Bliżej Źródła nr 32 luty 2018

B A J K A
wymi. Słońce wyjrzało zza chmury i rozjaśniło
wzgórze, które teraz zupełnie zmieniło swój wygląd.
Las ożył. Kolczaste, groźne krzewy znowu się
zazieleniły. A Jesienny Wietrzyk powiewał między
gałęziami, strącając suche liście. Bo to przecież
Jesień zapanowała na świecie. Królowa niepostrzeżenie
opuściła las na wzgórzu i odeszła w nieznaną
dal. Jesienny Wietrzyk odprowadził ją do
granic krainy i nigdy więcej o niej nie słyszano.
Tylko mały żołądź pomyślał, że nikt nie jest tak do
końca zły. W każdym jest dobro, choćby jego
cząstka. Trzeba ją tylko wydobyć.
- Misja skończona! Czas wracać do domu! – rzekł
Rudzik.
- Oj tak. Jesień niebawem zagości w Szumiącym
Lesie. A potem musimy przygotować się na przyjście
Zimy – przytakiwały Mrówki Gajówki.
- Ciekawek! Ciekawek, gdzie jesteś? Ciekawek, nie
chowaj się! – wołał zaniepokojony lis.
W całym tym jesiennym zamieszaniu nikt nie zauważył,
że dzielny żołądź postanowił chwilę
odpocząć.
- Ciii…On jest tutaj. Śpi – powiedziała Jesień i wskazała
na miejsce pośród opadłych liści.
- Nie budźcie go, niech śni. Ożywi się, gdy przyjdzie
Wiosna. Wtedy spotkacie się znowu - dodała,
okrywając brązowego maluszka kolejną warstwą
listków.
Przyjaciele powrócili do swych domów, opowiadając
o swoich przygodach i zasługach Ciekawka.
Jesień wykonała swoje zadanie, a potem odeszła,
robiąc miejsce siostrze Zimie. A ta przysypała świat
białą kołderką ze śniegu.
I tak minęło kilka miesięcy. Nadeszła Wiosna. Lód
zamienił się w kałuże, które z czasem wyschły, odkrywając
pierwsze wiosenne kwiaty. Wśród nich
wychylił główkę nowy mieszkaniec lasu. Miał krótką
łodygę i małe, zielone listki.
- Ale mi się dobrze spało! – powiedziała roślinka. –
A gdzie jest moja czapeczka? Zgubiłem czapeczkę?
A gdzie mój brązowy brzuszek? Jestem jakiś…
inny!
- Witaj, Ciekawku! – powiedział głos, który należał
do wysokiego drzewa stojącego tuż obok – Już nie
jesteś żołędziem, choć bije w tobie to samo dobre
serce. Jesienią zasnąłeś w ziemi, a gdy przyszła
Wiosna obudziłeś się, przybierając inną postać.
Masz teraz korzenie, łodygę i liście. Jak twój ojciec,
stałeś się dębem. Na razie jeszcze malutkim, ale to
tylko kwestia lat. Kiedyś będziesz największym
z drzew.
- Będę taki, jak mój tato! – Po tych słowach Ciekawek
spojrzał w stronę Szumiącego Lasu i wspomniał
słowa swojego ojca. Kropla porannej rosy
spłynęła po jego liściach jak łzy tęsknoty.
- Tutaj zapuściłeś swoje korzenie i Zielone Wzgórze
stało się twoim domem. Jesteśmy dumni, że
najodważniejszy z odważnych pozostał w naszej
leśnej rodzinie.
- Ale ja przecież nie zrobiłem nic wielkiego! – zaprotestował
Ciekawek.
- Nie znamy dzielniejszego od ciebie – mówiły
chórem inne drzewa. – Bo choć byłeś niewielki, to
odwagę miałeś ogromną! Gdyby nie ty i twoi przyjaciele,
nadal byśmy spali, pokryci szarym kolorem.
Dlatego w zamian za twoje zasługi chcemy, byś
stał się królem Zielonego Wzgórza.
Tak też się stało. Ciekawek został władcą pięknej
krainy, która na nowo zaczęła tętnić życiem. Podziemna
rzeka na powrót stała się potrzebna. Do
lasu powróciły zwierzęta i ptaki. Nawet przyjaciel -
Rudzik wykopał w nim norę, a rodzina Mrówek
Gajówek usypała swój kopiec. Szczęśliwi mieszkańcy
żyli w zgodzie, bo dzięki swojemu królowi
w każdym potrafili dostrzec dobro.
Dąb rósł, a każdego roku przybywało mu o kilkanaście
centymetrów więcej. Po wielu latach stał
się wielkim drzewem, przyozdobionym zieloną koroną
z liści i kolorowych motyli, które były częstymi
gośćmi króla Ciekawka.
Wieść o dzielnym i dobrym władcy Zielonego
Wzgórza rozeszła się po świecie. A Jesienny
Wietrzyk, nucił o nim wesołe pieśni:
Koniec
Moja pieśń twe serce wzruszy,
w niej Ciekawka chcę dziś chwalić.
I historię, w której ruszył
z przyjaciółmi świat ocalić.
Znów porządek jest w przyrodzie
Lato, Jesień, Zima, Wiosna.
Pory roku chcą żyć w zgodzie.
Niech w świat płynie pieśń radosna!
Ewa Hoppe-Rychłowska
9