społeczeństwa,
które czuje, że traci
nad nimi kontrolę. Sekretarz Rice
wspomniała również o „chorobie
zniecierpliwienia” jako o
poważnym zagrożeniu dla demokracji.
„Świat zmienia się
bardzo szybko, wymaga szybkich
decyzji – instytucje zaś ze
swej natury działają wolno. jeśli
nie reagują w ciągu 24 godzin,
społeczeństwo uważa, że
nie zdają egzaminu. Szybko
natomiast działają dyktatorzy,
którzy decyzje podejmują osobiście”,
wyjaśniała.
Rozmówcy uznali, że receptą
na obecna sytuację są reformy
mające na celu bardziej
przejrzyste działanie instytucji.
„Konstytucja europejska ma ponad
11 tysięcy słów, należałoby
ją uprościć tak, by mogła być
nauczana już w drugiej klasie
szkoły podstawowej”, proponował
Sikorski. „Musimy przywrócić
instytucjom zaufanie”, apelowali.
Dyskusja odbyła się 29
czerwca 2016 roku w nowoczesnej
sali audytoryjnej Centrum
Nauki Kopernik w Warszawie
przy udziale prawie trzystu
osób: ambasadorów, polityków,
ekspertów ds. bezpieczeństwa,
dziennikarzy i wielu innych.
Rozmowę prowadził korespondent
„Financial Times” na Europę
Środkową Henry Foy.
(Tekst przetłumaczony z języka hiszpańskiego)

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 10
10 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
PoLíTICa
Una cumbre de garantías reales
Beata Szydło en la conferencia tras la Cumbre de la oTaN. K. PREMIERa
Beata Szydło, konferencja po szczycie NATO w Warszawie.
VaRSoVIa. “La cumbre de la
oTaN en Varsovia ha sido un
gran éxito de Polonia. Este
acontecimiento pasará a la historia
como una cumbre que ha
trazado un nuevo mapa de seguridad
mundial y que ha fortalecido
la seguridad de Polonia”,
dijo después de la cumbre la primera
ministra polaca Beata
Szydło. Son unas palabras que
resumen de forma muy acertada
su transcurso y las decisiones
que se han tomado. La conclusión
más destacada para Polonia
tiene que ver con el despliegue
en el flanco este de la Unión
Europea de cuatro batallones,
en Polonia y en los países bálticos.
Gracias a esta decisión, según
el ministro de asuntos exteriores
Witold Waszczykowski,
“hemos obtenido garantías de
parte de los aliados” y las tropas
instaladas en el país serán un
“símbolo de la seguridad de Polonia”.
Los líderes de la oTaN
han tomado medidas con el objetivo
de destruir el denominado
País Islámico, poner fin a la trata
de personas en el Mar Mediterráneo
o estabilizar la situación
en afganistán. Inesperadamente,
la alianza ha acordado
también dar un peso mayor a
las armas nucleares.
El fruto de la cumbre de la
oTaN que se celebró el 8 y 9 de
julio en Varsovia ha sido una declaración
final de más de cincuenta
páginas, en la que se recogen
las resoluciones de la
cumbre. La decisión más esperada
en Polonia se refiere a la
mayor presencia avanzada de la
oTaN en la Europa Central y
oriental en forma de cuatro batallones
que se establecerán sotrullarán
el espacio aéreo sobre
los territorios sumidos en luchas
contra el País Islámico.
En su declaración final, la
alianza ha anunciado la capacidad
operativa del sistema de defensa
antimisiles aegis ashore.
“Esto quiere decir que los buques
de los EE.UU. estacionados en
España, los radares en Turquía y
las instalaciones de intercepción
en Rumanía ahora son capaces
de cooperar bajo el mando y control
de la oTaN”, anunció el secretario
general de la alianza
jens Stoltenberg. Un elemento
importante de la defensa antimisil
será la base en construcción
en Redzikowo, Polonia, de misiles
de intercepción SM-3.
asimismo, la oTaN ha confirmado
su apoyo a Ucrania, a su
soberanía e integridad territorial.
La alianza ha adoptado un paquete
integral de asistencia
compuesto por la ayuda financiera
y el respaldo a la creación
de estructuras democráticas. Se
ha acordado también prolongar
la misión de estabilización en afganistán
que consistirá básicamente
en la formación de soldados
afganos. además, las fuerzas
armadas de este país recibirán
una subvención de mil millones
de dólares. Se ha decidido
también facilitar las aeronaves
con el sistema de alerta temprana
y control aerotransportado
aWaCS a la coalición que combate
contra el Estado Islámico.
El reconocer el ciberespacio
como ámbito operativo nuevo al
igual que el aire, el mar y la tierra,
ha sido otra de las conclusiones
importantes de la alianza.
De acuerdo con las palabras
de Stoltenberg, “esto significa
bre una base rotatoria, lo que
significa que la composición de
cada uno cambiará periódicamente.
En total entran en el juego
unos cinco mil soldados procedentes
de los Estados Unidos,
Gran Bretaña, alemania y Canadá.
Estas fuerzas han de ser un
factor disuasorio y confirmar que
cualquier ataque contra uno de
los aliados provocará la respuesta
inmediata del resto de los
miembros de la oTaN. Según
adelantaba el presidente estadounidense
Barack obama,
hasta el año 2017 Washington
estacionará además en Europa
una brigada acorazada de cinco
mil soladaos, cuyo alto mando
se desplegará en Polonia.
“Desde el punto de vista del
interés nacional polaco y de la
historia de Polonia es un acontecimiento
aguardado por generaciones
de polacos que soñaban
con que por fin estuvieramos
seguros y con que fueramos
nosotros mismos quienes
decidamos que tropas nos protegen
y que aliados son los no
deseados”, decía durante la rueda
de prensa el ministro de defensa
nacional antoni Macierewicz.
Macierewicz destacó también
que el éxito de Polonia no
sería posible si no fuera por el
compromiso de nuestro país de
participar en la defensa del flanco
sur. antes de la cumbre el ministro
de defensa acordó desplegar
el buque oRP General
Tadeusz Kościuszko al Mar
Egeo para respaldar las fuerzas
de la oTaN en la misión que tiene
como objetivo impedir el paso
de los inmigrantes ilegales a
las islas griegas y enviar cuatro
cazas de combate F-16 que pauna
protección mejor de nuestra
conexión, nuestras misiones y
operaciones y también más
atención puesta en las maniobras
y el planeamiento dentro
de este ámbito”. otro fruto de la
cumbre en Varsovia es la declaración
para estrechar la cooperación
entre la oTaN y la Unión
Europea. Entre las prioridades
el documento destaca “aumentar
la capacidad de contrarrestar
las amenazas híbridas”, por
ejemplo los ataques cibernéticos
o la propaganda.
Los líderes de la oTaN han
subrayado durante la cumbre en
Varsovia que la alianza está
abierta a miembros nuevos. En
un futuro próximo a la oTaN se
incorporará Montenegro. Los jefes
de la diplomacia de la alianza
han expresado su apoyo a
las aspiraciones de Georgia para
formar parte del Pacto. Se ha
hecho hincapié también en la
necesidad de desarrollar la política
de puertas abiertas hacia
Ucrania, lo que ha subrayado
sobre todo el presidente polaco
andrzej Duda.
La que más sorprende es la
mención en la declaración final
sobre el uso compartido de armas
nucleares por los EE.UU. y
los países europeos miembros,
tales como alemania, Bélgica,
Holanda, Italia y Turquía, es decir,
estos en cuyo territorio está
desplegado este tipo de armas.
La referencia por primera vez en
un documento de un rango tan
elevado a las armas nucleares
viene en respuesta a las maniobras
rusas de un ataque nuclear
simulado a Suecia o Polonia.
BARTŁOMIEJ MAKIEŁA

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 11
www.polskaviva.com
11
PoLITYKa
Szczyt realnych gwarancji
WaRSZaWa „Szczyt NaTo w
Warszawie był ogromnym sukcesem
Polski. To wydarzenie,
które przejdzie do historii jako
szczyt, który narysował nową
mapę bezpieczeństwa światowego
i wzmocnił bezpieczeństwo
Polski" – mówiła po zakończeniu
szczytu premier Beata
Szydło. Te słowa trafnie podsumowują
jego przebieg oraz postanowienia,
jakie na nim zapadły.
Najważniejsza decyzja
dla Polski dotyczy rozmieszczenia
na flance wschodniej czterech
batalionów w Polsce i w
krajach bałtyckich. Dzięki temu
zdaniem ministra spraw zagranicznych
Witolda Waszczykowskiego
„uzyskaliśmy realne gwarancje
sojusznicze”, a rozlokowane
wojska będą „symbolem
bezpieczeństwa Polski”. Przywódcy
NaTo poczynili również
kroki zmierzające m.in. do
zniszczenia tzw. Państwa Islamskiego,
ukrócenia przemytu
ludzi przez Morze Śródziemne
czy stabilizacji sytuacji w afganistanie.
Nieoczekiwanie Sojusz
podjął też decyzję o zwiększyć
znaczenie broni jądrowej.
owocem trwającego w
dniach 8 i 9 lipca szczytu NaTo
w Warszawie był liczący ponad
pięćdziesiąt stron komunikat
końcowy, w którym podsumowano
ustalenia szczytu. Najbardziej
oczekiwana w Polsce
decyzja dotyczyła wzmocnionej
wysuniętej obecności NaTo w
Europie Środkowej i Wschodniej
w postaci czterech batalionów,
które stacjonować będą
rotacyjnie, co oznacza, że skład
każdego z nich będzie zmieniał
się okresowo. W sumie mowa
jest prawie o pięciu tysiącach
wojskowych pochodzących ze
Stanów Zjednoczonych, Wielkiej
Brytanii, Niemiec i Kanady.
Siły mają służyć jako czynnik
odstraszający oraz potwierdzać,
że każdy atak na sojusznika
spotka się z natychmiastową
reakcją pozostałych członków
NaTo. jak zapowiedział prezydent
Stanów Zjednoczonych
Barack obama Waszyngton
wyśle też w 2017 roku do Europy
liczącą pięć tysięcy żołnierzy
brygadę pancerną, której
dowództwo będzie stacjonowało
w Polsce.
"Z punktu widzenia polskiej
racji stanu i historii Polski to jest
wydarzenie, na które czekały
pokolenia Polaków, marząc o
tym, byśmy wreszcie mogli być
bezpieczni, byśmy to my w Polsce
sami decydowali, jakie armie
będą nas broniły, a jakich sojuszników
nie bardzo sobie
życzymy" – mówił na konferencji
prasowej minister obrony narodowej
antoni Macierewicz. Macierewicz
zaznaczył też, że sukces
Polski nie byłby możliwy,
gdyby nie zapowiedź udziału
naszego kraju w obronie flanki
południowej. Przed szczytem
szef MoN podjął m.in. decyzję o
wysłaniu fregaty oRP Generał
Tadeusz Kościuszko na Morze
Egejskie celem wsparcia sił Na-
To w misji zapobiegania przedostawaniu
się nielegalnych imigrantów
na greckie wyspy oraz
o skierowaniu czterech myśliwców
F-16, które będą uczestniczyć
w patrolach monitorujących
przestrzeń powietrzną
nad terenami ogarniętymi walkami
z Państwem Islamskim.
W komunikacie końcowym
Sojusz ogłosił zdolność operacyjną
systemu obrony przeciwrakietowej
aegis ashore. „To
oznacza, że okręty USa stacjonujące
w Hiszpanii, radary w
Turcji i instalacje przechwytujące
w Rumunii są teraz w stanie
pracować razem pod dowództwem
i kontrolą NaTo" – mówił
sekretarz generalny NaTo jens
Stoltenberg. Ważnym elementem
obrony przeciwrakietowej
będzie powstająca w Polsce, w
Redzikowie, baza pocisków przechwytujących
SM-3.
NaTo potwierdziło również
wsparcie dla Ukrainy, jej suwerenności
i integralności terytorialnej.
Sojusz postanowił udzielić
Ukrainie kompleksowego pakietu
pomocowego, w którego
skład wchodzi pomoc finansowa
oraz wsparcie w budowaniu
struktur demokratycznych. Postanowiono
także przedłużyć
misję stabilizacyjną w afganistanie,
która polegać będzie przede
wszystkim na szkoleniu afgańskich
żołnierzy. Siły tego kraju
otrzymają dodatkowo wsparcie
finansowe w wysokości 1 mld
dolarów. Podjęto też decyzję o
udostępnieniu samolotów wczesnego
ostrzegania i rozpoznania
aWaCS koalicji zwalczającej
Państwo Islamskie.
Istotnym postanowieniem Sojuszu
było uznanie cyberprzestrzeni
za nową strefę działań operacyjnych,
taką jak przestrzeń
powietrzna, morska czy lądowa.
jak mówił Stoltenberg „oznacza
to lepszą ochronę naszej łączności,
naszych misji i operacji, a
także więcej uwagi położonej na
ćwiczenia i planowanie w tym
zakresie”. owocem szczytu w
Warszawie jest także deklaracja
o zacieśnieniu współpracy
między NaTo a Unią Europejską.
Deklaracja wśród zadań
priorytetowych określa „wzmocnienie
zdolności do przeciwstawienia
się zagrożeniom hybrydowym",
np. atakom cybernetycznym
czy propagandzie.
Przywódcy NaTo podkreślali
na szczycie w Warszawie otwartość
Sojuszu na nowe państwa.
W najbliższym czasie do Sojuszu
przystąpi Czarnogóra. Szefowie
dyplomacji NaTo wyrazili
również poparcie dla aspiracji
Gruzji do członkostwa w Sojuszu.
Podkreślano też konieczność
prowadzenia polityki otwartych
drzwi wobec Ukrainy, co
szczególnie akcentował prezydent
Polski andrzej Duda.
Największym zaskoczeniem
była wzmianka w komunikacie
końcowym na temat wspólnego
używania broni jądrowej przez
USa i europejskie państwa
członkowskie, takie jak Niemcy,
Belgia, Holandia, Włochy i Turcja,
czyli państw, na których terytoriach
rozmieszczona jest tego
rodzaju broń. Poruszenie po raz
pierwszy w dokumencie tak wysokiej
rangi tematu broni nuklearnej
jest odpowiedzą na ćwiczenia
Rosji symulowanego ataku
jądrowego na Szwecję czy
Polskę.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 12
12 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
ENTREVISTa - WYWIaD
adam Kozanecki
“La cocina polaca varía con las estaciones del año”
„Kuchnia polska zmiania się wraz z porami roku”
VaRSoVIa. ¿De dónde viene
su amor por la cocina?
Estar en la cocina es la mejor
manera de integrar a la gente.
En mi casa siempre hablábamos
cuando nos sentábamos
juntos a la mesa. Cocinar para
mi significa la ligereza de la
vida, es algo que alegra a los
demás y a mi mismo. En algún
momento nació este amor y es
perfecto porque me siento realizado
en la cocina, praparando
platos para mis cercanos.
No hay nada mejor que hacer
lo que uno ama y lo que le
gusta.
Se suele decir que la gastronomía
polaca es grasa y
pesada. Sin embargo, usted
es un gran defensor. ¿Qué
es lo que más valora de
ella?
Nuestra cocina es variada y
me fascino cada vez que preparo
sus platos. Lo que más
valoro es que cambie a medida
que pasan las estaciones
del año. Es estacional. Los
manjares pesados, asados o
fritos normalmente los hacemos
durante la época de frío y
los platos de verano ya no
rebosan de la tan indeseada
grasa. Son frescos, crujientes
y saben sorprender el paladar.
Julia Child, divulgadora de
la gastronomía francesa en
los EE.UU., solía decir que la
cocina francesa tiene tres
secretos: “la mantequilla, la
mantequilla y... la mantequilla”.
¿Cuáles son los secretos
de la cocina polaca?
¿Debería decir que allí es la
mantequilla y aquí la manteca?
No necesariamente. El
secreto de nuestra gastronomía
es la región, la tradición y
las habilidades. Modificamos
los productos de varias formas.
Hacemos uso de lo que
hay; ahumamos mucho, fermentamos,
guardamos en
tarros, secamos, conservamos
en invierno, cocemos durante
días. Los platos sobrecogen,
pueden ser abundantes y
saciantes.
La cocina es su pasión.
¿Cómo recuerda su participación
en el programa MasterChef
donde cocinar básicamente
significaba rivalizar?
Es una aventura increíble y
toda la participación en el programa
fue un viaje irrepetible.
El mejor y más creativo tiempo
de mi vida. al aceptar mi participación
en el programa sabía
que cocinar consistía allí en
rivalizar. Fueron juegos llenos
de amistad en los que sacamos
puntos para llegar lo más
lejo posible.
¿Qué le ha enseñado el programa?
Sabía que cocinaba con habilidad,
pero en el programa he
aprendido a organizarme
mejor en la cocina, el programa
ha impulsado mi creatividad
y me ha permitido conocer
encantos gastronómicos antes
desconocidos.
Como finalista de Master-
Chef se has hecho famoso
en todo el país. ¿Cómo ha
cambiado su vida después
del programa?
Soy más valiente a la hora de
interactuar con la gente, me
alegra que la participación en
el programa haya mostrado a
los espectadores la valentía y
despertado en ellos la pasión
por la cocina. Hace poco,
durante mi estancia por unos
días en un restaurante, me
dijeron: “te damos las gracias
por tu voz, que motiva y edifica”.
¡Qué palabras tan amables!
Me sentí feliz. Mi vida ha
dado un giro de 180 grados.
ahora hago lo que amo y lo
que me gusta, rodeado de
gente pienso en la cocina y la
comparto con los demás.
Acaba de publicar su primer
libro ‘Cocinar mola’ con más
de cien páginas con recetas
propias. ¿De dónde saca la
inspiración?
Es más bien la experiencia y
los sentimientos que he vivido
hasta ahora. Para decirlo en
broma, saco la inspiración
tocando con la punta de la lengua,
el paladar superior y preguntándome:
“a ver, qué me
apetecería tomar hoy?”. Proceso
hábilmente lo que tengo
al alcance de la mano, esto
me lo inculcaron en casa. Voy
al jardín, a la ciudad, al agua,
vaya donde vaya, encuentro
inspiración.
Últimamente están de moda
las dietas alternativas. Da la
impresión de que se aparta
la chuleta tradicional a favor
de la cebada y los faláfels.
No obstante, usted no pretende
seguir la corriente.
Sí, la gastronomía también
está sujeta a la moda. La gente
busca experiencias y aventuras
interesantes. Lo que sí
es cierto es que soy un trendsetter
en mi propia cocina,
entre los cercanos y conocidos.
Me divierto, creo sabores
nuevos, resucito de otra forma
los ya existentes. Cocino
como me gusta, no me olvido
de lo típico de cada temporada,
de lo que se habla actualmente.
amo cocinar.
¿Cuáles son sus proyectos
actuales?
aparte de las actividades de
cada día, voy recopilando
materiales para una próxima
publicación y también para la
escenografía, imprescindible
para realizar un proyecto
mediático, voy a crear y presentar
un cuento lleno de
aventuras culinarias, de productos
olvidados, lugares
extraordinarios y experiencias
relecionadas con las maneras
de preparar los platos.
¿Cuáles con sus planes
para el futuro?
Espero con paciencia la apertura
de un lugar donde pueda
encontrarme con la gente para
preparar juntos los platos, allí
voy a hablar sobre la comida,
cocinando.
La cocina española disfruta
de una popularidad creciente
en Polonia. ¿Cree qué
podríamos aprender algo de
ella?
Todavía no he llegado a España,
sueño con pasar allí un
tiempo para encontrarme con
la frescura de los obsequios
del mar, me gustaría fisgar un
poco lo que hay en la cocina
casera española. Seguro que
aprendería un montón. al
estar allí, diría: “nosotros no lo
tenemos, por eso me alegro
de haberos visitado, porque
así puedo probarlo”.
Decimos que la música apacigua
el espíritu. ¿Es también
el caso de la cocina?
¿Ha apaciguado alguna vez
un conflicto con un plato?
Sí, es igual, sin duda. Un hombre
hambriento está triste o
enojado. Y cuando está saciado,
de repente se vuelve sonriente
y contento. Mis cercanos
dicen que es mi manera
de relajar y alumbrar el
ambiente. Cuando invito a la
mesa, nadie me dice que no.
Eso me gusta.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:23 Página 13
www.polskaviva.com
13
¿Tiene alguna receta para
una tarde de verano con
amigos?
¡Claro que sí! Vamos a celebrar
la comida. En verano
vamos al jardín y elegimos lo
que nos dé la gana. Cuando
no llueve, cocinamos al aire
libre. La parrilla, las verduras
crujientes, no hace falta nada
más, y la limonada por
supuesto. Pero cuando no
hace buen tiempo, invito a la
cocina dentro, vemos lo que
hay y preparamos un plato y
después nos sentamos a la
mesa.
(las dos recetas recomendadas por
adam Kozanecki pueden encontrarlas
en la página 14)
WARSZAWA. Skąd pana zamiłowanie
do kuchni?
Przebywanie w kuchni integruje
najlepiej, częste wspólne jedzenie
potraw przy stole zawsze było
w moim domu nieodłącznym
towarzyszem rozmów.
Gotowanie to dla mnie lekkość
życia, raduje innych i samego siebie.
Gdzieś zrodziła się ta miłość,
to dobrze, bo dzięki niej spełniam
się, przebywając w kuchni, przygotowując
jedzenie dla bliskich.
Nie ma nic fajniejszego niż robienie
tego, co się kocha i lubi.
Często mówi się, że kuchnia
polska jest tłusta i ciężkostrawna,
Pan jednak jest jej wielkim
miłośnikiem. Co takiego ceni
pan w niej najbardziej?
Nasza kuchnia jest różnorodna, a
potrawy które uwielbiam
przyrządzać zaskakują mnie za
każdym razem. Najbardziej cenię
w niej to, że zmienia się wraz z
następującymi po sobie porami
roku. Jest sezonowa.
Ciężkostrawne duszone czy pieczone
potrawy zazwyczaj
przyrządzamy w okresie chłodu,
a letnie dania już nie ociekają
niechcianym tłuszczem. Są
świeże, chrupiące i potrafią zaskakiwać
podniebienie.
Julia Child, popularyzatorka
kuchni francuskiej w USA
mawiała, że kuchnia francuska
ma trzy tajemnice: „masło,
masło i… masło”. Jakie są pana
zdaniem sekrety kuchni polskiej?
Mam powiedzieć że u nich masło
u nas smalec? Niekoniecznie.
Sekret naszej kuchni to region,
tradycja i umiejętności.
Przetwarzamy produkty na wiele
sposobów. Korzystamy z tego, co
dostępne, dużo wędzimy, kisimy,
zamykamy w słoikach, suszymy,
kopcujemy, gotujemy po kilka
dni. Potrawy zaskakują, potrafią
być obfite i sycące.
Kuchnia jest dla pana pasją. Jak
wspomina pan więc udział w
programie MasterChef, gdzie
gotowanie było w pierwszej
kolejności rywalizacją?
To niesamowita przygoda i cały
udział w programie był podróżą
nie do powtórzenia. Najlepszy,
kreatywny, pełen doświadczeń
okres w moim życiu. Zgłaszając
się do programu, wiedziałem, że
gotowanie jest tam rywalizacją.
To były igrzyska pełne przyjaźni,
w których zdobywaliśmy punkty,
aby dojść jak najdalej.
Czego nauczył pana udział w programie?
Wiedziałem, że zaradnie gotuję,
lecz będąc w programie
nauczyłem się szybszej organizacji
w kuchni, pobudziła się moja
kreatywność, ten program
zapewnił mi poznanie pewnych
nieznanych mi wcześniej czarów
gastronomicznych.
Jako finalista MasterChefa stał
się pan rozpoznawalny w całym
kraju. Jak zmieniło się pana życie
po programie?
Odważniej wchodzę w interakcje
z ludźmi, cieszy mnie, że udział w
programie pokazał oglądającym
odwagę i pobudził w nich pasje
do gotowania. Kilka dni temu,
podczas kilkudniowego pobytu w
kuluarach pewnej restauracji,
usłyszałem: „dziękujemy za twój
głos który motywuje i buduje” –
to były tak miłe słowa, radośnie
się zrobiło. Moje życie zmieniło
się o 180 stopni. Teraz robię to,
co kocham i lubię, gotuję wśród
ludzi, opowiadam o jedzeniu,
dzielę się nim z innymi.
Niedawno ukazała się pana
pierwsza książka „Gotowanie
jest super”, a w niej ponad sto
stron wymyślonych przez pana
przepisów. Skąd czerpie pan inspirację?
To raczej pewne doświadczenie i
doznania jakich nabyłem podczas
całego dotychczasowego życia.
Żartem mówiąc, inspirację czerpię,
dotykając końcówką języka
górnego podniebienia zastanawiając
się: „oj, na co mam dzisiaj
ochotę”. Przetwarzam umiejętnie
to, co mam pod ręką, tę
zaradność wyniosłem z rodzinnego
domu. Idę do ogrodu, do
miasta, lasu, nad wodę, gdziekolwiek
i odnajduję jakąś inspirację.
Wydaje się, że największą popularnością
cieszą się ostatnio diety
alternatywne. Można odnieść
wrażenie, że wszyscy porzucają
tradycyjny schabowy na rzecz
kaszy i falafeli. Pan jednak nie
stara się podążać za modą.
Tak, kulinaria to też moda. Ludzie
szukają ciekawych doznań i przygód.
Na pewno jestem trendsetterem
we własnej kuchni wśród
bliskich i znajomych. Bawię się,
kreuję nowe smaki, wskrzeszam
w nowy sposób już istniejące.
Gotuję tak, jak chcę, nie zapominam
o tym, co w danym sezonie,
o tym o czym teraz się mówi.
Kocham gotować.
Nad czym obecnie pan pracuje?
Oprócz codziennych zajęć,
kolekcjonuję materiał do kolejnej
publikacji, zbieram materiały do
scenografii niezbędnej do zrealizowania
projektu medialnego,
stworzę i przedstawię pewną
opowieść pełną kulinarnych przygód,
zapomnianych produktów,
niecodziennych miejsc i doświadczeń
związanych ze sposobami
przyrządzania potraw.
Jakie są pana plany na
przyszłość?
Cierpliwie czekam na otworzenie
drzwi do miejsca, w którym będę
spotykał się z ludźmi, wspólnie
przyrządzając jedzenie, to tam
będę o nim opowiadał, gotując.
Kuchnia hiszpańska cieszy się w
Polsce rosnącą popularnością.
Czy pana zdaniem czegoś
moglibyśmy się z nauczyć?
Do Hiszpanii jeszcze nie
dotarłem, marzę, aby tam się
przedostać na pewien okres, aby
spotkać się ze świeżością darów
morza, chciałbym popodglądać,
co się dzieje w hiszpańskiej
domowej kuchni. Nauczyłbym się
na pewno wiele. Będąc tam,
powiedziałbym: „u nas tego nie
ma, dlatego cieszę się, że do Was
przyjechałem, bo mogę tego
spróbować”.
Mówi się, że muzyka łagodzi
obyczaje. A jak to jest z kuchnią?
Czy zdarzyło się pan załagodzić
jakiś konflikt przygotowanym
przez pana daniem?
Kuchnia łagodzi na pewno.
Człowiek głodny jest smutny lub
zły. A gdy jest syty, od razu staje
się uśmiechnięty i zadowolony.
Bliscy mówią, że jest to mój sposób
na łagodzenie i rozświetlanie
atmosfery. Gdy zapraszam do
stołu, nikt nie odmawia. Lubię to.
Czy ma pan jakiś sprawdzony
przepis na letni wieczór z przyjaciółmi?
Pewnie że mam. Będziemy biesiadować.
Latem wchodzimy do
ogrodu, wybieramy to, na co
mamy ochotę. Gdy deszcz nie
pada, gotujemy pod gołym niebem.
Grill, świeże chrupiące
warzywa, nic więcej nie trzeba,
no i lemoniada musi być. Jednak
gdy aura pogodowa nie sprzyja,
zapraszam do kuchni, patrzymy,
co w niej jest, przyrządzamy
danie, a później zasiadamy do
stołu.
(Przepisy polecane przez Adama
Kozaneckiego znajdują się na
stronie 14)
BARTŁOMIEJ MAKIEŁA

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 14
14 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
GaSTRoNoMía - GaSTRoNoMIa
Lemo-fresh y Rollo de pavo con albaricoque, lentejas y melocotón
Lemo-fresh
• manzanilla
• menta del jardín
• hinojo
• limón
• miel
• cubitos de hielo
• agua mineral natural
Vertemos 200 ml de agua hervida
sobre manzanilla, menta y
dos ramitas de hinojo y preparamos
una infusión. a una jarra
echamos cuatro limones, miel y
añadimos la infusión enfríada.
Mezclamos, agregamos cubitos
de hielo y llenamos con agua
mineral natural.
Rollo de pavo con albaricoque,
lentejas y melocotón
Rollo:
• 4 filetes de pavo
• 6 albaricoques
• 3 melocotones frescos
• 1 zanahoria
• 3 cebollas rojas o chalotes
• 4 dientes de ajo
• romero fresco
• pimienta inglesa
• hoja de laurel
• granos de mostaza
• fruto de enebro o ramitas
de enebro para ahumar
• pimienta negra
• sal
• azúcar
• 2 cucharadas de mantequilla
• limón
• aceite de oliva Interoleo
Suave
• 100 ml de vino blanco dulce
Lentejas:
• 300 g de lenteja verde
• 200 ml de caldo de verduras
• apio del jardín (fresco)
• sal
• pimienta
• ramita de tomillo fresco
Utensilios: escudilla de metal suficientemente
alta para que quepan
dentro las ramitas de enebro
y la carne, trapo de lino, film plástico,
mechero, cacerola, sartén
con tapadera, palillos de dientes
o cuerda para embutidos, escudilla,
tabla de cortar, mortero,
maza, pergamino, pinzas para
carne, cuchara de madera.
Tras elegir la carne, la ahumamos
en la escudilla de metal con
el enebro. al pasar un tiempo espolvoreamos
la carne por ambos
lados con sal y pimienta recién
molida. En la cacerola diluimos la
mantequilla con una cucharada
del aceite, freímos un poco las
cebollas rojas picadas/chalotes,
el ajo pasado por la prensa, añadimos
la zanahoria cortada en
cubitos finos y cuartos de albaricoques,
hojas de laurel y pimienta
inglesa, echamos la ramita del
romero. Freímos todo y rociamos
con el vino, esperamos hasta
que el líquido se reduzca. Condimentamos
al gusto con sal, azúcar
y pimienta negra. Reducimos
lo máximo posible. Enfriamos el
relleno. Ponemos el relleno en
pechugas/muslos/filetes ablandados/cortados
y enrollamos, sujetando
con palillos o cuerda para
embutidos. Doramos la carne
en la sartén cubierta de pergamino
pasado con el aceite de oliva.
Reducimos el fuego al mínimo y
cocemos a fuego lento con la tapadera
puesta de 3 a 5 minutos.
Vertemos agua a la cacerola,
añadimos el apio picado, echamos
una ramita de tomillo, un poco
de sal y sazonamos con pimienta.
En el líquido así obtenido
cocemos la lenteja verde. Cuando
esté hecha, la colamos con un
colador. Pasamos por agua hervida
los melocotones, los pelamos,
cortamos en rayas finas,
espolvoreamos con la cebolla roja,
con el apio picado fresco, sal,
pimienta, rociamos con aceite y
jugo de limón. Servimos el rollo o
el muslo acompañados con lentejas
y ensalada de melocotones.
Lemo-fesh. aDaM KoZaNECKI
Lemo-fresh i Morelowe rolady z
indyka z soczewicą i brzoskwiniami
Lemo-fresh
• rumianek ogrodowy
• mięta ogrodowa
• koperek
• cytryna
• miód
• kostki lodu
• naturalna woda mineralna
Rumianek ogrodowy, miętę oraz
dwie gałązki koperku zalewamy
wrzątkiem, robimy napar
(200ml). Do dzbanka dodajemy
ćwiartki cytryny, miód i zalewamy
przestudzonym naparem.
Mieszamy, dodajemy kostki lodu,
całość uzupełniamy naturalną
wodą mineralną.
Morelowe rolady z indyka z
soczewicą i brzoskwiniami
Rolady:
• 4 sznycle z indyka
• morele 6 sztuk
• świeże brzoskwinie (3 sztuki)
• 1 marchewka
• 3 czerwone cebule lub sza
lotki
• 4 ząbki czosnku
• świeży rozmaryn
• ziele angielskie
• liście laurowe
• ziarna gorczycy
• owoc jałowca i gałązki
Los rollos de carne son un plato ideal para toda la familia. aDaM KoZaNECKI
Rolady to idealne danie dla całej rodziny.
jałowca do uwędzenia
• czarny pieprz
• sól
• cukier
• 2 łyżki masła
• cytryna
• oliwa z oliwek Interoleo
Suave
• 100 ml białego słodkiego wina
Soczewica:
• 300 g zielonej soczewicy
• 200 ml bulionu warzywnego
• lubczyk ogrodowy (świeży)
• sól
• pieprz
• gałązka świeżego tymianku
ogrodowego
Sprzęt: metalowa miska dość
wysoka, aby zmieściło się w niej
mięso i gałązki jałowca, ścierka
lniana, folia spożywcza, zapalniczka,
rondelek, patelnia z
pokrywką, wykałaczki lub sznurek
wędliniarski, miska, deska
do krojenia, moździerz, tłuczek
do mięsa, pergamin, szczypce
do mięsa, drewniana łyżka
Wybrane mięso wędzimy w metalowej
misce jałowcem. Po
pewnym czasie mięso oprószamy
z obydwu stron solą i
świeżo mielonym pieprzem. W
rondelku topimy masło z łyżką
oliwy, szklimy pokrojone drobno
czerwone cebule/szalotki, rozgnieciony
przez praskę czosnek,
dodajemy pokrojoną w drobną
kostkę marchew i pokrojone w
ćwiartki morele, liście laurowe i
ziele angielskie, wrzucamy
gałązkę rozmarynu. Całość przesmażamy
i podlewamy winem,
czekamy, aż płyn się zredukuje.
Doprawiamy do smaku,
solą, cukrem i czarnym pieprzem.
Redukujemy do minimum.
Studzimy powstały farsz. Na
rozbite/nacięte piersi/uda/sznycle
nakładamy nadzienie i zwijamy
rolady, spinając je wykałaczkami
lub zawijamy sznurkiem
wędliniarskim. Mięso
smażymy na złoto na patelni
wyłożonej pergaminem posmarowanym
oliwą z oliwek. Zmniejszamy
płomień do minimum i
dusimy pod przykryciem od 3 do
5 minut. Do rondelka wlewamy
wodę, dodajemy posiekany
lubczyk, wrzucamy gałązkę tymianku,
lekko solimy i doprawiamy
pieprzem. W powstałym
płynie gotujemy zieloną soczewicę.
Gdy będzie gotowa, odcedzamy
ją przez sito. Brzoskwinie
parzymy, obieramy ze
skórki, kroimy w cienkie paski,
oprószamy piórami z czerwonej
cebuli, posiekanym świeżym
lubczykiem, solą i pieprzem,
skrapiamy oliwą i sokiem z
cytryny. Roladę lub udo podajemy
w towarzystwie soczewicy i
sałatki z brzoskwiń.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 15

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 16
16 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
CULTURa
Tango para celebrar el segundo
centenario de la Independencia argentina
VaRSoVIa. Con motivo de la
conmemoración de los doscientos
años del Día de la Independencia
de la República de argentina
el pasado 6 de julio, la
embajada en Polonia del país
sudamericano celebró un concierto
de tango de primer nivel
en el Studio Koncertowe im. Witolda
Lutosławskiego de Polskie
Radio en la capital polaca.
La velada comenzó con un
discurso de agradeciemiento y
bienvenida por parte a parte de
la Excelentísima Embajadora de
la República argentina en la República
de Polonia, la Señora
Patricia Salas, que también
aprovechó para rememorar los
doscientos años de independencia
de su país. a continuación,
el concierto comenzó de la
mano del dueto ‘Blue Tango
Project’, compuesto por la gran
artista María Volonté y Kevin
Carrel Footer. Un tiempo de tango
cantado, personal e íntimo a
cargo de Volonté que dejó en silencio
el auditorio, ensimismado
con la elegancia y el tacto de la
voz de la argentina. Un lujo el
haber podido disfrutar de la interpretación
de la bonaerense
que es ganadora del prestigioso
La Embajadora argentina, la Sra. Patricia Salas, a la derecha. EMB. aRG.
Ambasador Argentyny Patricia Salas (z prawej).
premio ‘Carlos Gardel’ y nominada
a los premios Grammy Latinos.
a continuación, el grupo polaco
‘Machina del Tango’ encendió
el ritmo tanguero de la mano
de sus miembros: Sebastian
Wypych, Grzegorz Lalek, Kaludiusz
Baran y Urszula Borkowska,
que incluso interpretaron
parte del repertorio acompañados
de María Volonté. además,
la pareja de bailarines profesional
de tango compuesta por anna
Iberszer y Piotr Woźniak pusieron
la nota de sentimiento final.
Y es que el tango, se canta
y se baila.
al acto acudieron alrededor
de 400 personas, que llenaron
prácticamente el aforo de la sala.
Entre los invitados se encontraban
diferentes embajadores y
miembros del Cuerpo Diplomático
acreditado en Polonia, Bogdan
Borusewicz, vicemariscal
del Senado, Waldemar Pawlak
ex primer ministro, ex viceministro
y diputado desde 1989 hasta
2015. jacek Bazański, ex embajador
polaco en la argentina y
Director de la Inspectoría del
Servicio Exterior del Ministerio
de asuntos Exteriores de la Re-
pública de Polonia, Karolina
Cemka, subdirectora del Departamento
de américa del Ministerio
de asuntos Exteriores, Marian
Turski, destacado historiador,
periodista, escritor y superviviente
de auschwitz y vicepresidente
de la asociación Instituto
Histórico judío en Polonia,
miembro del Consejo del Museo
de la Historia de judíos Polacos
PoLIN, miembro del Consejo
del International auschwitz
Council. También estuvieron
presentes el Director artístico
del festival ¨Chopin y su Europa¨,
Stanisław Leszczyński, Monika
Strugała, coordinadora de
los proyectos VIP del Instituto
Nacional Federico Chopin, joanna
Gocłowska-Bolek, directora
del Centro de Estudios Latinoamericanos
de la Universidad
de Varsovia y Zofia Marzec, directora
del Instituto de Estudios
Ibéricos e Iberoamericanos de
la Universidad de Varsovia, entre
otros.
Para acabar la velada musical,
en el recibidor del studio de
Polskie Radio se ofreció un catering
bañado con unos maravillosos
caldos de la tierra.
NÉSTOR TAZUECO
Dwusetna rocznica niepodległości argentyny w rytmie tanga
Foto de familia de los artistas, con María Volonté en el centro con un ramo de flores. EMB. aRGENTINa
Wspólne zdjęcie artystów z Maríą Volonté (w środku z bukietem).
WaRSZaWa. Z okazji dwusetnej
rocznicy niepodległości Republiki
argentyńskiej 6 lipca
ambasada tego południowoamerykańskiego
kraju zorganizowała
wyjątkowy koncert tanga
w Studiu Koncertowym Polskiego
Radia im. Witolda Lutosławskiego
w Warszawie.
Wieczór muzyczny rozpoczął
się powitaniem i podziękowaniami
wygłoszonymi przez
jej Ekscelencję ambasador Republiki
argentyńskiej w Polsce
panią Patricię Salas, która nawiązała
również do rocznicy
dwustu lat niepodległości swojego
kraju. jako pierwszy
wystąpił duet „Blue Tango Project”,
który tworzy wybitna
artystka María Volonté i Kevin
Carrel Footer. Były to chwile
tanga śpiewanego, osobistego i
intymnego w wykonaniu Volonté,
która swym czystym i przenikliwym
głosem oczarowała
oniemiałą z wrażenia publiczność.
Słuchać występu tej pochodzącej
z Buenos aires
artystki, zdobywczyni prestiżowej
nagrody „Carlos Gardel”
nominowanej do „Grammy Latinos”
to nie lada przeżycie.
Następnie polska grupa „Machina
del Tango”, w składzie Sebastian
Wypych, Grzegorz Lalek,
Klaudiusz Baran i Urszula
Borkowska, rozpaliła publiczność
rytmami tanga. Część repertuaru
muzycy wykonali przy
wsparciu Maríi Volonté. Na zakończenie
para profesjonalnych
tancerzy, anna Iberszer i Piotr
Woźniak, wykonała pełne emocji
tango. W końcu tango nie tylko
się śpiewa, ale i tańczy.
W wydarzeniu uczestniczyło
około 400 osób, które zapełniły
całą salę. Wśród zaproszonych
gości znaleźli się między innymi
ambasadorowie i członkowie
korpusu dyplomatycznego
akredytowanego w Polsce, wicemarszałek
Senatu Bogdan
Borusewicz, były premier, wicepremier
i poseł od 1989 do
2015 roku Waldemar Pawlak,
były polski ambasador w argentynie
i dyrektor Inspektoratu
Służby Zagranicznej Ministerstwa
Spraw Zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej jacek
Bazański, wicedyrektor Departamentu
ameryki Ministerstwa
Spraw Zagranicznych Karolina
Cemka oraz Marian Turski
– wybitny historyk, dziennikarz,
pisarz, więzień auschwitz, wiceprezes
Stowarzyszenia Żydowski
Instytut Historyczny w
Polsce, członek zarządu Muzeum
Historii Żydów Polskich
PoLIN i członek zarządu
Międzynarodowej Rady oświęcimskiej.
obecni byli również
dyrektor artystyczny festiwalu
„Chopin i jego Europa” Stanisław
Leszczyński, koordynator
projektów VIP Narodowego
Instytutu Fryderyka Chopina
Monika Strugała, dyrektor Centrum
Studiów Latynoamerykańskich
Uniwersytetu Warszawskiego
joanna Gocłowska-
Bolek oraz Zofia Marzec, dyrektor
Instytutu Studiów
Iberyjskich i Iberoamerykańskich
na Uniwersytecie Warszawskim.
Uroczystość zakończył
poczęstunek we foyer studia
Polskiego Radia, na którym nie
zabrakło argentyńskiego wina.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 17
www.polskaviva.com
17
KULTURa
“Homenaje a Delfina” de Mónica albisu
VaRSoVIa. En el barrio varsoviano
de Powiśle, en la calle Sumlikowskiego
10/2, se encuentra una
acogedora galería de arte de dos
salas que desde hace más de
quince años oferce sus espacios
a artistas de Polonia y del extranjero.
aquí han exhibido sus obras
janusz Przybylski, anna alicja
Trochim, Zbigniew Nowosadzki o
Ryszard Gieryszewski, entre
otros. La galería la fundó la aristócrata
argentina de raíces polacas
Delfina Krasicka. De jóven se mudó
a Polonia –al país de sus antepasados–
donde desarrolló su pasión
por el arte. Creó tejidos únicos,
tapices, bordados y colajes.
apoyó también a los artistas jóvenes.
En 1999 fundó la Galería Delfiny.
“Mi madre abrió la galería
pensando sobre todo en artistas
del Este, ya que en su época era
difícil para ellos tener un lugar de
exposición en Europa. Y a raíz de
eso, como ella también era extranjera,
siempre invitaba artistas
de otros países para que se pudiera
ver lo que pasaba en otros
lugares del mundo a nivel artístico”,
dice Soledad Krasicka-Ybarra,
hija de Delfina, que desde el
fallecimiento de su madre cuida
de la galería.
En este lugar especial en el
mapa artístico de Varsovia, desde
el 14 de julio se puede disfrutar de
los cuadros de la afamada pintora
argentina Mónica albisu. Sus
obras ya han sido recibidas en
Uruguay, Paraguay, Estados Unidos,
Vietnam y alemania. Los
amantes polacos del arte tuvieron
la posibilidad de conocer la obra
de albisu en 2014 en Sandomierz
albisu junto a la Embajadora Salas, Soledad Krasicka-Ybarra e Ignacy Krasicki, marido de Delfina. GaLERIa DELFINY
Ambasador Patricia Salas, M. Albisu, Anna Trochim, Soledad-Krasicka-Ybarra oraz Ignacy Krasicki, mąż Delfiny.
y Varsovia. Según admite la artista,
durante la última muestra en
Polonia logró conmover a la gente
con sus pinturas, ya que vieron algo
diferente a lo que conocían.
“La experiencia fue maravillosa”,
recuerda.
La obra de Mónica albisu no
ha llegado a la Galería Delfiny por
casualidad. “La idea de invitar a
esta pintora argentina surgió ya
hace un año para conmemorar el
bicentenerio de la independencia
de la República argentina. a Mónica
albisu la conocí gracias a los
estrechos vínculos con la Embajada
argentina –la señora Embajadora
Patricia Salas es amiga de
nuestra galería– y también gracias
a que soy miembro de la asociación
Polaco-argentina. Nos
gustaron mucho sus trabajos y la
invitamos a la galería”, explica
Soledad Krasicka-Ybarra. La artista
recuerda con sonrisa el impacto
que produjeron sus obras a
los cercanos de la fundadora de la
galería: “Soledad apreció mucho
la energía que sale de mis cuadros,
también quedó encantado el
esposo de Delfina, que me dijo
‘me gustaría tenerte en nuestra
galería’”, evoca la escena de hace
más de un año Mónica albisu.
Con los cuadros expuestos en
la galería, la artista argentina
quiere rendir homenaje a Delfina
Krasicka, a la que se siente muy
vinculada. “Sentí una conexión
con el arte abstracto que ella genera
y aplica en los tapices. Esto
me llevó a hacerle un homenaje
con doce pinturas, que son básicamente
una copia de los tapices.
al conocer la historia de Delfina,
me sentí incluso más unida a ella.
Me enteré de que había nacido en
el mismo mes que nací yo y en el
caso de los artistas esto se traduce
en que coinciden los colores,
las formas y la expresión de energía,
es increible”, revela la pintora.
La obra de Mónica albisu destaca
por la fuerza de expresión
única que la artista refleja mediante
los colores vivos y vibrantes.
“al contemplar estas pinturas,
se siente que detrás de ellas hay
una mujer con mucha fuerza personal,
su obra refleja su interior,
muy justamente conectado con la
energía vital y con la alegría de vivir.
Sus trabajos son muy fuertes y
muy alegres”, observa Soledad
Krasicka-Ybarra. Es curioso que
la mayoría de estas obras se pintara
en Varsovia lo que influyó en
su forma. “Cuando uno pinta fuera
del país, la energía fluye de otro
modo, y por eso los cuadros acá
presentados se basan en la abstracción,
no llevan ningún tipo de
figuración, están lejos de todas
las formas rígidas y están dirigidos
por los colores”, describe su
obra albisu.
Los organizadores de la exposición
invitan a cada uno interesado
por el arte que quiera vivir experiencias
artísticas nuevas. “Las
obras de albisu son distintas, cada
uno que venga a ver la muestra
se dará cuenta de ello. Invito a
las personas interesadas a visitar
nuestra galería”, dice Soledad
Krasicka-Yberra.
Merece la pena pasar por este
extraordinario lugar también por
su ambiente único. Nada más entrar
en la galería, al visitante seguramente
le dará la bienvenida una
de las fundadoras de este lugar,
una destacada pintora anna alicja
Trochim, cuyas obras se encuentran
en las colecciones de museos
y colecciones privadas en el
país y en el extranjero, entre otros
en las colecciones de la Reina de
Holanda, hasta el 2013, Beatrix.
Tras atravesar un pasillo pequeño
se puede echar una mirada al taller
de Delfina misma, para ver el
telar en el cual se creaban las
obras de la artista y para sentir el
ambiente creavito de este lugar.
La visita puede terminar en una
terracita que baja hasta un jardín
frondoso entre la edificación cubierta
de hiedra de Powiśle. Las
obras de Mónica albisu se exhibirán
hasta el 29 de julio.
BARTŁOMIEJ MAKIEŁA
Mónica albisu „ku pamięci Delfiny”
WaRSZaWa. Na warszawskim
Powiślu, przy ulicy Sumlikowskiego
10/2 znajduje się kameralna
dwusalowa galeria sztuki, która
od ponad piętnastu lat oferuje
swoją przestrzeń artystom z Polski
i zagranicy. Tutaj swoje prace
wystawiali m. in. janusz
Przybylski, anna alicja Trochim,
Zbigniew Nowosadzki czy Ryszard
Gieryszewski. Założycielką
galerii była argentyńska arystokratka
o polskich korzeniach Delfina
Krasicka. W młodości przeprowadziła
się do Polski – kraju
przodków – gdzie realizowała
swoje zamiłowanie do sztuki.
Tworzyła tkaninę unikatową, gobeliny,
hafty i kolaże. Poświęciła
się również pracy na rzecz
młodych artystów. W 1999 roku
założyła Galerię Delfiny. „Moja
mama otwarła galerię, mając na
uwadze szczególnie artystów ze
Wschodu, ponieważ w tamtych
czasach przestrzenie wystawowe
w Europie praktycznie pozostawały
dla nich zamknięte. jako że
sama przybywała z zagranicy,
zawsze zapraszała artystów z
innych krajów, żeby można było
zobaczyć, co działo się w sztuce
innych zakątków świata”, mówi
Soledad Krasicka-Ybarra, córka
Delfiny, która od śmierci mamy w
2012 opiekuje się galerią.
W tym wyjątkowym miejscu na
artystycznej mapie Warszawy od
14 lipca można podziwiać obrazy
słynnej argentyńskiej malarki Móniki
albisu. jej dzieła gościły już w
Urugwaju, Paragwaju, Stanach
Zjednoczonych, Wietnamie i
Niemczech. Polscy miłośnicy sztuki
mieli okazję poznać twórczość
albisu w 2014 roku w Sandomierzu
i Warszawie. jak przyznaje
sama artystka w trakcie ostatniej
wystawy w Polsce udało jej
się poruszyć zwiedzających swoimi
obrazami, ponieważ były dla
nich zupełnie nowym doznaniem.
„To było cudowne przeżycie”, wspomina
malarka.
Do Galerii Delfiny prace Móniki
albisu trafiły nieprzypadkowo.
„Pomysł, by zaprosić do nas tę argentyńską
malarkę pojawił się już
rok temu. Chcieliśmy w ten sposób
uczcić dwusetną rocznicę
niepodległości Republiki argentyny.
Mónikę albisu poznałam
dzięki bliskim kontaktom z ambasadą
argentyny – Pani ambasador
Patricia Salas jest przyjaciółką
naszej galerii – oraz dzięki
mojej przynależności do Stowarzyszenia
Polsko-argentyńskiego.
Spodobały nam się jej prace
i zaprosiliśmy ją do galerii”, tłumaczy
Soledad Krasicka-Ybarra.
Sama artystka z uśmiechem wspomina
wrażenie, jakie zrobiły jej
prace na bliskich założycielki galerii:
„Soledad doceniła energię,
jaka bije z moich obrazów;
zachwycony był również mąż
Delfiny, który powiedział ‘chciałbym
mieć twoje prace w naszej
galerii’”, przywołuje scenę sprzed
ponad roku Mónika albisu.
Wystawionymi obecnie w galerii
dziełami argentyńska malarka
chce złożyć hołd Delfinie Krasickiej,
ponieważ czuje się wyjątkowo
związana z jej twórczością.
„Poczułam, że łączy mnie coś z
abstrakcją widoczną w jej haftach.
Dlatego postanowiłam uczcić
jej pamięć dwunastoma obrazami,
które są czymś na wzór kopii
jej tkanin. Kiedy poznałam historię
Delfiny, poczułam, że więź ta
jest jeszcze silniejsza. Dowiedziałam
się, że urodziłyśmy się w
tym samym miesiącu, a w przypadku
artystów ma to przełożenie
na zbieżność tworzonych barw,
kształtów i przekazywanej w
dziełach energii – to niesamowite”,
zdradza malarka.
Twórczość Móniki albisu wyróżnia
wyjątkowa siła ekspresji,
jaką artystka przekazuje żywymi,
dynamicznymi kolorami. „Patrząc
na te obrazy, widać, że stoi za nimi
kobieta o nadzwyczajnie silnej
osobowości, są odzwierciedleniem
jej wnętrza, silnie związanego
z energią witalną i radością
płynącą z życia. jej prace są wyraziste
i bardzo radosne”, zauważa
Soledad Krasicka-Ybarra.
Co ciekawe, większość z prezentowanych
obrazów malarka stworzyła
w Warszawie, co nie pozostało
bez wpływu na ich kształt.
„Kiedy ktoś maluje, przebywając
za granicą, czuje, że energia płynie
tam w inny sposób, dlatego
też przedstawiane tu obrazy
opierają się na abstrakcji, nie
przybierają konkretnych kształtów,
unikają sztywnych linii, a
kluczowe są w nich kolory”, opisuje
swoje dzieła albisu.
organizatorzy wystawy zapraszają
wszystkich zainteresowanych
sztuką, którzy chcieliby
doświadczyć nowych wrażeń
artystycznych. „Prace albisu są
inne, zda sobie z tego sprawę
każdy, kto przyjdzie je zobaczyć.
Zapraszam wszystkich do naszej
galerii”, mówi Soledad Krasicka-
Yberra.
Warto wstąpić do tego
niezwykłego miejsca również ze
względu na jego wyjątkowy klimat.
już od progu zwiedzających
z pewnością przywita jedna z
założycielek galerii, wybitna malarka
anna alicja Trochim, której
dzieła znajdują się w kolekcjach
muzealnych i prywatnych w kraju
i za granicą, m.in. w zbiorach Królowej
Holandii, do 2013 roku, Beatrycze.
Po przejściu niewielkiego
korytarza można zajrzeć do pracowni
samej Delfiny Krasickiej,
aby zobaczyć krosno, na którym
powstawały prace artystki i poczuć
twórczy klimat tego miejsca.
Zwiedzanie można zakończyć,
wychodząc na niewielki taras
schodzący do gęstego ogrodu
między porośniętymi bluszczem
zabudowaniami Powiśla. Prace
Móniki albisu będzie można zobaczyć
do 29 lipca.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 18
18 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
DERECHo - PRaWo
La resaca del Brexit: principales consecuencias
jurídicas para polacos, españoles y británicos
juan antonio Godoy,
abogado del despacho
Varés & asociados
VaRSoVIa. El pasado 23 de junio
asistimos a uno de esos
eventos históricos que se producen
solamente cada muchas
décadas. Contra pronóstico, los
votantes del Reino Unido decidieron
en referéndum la salida
del país de la UE. Mucho se ha
hablado en estas semanas respecto
a los motivos de dicha
decisión así como de sus efectos
tras más de 40 años de permanencia,
pero lo cierto es que
aún es pronto para determinar
estos últimos, que podrán variar
sustancialmente en virtud
de los términos en que se negocie
la salida.
Lo que sí cabe afirmar desde
ya mismo es que los cambios
serán sustanciales si quiera
desde un punto de vista cuantitativo,
ya que son 850.000 polacos
y más de 200.000 españoles
los que viven en el Reino
Unido, al tiempo que 5.000 británicos
y 1.000.000 residen en
nuestros respectivos países.
Habida cuenta de dicha situación,
y desde la necesaria cautela,
sí estamos en disposición
de adelantar algunas consecuencias
legales y jurídicas
prácticas para estos grupos de
población.
La primera y más evidente de
ellas tiene que ver con la libertad
de circulación y residencia.
Tras la salida del Reino Unido,
dejará de operar el art. 21 del
Tratado de Funcionamiento de
la UE y salvo que se negocie en
contrario, los ciudadanos de los
otros países citados perderán la
libertad de establecerse libremente
en territorio británico. Y
por el mismo motivo, también el
derecho al sufragio activo y pasivo
que preveía la legislación
comunitaria.
asimismo, desaparecerá la
libertad de prestación de servicios,
con lo que los trabajadores
autónomos polacos y españoles
no tendrían derecho a
prestar servicios en el Reino
Unido y viceversa. además,
aquellos que queden en este
último país presumiblemente
verán cómo las normas que regulan
su actividad se endurecen,
al decaer la obligación para
el Gobierno británico de aplicar
los regímenes armonizados
del Derecho del trabajo, tradicionalmente
más protectores.
En tercer lugar, las sociedades
mercantiles del Reino Unido
ya no podrán actuar libremente
en España o en Polonia,
y al contrario. Si bien aún no
podemos saber hasta qué punto
quedará limitada la libertad
con la que actualmente cuentan,
cabe prever un giro proteccionista
por parte de ambos actores.
En lo que respecta a tributación
e impuestos, el Reino Unido
recuperará plena libertad
sobre el IVa, los impuestos especiales
y los aranceles, lo que
incidirá sustancialmente en los
actuales flujos comerciales.
También podrán verse afectadas
las pensiones de jubilación:
actualmente, la legislación comunitaria
permite que los trabajadores
de la UE computen los
periodos cotizados en los distintos
países miembros. al perder
vigencia dicha normativa,
los derechos adquiridos de los
trabajadores se verán afectados
a menos que las partes negocien
–como es de esperar–
una solución.
Y por último, en cuanto al
funcionamiento de la administración
de justicia se refiere,
cabe prever un retroceso en el
grado de cooperación judicial y
policial. Por ejemplo, la llamada
“euroorden”, que agiliza la
puesta a disposición de las autoridades
de los países miembros
a fugitivos dejará de aplicar
si no es sustituida, en el
contexto de las negociaciones
de salida, por una figura similar.
Lo mismo sucederá con los mecanismos
que facilitan la ejecución
de sentencias civiles y
mercantiles de unos países en
otros, que probablemente perderán
en efectividad.
En definitiva, se trata de
cambios de significativo calado,
cuya importancia quizá fue subestimada
por políticos y electores.
Sin embargo, cada cambio
lleva consigo nuevas oportunidades.
Es, por tanto, tiempo
de tener los ojos abiertos.
Pobrexitowy kac – konsekwencje prawne
Brexitu dla Polaków, Hiszpanów i Brytyjczyków
WaRSZaWa. 23 czerwca byliśmy
świadkami jednego z tych
wydarzeń historycznych, które
mają miejsce raz na wiele dziesięcioleci.
Wbrew przewidywaniom
obywatele Wielkiej Brytanii
opowiedzieli się w referendum
za wyjściem z Unii Europejskiej.
W ciągu ostatnich tygodni wiele
dyskutowało się o powodach takiej
decyzji po ponad 40 latach
w strukturach zjednoczonej Europy
oraz o jej skutkach. Na razie
jednak za wcześnie o nich
mówić, gdyż zależeć one będą
od negocjacji warunków wystąpienia
tego kraju z UE.
już na wstępie należy powiedzieć,
że dojdzie do dużych
zmian, choćby z uwagi na
statystyki: w Wielkiej Brytanii
mieszka 850 tysięcy Polaków i
200 tysięcy Hiszpanów, natomiast
w Hiszpanii osiedliło się
milion Brytyjczyków – w Polsce
przebywa ich ok. 5 tysięcy.
Świadomi tej sytuacji jesteśmy
w stanie – bez zbytniej pochopności
– już teraz wymienić kilka
praktycznych konsekwencji
prawnych Brexitu dla tych
społeczności.
Pierwsza i zarazem najbardziej
oczywista dotyczy swobody
przemieszczania się i pobytu.
Kiedy Wielka Brytania wystąpi
ze zjednoczonej Europy, przestanie
obowiązywać artykuł 21
Traktatu o funkcjonowaniu UE,
w związku z czym, jeśli negocjacje
nie przyniosą innego rozwiązania,
obywatele wspomnianych
krajów stracą prawo
swobodnego osiedlania się na
terytorium brytyjskim. Z tego samego
powodu nie będzie im już
przysługiwało czynne ani bierne
prawo wyborcze – przywilej, jaki
gwarantowało ustawodawstwo
Wspólnoty.
Ponadto, przestanie obowiązywać
swoboda świadczenia
usług, co oznacza, że Polacy
i Hiszpanie prowadzący
działalność na własny rachunek
nie będą mieli prawa świadczyć
usług w Wielkiej Brytanii, i vice
versa. Co więcej, osoby pracujące
na Wyspach z pewnością
poczują, jak zaostrzają się
przepisy regulujące ich działalność.
Stanie się tak, gdyż rząd
brytyjski nie będzie dłużej
zmuszony stosować ujednoliconego
systemu prawa pracy, z
reguły bardziej sprzyjającego
pracownikom.
Po trzecie, brytyjskie spółki
handlowe nie będą mogły już
swobodnie funkcjonować w
Hiszpanii ani w Polsce – i odwrotnie.
Wprawdzie nie wiadomo
jeszcze, do jakiego stopnia
dotychczasowa swoboda zostanie
ograniczona, jednak należy
spodziewać się większego protekcjonizmu.
jeśli chodzi o system podatkowy,
Wielka Brytania odzyska
pełną kontrolę nad podatkiem
VaT, wysokością akcyzy czy ceł,
co istotnie wpłynie na zmianę w
obrocie handlowym. Brexit nie
pozostanie bez wpływu również
na emerytury. obecnie ustawodawstwo
Wspólnoty pozwala
pracownikom z Unii Europejskiej
sumować okresy składkowe z
różnych krajów członkowskich.
Gdy wygaśnie regulująca to dyrektywa,
prawa nabyte pracowników
zostaną ograniczone,
choć można mieć nadzieję, że
negocjatorzy wypracują inne
rozwiązanie.
Na koniec słowo o funkcjonowaniu
wymiaru sprawiedliwości.
Należy sie spodziewać,
że stopień współpracy policyjnej
i sądowej się zmniejszy. Na
przykład europejski nakaz
aresztowania, który usprawnia
przekazywanie ściganych
władzom krajów członkowskich,
przestanie obowiązywać
– o ile w toku negocjacji nie
zostanie zastąpiony inną instytucją.
To samo dotyczy mechanizmów
ułatwiających wykonywanie
wyroków sądowych w
sprawach cywilnych i handlowych
między państwami
członkowskimi – prawdopodobnie
również nie będą miały zastosowania.
jak widać, chodzi o bardzo
istotne zmiany, których znaczenia
politycy i głosujący za Brexitem
być może nie docenili. jednak
każda zmiana otwiera drzwi
nowym możliwościom. Warto
więc mieć teraz oczy i uszy szeroko
otwarte. (Tekst przetłumaczony
z języka hiszpańskiego)

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 19

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 20
20 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
HISToRIa
Teniente Słatyński. El hombre que salvó a Europa
BUENoS aIRES. Doscientos kilómetros
al noreste de Ushuaia,
la ciudad más austral de argentina,
conocida como la “Ciudad
del Fin del Mundo” y cerca de la
Isla de los Estados (en la cual
se desarrolló la acción del libro:
“El Faro del Fin del Mundo”, escrito
por de julio Verne), en la
provincia de Tierra del Fuego,
se encuentra la ciudad de Rio
Grande. justamente allí se ubica
el cementerio donde descansan
los restos de uno de los mayores
–aunque un poco olvidado–
héroes de la historia polaca,
el Teniente Coronel Emil
Słatyński. Pasó a la historia el
día 15 de agosto de 1920, cuando
con su heroica acción cambió
el rumbo de la batalla de Varsovia,
más conocida como el Milagro
del Vístula. Este hecho
cambió el estatus político de toda
Europa luego de la Primera
Guerra Mundial.
Héroe olvidado
Emil Słatyński nació el 19 de
mayo 1987 y a los 15 años ingresó
en las Sociedades de Tiradores.
En 1914, al comenzar
la Primer Guerra Mundial, ingresó
en las Legiones el 6 de agosto
de 1914. En febrero de 1915
fue asignado al 2º Regimiento
de Ulanos (lanceros a caballo)
de las Legiones Polacas y llegó
a ser el jefe de Sección del 5º
Escuadrón. El 1º de junio de
1919 fue ascendido a teniente y
en 1920 fue nombrado jefe del
3º Escuadrón del 203 Regimiento
de Ulanos. Durante la Segunda
Guerra Mundial fue ascendido
a teniente coronel.
El Teniente Emil Słatyński,
llegó a Tierra del Fuego después
de la Segunda Guerra
Mundial. argentina era uno de
los escasos países, que aceptaba
a inmigrantes de todo el
mundo sin pedir otro requisito
que ser “hombres y mujeres de
buena voluntad”. El regreso a su
patria se lo impidió el régimen
comunista, el cual en base al
acuerdo de los “Tres Grandes” –
Estados Unidos, Gran Bretaña y
la Unión Soviética, por muchas
décadas dominó Polonia. No
podía tampoco quedarse en Inglaterra,
donde se encontraba al
finalizar la guerra – los soldados
polacos consideraban que el
Reino Unido había traicionado a
su país, incumpliendo el tratado
de asistencia militar que ambas
naciones habían firmado, antes
del comienzo de la Segunda
Guerra. Słatyński intentó emigrar
a Canadá, pero, debido a
su estado de salud, no le fue
otorgada la visa. De esta manera
se instaló en Rio Grande,
donde alquiló un pedazo de tierra
y construyó un aserradero.
Falleció en 1956, y fue sepultado
en el cementerio local. Con el
correr del tiempo la historia del
hombre que influyó en el destino
de Europa pasó al olvido.
Guerra polaco-bolchevique
Después de la Revolución de
octubre, los bolcheviques tomaron
el poder de la República Rusa,
fundando en 1922 la Unión
de las Repúblicas Socialistas
Soviéticas. Los soviéticos querían
imponer la ideología comunista
a los países de Europa.
Para lograr este propósito necesitaban
llegara a alemania, donde
el comunismo podía contar
con una gran cantidad de adherentes.
Varsovia pasó a ser un
obstáculo en su camino. Vale la
pena recordar las famosas palabras
del mariscal, Michael Tuchaczewski,
uno de los mejores
estrategas soviéticos, conocido
como el “Napoleón Ruso”, quien
decía: “Sobre los cadáveres polacos,
sobre Varsovia, pasaremos
por Europa”.
En Varsovia, la situación es
desesperante. El Ejército Rojo
es en ese momento el más numeroso
del mundo, y al mando
de Tuchaczewski se encuentra
en las puertas de la ciudad. Por
otro lado, el 4º Ejército también
está avanzando por el norte allí
y además el 1º Ejército de Budionny
se dirige hacia la rica ciudad
de Lwów, al sureste de la
capital polaca. Todo el cuerpo
diplomático acreditado en Varsovia,
con excepción del Nuncio
apostólico, el Cardenal achille
Ratti – quien será el futuro Papa
entre 1922 y 1939- abandona la
ciudad.
Sin embargo, una inesperada
secuencia de acontecimientos,
cambió el rumbo de la historia.
Se pueden enumerar tres los
factores, que resultan decisivos
para el resultado de la batalla de
Varsovia.
Primero el éxito del capitán
de veintiocho años jan Kowalewski,
quien logra romper el código
militar soviético. Gracias a
él los polacos llegan a conocer
los planes militares rusos incluso
antes que sus propios ejércitos.
Segundo: la decisión del Comandante
del poderoso Primer
Ejército de Caballería, Simón
Budionni quien junto al comisario
político józef Stalin, anteponen
sus intereses personales a
los de su ideología. El Mariscal
Tuchachewski, hallándose en
las puertas de Varsovia, se da
cuenta que uno de los flancos
de su ejército se encuentra desprotegido.
Envía pues una orden
a Moscú, solicitando que le
sean enviados los escuadrones
que avanzan hacia la ciudad de
Lwów. Sin embargo, józef Stalin,
quien acompañaba el ejército
que se dirigía hacia dicha ciudad,
llegó a la conclusión de que
si envía estas unidades a la disposición
de Tuchaczewski, el
gran héroe de la campaña sería
el mariscal. Stalin no podía permitirlo.
Por ese motivo decidió
no ayudar a Tuchaczewski.
La hazaña del Teniente
El tercer motivo, el cual cambió
no solo la suerte de la guerra
polaco-bolchevique, sino el de
toda Europa, fue un hecho menor
que sucedió en la ciudad de
Ciechanów. En la opinión del
Mariscal Tuchachewski, fue decisivo
en la victoria polaca. Era
parte de la estrategia elaborada
por el jefe de Estado Polaco
józef Pilsudski. Consistía en
una contraofensiva sumamente
dificultosa de ejecutar. Pilsudski
quería rodear el ejército soviético,
llegar a su retaguardia y atacarlo
en su punto más débil. El
plan era tan arriesgado, que el
Estado Mayor del Ejército Polaco,
lo aceptó únicamente debido
a que ya no había nada que
perder. El plan fue ejecutado
por un pequeño escuadrón de
caballería bajo el mando del Teniente
Emil Słatyński, quien seguramente
no se daba cuanta
de la importancia de la misión,
la cual cambiaría el curso de la
historia europea. En una carga
casi suicida, Słatyński pasa entre
las posiciones del 4º y 15º
ejércitos soviéticos, flanquea la
ciudad de Ciechanów y ataca el
puesto de comunicaciones del
Estado General de las Fuerzas
Soviéticas.
Este evento fue ampliamente
observado en las fuentes históricas
sobre la guerra polacobolchevique.
Michael Tuchaczewski
en su obra: “Marcha a
trevés del Vístula”, donde relata
con detalles, como se desarrolló
la ofensiva soviética en el
año 1920, buscando los motivos
de la catastrófica derrota
del Ejército Soviético en Varsovia,
en el capítulo, “La carga decisiva”
escribe: “el 5º ejército
polaco, que defendía la capital
desde el norte, fue obligado a
retroceder, por un decidido ataque
de nuestros ejércitos del
norte y tuvo que replegarse a la
orilla occidental del río Vístula.
Mientras tanto nuestro 16º ejército
comienza la lucha en dirección
a Varsovia. En ese mismo
momento en la intersección de
los ejércitos 4º y 15º, tiene lugar
un evento, insignificante en
magnitud, pero que va a tener
un rol decisivo, en nuestro accionar
y que dará comienzo a
su catastrófico desenlace. El
Estado Mayor del 4º ejército
que se trasladó a Ciechanów,
fue atacado por sorpresa por
una pequeña sección del enemigo,
por lo cual el Estado Mayor
tuvo que alejarse al oeste,
donde en Wloclawkie, luchaban
sus tropas. Por ese motivo fue
cortada la comunicación entre
el Estado Mayor del frente y el
4º ejército y no fue reestablecida
hasta nuestra retirada, con la
consiguiente consecuencia de
una absoluta falta de comunicación
estratégica”.
La heroica carga de caballería
del escuadrón de Emil
Słatyński, es asimismo descrita,
por el diputado de la II República
Polaca Zygmunt Nowicki en
su libro: “Contenido y forma”.
Nowicki hace hincapié en la sorpresa
que fue para los bolcheviques
la aparición en sus espaldas
de los polacos dirigidos por
Słatyński.
“Los bolcheviques estaban
tan espantados con la inesperada
aparición de los ulanos polacos
en sus espaldas, que en su
huida, dejaron la única estación
radio trasmisora, con la que
contaba el Estado Mayor del
ejército. La estación de radio fue
destruida y el escuadrón logro
volver, seguro a sus líneas. Este
hecho fue decisivo para el lado
polaco, porque el 4º ejército, ya
sin ningún medio de comunicación
con el alto mando soviético,
no recibía ningún tipo de órdenes
y cuando el centro del Ejército
Rojo estaba en plena retirada
el 4º ejército seguía camino a
Torun. No teniendo después posibilidad
de retirarse al este y
viéndose obligado a cruzar la
frontera de Prusia occidental”.
Gracias a la heroica acción
del teniente Emil Słatyński, Pilsudski
pudo ejecutar con éxito
su arriesgado plan, cuyo resultado
fue la mayor derrota de los
ejércitos soviéticos hasta la II
Guerra Mundial.
Un descubrimiento inesperado
Una casualidad hizo que más
de 50 años después se recuperara
la memoria sobre el heroico
teniente coronel. Todo gracias
a Roberto Berbel, un vecino
de Rio Grande que salvó de
ser quemado un álbum que se
hallaba en un cobertizo del aserradero
donde trabajó Emil
Słatyński. Sin embargo, no pudo
imaginarse a quien pertenecían
las fotos. El destino quiso
que dos años después un pariente
del teniente coronel, Bartosz
Słatyński, quien hace un
tiempo se encontraba trabajando
en un libro sobre su tío abuelo,
se contactara con Roberto
Berdel y este le envió el álbum
que encontró. Cuando la publicación
estuvo lista, Słatyński
envió un ejemplar a Berbel,
quien junto a su hermana ana
se interesaron en la historia del
heroico soldado. Con la información
obtenida, los hermanos
lograron localizar la tumba del
teniente coronel Emil Słatyński,
la cual se encontraba a punto
de ser exhumada.
Seguidamente, los hermanos
Berbel presentaron la historia
de Emil Słatyński en el consejo
deliberante de la ciudad, el
cual declaró por unanimidad
ciudadano ilustre post mortem
al teniente coronel. Cabe señalar
que esta decisión se tomó
sabiendo que Emil Słatyński
participó en la I y II Guerra Mundial,
por lo que fue nombrado
Caballero de la Virtud Militar –la
mayor condecoración militar
que entrega la nación polaca-.
Sin embargo, y esto es interesante,
no se sabía que el teniente
coronel fue el héroe de
Ciechanow.
Para conocer la verdad sobre
la vida de Emil Słatyński de
nuevo obró la casualidad. Sucedió
cuando ana Berbel se contactó
con el traductor público
del idioma polaco andrés Chowanczak
–un ingeniero apasionado
de la historia polaca- para
traducir el acta de designación,
como ciudadano ilustre para su
pariente en Polonia. La investigación
histórica de Chowanczak
relacionó la historia del inmigrante
polaco enterrado en
Tierra del Fuego y del teniente,
quien cambió el curso de la historia
de Europa.
Los hermanos Berbel, sumamente
comprometidos con la
historia de Tierra del Fuego, se
interesaron con los resultados
de la investigación de Chowanczak,
el día 22 de abril del corriente
año, organizaron una disertación
sobre la actuación del
heroico teniente coronel, sobre
su vida y sus hazañas durante la
I Guerra Mundial, la guerra polaco-bolchevique
y la II Guerra
Mundial. Los disertantes fueron
andrés Chowanczak y el historiador
josé antonio Martínez de
la Universidad Nacional de Tierra
del Fuego. La disertación
despertó un enorme interés en
la sociedad local y los medios,
entre ellos la agencia de Prensa
argentina TELaM.
actualmente se están realizando
las gestiones pertinentes
para honrar a Emil Słatyński con
una placa recordatoria, la cual
va a ser ubicada en la reconstruida
tumba del teniente coronel.
En la placa va a aparecer
una leyenda en tres idiomas –
español, polaco e inglés- con el
siguiente texto:
Q.E.P.D.
Teniente Coronel Emil
Słatyński
Caballero de la orden de la
Virtud Militar, héroe de la lucha
por la independencia de Polonia,
Soldado de las dos guerras
mundiales, encontró la paz y el
descanso eterno en Tierra del
Fuego, donde vivió entre los
años 1949 y 1956.
ANDRÉS CHOWANCZAK

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 21
www.polskaviva.com
21
HISToRIa
Porucznik Słatyński. Człowiek, który ocalił Europę
BUENoS aIRES. Dwieście kilometrów
na północny wschód od
miasta Ushuaia, najbardziej wysuniętego
miasta na południe
argentyny zwanego „Miastem
Końca Świata”, niedaleko
Wyspy Stanów – na której akcję
swej powieści „Latarnia na końcu
świata” osadził juliusz Verne,
w prowincji Ziemia ognista leży
miasto Rio Grande. To właśnie
tam znajduje się cmentarz, na
którym spoczywa jeden z największych
– choć trochę zapomnianych
– polskich bohaterów,
podpułkownik Emil Słatyński. Na
kartach historii zapisał się 15
sierpnia 1920 roku, kiedy swym
brawurowym wyczynem przesądził
o rozstrzygnięciu bitwy
o Warszawę, zwanej „Cudem
nad Wisłą”. Wydarzenie to miało
niewątpliwy wpływ na status polityczny
całej Europy po pierwszej
wojnie światowej.
Zapomniany bohater
Emil Słatyński urodził się 19 maja
1987 roku. W wieku piętnastu
lat przystąpił do Towarzystwa
Strzelców. W roku 1914, w chwili
rozpoczęcia I wojny światowej,
wstąpił do Legionów Polskich.
W lutym 1915 roku został skierowany
do 2 Pułku Ułanów Legionów
Polskich i awansował na
dowódcę 5 szwadronu. Dnia 1
czerwca 1919 roku otrzymał
awans na porucznika, a w 1920
roku został mianowany dowódcą
3 szwadronu 203 Pułku
Ułanów. W trakcie II wojny światowej
został awansowany do
stopnia podpułkownika.
Podpułkownik Słatyński
przybył na Ziemię ognistą po
zakończeniu drugiej wojny światowej.
argentyna była jednym z
niewielu państw, które przyjmowały
imigrantów z całego świata,
nie stawiając żadnych wymagań
poza jednym: „być
mężczyzną lub kobietą dobrej
woli”. Powrót do ojczyzny uniemożliwiał
mu reżim komunistyczny,
który na mocy porozumień
„wielkiej trójki” – Stanów
Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii
oraz ZSRR – na długie dekady
opanował Polskę. Nie mógł też
pozostać w anglii, gdzie przebywał
w chwili zakończenia wojny
– wśród polskich żołnierzy panowało
przekonanie, że Wielka
Brytania zdradziła Polskę, nie
wywiązawszy się z układu sojuszniczego
zawartego 25 sierpnia
1939, tuż przed wybuchem II
wojny światowej. Umowa ta zobowiązywała
obie strony sygnujące
do udzielenia sobie wzajemnej
pomocy militarnej w
przypadku agresji na jedną ze
stron. Słatyński próbował dostać
się do Kanady, jednak z uwagi
na niepewny stan zdrowia nie
otrzymał wizy. I tak osiedlił się w
Rio Grande, gdzie wydzierżawił
kawałek ziemi i wybudował tartak.
Umiera w roku 1956, pogrzebany
na miejscowym cmentarzu.
Z czasem historia człowieka,
który wpłynął na losy Eu-
Recuerdos del Teniente Słatyński. aNDRéS CHoWaNCZaK
Pamiątki po poruczniku Słatyńskim.
ropy poszła w zapomnienie.
Wojna polsko-bolszewicka
Po rewolucji październikowej, w
wyniku której bolszewicy przejęli
władzę nad Republiką Rosyjską,
tworząc w 1922 roku Związek
Socjalistycznych Republik Radzieckich,
Sowieci zamierzali narzucić
ideologię komunistyczną
krajom Europy. aby osiągnąć
ten cel, musieli dotrzeć do Niemiec,
gdzie komunizm mógł
liczyć na wielką liczbę sprzymierzeńców.
Warszawa stała się
więc przeszkodą w drodze na
Berlin. Warto przypomnieć słynne
słowa marszałka armii sowieckiej,
jednego z najwybitniejszych
rosyjskich strategów,
nazywanego „rosyjskim Napoleonem”
Michaiła Tuchaczewskiego,
które zapowiadały dążenia
bolszewików: „po trupie Polski
przez Warszawę przejdziemy do
Europy”.
a jednak niespodziewana
sekwencja wydarzeń jest w stanie
zmienić bieg historii.
Można by wymienić trzy
czynniki, które wpłynęły decydująco
na ostateczny wynik
bitwy o Warszawę.
Pierwszy to sukces dwudziestoośmioletniego
kapitana
jana Kowalewskiego, który
zdołał rozszyfrować sowieckie
szyfry wojskowe, co pozwalało
Polakom poznawać plany militarne
Rosjan wcześniej niż ich
własne wojsko.
Drugi to postawa dowódcy
potężnej Pierwszej armii Konnej
Siemiona Budionnego, który
wraz z komisarzem politycznym
józefem Stalinem przedłożył
własne interesy nad interes ideologii
partyjnej. Marszałek Tuchaczewski,
będąc tuż u bram
Warszawy, zauważył, że jedno
skrzydło jego wojska pozostawało
nieosłonięte. Wysłał więc
żądanie do Moskwy, aby przerzucono
mu szwadrony nacierające
na Lwów. jednak józef
Stalin, który towarzyszył wojsku
pod Lwowem, uznał, że jeśli odda
część jednostek do dyspozycji
Tuchaczewskiego,
wówczas wielkim bohaterem
kampanii zostanie marszałek.
Stalin nie mógł na to pozwolić. Z
tego powodu odmówił pomocy
Tuchaczewskiemu.
Wyczyn porucznika
Trzecim czynnikiem, jaki przesądził
nie tylko o losach wojny
polsko-bolszewickiej, ale i całej
Europy, było pozornie nieznaczne
wydarzenie, do którego
doszło w mieście Ciechanów. W
opinii Tuchaczewskiego miało
decydujący wpływ na zwycięstwo
polskiego oręża. Wchodziło
ono w skład strategii opracowanej
przez Naczelnika Polski, józefa
Piłsudskiego. Polegało na
niezwykle trudnej do wykonania
kontrofensywie. Piłsudski zamierzał
okrążyć wojsko sowieckie,
dotrzeć na jego tyły i zaatakować
w najsłabszym punkcie.
Plan był tak ryzykowny, że Generalny
Sztab Wojska Polskiego
poparł tę inicjatywę tylko dlatego,
że nie miał już nic do stracenia.
Plan został zrealizowany przez
mały szwadron kawalerii dowodzony
przez porucznika Emila
Słatyńskiego, który najpewniej
nie zdając sobie z tego
sprawy, zmienił bieg historii Europy.
W prawie samobójczej
szarży Słatyński przedostał się
między pozycje 4 i 15 armii
Rosyjskiej, otoczył miasto Ciechanów
i zaatakował stanowisko
komunikacji Sztabu Generalnego
sił radzieckich.
Wydarzenie to odnotowane
zostało w źródłach historycznych
dotyczących wojny
polsko-bolszewickiej. Michał Tuchaczewski
w swej pracy „Pochód
za Wisłę", w której szczegółowo
omawia, jak rozwijała się
ofensywa bolszewicka w 1920
roku, szukając przyczyny klęski
armii Czerwonej pod Warszawą,
w rozdziale pod tytułem „Natarcie
rozstrzygające" pisze: „5 armia
polska, broniąca stolicy od
północy, zostaje zepchnięta
zdecydowanym natarciem
naszych armii północnych i
zmuszona cofnąć się na zachodni
brzeg Wisły. Nasza 16
armia w tym czasie nawiązuje
walki w kierunku Warszawy. W
tym właśnie czasie na styku
naszych armii 4 i 15 ma miejsce
wypadek, nieznaczny w założeniu,
który jednak odegrał
rozstrzygającą rolę w biegu naszego
działania i dał początek jego
katastrofalnemu wynikowi.
Sztab polowy 4 armii, który przeniósł
się do Ciechanowa, został
niespodziewanie zaatakowany
przez drobne oddziały przeciwnika,
na skutek czego sztab musiał
szybko odjechać na zachód,
gdzie pod Włocławkiem
walczyła jego armia. Przez to
naruszona została łączność
między sztabem frontu a 4 armią
i nie nawiązana już aż do naszego
odwrotu, co oczywiście wynikało
z zupełnego braku jakichkolwiek
środków łączności strategicznej
w naszym rozporządzeniu”.
Przebieg bohaterskiej szarży
szwadronu Emila Słatyńskiego
opisuje również poseł okresu II
RP Zygmunt Nowicki w napisanej
w Kanadzie książce „Treść i
forma”. Nowicki zwraca uwagę
na zaskoczenie, jakim było dla
bolszewików pojawienie się na
ich tyłach Polaków oraz na doniosłość
kierowanej przez
Słatyńskiego akcji: „Bolszewicy
byli tak przerażeni niespodziewanym
ukazaniem się polskich
ułanów na swoich tyłach, że
uciekając pozostawili jedyną radiostację,
jaką rozporządzał sztab
armii. Radiostacja ta została
zniszczona, a szwadron zdołał
bezpiecznie przedostać się
znów na drugą stronę frontu.
Wypadek ten miał rzeczywiście
dla polskiej strony olbrzymie
znaczenie, ponieważ 4 armia
pozbawiona wszelkiej łączności
z naczelnym sowieckim dowództwem
nie otrzymywała
żadnych już rozkazów i w chwili,
gdy centrum armii Czerwonej
było już w pełnym odwrocie na
skutek polskiej kontrofensywy, 4
armia wciąż posuwała się w kierunku
Torunia. Nie zdążyła ona
potem już wycofać się na wschód
i zmuszona była przekroczyć
granicę Prus Wschodnich”.
Dzięki bohaterskiej postawie
porucznika Emila Słatyńskiego
Piłsudski wykonał swój ryzykowny
plan, którego rezultatem
była największa klęska wojsk
sowieckich aż do II wojny światowej.
Niespodziewane odkrycie
Przypadek sprawił, że po ponad
50 latach odżyła pamięć o bohaterskim
podpułkowniku. Wszystko
za sprawą Roberto Berbela,
mieszkańca Rio Grande, który
ocalił przeznaczony do spalenia
album, znajdujący się w szopie
przy tartaku, gdzie niegdyś pracował
Emil Słatyński. Nie mógł
jednak przypuszczać, do kogo
należały odnalezione zdjęcia.
Los chciał, że dwa lata później
krewny podpułkownika, Bartosz
Słatyński, który od pewnego
czasu pracował nad książką o
swoim wujku, skontaktował się z
Roberto Berbelem i w ten sposób
uzyskał dostęp do znalezionego
albumu. Kiedy publikacja
była już gotowa, Słatyński wysłał
jeden jej egzemplarz Berbelowi,
który wraz ze swoją siostrą aną
zainteresował się historią bohaterskiego
żołnierza. Na podstawie
zdobytych informacji obojgu
rodzeństwa udaje się zlokalizować
przeznaczony już do ekshumacji
grób podpułkownika Emila
Słatyńskiego.
Następnie rodzeństwo Berbelów
przedstawia historię Emila
Słatyńskiego w radzie miasta,
która jednogłośnie podejmuje
decyzję o uznaniu post mortem
podpułkownika „obywatelem
znamienitym”. Należy podkreślić,
że uczyniono to, wiedząc, że
Słatyński brał udział w I i II wojnie
światowej, za co otrzymał order
Virtuti Militari – najwyższe
odznaczenie jakie może otrzymać
polski żołnierz. jednak, co
ciekawe, wówczas jeszcze nie
powiązano podpułkownika z bohaterskim
wydarzeniem pod
Ciechanowem.
o poznaniu prawdy na temat
życia Emila Słatyńskiego znów
zadecydował przypadek. Stało
się to, kiedy ana Berbel skontaktowała
się z tłumaczem przysięgłym
języka polskiego andrésem
Chowanczakiem – inżynierem
i pasjonatem historii polski –
prosząc o przetłumaczenie dla
krewnego z Polski akt mianowania
podpułkownika na „obywatela
znamienitego”. Historyczne
zacięcie Chowanczaka doprowadziło
go do odkrycia więzi
między polskim imigrantem pochowanym
w Ziemi ognistej a
porucznikiem, który zmienił bieg
historii Europy.
Rodzeństwo Berbel, głęboko
związanie z historią Ziemi ognistej,
zainteresowane wynikami
badań Chowanczaka, 22 kwietnia
bieżącego roku zorganizowało
prelekcję poświęconą bohaterskiemu
podpułkownikowi
na temat jego życia i dokonań w
czasach I wojny światowej,
wojny polsko-bolszewickiej i II
wojny światowej. Prelegentami
byli andrés Chowanczak i historyk
josé antonio Martinez z
Uniwersytetu Narodowego w
Ziemi ognistej. Prelekcja wzbudziła
ogromne zainteresowanie
wśród społeczności lokalnej i
mediów, między innymi argentyńskiej
agencji prasowej
TELaM.
obecnie trwają starania, by
uczcić Emila Słatyńskiego tablicą
pamiątkową, która
umieszczona zostanie na odnowionym
grobie podpułkownika.
Na tablicy znajdzie się napis w
trzech językach – hiszpańskim,
polskim i angielskim – o następującej
treści:
Śp.
podpułkownik Emil Słatyński
kawaler orderu Virtuti Militari,
bohater walk o niepodległość
Polski,
żołnierz obu wojen światowych
znalazł pokój i wieczny odpoczynek
na Ziemi ognistej, gdzie
mieszkał w latach 1949–
1956

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 22
22 POLSKAVIVA.COM @polskaviva
DEPoRTES
Copa de la Integración: jugar para integrar
VaRSoVIa. La Europoca en
Francia ya ha quedado atrás,
pero en Varsovia siguen vivas
las emociones del fútbol. Ya el
23 de julio en el Centro de Fútbol
Warszawianka en la calle
Merliniego 2, ocho equipos de
países europeos y latinoamericanos
saldrán al césped para
medirse por la Copa de la Integración.
¿Será que en este torneo
Polonia también se presentará
mejor que España? Esto
seguramente dependerá del
ambiente en las selecciones y
de las habilidades de cada jugador.
Los aficionados podrán
contar con la precisión quirúrgica
del médico, el virtuoso juego
del músico, los tiros técnicos del
ingeniero, la estrategia aguda
del empresario y los deliciosos
pasos del cocinero. Serán precisamente
ellos, entre otros junto
a un profesor de español, un informático
o un estudiante de los
que se compondrán las selecciones
que competirán en el torneo.
La Copa de la Integración es
un evento organizado por acentos
Peruanos, una institución formada
en 2011 por un grupo de
peruanos residentes en Polonia.
“La creamos con el objetivo de
unir a la comunidad peruana en
Polonia y difundir nuestra cultura
y costumbres”, dice William
Montenegro Ferrari, uno de los
iniciadores. “Hemos observado
que existe un gran interés por
parte de los polacos por conocer
nuestro país. No obstante, pudimos
corroborar que el conocimiento
medio de nuestra tierra
se limita al Machu Picchu. Entonces
decidimos concienciar a
los de nuestro alrededor de que
Perú no eran solamente ruinas
precolombinas, sino también
una cultura muy rica, la diversidad
de razas, una cocina muy
variada y sobre todo gente abierta
y entrañable”, añade.
además de un torneo profesional
de fútbol para los extranjeros,
acentos Peruanos organiza
celebraciones de aniversarios
de la independencia de Perú
y también, a través de su página
web www.acentosperuanos.com,
facilita el contacto entre
todos los peruanos que viven
en Polonia y proporciona útiles
consejos a los que están planeando
venir al País del Vístula.
Las reglas de la Copa de Integración
son fáciles. Todo el
mundo está invitado a participar,
sobre todo los extranjeros
que residen en Polonia. Para
apuntarse hay que registrar a
un equipo nacional de seis personas.
En caso de un número
insuficiente de personas de un
país, los jugadores pueden invitar
a sus amigos polacos. Para
la edición de este año, que ya
será la quinta, se ha logrado formar
equipos de España, Perú,
Venezuela, Chile, argentina,
Colombia, México y Polonia.
Los combinados están asignados
a dos grupos de los que pasarán
los dos mejores equipos
de cada uno. La etapa siguiente
consta de semifinales y del partido
por el tercer lugar. El torneo
concluirá con el duelo final por
la Copa de la Integración. Los
ganadores del segundo y tercer
lugar recibirán medallas conmemorativas.
Cada partido durará
40 minutos. Las reglas contemplan
también la prórroga y la
tanda de penaltis. Fue precisamente
la tanda de penaltis la
que decidió el resultado de la última
edición del torneo, cuando
Polonia tuvo que reconocer la
suporioridad de la selección española.
Según aseguran los organizadores,
el torneo es solo un
pretexto para encontrarse y pasar
bien un día en un ámbito internacional.
Durante los partidos,
en la grada reina un ambiente
familiar. a los jugadores
les apoyan en su rivalización
tanto los niños que tienen la posibilidad
de jugar ellos mismos
en dos de los cuatro campos
preparados para esta ocasión,
como las personas mayores,
que animan a los deportistas
sentadas bajo las sombrillas para
protegerse del bochorno estival.
asimismo, este año a los
aficionados del fútbol les esperará
un sinfín de atractivos: desde
castillos hinchables para los
más pequeños, hasta alcoholes
exclusivos de España y México.
además, durante toda la jornada
se servirán delicias de la cocina
española, argentina y peruana.
Por supuesto, no faltará
la tradicional salchicha polaca a
la parrilla. “Desde acentos Peruanos
esperamos con los brazos
abiertos a todas aquellas
personas que deseen participar
con nosotros y disfrutar de una
tarde inolvidable en un ambiente
deportivo y familiar”, invita William
Montenegro Ferrari.
La Copa de la Integración
cuanta con el patrocinio del bar
mexicano María Kolendra, del
Latino Bar, del restaurante Sol y
Sombra y del mensual
PolskaViva.
BARTŁOMIEJ MAKIEŁA
Copa de la Integración - integracja w Warszawie
WaRSZaWa. Mistrzostwa europy
w piłce nożnej we Francji
już za nami, jednak w Warszawie
piłkarskie emocje wciąż trwają!
już 23 lipca w Centrum
Futbolu Warszawianka przy
ulicy Merliniego 2 wybiegną na
murawę drużyny z ośmiu krajów
Europy i ameryki Łacińskiej, które
zmierzą się o Copa de la Integración
– Puchar Integracji. Czy
i w tym turnieju Polska zaprezentuje
się lepiej niż Hiszpania?
To na pewno zależeć będzie od
atmosfery panującej w zespołach
i od predyspozycji każdego
z zawodników. Kibice będą
mogli liczyć na chirurgiczną
precyzję lekarza, wirtuozyjną
grę muzyka, techniczne strzały
inżyniera, przenikliwą strategię
przedsiębiorcy i wyborne zagrania
kucharza. To właśnie oni
obok, między innymi, nauczyciela
języka hiszpańskiego, informatyka
i studenta wejdą w skład
rywalizujących drużyn.
Copa de la Integración to wydarzenie
organizowane przez
acentos Peruanos – instytucję
powołaną do życia w 2011 roku
przez grupę Peruwiańczyków
mieszkających w Polsce. „Stworzyliśmy
acentos Peruanos,
aby integrować społeczność peruwiańską
w Polsce oraz propagować
naszą kulturę i tradycje”,
mówi William Montenegro Ferrari,
jeden z pomysłodawców.
„Widzieliśmy, że Polacy wykazywali
żywe zainteresowanie
naszym krajem, jednak ich wiedza
z reguły ograniczała się jedynie
do Machu Picchu. Postanowiliśmy
więc uświadamiać nasze
otoczenie, że Peru to nie tylko
ruiny kultur prekolumbijskich,
ale również bogata kultura, wielobarwność
etniczna, wyjątkowa
kuchnia, a przede wszystkim
ciepli i otwarci ludzie”, dodaje.
acentos Peruanos oprócz
profesjonalnie przygotowanego
turnieju piłkarskiego dla obcokrajowców
organizuje obchody
rocznic niepodległości Peru, a
także poprzez swoją stronę internetową
www.acentosperuanos.com
umożliwia kontakt
wszystkim Peruwiańczykom
mieszkającym w Polsce oraz
służy dobrymi radami tym,
którzy dopiero planują podróż
do kraju nad Wisłą.
Zasady Copa de la Integración
są proste. Do udziału zaproszeni
są wszyscy chętni, a
szczególnie obcokrajowcy
mieszkający w Polsce. aby się
zapisać, trzeba zgłosić sześcioosobową
drużynę narodową. W
przypadku niewystarczającej
liczby graczy z danego kraju zawodnicy
mogą zaprosić do gry
swoich polskich przyjaciół. Na
tegoroczną, piątą już edycję turnieju
udało się skompletować
skład drużynie z Hiszpanii, Peru,
Wenezueli, Chile, argentyny,
Kolumbii, Meksyku i Polski. Zespoły
przydzielone są do dwóch
grup, z których wychodzą po
dwie najlepsze szóstki. W
następnej fazie rozgrywane są
mecze półfinałowe i mecz o trzecie
miejsce. Zwieńczeniem turnieju
jest starcie finałowe o Copa
de la Integración. Zdobywcy
drugiego i trzeciego miejsca nagradzani
są pamiątkowymi medalami.
Każdy mecz trwa 40 minut.
Zasady przywidują również
dogrywkę i karne. To właśnie
rzutami karnymi zakończyła się
ostatnia edycja turnieju, w której
Polska musiała uznać wyższość
reprezentacji Hiszpanii.
jak zapewniają organizatorzy
turniej jest tylko pretekstem,
żeby spotkać się i wspólnie miło
spędzić dzień w międzynarodowym
gronie. W trakcie rozgrywek
na trybunach panuje rodzinna
atmosfera. Zmaganiom zawodników
przyglądają się zarówno
dzieci, które same mają
możliwość zagrać na dwóch z
czterech profesjonalnie przygotowanych
boisk, jak i osoby
starsze, które kibicują, siedząc
pod chroniącymi przed lipcowym
skwarem parasolami. Dodatkowo
w tym roku na fanów futbolu
będzie czekało całe mnóstwo
atrakcji: od dmuchanych zamków
dla najmłodszych, po wyjątkowe
hiszpańskie i meksykańskie
trunki dla pełnoletnich fanów
futbolu. Przez cały dzień serwowane
będą również przysmaki
m. in. kuchni hiszpańskiej, argentyńskiej
czy peruwiańskiej.
Nie zabraknie oczywiście polskiej
kiełbasy z grilla. „acentos
Peruanos czeka z otwartymi ramionami
na wszystkich, którzy
chcieliby spędzić z nami to wyjątkowe
popołudnie w atmosferze
sportowej i rodzinnej”, zaprasza
William Montenegro Ferrari.
Copa de la Integración objęta
jest patronatem baru meksykańskiego
María Kolendra, Latino Baru,
restauracji Sol y Sombra oraz
miesięcznika PolskaViva.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 23
www.polskaviva.com
23
SPoRT
Polonia, reina del atletismo europeo
VaRSoVIa. Por primera vez en
la historia del atletismo polaco,
Polonia alcanzó la primera posición
en el medallero final de los
pasados Campeonatos Europeos
de atletismo disputados en
amsterdam, Holanda. Un importante
hito conseguido en la
23ª edición de este torneo, fraguado
gracias a seis oros, cinco
platas y un bronce, que hacen
un botín total de 12 medallas
para la representación blanquirroja.
Dos años antes, en la edición
anterior disputada en Zurich,
Suiza, la recolecta de metales
fue también de una docena, pero
de menor valor, por lo que
concluyeron sextos en la clasificación
general por países. ahora,
Polonia acabó en tierras holandesas
como la mayor potencia
europea en pruebas atléticas,
por delante de grandes potencias
históricas como alemania,
Gran Bretaña o Francia, entre
otras.
En amsterdam, los seis ganadores
polacos fueron: anita
Włodarczyk y Paweł Fajdek en
lanzamiento de martillo, Robert
Sobera en salto con pértiga,
Piotr Małachowski en lanzamiento
de disco, adam Kszczot
en 800 metros y angelika Cichocka
en el 1500. Por su parte,
se colgaron la plata: Karol Hoffmann
en triple salto, Michał Haratyk
en lanzamiento de peso,
Marcin Lewandowski (800 m),
joanna Linkiewicz (400 m vallas)
y el relevo masculino del
4x400 m. La única pesea de
bronce fue para Wojciech Nowicki
en lanzamiento de martillo.
Un repaso que demuestra lo
acertado de la Federación Polaca
de atletismo de apostar por
los lanzamientos, los saltos y
las pruebas de medio fondo tanto
en categoría masculine como
femenina.
además, tan solo alemania y
Gran Bretaña consiguieron más
medallas en total, con 16 cada
una, aunque con solo 5 oros, y
Turquía –cuarta- sumó también
12. En quinto lugar concluyó la
anfitriona, Holanda, y en un meritorio
sexton puesto España,
con un total de 8 medallas, tres
de ellas de oro.
CARLOS PALACIOS
800 m adam Kszczot Marcin Lewandowski
Bieg na 800 m 1:45,18 1:45,54
Salto con pértiga Robert Sobera
Skok o tyczce 5,60
Triple salto
Karol Hoffmann
Trójskok 17,16
Peso
Michał Haratyk
Pchnięcie kulą 21,19
Disco
Piotr Małachowski
Rzut dyskiem 67,06
Martillo Paweł Fajdek Wojciech Nowicki
Rzut młotem 80,93 77,53
4 x 400 m Łukasz Krawczuk
Sztafeta 4 × 400 m
Kacper Kozłowski
jakub Krzewina
Rafał omelko
3:01,18
Polska króluje
w lekkoatletyce
europejskiej
1.500 m angelika Cichocka
Bieg na 1500 m 4:33,00
400 m vallas joanna Linkiewicz
Bieg na 400 m przez płotki 55,33
Martillo
anita Włodarczyk
Rzut młotem 78,14
VaRSoVIa. W ubiegłych 23.
Mistrzostwach Europy w Lekkoatletyce,
rozgrywanych w amsterdamie,
Polska, po raz
pierwszy w historii, wygrała
klasyfikację medalową. To wyjątkowe
osiągnięcie możliwe było
dzięki dwunastu medalom:
sześciu złotym, pięciu srebrnym
i jednemu brązowemu.
Dwa lata wcześniej, na mistrzostwach
rozgrywanych w Zurychu,
w Szwajcarii, Polacy również
wywalczyli dwanaście medali,
jednak ich wartość była
mniejsza, przez co w klasyfikacji
generalnej zajęli szóste miejsce.
Tym razem w Holandii Polska
zakończyła rywalizację jako najlepszy
europejski kraj w konkurencjach
lekkoatletycznych,
wyprzedzając takie historyczne
potęgi jak, między innymi,
Niemcy, Wielka Brytania czy
Francja.
Sześcioma polskimi zwycięzcami
w amsterdamie byli: anita
Włodarczyk i Paweł Fajdek w
rzucie młotem, Robert Sobera
w skoku o tyczce, Piotr Małachowski
w rzucie dyskiem,
adam Kszczot w biegu na 800
metrów i angelika Cichocka w
biegu na 1500 metrów. Srebro
zdobyli: Karol Hoffmann w trójskoku,
Michał Haratyk w pchnięciu
kulą, Marcin Lewandowski w
biegu na 800 metrów, joanna
Linkiewicz w biegu na 400 m przez
płotki i sztafeta męska
4x400 metrów. jedyny brązowy
medal zdobył Wojciech Nowicki
w rzucie młotem. Wyniki te pokazują,
że Polski Związek Lekkiej
atletyki postąpił słusznie,
stawiając na rzuty, skoki i biegi
średniodystansowe zarówno w
kategorii męskiej jak i żeńskiej.
Więcej medali – po szesnaście,
w tym pięć złotych – zdobyli
tylko Niemcy i Brytyjczycy. Dwanaście
krążków uzbierała jeszcze
czwarta w klasyfikacji Turcja.
organizatorka turnieju, Holandia,
uplasowała się na piątym
miejscu, natomiast na niezłej,
szóstej lokacie zakończyła rywalizację
Hiszpania, która
zdobyła łącznie 8 medali, w tym
trzy złote.
Piotr Małachowski, actual campeón de Europa en lanzamiento de disco. WIKIPEDIa
Piotr Małachowski, aktualny mistrz Europy w rzucie dyskiem.

VERANO 2016.qxp_FEBRERO.qxd 23/7/16 12:24 Página 24