sowanie szefów firm globalnymi zagadnie - Inwestycje

Wizę wystawił mi w Hawanie goszczący
tam na Szczycie Krajów Niezaangażowanych
Miguel d'Escoto, minister
spraw zagranicznych, z zawodu ksiądz,
nie rozstający się z karabinami FN FAL,
UZI albo M–16. Pieczęci jeszcze nie
miał, więc wpisał mi długopisem „Visa
de cortesia – Ministro” do paszportu.
I tak znalazłem się w Managua, stolicy
Nikaragui, w mieście, którego właściwie
nie było; parę lat wcześniej zmiotło je
straszne trzęsienie ziemi. Ocalał jedynie
hotel „Intercontinental”. Mieszkali
tam wszyscy: ministrowie, komendanci,
reporterzy, kokoty, szpiedzy, biznesmeni,
dyplomaci...
A przede wszystkim ONA: Blanca Jagger,
rodowita Nikaraguanka, która właśnie
rozwiodła się z Mikiem Jaggerem,
gwiazdą Rolling Stones. Piękna!
Jakoś żeśmy się polubili.
Sączyliśmy koktajl momo-tombo w kawiarni
hotelowej „La Citta”, albo „La
Cabana”, albo po prostu nad basenem.
Ona zresztą wolała mrożoną herbatę.
Piła jedną, drugą, trzecią, a milionerki
nie noszą drobnych, ja płaciłem, w myśli
odliczając: jutro nie zjem śniadania,
pojutrze obiadu....
Ale było uroczo. O świecie gadaliśmy,
o rock and rollu, o miłości.
Aż raz, gdy zamówiła czwartą „ice
tea” (po półtora dolara), spytałem
żartobliwie:
– Blanca, mówią o tobie, że za rozwód
z Mikiem wzięłaś osiemnaście, może
nawet 19 milionów dolców. Prawda to?
Parsknęła śmiechem.
Ludzie głupoty plotą! Siedemnaście
czterysta.
Chyba miałem szansę, żeby uszczknąć
ciut z tych milionów... Razem z nią
samą, rzecz jasna. Kto wie, kto wie...
Byliśmy coraz bliżej siebie.
Ale się nie złamałem. Nie wzbogaciłem
się. Pozostałem wierny Brigitte Bardot,
z którą kilkanaście lat wcześniej dwukrotnie
gawędziłem.
Przez telefon. �