pobierz pdf - Prestiz Magazyn koszaliński

Temat z okładki
bólem opłucnej, nie pozwalając
ani leżeć, ani siedzieć.
Podobnie jak wielu jego rówieśników,
Kędzierski był osobnikiem
stadnym. Od wczesnych
lat funkcjonował w paczce. – Jakoś
tak się złożyło, że te grupy
były czteroosobowe – zamyśla
się Bartek. – Pewnie dlatego do
serialu wymyśliłem Czesia, Anusiaka,
Maślanę i Konieczkę. W
Dubois w naszej paczce byli Piotrek
Husejko, Maciek Flens i Artur
Bujak (zbieżność nazwisk
nieprzypadkowa). Byliśmy dosyć
niegrzeczni i robiliśmy różne
niezbyt konwencjonalne rzeczy,
np. chłopcy wrzucili mnie kiedyś
do śmietnika pod Dubois, ja
z kolei wyrzuciłem Husejce piórnik
z drugiego piętra, który spadł
na ulicę i rozjechał go samochód,
a nawzajem wlewaliśmy sobie do
teczek wrzącą herbatę – śmieje
się Kędzierski. – Ale mimo łobuzowania
to jednak nie piłem
i miałem pełne zaufanie u rodziców
– więc mogłem chodzić na
różne imprezy i tak dalej.
Równie dobra relacja była
między nim a niektórymi nauczycielami.
Kędzierski dobrze
wspomina liceum Dubois także
14 / PRESTIŻ / MARZEC 2010
dlatego, że uczniom chciało się
spędzać czas ferii czy wakacji ze
swoimi pedagogami.
– Jeździłem na różne osoby
wędrowne m.in. z prof. Barbarą
Kamieniarz, która zresztą przygotowała
mnie, ucznia klasy matematyczno-fizycznej,
do matury
z historii – śmieje się Bartek.
Inne osoby, które dobrze się
Bartkowi kojarzą z tych czasów,
to wychowawca jego klasy prof.
Władysław Betlej, matematyk.
– To był naprawdę niesamowity
człowiek – wspomina Kędzierski.
– Od razu miałem z nim
bardzo dobrą relację, ponieważ
byłem fanem matematyki. Profesor
był takim pasjonatem swego
przedmiotu, że poświęcał nam
czas nawet w sobotę. Przychodziliśmy
z kolegą do szkoły, a on
nam zdradzał tajemnice całek
i różniczek. Ale mimo to nie wybrałem
matematyki po maturze.
Od TV Bryza
do Czesia
Jeśli nawet koszalinianie pamiętają
jeszcze Telewizję Bryza,
to na pewno nie wiedzą, że
sprawcą kilku animowanych
reklamówek, które można w niej
było zobaczyć, był właśnie przyszły
twórca „Władcóf móch”.
Bartek swoje pierwsze pieniądze
Na moim
podstawówkowym
podwórku tak się
mówiło, a mam
pewność, że teraz
dzieciaki mówią
dużo gorzej.
zaczął zarabiać w firmie Icmax,
będąc w drugiej klasie liceum.
Dzięki temu kupił sobie najbardziej
wypasiony komputer
w mieście i mógł doskonalić swój
przyszły zawodowy warsztat.
Po maturze Kędzierski wrócił
do rodzinnego Wrocławia i zanim,
po dwóch nieudanych próbach
dostał się na reżyserię do
Katowic, uczył się w dwuletnim
studium animacji kultury i pracował
dla różnych agencji reklamowych.
Ale także z kolegami
pokazywał swoje amatorskie filmy
na wszystkich możliwych fe-
stiwalach filmowych i realizował
założenie, że koszt filmu musiał
się zwrócić w wartości nagrody.
I często się udawało.
Na reżyserii w Katowicach,
z powodu mizerii finansowej
szkoły, studenci kręcili etiudy we
własnym zakresie.
– Mnie cały czas kręciła animacja
– opowiada Bartek. – I śmiem
twierdzić, że byłem jedynym studentem
w historii szkoły, który
na zaliczenie prezentował swoje
kreskówki.
Pierwszą poważną pracą filmową
było częściowe napisanie
i wyreżyserowanie kilkudziesięciu
odcinków „Wirtulandii”,
telewizyjnego programu dla
młodych widzów. Była to pierwsza
wspólna praca Kędzierskiego
i wrocławskiego studia RMG,
której ukoronowaniem stał się
serial z Czesiem i jego kolegami
w rolach głównych. Potem
widzowie przez prawie dwa lata
mieli okazję oglądać kolejne
dziecko taty Czesia, serial „Parapet”.
I w końcu TV4 ujawniło swoją
potrzebę posiadania animowanego
serialu o nastolatkach.
– Na co ja powiedziałem: