KATALOG dla kierowców #327 01/2020

TEST I Skoda Kodiaq vRS
v
R
S
(ielce)
(ozczarowujący)
(amochód)
Niektórzy zdążyli zauważyć, że nie darzę samochodów Skody szczególną sympatią. To nieco
dziwne, bowiem mój tata miał kiedyś model Favorit i jestem niemal pewien, że to pierwszy
samochód, który prowadziłem siedząc na kolanach. Nie był zbyt szybki, ale całkiem pojemny
i niezawodny. Służył dzielnie przez dziewięć lat zanim trafił do innego właściciela.
Tekst: Wojciech Dorosz, Zdjęcia: Skoda
Obecnie Skoda robi ponure i nudne samochody. Wystarczy
spojrzeć na całą gamę oferowanych aktualnie modeli, by
dostać niestrawności. Sama koncepcja marki nie była zła –
technologia Volkswagena skryta pod inaczej wyglądającymi i
większymi nadwoziami za niższą cenę. I być może marka ma
ciekawą i nobliwą historię, ale nie to przyciągało klientów,
oni chcą dostać najwięcej za jak najmniej. To powodowało,
że Skodami jeździli głównie emeryci, działkowcy, przedstawiciele
handlowi oraz ci, którzy skrycie marzyli o niemieckim
samochodzie, ale mieli ograniczony budżet. Sami widzicie,
że nie byli to idealni ludzie na luźne pogawędki.
Sytuacji nie poprawił również fakt startu w rajdach ani
modele vRS. Tym bardziej, że ostatnio Volkswagen również
bierze w nich udział, a znaczek GTI wydaje się bardziej
magiczny.
Teraz Skoda chce przywrócić nieco blasku oferując nowy
model z trzyliterowym oznaczeniem. Nie, nie jest to
diabelska ewolucja Octavii. To nawet nie Fabia ani Citygo.
Koncern postanowił „usportowić” mierzącego niemal 4,7
metra długości i ważącego blisko 1,9 tony suva, co jest
równie niedorzeczne jak zamontowanie w modelu Karoq
trzycylindrowego silnika 1.0 TSI. To zupełnie jakby mieć
dużego penisa i za mało krwi by go obsłużyć. Ale jest coś
jeszcze bardziej absurdalnego niż tak wielka klucha z
momentem obrotowym na poziomie pięciuset Nm.
Coś, co jedno z pism nazwało „odważnie
skalkulowanym cennikiem”. Bowiem, uwaga, Kodiaq
vRS startuje od bez mała dwustu tysięcy złotych, co
czyni go dwukrotnie droższym niż wersja podstawowa.
Kilka dodatków ekstra i cena końcowa powiększa się
o wartość nowego Citygo, co jest niebezpiecznie
blisko Porsche Macan. Wiem, że to podstawowa, a co
za tym idzie relatywnie słabo wyposażona wersja, ale
jest nieco szybsze i na litość boską, w końcu to
Porsche, a nie Skoda. Tę wysoką cenę Kodiaq stara
się wynagrodzić jednostką napędową. Dwulitrowy
30 diesel z dwoma turbosprężarkami zapewnia osiągi
KATALOG
BEZPŁATNY REGIONALNY MIESIĘCZNIK MOTORYZACYJNY
dla kierowców
niewiele gorsze niż Golf GTI. Przynajmniej na
papierze, bowiem odczucia są zgoła inne i samochód
wydaje się nieco wolniejszy niż w rzeczywistości.
Większe wrażenie niż start spod świateł robi świetna
elastyczność. Szkoda tylko, ze siedmiobiegowa
skrzynia DSG, która sama w sobie jest w porządku,
nie lubi za bardzo redukować przełożeń, licząc, że
silnikowi wystarczy pary, by sprawnie przyspieszyć.
Można co prawda bawić się trybem manualnym, ale
łopatki są odrażająco plastikowe w dotyku.
W historii motoryzacji nigdy nie było co prawda
ładnie brzmiącego diesla, ale przynajmniej kilka
oferowało potężną symfonię. Kodiaq vRS brzmi
nieźle tylko wtedy, gdy stoicie przy tylnym zderzaku,
gdzie nawiasem mówiąc są sztuczne końcówki
układu wydechowego, a tak naprawdę działa tylko
jedna. Druga to zwyczajna zaślepka. Po podniesieniu
maski lepiej ją od razu zamknąć, gdyż klekot jest
niemiłosierny. W środku nie jest najgorzej,
aczkolwiek po włączeniu trybu sportowego do kabiny
sączy się sztuczny dźwięk na poziomie wczesnych
Gran Turismo. Poza tym imitowany jest dźwięk
diesla, o którym z pewnością od dawna marzyliście.
Przynajmniej spalanie jest na rozsądnym poziomie,
sprawna jazda wymaga średnio dziewięciu litrów
paliwa, a naprawdę dynamiczna raptem jednego
więcej.
I jeszcze coś, co da wam wątpliwą przewagę w
rozmowach z kolegami. Otóż Kodiaq vRS to jedyny
siedmioosobowy suv, który utrzymuje rekord toru
Nurburgring. Szczegół, że żaden z innych
producentów nie zadał sobie trudu, by przetestować
własny samochód. To trochę tak jakby mówić, że ma
się największe mięśnie żyjąc na bezludnej wyspie. W
końcu Stelvio Quadrofoglio jest szybsze o półtorej
minuty, ale niecałe dziewięć i pół minuty robią
wrażenie. Chociaż Zafira OPC była wyraźnie szybsza.