ΠΑΙΔΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ο… Όχι… λέω…
ΠΟΛΕΜΟΣ : Δεν ξέρω τι λες και τι δε λες. Εγώ ξέρω πως
όπου πηγαίνω, αυτές οι δυο λένε στους ανθρώπους χίλιες
ψευτιές για να με διώξουν.
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Γιατί; Τι κάνεις;
ΠΟΛΕΜΟΣ : (ενοχλημένος) Τι κάνω; Τι κάνω; Τι να κάνω; Τη
δουλειά μου κάνω. Βάζω πρώτα τους ανθρώπους να
τσακωθούν. Μετά τους κάνω να πιάσουν τα όπλα και να
πυροβολούν ο ένας τον άλλο. Όταν σκοτωθούν οι πρώτοι,
αρχίζουν οι δεύτεροι, κι ύστερα κι άλλοι κι άλλοι… Τους
τελειώνουν τα πρώτα όπλα, αγοράζουν καινούρια κι έπειτα
τους χαλάνε κι αυτά… Τότε φέρνω τις αρρώστιες, την πείνα, τη
δυστυχία… Γκρεμίζω σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, ό,τι βρω
μπροστά μου… Σκοτώνω νέους, γέρους, παιδιά… Στο
πέρασμά μου δεν αφήνω τίποτα όρθιο…
ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ : Και γιατί τα κάνεις όλα αυτά τα κακά;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Γιατί αυτή είναι η δουλειά μου… Δεν υπάρχει
γιατί…
ΕΛΕΝΙΤΣΑ : Ε, τότε να φύγεις! Κανένας δε σε θέλει εδώ! Τι
λέτε κι εσείς, παιδιά; Κανένας μας δε θέλει να μαλώσει. Δε σε
θέλουμε εδώ! Γιατί είμαστε όλοι μας αγαπημένοι, δεν είμαστε;
ΠΟΛΕΜΟΣ : Φεύγω! Μα θα σας στείλω μια καλή μου φίλη για
να με θυμόσαστε…