ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΜΠΑΜΠΗΣ : Δικός μου!
(Ο Νώντας γυρίζει αδιάφορα την καρέκλα του προς το
ακροατήριο, τεντώνει τα πόδια του και μιλάει ατάραχα)
ΝΩΝΤΑΣ : Δικός σου. Χαλάλι σου…
ΜΠΑΜΠΗΣ : (προς το φοιτητή) Τι ‘σαι συ, ρε;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ : Φοιτητής της Νομικής.
ΜΠΑΜΠΗΣ : (κοροϊδευτικά) Μη μου το λες… Τέτοιο πράμα…
Έτσι μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα… (θυμωμένα) Και
λοιπόν; Τι ζητάς, ρε; Γιατί φωνάζετε, ρε αλήτες;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ : (ήρεμα και αργά) Για σωστή παιδεία… Για
δημοκρατικά δικαιώματα… Για τίμιες εκλογές… Για ανεξάρτητη
Ελλάδα…
ΜΠΑΜΠΗΣ : (οργισμένα και κλείνοντας τ’ αυτιά του) Φτάνει…
Φτάνει, ρε… Και γίνεται, ρε, σωστή παιδεία χωρίς να είσαι
εθνικόφρονας; Και τι είναι, ρε χαϊβάνι, η δημοκρατία; Να σας
αφήσουμε να μας φάτε, ρε; Αμ, το άλλο; (γυρίζοντας προς το
Νώντα) Άκου, ρε Νώντα… Ανεξαρτησία… Ξέρω, ρε… Να
φύγουνε οι Αμερικάνοι που μας προστατεύουν για να
κουβαλήσετε εδώ μέσα τους Ρώσους…
ΝΩΝΤΑΣ : (χωρίς να γυρίσει το κορμί του, απλώνει το χέρι και
μουντζώνει το φοιτητή) Πάρ’ τα, να μη στα χρωστάω,
παλιόσκυλο!