memorie biografiche del venerabile don giovanni bosco - Salezjanie

oku, Ksiądz Bosko wracając z Francji odwiedził Bordighere k/Valleostia, gdzie
osiedlili się protestanci, robiąc wiele szkody dla dusz. Biskup tamtejszy wielce tym
zasmucony, deliberował jakby położyć tamę tej bezbożności. Nie było tam żadnej
szkoły katolickiej, był tylko kościół parafialny, do którego nikt nie chodził. Dlatego
zwrócił się do Księdza Bosko, aby w jakiś sposób zaradził tej szkodliwej sytuacji.
Ksiądz Bosko przystał na propozycję założenia tam domu salezjańskiego. Wynajęto
kilka pokoików ubogich i niskich, mających służyć za mieszkanie i szkołę dla
chłopców i dziewcząt. Zaimprowizowano kaplicę w dotychczasowej szopie, nadając
jej możliwie najpiękniejszy wygląd zewnętrzny. Oczywiście, gdyby przyszedł tam
biskup dość pokaźnego wzrostu, musiałby zdjąć mitrę, gdyby chciał chodzić prosto.
Na to, by mógł ją mieć na głowie, musiałby być tak wysoki jak niektórzy z tych, co są
tu obecni. (Ksiądz Paglia - dały się usłyszeć szepty obecnych).
Przypomina to nam nasz dawny kościół, na miejscu dzisiejszej jadalni, którego
dach i sufit był bardzo niski. Nie było tam miejsca na klasy, które mieściły się jedna
w zakrystii, druga w kościele, oddzielona od prezbiterium zasłoną. Jest to szkoła
w ciągu dnia dla chłopców, wieczorem zaś dla ludzi z wąsami. Wszyscy odpowiadają
chętnie na zaproszenie do przystępowania do sakramentów świętych. Chłopcy
przychodzą ochotnie na naukę i religii i na przygotowanie ich do przyjęcia 1 - szej
Komunii świętej. W tym roku przystąpiło ich 40 - tu. Podobnie Siostry Córki Maryi
Wspomożycielki odnoszą sukcesy w pracy nad dziewczętami. A w jaki sposób się
utrzymują? Często braknie wina lub pokarmu na drugie danie, a poprzestają na
spożyciu nieco zupy lub przyprawy. Nieraz puka ktoś do bramy: cóż to takiego? Oto
przychodzi jakaś dobroczynna osoba i niesie baryłeczkę wina, ofiarując ją dla Sióstr.
Innym razem ktoś przynosi nieco owoców. I tak z dnia na dzień idzie się naprzód
dzięki pomocy Opatrzności Bożej, za która winniśmy dziękować.
Ludność odnosi się z wielką życzliwością i sympatią do salezjanów, posyła nam
swych chłopców, a gdy czasem wyjedzie proboszcz, spieszy do naszego małego
kościoła na jedyną Mszę św., wysłuchując jej stłoczeni za drzwiami na zewnątrz
kościoła. Powiedziałem „jedyna”, bo tylko czasem odprawia się drugą Mszę św. i gdy
przyjedzie jakiś ksiądz z niedalekiego Alassio. Na razie wszystko idzie dobrze.
Młodzież przestała uczęszczać do protestantów nie chcąc mieć z nimi nic wspólnego,
z wyjątkiem nielicznych eksternistów, mieszkających w ich kolegium, przybyłych
z dalszych okolic... Jest to dla nas i dla biskupa wielką pociechą. Protestanci zaś nie
mogą zdobyć więcej niż dwóch do swoich szkół, pomimo iż za darmo rozdają
chłopcom zeszyty, ołówki, książki i inne rzeczy.
Na Świętą Trójcę posłano w tym roku 1876 jednego księdza, jako dyrektora
wraz z dwoma klerykami do uczenia w szkole i jednego koadiutora. Otwarto
Oratorium dla chłopców oraz szkołę dzienną i wieczorną. Wielu z tych, co uczęszczało
do szkół miejscowych, zapisało się do Oratorium, trzeba było więc otworzyć kursy
elementarne wyższe. We dnie jest szkoła dla najmniejszych, a wieczorem odbywa się
nauka dla dorosłych. Korzystają chętnie ze sposobności i przystępują do sakramentów
42