ulrich lins niebezpieczny język - Verkoj tradukitaj en Esperanton

Następnie ukazała się "Popola Mondo" jako organ (ĈEL).
"Popola Mondo" przestała wkrótce wychodzić, pozostała tylko propagandowa "El Popola
Ĉinio".
Niemiecka Republika Federalna nie kupowała tej gazety ze względu na komunistyczną
propagandę[note:TKKE Informas 1956, n-ro 2, p. 3, Bulteno de klubo en Praha 2, 1956, n-ro
34/35]
Czesi abonowali 1000 egzemplarzy i gotowi byli płacić podwójną cenę odkąd dystrybucję
gazety przejęło przedsiębiorstwo państwowe[note:Rud. Burda, "Necesas disvastigi nian
movadon!", Paco 1954, n-ro 4, p.2] Jednak zakazano przysyłania gazety, a Burda określił to
krótkowzroczną interwencją[note:Rudolf Burda, "Pri la esperantista pacmovado en
Ĉeĥoslovakio", Paco 1954, n-ro 3, p. 12]
Chińczycy w 1953 r. pożegnali swoich czytelników tłumacząc się, że narodowe pisma
pozwolą lepiej zrozumieć Chiny[note: "Adiaux", El Popola Ĉinio 4 1953, p.287] Abonentom
demokratycznych krajów przysłano zastępczo gazetę w języku rosyjskim[note:Letero de
Ralph R. Bonesper al Boris I. Sokolov, de 30-3-1954, en Informilo de Esperanto-
Koresponda Studrondo(Tokio) 1955, n-ro 3]
Tak jak od dawna w Związku Sowieckim, tak teraz w jego krajach satelitarnych esperantyści
stracili możność publicznego działania.
Ten stan był jednakowy w całym komunistycznym bloku.
W Rumunii i na Węgrzech zduszono ruch prawie całkowicie.
W Bułgarii po ukazaniu się 4 numerów "Interncia Kulturo" w 1950r. pismo przestało
wychodzić[note:Post unujara interrompo aperis en januaro 1952 ankoraux la lasta numero],
a w 1952 r. zamilkła esperancka audycja Radio Sofia[note:Heroldo de Esperanto 28. 1952, nro
7, p.4]
W Niemieckiej Republice Demokratycznej mimo ostrej kontroli esperantyści spotykali się,
korespondowali z zamieszkałymi w Niemczech Zachodnich[note:P.G. "Raporto el Saksio",
Heroldo de Esperanto 29. 1953, n-ro 17, p.2 Ewald Ebmeier, "Esperanto vivas malantaǔ la
Fera Kurteno", Esperanto Post 6. 1953, p 113, 124]
W Czechosłowacji można było jeszcze działać w ramach klubów robotniczych, lub
naukowych "Osvetova beseda" .Odbywały się letnie kursy i obozy młodzieżowe. Ukrytą
formą zachęcania do nauki języka były wystawy materiałów zdobytych przez esperantystów
o strajkach na Zachodzie. Zbierano nawet pieniądze na obrońców pokoju prześladowanych
w krajach kapitalistycznych. Wydano na powielaczu kilka biuletynów jako dodatki do pism
nieesperanckich organizacji, aby utrzymać łączność z członkami w kraju.
Oprócz biuletynu wydawanego w Pradze, w Pilznie
był redagowany przez Rudolfa Burdę " La Pacdefendanto", znany też poza granicami
kraju[note: Pri tio vidu ĉapitron 4.5.4. Krome regule aperis en Praha, Brajle presita revuo "
Auroro" fondita en 1920]
Najmniejsze ograniczenia były w Polsce. W 1950 r. zaprzestano nadawać audycje w języku
Esperanto przez Polskie Radio. Z 30 filii związkowych zostały tylko w Warszawie i
Wrocławiu.
Stowarzyszenie Esperantystów w Polsce (AEP) utrzymało swoje biuro i w formie ćwiczeń
kursu korespondencyjnego wydawało bardzo skromny informator "Tra la Mondo kaj
Literaturo". Nie wolno było dawać płatnych ogłoszeń o korespondencyjnym kursie. W
rocznicę śmierci Zamenhofa dwie gazety warszawskie wydrukowały płatny nekrolog o
spotkaniu przy grobie twórcy języka, który we własnej ojczyźnie jest wyklęty.[note:"Al niaj
legantoj", Pola Esperantisto 37, 1957, n-ro 1, p. 1, I. Dratwer, "Strato Marszałkowska 81",
Pola Esperantisto 42. 1962, n-ro 5/6, p. 13, letero de Isaj Dratwer, Esperanto 61. 1968, p.85]
4.5.2 Stalin przeciw Marr.