ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

πρέπει να υπάρχουν και τα δύο ως γεγονότα. Συγκεκριμένα, ο
Peirce λέει, ότι, η έννοια της χωρο-χρονικής συν-μεταβολής
είναι η πιο χαρακτηριστική ιδιότητα των δεικτικών διεργασιών.
Τα παραδείγματα δεικτικών σημείων εκτείνονται από τις
δεικτικές ή αναφορικές αντωνυμίες που δεσμεύουν και «κατευθύνουν»
την προσοχή στο συγκεκριμένο Αντικείμενο που
επιδιώκεται (μέσω της σημείωσης) χωρίς να το περιγράφουν, έως
τα φυσικά συμπτώματα ασθενειών, φωτογραφιών, θερμομέτρων,
ανεμοδεικτών κτλ.
Στην θεωρία του Peirce, μερικές μικρές κόκκινες κηλίδες στο
δέρμα ενός παιδιού, μπορούν για παράδειγμα, να θεωρηθούν ως
σημεία (Σ) τα οποία αντιπροσωπεύουν μια ασθένεια (π.χ. ιλαρά),
η οποία είναι το Αντικείμενο (Α) του σημείου, έτσι ώστε να
περιορίζει το Ερμηνευμένο του. Στην συγκεκριμένη περίπτωση,
ο περιορισμός γίνεται μέσω της επιρροής που έχουν οι κόκκινες
κηλίδες σε έναν ερμηνευτή (π.χ. ένα γιατρό που κάνει μια
διάγνωση). Οι εμπλεκόμενες διεργασίες σημείου στο συγκεκριμένο
παράδειγμα είναι δεικτικές. Οι μικρές κόκκινες κηλίδες
λειτουργούν ως σημεία διότι θεωρούνται φυσικά συσχετισμένες
με την ασθένεια. Η εν λόγω συσχέτιση αποτελεί τον πρωταρχικό
περιοριστικό παράγοντα στη σημειωτική διεργασία, η μορφή της
οποίας θα καταλήξει να παράγει ένα αποτέλεσμα στον ερμηνευτή.
Γ) Συμβολικά σημεία
Σύμφωνα με τον Peirce: «ένα σύμβολο είναι ένα Σημείο, το
οποίο συνίσταται στο γεγονός ότι χρησιμοποιείται και
γίνεται κατανοητό είτε από συνήθεια φυσική είτε
συμβατική, και χωρίς να γίνεται αναφορά στα κίνητρα τα
οποία αρχικά επηρέασαν την συγκεκριμένη επιλογή.»
Στη συμβολική σχέση το Ερμηνευμένο αντιπροσωπεύει το
Αντικείμενο του Σημείου μέσω μιας καθοριστικής / προσδιοριστικής
σχέσης ενός νόμου, ενός κανόνα ή μιας σύμβασης.
Με βάση τα παραπάνω, ο Peirce αποδέχεται, ως αποκλειστικά
συμβατικό, μόνο τον χαρακτήρα του συμβολικού σημείου. Και
στο σημείο αυτό η σημειωτική θεωρία του Peirce, συναντά τη
6