Korporacja kościół. Wyznania księdza

najbardziej forsowne ładowanie sporej przyczepy, co trwa koło
czterdziestu minut. A potem z uśmiechami godnymi sowieckich
pionierów idziemy na śniadanie. A nie, nie na śniadanie.
Na modlitwę do kaplicy. Kaplica jest cokolwiek prowizoryczna,
ale ktoś wstał o piątej, żeby w niej napalić. Na dworze zimno,
a jak człowiek z piżamy wskoczył od razu w drelichy, to teraz
w cieple prawie natychmiast zasypia. Walczę z sennością, zmu -
szam się do czytania, w końcu klękam, bo na siedząco zaraz
zasnę, a chwilę potem„. budzi mnie śmiech kolegów, których
rozbawiło to, że śpię, klęcząc z głową opartą o ołtarz. Teraz
już jesteśmy wszyscy dobudzeni. A ponieważ dyżurny zrobił
już śniadanie, możemy iść do jadalni. Tu dołączają do nas robotnicy
i atmosfera robi się coraz bardziej męska. Nie chodzi
tylko o przepocone drelichy i zdjęte w przedsionku buty. To też.
Ale bardziej o napięcie z powodu długotrwałego niewyspania
i przemęczenia. Wsuwamy ile się da chleba z dżemem, bo wędliny
jak na lekarstwo, za to dżemu sporo, śliwkowy i truskawkowy.
Siostry niechętnie go wydawały, zorganizowałem więc
kilka dni wcześniej akcję dywersyjną. Po aprowizację jeździmy
raz w tygodniu do domu głównego w mieście i pod czujnym
okiem siostry przełożonej pobieramy zapasy na kolejny tydzień.
Do sióstr nie dotarło, że pracujemy naprawdę ciężko, trudno
więc wynegocjować większą ilość jedzenia. W końcu dwunastu
chłopa musi zjeść. No, ale co my za chłopy ... My zakonnicy ...
Co robić, jak się po dobroci nie da? Razem z dwoma braćmi
podłączamy przyczepkę do samochodu i korzystając z tego, że
siostry pobożnie śpiewają nieszpory w kaplicy, otwieramy po
cichutku bramę, wpychamy ręcznie przyczepkę i ładujemy, ile
wlezie. W kaplicy w oknach witraże, siostry nie widzą. Weszło
sporo słoików dżemu. Szybciutko (cała akcja trwała z piętnaście
24 Galaktyczny wojownik