2017-04 GrkApr

ΑΠΡΙΛΙΟΣ, 2017 19
--Αυτό εδώ μοιάζει με τον ουρανό,
δεν είναι;
Ο ιεροκήρυκας κατέβηκε από
τον άμβωνα, την αγκάλιασε και
την σήκωσε στην αγκαλιά του.
Την κράτησε σφιχτά. Εκείνη έ-
βαλε το χέρι της γύρω στο λαιμό
του και έγειρε το κεφάλι της στον
ώμο του. Αναστέναξε βαθειά νιώθοντας
κάποια ικανοποίηση.
Με συντριμμένη φωνή ο ιεροκήρυκας
επανέλαβε τα λόγια της
μικρής.
--Εδώ είναι ουρανός; Με τους
ύμνους και τις δοξολογίες μας υ-
ψωθήκαμε μέχρι ουρανού. Αλλά
πραγματικά είναι ο τόπος αυτός
ουρανός; Πόσο απέχει
το όμορφο περιβάλλον
μας και η ενδυμασία
μας από το κοριτσάκι
αυτό! Τί κάναμε αλήθεια,
ώστε να φέρουμε
τον ουρανό κοντά μας
σήμερα; Πότε κάναμε
κάτι εις ένα τούτων
των ελαχίστων;». Θα αναγκασθούμε
ίσως να πούμε σε αυτό το
αδύναμο παιδί, όχι εδώ δεν είναι
ουρανός, έχεις κάνει λάθος;
Μετά την ερώτηση αυτή, σώπασε
και πρόσεξε με τα διαπεραστικά
του μάτια τα κλαμένα πρόσωπα
όλων.
Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκε
μια κίνηση που δεν την περίμενε.
Ένας ηλικιωμένος σηκώθηκε από
τη θέση του και προχώρησε προς
τον άμβωνα. Γονάτισε μπροστά
στο λαμπρό Σταυρό και στο τελευταίο
σκαλοπάτι άδειασε το
πορτοφόλι του. Η στάση του ή-
ταν πολύ συγκινητική, γιατί αυτός
ήταν ο πιο τσιγκούνης άνθρωπος
της Εκκλησίας. Το παράδειγμα
ακολούθησαν και άλλοι
πολλοί, δείχνοντας με αυτό τον
τρόπο ότι στο εξής θα ζήσουν μια
διαφορετική ζωή.
Σε λίγο μια όμορφη γυναίκα με
λυγμούς άρχισε να βαδίζει προς
τα εμπρός. Όταν τα βήματά της
πλησίασαν προς τον άμβωνα, σήκωσε
τα θολωμένα
από δάκρυα μάτια της
και άνοιξε τα χέρια
της στον ιεροκήρυκα.
Χωρίς καμιά λέξη εκείνος
έβαλε το μικρό κοριτσάκι
στην αγκαλιά
της, ενώ η μικρή κουλουριάστηκε
σαν να
βρήκε μια ζεστή γωνιά, στην α-
γκαλιά της γυναίκας του ιεροκήρυκα.
Ο ιεροκήρυκας με σέβας κατέβασε
το κεφάλι. Με συγκινημένη
και συντριμμένη φωνή είπε:
--Μαίρη, δόξα στον Θεώ. Ο
Σταυρός του Χριστού, είναι ο τόπος
που συναντιόμαστε όλοι.
Είναι η πόρτα του ουρανού!!...