Korporacja kościół. Wyznania księdza

Qui si mangia, czyli włoski epizod
Wielu polskich księży ma w swoim życiorysie jakiś epizod
włoski bądź rzymski, najczęściej związany ze studiami. Ja za
granicą nie studiowałem. Pojechałem do Włoch na zastępstwo
(taka była wersja oficjalna). Wylądowałem na południu, w regionie
Puglia, jakieś czterdzieści kilometrów od Bari. Czysta
egzotyka. Ale bardzo szybko okazało się, że między moim nowym
i starym domem jest też wiele podobieństw.
Trafiłem do włoskiej części mojego Zgromadzenia, bo pewien
wikary musiał nagle zająć się chorym ojcem i nie mógł
przyjechać na placówkę, a oni zamiast niego zażyczyli sobie
koniecznie natychmiast kogoś z Polski. Już po przyjeździe
dowiedziałem się, oczywiście nieoficjalnie, że przyjechać to
on mógł, ale nie chciał. Nikt nie chciał być na jednej parafii
z tamtejszym proboszczem. Poprzedni kandydaci uparli się
i koniec. Nie zmusisz. Ale za to można było ściągnąć Polaka.
Niezorientowanego w sytuacji. A w Polsce w Zgromadzeniu
aż przebierali nogami, żebym pojechał. Ale o tym dowiedziałem
się dużo później. Tak więc koniec końców 31 października
wprowadzałem się do mieszkania na plebanii. Był w sumie
tylko jeden mały problem - słabo mówiłem po włosku. Rozumiałem
większość, ale z mówieniem było krucho. To był
czwartek, a w niedzielę miałem już sam odprawiać msze. To
jeszcze było względnie proste, bo czytać prawidłowo potrafi-
46 Qui si mangia, czyli włoski epizod