ARTEMİS OCAK 2018

HAVVA’NIN RUJU, ADEM’I N SAKALI
Ayşe YAZICI YAVUZ
Yine her ay olduğu gibi beş günlük ağlama krizlerine girdi. Ondan usanmadım, yeter artık
demedim. Ondan usanamam. Bana baktıkça daha çok ağlayacağını bile bile yüzümü ondan
esirgeyemem. Bende kendini görmeye alışalı beri onunlayım. Defalarca kırdığı yerlerimi
onarmaya tenezzül etmese de seviyorum onu işte. Sabahları hangi rüyadan uyandığını bir tek
ben bilirim. Kapalı gözlerinin altında nereleri gezdi, kiminle zar tuttu, kimleri tavladı, kimlere
karşı kapı aldı da yüreğini bir tek kendine ipotekledi… Kimi aldattı, kime söz verdi de
tutmadı, kime sundu kendini… Hepsini bir tek ben bilirim. Kaç defa döndü yaşamın
kıyısından da bir ölüme tutundu bana anlatır. Yüzüme mi tükürecek yine, tükürsün. Sövecek
mi bana yine, sövsün. Onsuz ben bir hiçim. Boşlukta bir eşyayım sadece. Duvara asılı bir
ayna…
Bu değiştirdiğimiz sekizinci ev. İlk evimiz çatı katında iki odalı bir bekâr eviydi.
Pencereleri az, küçücük bir balkonu olan, bordo ahşap kapılı ve tabanları sürekli gıcırdayan
bir evdi. Yavaş yavaş yerleşmiştik. Mukavvaları açıp içinden çıkanları yerlerine koyarken
arada bir bana döner gülümserdi. Taşınma işinin iyi bir döneme denk gelmesinin tarifsiz
mutluluğuyla ben de ona gülümsüyordum. Migreni azmadığında ne hoş bir insandı aslında.
Kafasını duvarlara vurmuyordu. Ya da duvarları kafasına… Kim kime vuruyordu aslında ayırt
edilmiyordu. Baş vurmak böyle bir şey mi? Acıyı azaltmak mı, acıyı devretmek mi, az alttan
al demek mi baş vurmak? Koridordaki halının orta yerinde oluşan aşınma onun kriz anında
attığı voltalardan arta kaldı işte. İçinden dışına taşınmak istediği zamanlarda yürüdüğü
patika… Yanlarında boylu boyunca kozalaklar, ibrikler, kirkitler, Fatma Ana Eli,
koçboynuzları… Patikanın ortasında aşınmış Hayat Ağacı, timsah dişi, kurt pençesi… Oysa
ikimiz de çok severdik bu Afşar Halısını. O halının orta yerinde bir defa… Belki iki… Üç
oldu mu bilmiyorum. Belki üçüncüde çok karanlıktı evin içi ve ben göremedim. Ya da sırrımı
önüme akıttım görmemek için. Bir, iki, üç, tıp dedim belki de. Buharı üstünde teniyle boylu
boyunca, bornozunun açık kalan yerinden ‘Ben buradayım ‘ diye göz kırpan bir iz… Bana
bakan kısık gözlerinde nefret, öfke, acı, kendim hallederim diyen dişil bir kuvvet… Seni her
halinle çok seviyorum. Seni en çok ben seviyorum. En çok… Ben… Seviyorum. Ben! Ben
kendimde seni seviyorum. Sende kendimi seviyorum. Kendimde senin acılarından nefret
ediyor, sende kendi yüzüme haykırıyorum. Yaşayarak ölüyoruuumm! Ö-l-ü-y-o-r-u-m!
Ölmeyi ve sonra yeniden dirilmeyi bile en güzel seninle yapabiliyorum. Kapatsaydı sırrını,
ben de ona her defasında hatırlatmak yükünden kurtulsaydım. Karşıma dikilip de ‘Bana her
istediğimde bunu hatırlatacaksın!’ dediğinde aynısını tekrarladım ‘Bana her istediğimde bunu
hatırlatacaksın!’ İşaret parmağımı sallayarak ‘Duydun mu beni Havva?’ Gördüm! Bakmak
istemedim ama gördüm işte.
Sayfa18