اما گلدمن: آنارشیزم و مقالات دیگر | فصل یک- آنارشیزم: واقعاً از چه دفاع می‌کند؟

آنارشبریبرزم و مقالات دیگر گروه تئاتر ا گزیت اما گلدمن
برای آینده ارائه کند.‏ آبجنبجچه که هر نسل جدید باید با آن مبارزه کند،‏ و دست کم می تواند بر آن غلبه کند،‏
بار سنگبنیبنن گذشته است که ‏همھهممه ی ما را ‏همھهممچون دامی در خود نگه می دارد.‏ آنارشبریبرزم،‏ دست کم به زعم
من،‏ نسل های آینده را آزاد می گذارد تا نظام ‏مجممجختص به خود را در ‏همھهمماهنگی با نیازهایش گسبرتبررش دهد.‏
روشن ترین ‏بجتبجخیلات ما نبریبرز ‏بمنبممی تواند توانابىیبىی های بالقوه ی نسلی را که از بندهای ببریبرروبىنبىی رها شده است
پیش بیبىنبىی کند.‏ پس چگونه کسی می تواند ادعا کند که برای آیندگان خط مشی تعیبنیبنن ‏بمنبمماید؟ ما که برای
هر یک نفس از هوای تازه و پا ک ‏بهببههای گزافىففىی می پرداز ‏بمیبمم می بایست در مقابل ‏بمتبممایلِ‏ به زبجنبججبریبرر کشیدن آینده
پاسداری کنیم.‏ ا گر ما موفق شو ‏بمیبمم که خا ک را از زباله های گذشته و حال پا ک کنیم،‏ برای نسل های
آینده بزرگ ترین و ابمیبممن ترین مبریبرراث ‏بمتبممام اعصار را به جای خواهیم گذاشت.‏
دلسردکننده ترین گرایش معمول میان خوانندگان این است که ‏جمججممله ای را به عنوان معیار اندیشه ها یا
شخصیت نویسنده از یک اثر برگبریبررند.‏ به عنوان مثال،‏ فردریش نیچه به عنوان فردی که از ضعیف نفرت
دارد توصیف می شود،‏ چرا که به ابرانسان معتقد بود.‏ به ذهن مفسران سطحیِ‏ این ذهن بزرگ خطور
‏بمنبممی کند که این تصویر ابرانسان مستلزم این وضعیت اجتماع نبریبرز بود که نسل بردگان و ضعفا را متولد
نکند.‏
‏همھهممبنیبنن نگرش ‏مجممجحدود است که ما کس اشبرتبررنر‎٣‎ را چبریبرزی ‏بمنبممی بیند جز پیامبرببرر تئوریِ‏ ‏«هرکس برای خودش،‏ و
شیطان هم آنکه جا مانده است را بگبریبررد».‏ اینکه فردگرابىیبىی اشبرتبررنر دربرگبریبررنده ی بزرگ ترین امکان های
اجتماعی است مطلقاً‏ نادیده گرفته شده است.‏ با این حال،‏ این حقیقت دارد که ا گر قرار باشد جامعه
آزاد شود،‏ از طریق فردهابىیبىی رهابىیبىی یافته چنبنیبنن خواهد شد که تلاش های آزادانه شان جامعه را می سازد.‏
این مثال ها مرا به ایرادی که درباره ی ‏«اقلیت ها در برابر ا کبرثبرریت ها»‏ مطرح می شود می رساند.‏ ‏بىببىی شک من
به عنوان دسمشسممن مردم طرد می شوم،‏ چرا که من توده ی مردم را به عنوان یک عامل خلاقه
‏بمنبممی پذیرم.‏ من این را بر مرتکب شدن به ابتذال ‏تحنتحخ ‏بمنبممای عوام فریبىببىی،‏ که به عنوان طعمه ای برای مردم
این چنبنیبنن راتحیتحج است،‏ ترجیح می دهم.‏ من رتحنتحج توده های سرکوب شده و ‏مجممجحروم را به خو ‏بىببىی درک می کنم،‏
اما ‏بمنبممی پذیرم که مسکن های مسخره ی معمول را ‏بجتبججویز کنم که نه می گذارد بیمار ‏بمببممبریبررد و نه ‏بهببههبود یابد.‏
در پرداخبنتبنن به کاسبىتبىی های اجتماعی،‏ هیچ اقدامی بیش از اندازه رادیکال نیست؛ به علاوه،‏ امر رادیکال
عموماً‏ امر حقیقی است.‏ عدم باور من به ا کبرثبرریت متاثر از باورم به توانابىیبىی های بالقوه ی فرد است.‏ تنها
زمابىنبىی که فرد آزاد شود تا بتواند ‏همھهممراهان خود را در یک هدف مشبرتبررک انتخاب کند،‏ می توانیم به نظم و
‏همھهمماهنگی در این دنیای هرج ومرج و ‏بىببىی عدلبىتبىی امیدوار باشیم.‏
درباره ی دیگر مسائل،‏ کتاب من باید خود گویای نظراتش باشد.‏
اما گلدمن
٧
Max Stirner ٣