Bilge Karasu - Gece

Her gün bir kişinin (iki, üç, beş, sekiz kişinin) öldürüldüğü;
taranan, bombalanan kalabalıklar içinde birçok insanın can verdiği,
pek çok insanın yaralandığı; insan kanının asal değiş tokuş
değerini yitirdiği günler geride kalmıştı. Şimdi kimse ölmüyordu.
Ya da ölüyordu da kimsenin haberi olmuyordu. Kentin sokaklarında
yürüyenlerin adımlan belki biraz daha hızlıydı; gezer
dolaşır gibi değil, belli bir yere —belki uzakça bir yere— belli
bir saatte varmak ister gibi yürüyorlardı. Devimleri biraz daha
katıydı belki, tepeden tırnağa kasılmış gibiydiler; sağa sola bakmıyorlardı,
yanlanna bakmaları gerektiğinde gövdelerim döndürüyor,
bakacaklan yere yüzleriyle birlikte göğüslerini, kannlannı
çeviriyorlardı; omurgalan eklemsizmiş gibi. Kimse kimseye