başka zagreb print quality renkli

İğne deliğine
ip geçirmek
gibi bir şey
yaşamak
derdi ninem.
Bazen o
deliği tutturduğunu
sanırsın ama
ip boşluğa
gider. Bütün
yaşamın bir
kandırmaca
üstüne
kuruludur.
Gerçeği
öğrendiğinde
her şeye geç
kalırsın.
.
Daha önce evde yaşayanlar neredeyse
bütün eşyayı olduğu gibi bırakıp
gitmiş. Askılıkta asılı montu, yatağın
altına kaçmış çorabı ile bir erkeğin
dağınıklığı kalmış odanın içinde. İlk
gördüğüm an böyle düşünmüştüm. Ev
sahibi anahtarı Bakkal İbrahim’e
bıraktığından bana evi o gezdirdi.
Burada daha önce yaşayan gençten bir
adam varmış ama aylardır kendisinden
haber alınamadığından, evin olduğu
gibi, eşyalarıyla kiraya verildiğinden
bahsetti mutfak kapısının önünde
dururken. Gençten zayıf bir oğlan,
sabahları bazen ekmek peynir sigara
alırdı, onu gördüğüm tüm zaman
bununla sınırlı, malum bakkalda
akşama kadar çalışıyoruz, kapı önünde
oturmaya bile zamanı olmuyor insanın.
Birazdan bütün kişisel sorunlarını
anlatacak diye geçiriyorum içimden.
Bunun bir de kedisi varmış, pencerenin
kenarındaki kabı gösterip. Yanında
durup mutfak dolabına, masanın
üstünde kurumuş menekşeye ve dolabın
yanındaki içi boş yem kabına
baktım. Buzdolabının üzerinde mıknatısla
tutuşturulmuş iki fotoğraf
gözüme çarptı. Deterjan neyim bir
şeye ihtiyacınız olursa arayın çocukla
yollayayım deyip, numarasının olduğu
kartviziti bana uzattı. Dünya başka bir
yere gitmiş de benim haberim yokmuş
gibi geldi o sırada kartı alırken. Bakkal
İbrahim kapıyı çekip gitti. Dışarıdan
gelen sesleri saymazsak, tuhaf bir
sessizliğin ortasına düşmüş gibi kalakaldım.
Kızım Leyla, buraya kadarmış, dedim
yüksek sesle. Oysa bu andan başlıyor
benim anlatacaklarım. İğne deliğine ip
geçirmek gibi bir şey yaşamak derdi
ninem. Bazen o deliği tutturduğunu
sanırsın ama ip boşluğa gider. Bütün
yaşamın bir kandırmaca üstüne kuruludur.
Gerçeği öğrendiğinde her şeye
geç kalırsın. Yalnızca bir valize
doldurduğum eşyalarımla bu şehre
gelirken kendimi yeni bir hikâye bulacağıma
inandırdım. Ya da bir hikâye
beni bulup anlatmaya başladı bu eve
girmemle birlikte.
Nereden başlayacağımı bilmeksizin
evin içinde dolaşıp durdum bütün gün.
İnsan kendi seçmediği eşyalarla dolu
bir evi, kendi evi gibi göremiyor. Ortalığın
tozunu alırken gündelikçi gibi
hissettim kendimi. Evin hanımı ya da
beyi bir yerden çıkıp gelecek ve buraları
iyi temizleyemedin diye söylenecekmiş
gibi geldi. Buzdolabının üzerindeki
fotoğrafı elime alıp kanepeye uzandım.
Henüz yirmilerinin ortasında,
kara kuru dedikleri cinsten genç bir
adam. Sahilde arkadaşlarıyla yaktıkları
ateşin etrafında oturuyor. Onun o
olduğunu ikinci fotoğraftan anlıyorum.
Hepsi gülümsüyor o fotoğrafta. O
da benim gibi her şeyi geride bırakıp
başka bir yerde mi yaşamaya karar
vermiştir diye düşünmeden edemiyorum.
Bütün gece rahatsız bir koltukta
yolculuk yaptıktan sonra üstüne
temizlik fazla ağır gelmiş olacak ki
uzandığım kanepede uyumuşum.
Sabaha doğru üşüyüp uyandığımda
tuhaf bir şey hissediyorum. Odanın
içinden şimşek çakımı hızıyla bir gölge
geçip sanki benim içime girdi. Ürküyorum
çocukluğumda olduğu gibi.
Kalkıp odanın lambasını yakmaya çalışıyorum
ama çalışmıyor. Diğer odalarda
da yanmıyor elektrik. Dış kapıyı
açıp apartmanın otomatiğini yakıyorum.
Kapının önünde duruyorum bir
süre. Korktuğumda içime yerleşen
21