مدیریت در تئاتر امروز ایران

More documents

Recommendations

Info

گروه تئاتر ا گزیت مدیریت در تئاتر امروز ایران پرونده ‏بجتبجحریریه ا گزیت ‏‐آبان ٩٧ با ورود اسپانسرهای خرد و کلان به این بازی مضحک،‏ سلبرببرریبىتبىی های بیشبرتبرری رغبت کرده و پا به این عرصه گذاشتند.‏ اسپانسر با آوردن برخی سلبرببرریبىتبىی ها،‏ اعتباری ‏همھهممچون یک ماه استفاده از ‏مجممجحصولاتش را به آبهنبهها می داد و در عوض فروش ‏بمنبممایش خود را تضمبنیبنن می کرد.‏ این شرایط برای سازندگان و عوامل ‏بمنبممایش ها هم ایده آل بود.‏ چرا که هم در فضای ‏مجممججازی و حقیقی دیده می شدند و هم درآمد سرشاری را نبریبرز ‏بجتبججربه می کردند.‏ سالن داران و مدیران دولبىتبىی نبریبرز که از این باب جیب شان را پر رونق می دیدند،‏ ابراز خوشحالىللىی و رضایت می کردند.‏ این دوستان برای فروش بیشبرتبرر به سخیف ترین اعمال در ‏بمنبممایش ها تن می دادند و به اسم کمدی مردم را به سالن ها می کشاندند.‏ بسیاری از ‏مجممجخاطبان نبریبرز ‏همھهممچنان فکر می کنند آن چه از کمدی می شنوند یا می خوانند ‏همھهممبنیبنن است که شاهدش هستند،‏ پس کمبرتبررین اعبرتبرراضی در آبهنبهها شکل ‏بمنبممی گبریبررد.‏ آلن وودز،‏ نویسنده و دببریبرر گرایش جهابىنبىی مارکسیسبىتبىی (IMT) در سخبرنبررابىنبىی خود در مدرسه ی تابستابىنبىی مارکسبریبرزم در بارسلون اسپانیا در سال ٢٠٠١ درباره شکل گبریبرری سلایق ‏مجممجخاطبان و توده مردم توسط حا کمان و نظام سرمایه داری این طور می گوید:«در واقع نوع بشر می تواند به ‏همھهممه چبریبرز عادت کند.‏ یک برده می تواند زبجنبججبریبررهایش را دوست بدارد.‏ مردم به خانه های بد،‏ به غذای بد عادت می کنند و کم کم فکرمی کنند که این غذای بد،‏ این برنامه تلویزیوبىنبىی بد،‏ موسیقی بد،‏ خصوصا موسیقی بد،‏ فیلم های بد و روزنامه های بد را دوست دارند.‏ آبهنبهها کم کم باور می کنند که ‏بمتبممام این ها را آزادانه انتخاب کرده اند.‏ این برای طبقه ی حا کم بسیار مناسب است.‏ توده ها تشویق می شوند که این شرایط فقر مادی و فرهنگی را بپذیرند.‏ در حالىللىی که طبقه ی حا کم در خانه های زیبا زندگی می کنند،‏ در تئاتر ‏بمنبممایش های بسیار خوب میبینند،‏ ‏(گاهی اوقات)‏ کتاب های بسیار خوب می خوانند،‏ به تعطیلابىتبىی بسیار عالىللىی می روند و در رستوران های گرانقیمت غذا می خورند.‏ پس طبیعتا معتقدند که هر آشغالىللىی برای توده ها به قدر کافىففىی خوب است.‏ این طبیعی است.‏ آن چه که جای تأسف دارد این است که اعضای طبقه ی کارگر _ حبىتبىی آبهنبهها که پیشرفته ترند_‏ به این باور رسیده اند که این وضعیت امور طبیعی و حبىتبىی کاملا رضایت ‏بجببجخش است.»(‏‎٣‎‏)‏ اما هبرنبررمندی که خود را به سطح تئاترهای آزاد برای جذب پول و سرمایه ی بیشبرتبرر کشانیده،‏ ‏بجتبجحمل سرافکندگی و ابهتبههام به ‏بىببىی سوادی و الصاق القابىببىی چون لوده و سخیف به خود را ندارد.‏ برای برطرف شدن این مشکل چهره ای فرهنگی،‏ مردمی و گاه انقلابىببىی و اپوزیسیون به خود می گبریبررد و از هر فرصت و تریبوبىنبىی برای این مهم وقت و هزینه صرف می کند.‏ البته او خط قرمز حکومت را می شناسد و تنها انتقادابىتبىی که می کند صرفا وجهه ای تظاهری به خود می گبریبررد.‏ این دست از هبرنبررمندان نه تنها نان به نرخ روز بلکه نان به نرخ ساعت می خورند.‏ روزی علیه اصلاحات موضع می گبریبررند و اهداف و افکاری ضداستکباری دارند و روزی دیگر از مدافعان جنبش سبرببرز می شوند !36
گروه تئاتر ا گزیت مدیریت در تئاتر امروز ایران پرونده ‏بجتبجحریریه ا گزیت ‏‐آبان ٩٧ و هشتگ ‏#ظریف_متشکر ‏بمیبمم را در فضای ‏مجممججازی منتشر می کنند.‏ این دوستان سلیقه و نظر خود را ‏همھهممسو با معاونت هبرنبررهای ‏بمنبممایشی وزارت ارشاد جلوه می دهند و از سو ‏بىیبىی دیگر درباره ساز و کار تئاتر در حکومت آینده ایران صحبت می کنند.‏ اینها هستند که اغلب جایزه و تندیس می گبریبررند،‏ از حقوق حیوانات دفاع می کنند،‏ اغلب گیاهخوار هستند و فعالیت در فلان بنیاد امور خبریبرریه به نفع کودکان سرطابىنبىی را در بوق و کرنا می کنند.‏ اینها هستند که این روزها سالن های تئاترها را در تصرف کمدی های سخیف و ‏بمنبممایش های با دغدغه های به اصطلاح اجتماعی درآورده اند.‏ سه ‏بمنبممایش کمدی به روی صحنه می آورند و در ‏بمنبممایش چهارم اثری خلق می کنند که نه خودشان از آن سردرمی آورند و نه ‏مجممجخاطب شان.‏ آلن وودز در ابتدای مقاله ای ‏بجتبجحت عنوان ‏«فتیشبریبرزم سرمایه داری و زوال هبرنبرر»‏ این گونه می نویسد:«شخصی گفته است که یکی از معیارهای برنده شدن جایزه ی ترنر این است که درک تان نکنند.‏ فلسفه اش این است:‏ هر چه کمبرتبرر فهمیده شوم،‏ هبرنبررم ‏بهببههبرتبرر است.‏ با این حال نوع هبرنبرری که برنده ی جایزه ی ترنر می شود هم ارزش دارد.‏ ارزشش به این است که آینه ای در مقابل اجتماعی که آن را تولید کرده می گبریبررد و می گوید:‏ ‏"این ‏همھهممابىنبىی است که هسبىتبىی و این ‏همھهممه ی آن چبریبرزی است که قادر به تولیدش هسبىتبىی".‏ این آثار به ما خاطرنشان می کند که زیر سطح نرم و راحت بورژوازی جامعه ی مدرن،‏ وحشت در کمبنیبنن است:‏ جانوران موذی مرده،‏ جنایت،‏ مرگ و زوال.»(‏‎۴‎‏)‏ وودز به کدام وحشت در پس این نگاه سرمایه داری به هبرنبرر اشاره می کند؟ منظورش از جانوران موذی مرده چه کسابىنبىی هستند و مرگ و زوال را آینده ی دستاورد کدام سیستم عنوان می کند؟ این روزها ارزش یک اثر هبرنبرری به مبریبرزان دلاری که در آن صرف می شود بستگی دارد.‏ با بالا رفبنتبنن قیمت دلار در کشور و پایبنیبنن آمدن ارزش پول ملی،‏ هزینه های تولید و ‏بهتبههیه ی آثار نبریبرز بالا می رود.‏ اینک دو حالت بیشبرتبرر وجود ندارد.‏ یا باید شبه هبرنبررمند و اسپانسر از سود مورد مطلوب خود دست کشیده و کار را با قیمت سابق به روی صحنه ببرببررد و یا فشار هزینه ها را به دوش ‏مجممجخاطب بگذارد و رفاه اجتماعی خود را با ‏همھهممان شکل سابقش حفظ ‏بمنبمماید.‏ کسی که سوار ببرنبرز می شود دیگر ‏بمنبممی تواند از آن پیاده شود و به هر قیمبىتبىی آن را حفظ خواهد کرد.‏ این شارلاتان ها با عکس گرفبنتبنن با مردم آن هم به شکلی ‏مجممجحدود،‏ وجهه ی مردمی خود را ساخته و از طرفىففىی باعث هرچه بیشبرتبرر دیده شدن خود می شوند.‏ اینک به اهداف خود یعبىنبىی برطرف شدن نیاز مالىللىی به حد سرشار و به اصطلاح استقلال فردی رسیده اند.‏ اما اینها مرده اند و ‏بمنبممی توانند تغیبریبرر مثببىتبىی در جهت رفع برخی معضلات اجتماعی بردارند.‏ اینها مانند موجودات موذی و علف های هرز،‏ فساد را گسبرتبررش داده و انفعال را در جامعه تزریق می کنند.‏ در این وانفسا اسپانسرها که ‏همھهممه ی وجوه انسابىنبىی را تبدیل به بازار و کسب وکار کرده اند،‏ بسبرتبرر هبرنبرر و فرهنگ را نبریبرز برای شاموربىتبىی بازی های !37
Page 2 and 3: گروه تئاتر ا گزیت

مدیریت در تئاتر امروز ایران

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?