Heft 2/2008

THEO GERDES„... habe als fröhliche Feldlerche aus der Wesermarschauf meine eigene Weise gesungen ...“Över Alma Rogge un ehr Schauspääl „In de Möhl“, dat an 6. Aprilan ’t Ollnborgisch Staatstheader Premiere fiert hettIk will ehrlich ween – wenn dat Nedderdüütsch Schauspääl an ’t OllborgischStaatstheader un de August Hinrichs Bühn nich Alma RoggesStück „In de Möhl“ up ehrn Späälplan sett harrn, weer ik wahrschienlichgarnich up de Idee kaamen, mi so vääl mit Lääwen un Warkvan Alma Rogge to befaaten – un dat weer schaa ween, denn ehreGeschichten un Anekdoten, ehre Gedichte, Romane un Theaderstückekann man ok vandaag noch mit vääl Spaaß un Vergnögen läsen.Wenn man wat över den norddüütschen Minschen, över dissen gediegenMinschenschlag, de dar tüschen Waterkant un wiedet Land tüschenNordseestrand un Marschenland wahnt, to weeten kriegen will, muttman eenfach mal in Alma Rogges Geschichten naläsen. Dar kriggt mandat gewahr, wo wi so sünd, dar hett se us beschreeven. Mit ’n scharpenBlick för use Macken un Grappen, aver ok mit vääl Nasicht unjümmers mit ’n Ogentwinkern un Schmustergrienen weer se us up deSpoor, wiss ok, um sik sülvst ’n beten beter to begriepen.Hierbi is denn ok woll dat Gedicht „Wo ik her kam“ in ehr upstahn:Wo ik her kamis dat Land so free un wiet,wasst dat Gras un bleuht de Klee,ruckt de Luft na Solt un See,blänkert Water, ruschelt Reith,jagt de Wulken, Wind de weihtwo ik her kam.Jeden Dagtweemal loppt de Flot dar an,öwer’t Watt un Butenland,stiggt an Diek un Öwerrand,spöhlt un wöhlt um Pahl un Steg,sackt denn sinnig wedder wegJeden Dag.Mine Lüdgaht ärn stillen, sturen Gang.Wat se willt, dat fat’ se an,holt är Wurt un staht ärn Mann.Blot wat är in’n Harten liggtSeggt se nich – seggt se nichmine Lüd.Wo ik her kamis dat Land so free un wiet,wasst dat Gras un bleuht de Klee,ruckt de Luft na Solt un Seeblänkert Water, ruschelt Reith,jagt de Wulken, Wind de weihtwo ik her kam.26