Korporacja kościół. Wyznania księdza

psychicznie. Runęły - i to na szczęście na zawsze - złudzenia
co do wyższości duchownych nad świeckimi. Co ciekawe,
nie było to potem dla mnie korzystne, nie potrafiłem czuć się
członkiem nadzwyczajnej kasty. Miałem porównanie, zyskałem
kryteria nieobecne w formacji zakonnej i seminaryjnej.
Tam zakłada się z góry, że formujemy coś w rodzaju elity - intelektualnej,
duchowej, duszpasterskiej, teologicznej, w każdym
razie elity. A że to często pożal się Boże elita ... Nieważne.
I tak patrzymy na innych z góry. Bo przecież deklarujemy, że
Kościół to - uwaga! - nie tylko duchowni, zatem tak czy inaczej,
nawet jeśli nie mówimy tego otwartym tekstem, świeccy
są także Kościołem. Otóż nowy Kodeks Prawa Kanonicznego
potwierdził i zafiksował jedną podstawową zasadę: władza
w KRK należy tylko i wyłącznie do duchownych. Żaden świecki
nigdy nie będzie miał zwyczajnej władzy rządzenia w Kościele.
I koniec. Mało tego, żeby kwestię ostatecznie pozamiatać,
zdefiniowano duchownego jako co najmniej diakona. Czyli od
1983 roku tak naprawdę zgodnie z prawem w KRK duchownymi
nie są: klerycy, bracia zakonni, siostry zakonne. Nastąpiło
zwarcie szeregów. Wiadomo, kto rządzi, a kto nigdy rządzić
nie będzie. Nawet matki generalne zakonów nie mają tak naprawdę
władzy w swoich zgromadzeniach, im się tej władzy
łaskawie użycza. Koniec dygresji. Była mi ona potrzebna, żeby
pokazać, jak mnie kształtowano od początku: jesteś kimś wyjątkowym,
niezależnie od tego, kim jesteś jako człowiek, jaki
jest twój poziom moralny, intelektualny. Rządzisz i nie podskoczy
ci żaden świecki, żadna zakonnica. I koniec. Jeśli ktoś
jest tak trenowany przez lata, raczej nie będzie potrafił myśleć
inaczej. Chyba że, tak jak w moim przypadku, doświadczy czegoś,
co nieodwracalnie zburzy to szkodliwe, groźne złudzenie.
32 Galaktyczny wojownik