Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
variacione pa fund... lum si<br />
ju, çfarë gallate! Sigurisht që<br />
po, është dhe kjo pjesë, më<br />
e bukura, më shpërblyesja.<br />
Ka momente argëtimi që na<br />
shkulin gazit, na mahnitin, na<br />
bëjnë të mendojmë, shkurt<br />
na japin forcë e kurajë duke<br />
na bërë më të ndjeshëm<br />
e të lumtur, ndonëse të<br />
dërrmuar. Por shpesh, ata<br />
që perceptojnë vetëm këtë<br />
anë të medaljes, harrojnë<br />
kryesoren: ç’do të thotë të<br />
rrisësh fëmijë sot në Shqipëri.<br />
Harrojnë se me çfarë të<br />
takon të përballesh, duke<br />
nisur nga niveli parashkollor,<br />
shkollor e universitar, mandej<br />
harrojnë se ç’do të thotë<br />
të përballesh me nivelet e<br />
shërbimeve shëndetësore,<br />
arsimore, edukative, të mos<br />
përmendim mungesën e<br />
hapësirave të mjaftueshme të<br />
banimit, shëtitjeve, ushtrimit<br />
të aktiviteteve fëminore,<br />
argëtimit. E mbi të gjitha, ajo<br />
që të trishton, është mungesa<br />
e një perspektive për të<br />
nesërmen e këtyre fëmijëve<br />
në këtë vend, mungesa e<br />
sigurisë për një ambient të<br />
qetë social. Kjo na bën t’u<br />
përkushtohemi më shumë,<br />
t’u rrimë afër, të plotësojmë<br />
boshllëqet dhe cilësinë e<br />
dobët të paketave arsimore,<br />
t’i mbajmë nën një kontroll<br />
të vazhduar të higjienës<br />
mendore e shpirtërore.<br />
2. Si arrin ta menaxhosh<br />
kohën, të merresh me<br />
mësimdhënie, të përkthesh,<br />
të redaktosh, të jesh nënë e<br />
grua e përkushtuar?<br />
Gjithçka arrihet përmes<br />
planifikimit dhe riplanifikimit<br />
Agron Tufa, letër surprizë për gruan e tij<br />
Vanushja ime e shtrenjtë,<br />
është një orë e pazakontë për të shkruar dhe, akoma më e pazakontë,<br />
për të shkruar një letër për ty. Rëndom, me shtimin e<br />
fëmijëve dhe rritjen e tyre, vendin e dikurshëm të letrave tona e<br />
zunë mesazhet operative në celular – lista monokolonë porosish<br />
për tranguj, domate, karota, bukë, ilaçe, pije e ushqime të tjera –<br />
të vetmet “pusulla dashurie”.<br />
Ora po i afrohet katrës së mëngjesit. Bëra kontrollin e zakonshëm<br />
në dy dhomat ku flenë fëmijët tanë: si gjithmonë, jorgani ka shkarë ose e kanë hedhur mënjanë.<br />
Qesin shqelma përgjumësh ata... se s’bën... Tërë shtëpia jonë, me pikëzimet e buta shumëngjyrëshe<br />
të dritave zbukuruese të festave të fundvitit kundërmon gjumë të thellë dhe ëndrra.<br />
Konturet e orendive, edhe ato të tulatura në përgjumje, ngjajnë si ndoca magë të përralltë.<br />
Është bash ora kur shfaqen ëndrrat “profetike”. Temperatura ka zbritur në 12 gradë. Por kam<br />
ndezur oxhakun tashmë. I pastruar nga hiri, brenda xhamit të oxhakut përpëliten e kacafyten<br />
gjela flakësh të vrullshme. Shpejt nxehtësia do të thithet nga dhomat ku flini ju, temperatura<br />
do të ngrihet, ndërsa unë do të ruaj zjarrin, ta mbaj gjallë, derisa fëmijët të ngrihen si të pirë<br />
nga gjumi, me sytë plot sklepa.<br />
Tani që po të shkruaj, jashtë po bie sërish dëbora që pati nisur në mbrëmje. E vetmja, e rralla,<br />
dëbora e sivjetshme, qe si një shpërblim bujar për fëmijët, që na luteshin, na përgjëroheshin<br />
t’i çojmë në Dibër (sidomos Shendi) këto ditë të zgjatura e të detyruara pushimesh. Nesër i<br />
nxjerrim sërish “të dehen” me bardhësinë e butë, përpara se ajo të shkrijë.<br />
Vanushe e dashur,<br />
Teksa vërtitem si një shaman mes “perandorisë” sonë të vogël, të përpirë nga gjumi, ndiej<br />
se sa vështirë do ta kemi, sa gjatë, dhe sesa varet ajo prej nesh. E qetë dhe e shqetë, gazmore<br />
e problematike, çlodhëse e acaruese, shpërblyese e sizifiane, kjo “perandoria” jonë e vogël na<br />
i përpin, në fakt, na i thith e i shteron energjitë tona çdo ditë, por ama, dashurisht, mallëngjyeshëm,<br />
“me pambuk”. Epo, me sa duket, zemër, kjo është Jeta, me gjasë, e zhveshur nga<br />
metafora e për të cilën, dëgjova mbrëmë nga një film të thuhet një frazë patetike e kuazifilozofike:<br />
“Jeta është luftë dhe varet se cilin ke zgjedhur në krah për ta përballuar”. Me siguri, ti<br />
do të kishe prishur buzët me tallje, por unë po abstragoj nga forma për hir të thelbit të saj të<br />
vërtetë. Sa për meditim.<br />
Të kujtohen kohët e para të lidhjes sonë? S’kishim asgjë, përpos vetes tonë. Nga tarraca e<br />
kafe-restorant “Begeja” (ka qenë pranverë e vitit 2002), duke kundruar panoramën që hapej,<br />
me një pyll të lartë e të dendur pallatesh, të thashë:<br />
- A s’të vjen çudi, Vanush, që nga këto mijëra e mijëra pallate, në asnjërin prej sosh nuk ka një<br />
apartament tonin?<br />
Dhe përgjigjja jote:<br />
- ...Po nga gjithë ky lumë i pandërprerë makinash, atje poshtë, s’të duket çudi, që asnjëra<br />
s’është e jona?<br />
Tani i kemi të gjitha këto dhe kjo habi nuk është më aktuale. Tani, të zhytur kokë e këmbë<br />
në një realitet tjetër, merremi jo me artin e habisë, por të harmonizimit të situatave, artin e<br />
kontrollit të tyre, ruajtjen e ekuilibrit të njëri-tjetrit në rrethrrotullimin marramendës të ditëve<br />
të ngarkuara me kundërgoditje. ...Si atëherë kur ty të kosit lodhja e shembesh në divan. Si<br />
atëherë kur të gjej pasmesnate në studio, me kokën e fjetur, rrëzuar mbi tastierë. Si atëherë<br />
kur të gjej të dëshpëruar e të pafuqishme nga shkumëzimi i panënshtrueshëm i fëmijëve në<br />
orën e tyre të marrëzisë. Na duhet të përsosim një art, kryesisht fashitës, zbutës, shtensionues<br />
midis egove të brishta e lehtësisht të cenueshme të fëmijëve tanë.<br />
Të vegjlit janë kokëngjeshur, të egër, bishëza të vogla, të dashura, acaruese, të dhembshura.<br />
Na duhet, veç të tjerash, të shpikim, të përftojmë përvjedhtazi edhe romantikën tonë. Le të<br />
vazhdojmë t’i dërgojmë njëri-tjetrit mesazhe të fshehta: “Ke mundësi me u përvjedhë, pa rënë<br />
në sy, sa për një takim 10 minutësh në kafe, poshtë pallatit?”. Dhe sigurisht, për 10 minuta,<br />
perandoria jonë e vogël nuk kanoset të shembet nga kryengritjet e rebelimet e brendshme. Atje,<br />
midis tyre, e dimë, nuk e sosim dot deri në fund asnjë fjali nga ndërhyrjet e shumta. E ke menduar?<br />
Kjo ka ndikuar, me sa duket, në stilistikën e komunikimit në shtëpinë tonë: e ke vënë re<br />
që te ne flitet me fjali të shkurtra, njërrokëshe, imperative? Na duhet të sajojmë truke të reja...<br />
Habitem, Vanush, si fluturuan kështu 15 vite të jetës sonë familjare. Më duket si të ishte dje.<br />
Sikur ende nuk e kemin filluar atë më të madhen, kulmin, të qenët i ngopur me ty... dhe ti je<br />
po aq e mrekullueshme, po aq e freskët, po aq e bukur dhe shpirtërore, sa në njohjen tonë të<br />
parë, kur unë nuk ngopesha duke të parë, derisa thashë atë frazën profetike: “Ti ke fytyrën e<br />
nuses sime të ardhshme...!”<br />
Me ty ia vlen, Vanushe... me ty i dilet mbanë kudo dhe kurdo.<br />
11 janar 2017<br />
PRANVERË 2017 <strong>VOTRA</strong> magazine.com 61