Korporacja kościół. Wyznania księdza

odśpiewaniu na baczność hymnu korporacji przed rozpoczęciem
pracy albo na żelaznym zwyczaju, że mężczyźni po wyjściu
z korpomordoru, zanim udadzą się do domu, muszą iść
wspólnie na piwo do pobliskiego {zawsze tego samego) baru.
A mnie się jakoś narzuciło podobieństwo pomiędzy tym a na
przykład benedyktyńskim zwyczajem, by zaraz po wstaniu
z łóżka, zanim się zacznie robić cokolwiek, biec do kaplicy,
by tam wspólnie (z pamięci) śpiewać psalm poranny. Oraz
wszystko, łącznie z odpoczynkiem i rekreacją, robić wspólnie.
To, co się dzieje pomiędzy tobą a Bogiem, to sprawa prywatna.
Moje doświadczenie mówi mi, że można w gronie księży
świetnie gadać na każdy temat, poza tym jednym. Relacja osobista
z Chrystusem jest pewnym tabu. Bo to należy do „sfery
wzniosłości'; dotyczy raczej konfesjonału czy też „kierownictwa
duchowego" ...
W mediach często odbywają się dyskusje między katolikami
a osobami reprezentującymi inne poglądy (dyskusje o aborcji,
eutanazji, legalizacji narkotyków). Ścierają się te osoby na planie
czysto filozoficznym, porównują swoje hierarchie wartości
i dochodzą do wniosku, że nigdy się nie zgodzą, bo te hierarchie
są albo sprzeczne, albo niezachodzące. A to oznacza albo wrogość,
albo obcość. Żeby zatem żyć i funkcjonować w jednym
kraju, jedni muszą narzucić innym swoją hierarchię wartości.
Ale ci inni nie chcą, więc nici z porozumienia. I tak dyskutują,
czasem nawet krzyczą na siebie. I nic pozytywnego z tego nie
wynika, bo wyniknąć nie może. Bo to walka międzykorpora -
cyjna. Ostatecznie to po prostu jest walka o władzę.