ARTEMİS OCAK 2018

fazla çaba sarfetmesine gerek kalmayacaktı. Dediğim dedik, inatçı ve bir o kadar da hırslı
,kısa boylu tıknaz bir çocuktu. Genelde kızgın olduğundan hep kıpkırmızı dolanırdı. Kıskançtı
biraz , Hasan’ı hiç çekemezdi ,kızgınlığı da ondandı, öfkesi de. Hasan onbir yada çok olsun
onikisinde falandı ,daha olgun daha aklı başındaydı . Onun yüzü aydınlıktı. Mahçup, utangaç
ama yardım etmeyi çok seven bir çocuktu. Bahçe toplanacak olsa sepetin ucuna Hasan
yapışırdı. Su taşınacak olsa yine ilk o koşardı. Hiç üşenmez, hiç yorulmaz, hiç şikayet
etmezdi. Hüseyin’in tersine, Hasan tam bir iyilik meleğiydi. Belki de bu yüzden hiç
geçinemezlerdi, olan arada hep Mehmet’e olurdu. Mehmet, geniş alnı, yakın yakın gözleri,
hafif kepçe kulakları olan çok mu çok sevimli, tabiri yerindeyse cin gibi de akıllı bir çocuktu.
Sabahtan akşama kadar hep onların peşinde dolanırdı. Hüseyin bütün işlerini ona yaptırırdı.
Ona ne buyrulmuşsa, aynen Mehmet’e iade ederdi. Çatık kaşları ile ters ters bir baktı mı,
sıkıyorsa yapmasın.Hasan yakalayıp elinden alırsa, kurtula bilirdi ancak ağbeyinin hışmından.
Sonrası kavga döğüş, hep böyle hatırlayacaktı onları. Ve bu yüzleri hiç unutmayacaktı.
Gözlerini oğlanlardan ayırıp, divanda yatan Züleyha’ya baktı.
Ah Züleyha, ağlayabilse bağıra bağıra ağlayacaktı. Doğduğu günden beri koynundaydı,
hep eteğinin ucunda, bahçede sırtında ,eliyle besleyip büyüttüğü bu cılız küçük kızı şimdi
nasıl bırakıp gidecekti. Hep en büyük sızısı olarak kalacaktı Züleyha. Henüz altı yaşındaydı
bu küçük gül goncası bebe. Güneş yanığı sarı saçları kıvır kıvırdı. Abilerinin tersine, ona
Allah vergisi bir güzellik bahşedilmişti sanki. Küçüçük bir yüz, nokta kadar bir burun,
gülünce yanağında güller açan gamzeler, pırıl pırıl aydınlık gözler. Derin bir iç çekti, yanına
yaklaştı. Eğilip yanağından öptü, bir damla gözyaşı düştü Züleyhanın şakağına, küçücük
kınalı elini yorganın altından çıkarıp alnına doğru götürdü, uyanır gibi oldu ama hemen sonra
derin bir uykuya bıraktı kendini.
Alıp götürse, sahip çıkabilirmiydi ? Henüz kendi yolu bile belli değildi. Ne güzel olurdu
aslında… Ona bir can yoldaşı, bir kardeş bir arkadaş olurdu ama vicdanı asla izin vermezdi
bunu yapmasına. Et tırnaktan ayrılır mıydı hiç, ne kadar vicdansız olursa olsun onun bir anası
vardı, onunla kalmalıydı. Hem abileri vardı. Her şeyden, özellikle annesinin hışmından
korurlardı onu, o çatık kaşlı gaddar Hüseyin’e bile Züleyha dedin mi akan sular dururdu.
Onun yüzünü yumuşatan yegane varlık oydu. Züleyha’nın kalması gereken yerde ailesinin
yanıydı kalmalıydı. Gerçi yokluğunu gerçekten hissedecek ve onu gerçekten özleyecek tek
kişi oydu, ama o da çok küçüktü çok çabuk unutup yokluğuna alışacaktı. Son kez eğilip, o
küçücük kınalı eli öpüp yorganın altına koydu. Ayak ucuna oturup seyretmeye koyuldu, daha
vakit vardı. Vatan diye yola koyulup memleketini terk ettiğinde, ardına dönüp bakacak olsa
göreceği tek yüz bu küçük kızın yüzüydü. Tek hasretliği ,tek özlemi, tek acısı Züleyha!
Akşam üzeri henüz herkes bahçedeyken hazırladığı bohçasını aldı, giysiden çok yiyecek
vardı. Biraz meyve, bolca ekmek, bir kese lor ve bir deri muska içinde bir avuç akşam sefası
tohumu. Ne olur ne olmaz deyip almıştı onları yanına, gideceği yerde maazallah ya yoksa!
Varınca hemen dikecekti kendi cennetini yaratmak için, umut çıkısında ekmek,
muskasındakiler akşam sefalarıydı .
Zaman yaklaştıkça daha sıkı sarılıyordu bohçasına ve biraz sonra şu kapıdan çıkınca
oluşacak olan o büsbütün yalnızlığına .Usul usul parmaklarının ucuna basa basa kapıya
yöneldi, oniki yılını sığdırdığı şu üç adımlık odaya son bir kez daha bakmak istedi. Koşup bir
çırpıda kucaklayıp Züleyha’yı , bir solukta taş avluyu geçebilirdi vazgeçti. Yavaş fakat
sağlam adımlarla ilerlemeye devam etti.
Sayfa52