ulrich lins niebezpieczny język - Verkoj tradukitaj en Esperanton

Sowieckim[note:Japana PEK-servo, "Alarmon al sovetaj esperantistoj!", Bulteno de CK SEU
12. 1933, p. 32]
PEK-filia w Monachium zobowiązała się dostarczyć materiały o budowie motorów do
samolotów i aut Diesla[note: "Teknika helpo al socialisma konstruado", Bulteno de CK SEU
12. 1933, p. 32] Proszono o podanie konkretnych , potrzebnych danych, by pomóc
technicznej budowie w USSR[note:"teknika helpo al la socialisma konstruo de USSR!"
Internaciisto 2. 1932, p. 111]
4.2.6 Koniec związku między SEU i IPE
IPE trwał tylko kilka miesięcy. Po rozwiązaniu Niemieckiej Partii Robotników
Esperantystów (GLEA) przez nazistów za dyktatury Hitlera. nie utrzymywali oni kontaktów
z sowieckimi esperantystami.
W Moskwie utworzono prowizoryczne biuro IPE.
W 1933 r. SEU zamienił swój biuletyn na gazetę "Sur Posteno". Zastąpiła ona ukazującą się
dawniej w Berlinie "Internaciisto" i służyła teraz jako organ IPE. Wydawana była
nieregularnie więc po roku zamierzano wznowić wydawanie" Internaciisto" w krajach
zachodnich[note: IPE kunligilo. Interna organo de la IPE-oficejo, Amsterdam, n-ro 4, 1934,
p.3]tym bardziej, że w Sur Posteno były tylko wściekłe ataki na "socjalfaszystów" w związku
SAT[note:Sur Posteno 1933, p. 25-26, "Demagogoj kaj trompistoj fiaskos", p. 33], lub nudne
komunikaty o osiągnięciach Planu Pięcioletniego. Zachodni korespondenci skarżyli się na
przedruk statystyk z gazet partyjnych i na brak wiadomości o życiu robotników[note:W. G.
Keable, "Al ĝusta linio", Sur Posteno 1933, p.62]
Anglik William Keable donosił o masowych prośbach sowieckich esperantystów, by przed
rocznicą Rewolucji Październikowej przysyłać listy gratulacyjne. Pisał: "jeden list pisany
własnoręcznie tysiąc razy więcej znaczy niż setki drukowanych artykułów"[note:"Kiu sin
enjungis devas tiri", Sur Posteno 1933, p. 84]
Nie wspominano już o drugim kongresie IPE w Moskwie. W 1934 r. spotkało się w Lille 70
zachodnich komunistów esperantystów, by zastanowić się, czy warto dalej działać w związku
IPE.[note:Sur Posteno 2. 1934, p. 91] Na tym spotkaniu
zjawił się sowiecki działacz związkowy, w imieniu SEU i przekazał po francusku
pozdrowienia, oraz zasugerował rozwiązanie IPE[note: Sur Posteno Klasbatala 1934, p.
114] Zebrani narzekali na zarząd SEU i korespondencje[note:N. Incertov, "La IPE-
Konferenco en Lille pri SEU", Sur Posteno Klasbatala 1934, p. 119], które dyskwalifikują
ruch esperancki[note:Sur Posteno 2. 1934, p. 105-106] twierdzili, że
nie mogąc znaleźć informacji o sowieckim ruchu esperanckim, trzeba ich szukać w
neutralnych gazetach[note:"IPE-konferenco en Lille", Sur Posteno Klasbatala 1934, p. 112]
Ustalono, że gazeta będzie wydawana w Amsterdamie, by uniknąć nieregularnego
dostarczania, ciężkiego stylu i zbyt partyjnej treści[note:Sur Posteno Klasbatala 1934, p. 98,
Sur Posteno 2. 1934, p. 91]
Gazeta, którą nadal wydawano w Moskwie została nazwana "Sur Posteno Klasbatala". Po
tych krytykach SEU przyrzekł poprawić swą działalność na rzecz IPE[note:Incertov, "La
IPE-konferenco", P. 119] Jeden z najbardziej aktywnych członków SEU Viktor Kolĉinskij
krytykował zarząd związku za brak werbowania do nauki esperanta. Komitet Centralny
tłumaczył się, iż jedna książka o produkcji traktorów, czy kopalnianych kombajnów więcej
znaczy niż milion książek do nauki esperanta. Kolĉinskij został nazwany
oportunistą[note:"Saluton al la kvina kongreso de SEU!", Bulteno de CK SEU 10. 1931,
p.113-114]W dyskusji mówiono o strategii rozwoju [note:Bulteno de CK SEU 10. 1931, p
88]W połowie 1932 r. ukazał się w prasie list Drezena, który wyjaśniał, że jeszcze długi czas
system ekonomiczny i obronny będą pierwszoplanowe przed wszystkimi innymi sprawami, a