Corsa 164: Extra dikke zomer-editie - WTOS Delft

164 

Extra dikke 

zomer-editie 

www.wtos.nl

Redactioneel 

Tekst: Rutger Ockhorst 

Redactioneel 

Hoe langer ik fiets, hoe meer een gelijkenis 

tussen renner en fiets me opvalt: beide 

kunnen kapot. En de renner heeft daar nog 

sneller de neiging toe dan zijn aluminium 

of carbon ros. Ook de hoedanigheid waarin 

beide gesloopt kunnen worden toont 

sterke overeenkomsten: breken, schuren 

en scheuren, het kan allemaal. Soms is 

de beschadiging overduidelijk en accuut. 

Soms blijft de zwakke plek enige tijd 

onopgemerkt. Of...hij wordt genegeerd. 

Want daar zijn wielrenners goed in: door 

dat achtergrondpijntje heen bijten. Tegen 

je lichaam zeggen dat het niet moet zeiken 

maar trappen. Gaat vanzelf wel over, voor 

je een meisje (of jongetje) bent. Het is 

immers koers, ook op maandavond. 

En dan is het stuk. Een fiets is rap te 

vervangen, zolang het huishoudboekje dat 

toe laat. Dat is voor een student natuurlijk 

lang geen zekerheid, maar er valt toch zeker 

een tijdelijke mouw aan te passen. Maar 

helaas kun je niet het oude sleutelbeen van 

een collega lenen. Of goedkoop een nieuw 

hamstringetje van Marktplaats plukken. Die 

105 knieën gaan nooit Dura Ace worden. Of 

Super Record*. Het is ook niet mogelijk al 

naar gelang weer en wind voor een ander 

smeermiddeltje te kiezen. Nee, je zult het 

er zo lang mogelijk mee uit moeten houden. 

Vorig jaar waande ik mij kampioen stilzitten. 

Het ene na het andere evenement moest ik 

noodgedwongen aan me voorbij laten gaan. 

Ik begreep niet hoe al die andere renners 

toch zo gemakkelijk door konden fietsen 

zonder al die oefeningen te doen die de 

fysio mij opdroeg. Inmiddels weet ik beter. 

De een na de ander meldt bijvoorbeeld 

dat hij knieproblemen heeft: een van mijn 

specialiteiten. Ik had mij voorgenomen 

2010 blessureloos door te komen. Die 

ambitie is reeds doorgeschoven naar 2011. 

Ik heb nog de tweede helft van 2010 om me 

daar alvast mee bezig te houden. Daarbij 

volg ik het enige recept dat ik ken: oefenen. 

Naast het fietsen die spieren verstevigen 

en soepel houden. Genoeg tijd nemen voor 

herstel, ook al is het nog zulk lekker weer. 

Tuurlijk, herstellen gaat prima in de zon, 

maar al die extra zonneënergie nodigt toch 

vaak uit tot overmoed. Daarom de komende 

Corsa’s door mij wat meer aandacht voor de 

innerlijke renner. Of liever: voor het lichaam 

dat de renner gevangen houdt. Onze 

vleselijke kooi. We kunnen er een nieuw 

tapijtje in leggen, maar ze heeft liever dat 

je haar tralies roestvrij houdt. 

Het kan. Ik weet het zeker. Ik ga er voor. 

Ik douw het er gewoon doorheen. Oh nee, 

dat zou ik niet meer doen. Pijn is ho...maar 

eerst nog even als eerste boven komen. 

Banzaaaaaaaaaai! 

(*) of SRAM Red 

ii 164

Inhoudsopgave Corsa 164 

Redactioneel 

ii 

WTOS Agenda 2 

Van de voorzitter 4 

Uitslagen 5 

Clubkampioenschap Omnium 7 

Speciaal voor het bestuur... 8 

Witte Kruis Classic – windje mee, windje tegen 9 

Rekken en strekken 10 

Toerweekend 12 

KMK 2010 14 

De Pedaalridders 16 

Het logo van WTOS 18 

Koers in het verre oosten 22 

(Allemaal) beestjes 26 

De fiets van... 28 

De koninginnerit 29 

Les Trois Ballons 31 

Ronde Cycliste de 7 Vallees 34 

Het grote Tourboek 36 

Notulen voorjaars ALV 2010 37 

Verleden leden leden heden 43 

Adverteerdersindex 

BBB 6 

StuD 27 


De Corsa is het clubblad van 

WTOS, Wij Trainen Ons Suf, 

Studenten wielervereniging 

sinds 1983. 

Redactie: 

Rutger Ockhorst 

Marco Berends 

Tim Snijders 

H. Tollensstraat 386 

2624 BW Delft 

06-38920338 

corsa@wtos.nl 

Oplage: 225 

Uiterste inleverdata: 

Corsa 165: 01-08-’10 



Hoofdsponsoren van WTOS 

www.wtos.nl 

Sitemanager: 

Albert Drenth 

Korvezeestraat 598 

2628 CW Delft 

webmaster@wtos.nl 

164 1

WTOS Agenda 

Juli - September 2010 

Datum activiteit Plaats tijd 

Elke maandag Wegtraining Rondje Hoek, vanaf SC 18:15* 

en donderdag 

Elke dinsdag Wedstrijdtraining (weg) Vertrek bij SC 18:15* 

Elke woensdag MTB training Vertrek bij SC 18:15* 

Woensdag 28 juli 10km tijdrit Langs de A13 Volgt 

Woensdag 25 augustus 10km tijdrit Langs de A13 Volgt 

Woensdag 1 september NME Elsenburgerbos Volgt 

Zondag 5 september CK weg en CK MTB Locatie en tijd volgen later 

Woensdag 15 september La Ultimo Bij Zestienhoven Volgt 

Woensdag 29 september 10km tijdrit Langs de A13 Volgt 

Iedere eerste dinsdag Borrel Café de Tango >21:00 

van de maand 

Wegtrainingen 

Elke maandag en donderdag wordt het rondje Hoek gereden, zo’n 60km lang. Om 18:15 wordt 

er verzameld bij het Sportcentrum en volgt er uitleg over de opzet van de training, waarna 

het vertrek plaats vindt. Er wordt in verschillende groepen gereden, waarbij verschillende 

snelheden worden aangehouden en onderweg wat trainingen worden uitgevoerd. Ook met 

de beginnende wielrenner wordt rekening gehouden, dus iedereen kan mee doen. 

Wedstrijdtrainingen 

Op dinsdagavond wordt er een wedstrijdtraining georganiseerd voor wegrenners. Het 

wegseizoen is opgedeeld in periodes met verschillende thema’s, de bij bijbehorende 

trainingen worden door verschillende trainers gegeven. Welk thema er gegeven wordt is 

terug te vinden op de website, de indeling van de training wordt meestal op het forum 

aangekondigd. Ook is hier te vinden of er nog speciale voorbereidingen gedaan moeten 

worden, zoals de montage van een tijdritstuurtje. 

MTB trainingen 

In dezelfde week als de wegtrainingen beginnen ook de MTB trainingen op woensdagavond 

weer. Verzameld wordt er voorlopig om 17:45 bij het Sportcentrum. Uitleg over de training 

van die dag en de locatie waar er gereden zal worden, volgt terplekke. De training is nuttig 

voor iedereen met een MTB, zowel voor wedstrijdrenners als startende MTBers. 

*In de zomervakantie zijn er geen officiele weg-, wedstrijden MTB trainingen. Toch zal 

er vaak nog wel getraind worden op de standaard tijden. Dus kom toch gewoon naar het 

sportcentrum om de vaste tijd, er zijn vast meer deelnemers. Je kunt het ook even via het 

forum proberen af te spreken. 

2 164

WTOS Agenda 

Vervolg 

10km tijdrit 

Gedurende de zomertijd wordt elke laatste woensdag van de maand de traditionele WTOStijdrit 

over 10 kilometer verreden op de parallelweg langs de A13. Het is een leuk evenement 

voor iedereen, ook voor de minder snelle renners, laat je niet afschrikken. De Ranglijst Aller 

Tijden (RAT) bevat de beste tijden van alle renners die ooit aan de 10 km tijdrit hebben 

deelgenomen. Verzamelen bij Rijksstraatweg Delft. 

NME 

Het Nieuwe Mountainbike Evenement is een MTB tijdrit in het Elsenburgerbos. Om de 

minuut wordt gestart op een parcours dat een aantal keer moet worden gereden. De kans 

om te laten zien dat je goed bent in zowel techniek als een flinke portie doortrappen. 

CK weg en CK MTB 

In september wordt traditioneel gestreden om de clubtitels op de weg en op de MTB. Kom 

dus ook strijden om een jaar lang WTOS-eer of probeer in ieder geval je ploeggenoten na 

een jaar lang elkaar helpen deze keer gewoon te verslaan. Het CK weg zal waarschijnlijk 

plaats vinden op het Delft Tech Park waar een selectief rondje klaar ligt. Het CK MTB wordt 

mogelijk verreden in het Elsenburgerbos, het parcours hier varieert elk jaar. 

La Ultimo 

Tijdens de Ultimo kun je je wederom meten aan de andere WTOSsers, maar nu in de 

eerlijkste vorm van wielrennen: tijdrijden. Deze tijdrit van bijna 30km wordt verreden op 

het parcours bij vliegveld Zestienhoven. Omdat dit in de open polder is, heeft de wind vaak 

een grote invloed, hierdoor wordt het altijd een heroische strijd. Alleen al voor de mooie 

verhalen achteraf is het dus zaak om mee te doen. 

WTOS Borrel 

Elke eerste dinsdag van de maand vindt de WTOS borrel vanaf 21.00 uur plaats in café de 

Tango aan de Oude Delft. De borrel is hét moment om de man of vrouw onder de helm wat 

beter te leren kennen. Ben je net lid en wil je weten wat er allemaal gebeurt binnen WTOS 

of wil je lid worden, kom dan langs! 

Meer belangrijke data vind je in de WTOS agenda op de site. Ook wordt er veel 

afgesproken via het prikbord. Beiden te vinden op www.wtos.nl. 


3

Van de voorzitter 

Tekst: Rik Houwers 

Van de voorzitter 

Alweer een deadline voorbij. Ik ben niet goed in op tijd zijn, maar deze keer ben ik wel 

heel erg laat klaar met mijn stukje afmaken. Excuses aan de Corsa-redactie. Ik kan zeggen 

dat het komt doordat ik zo druk ben geweest met bestuurstaken, koersen en studeren, 

maar dat is geen geldig excuus. Vooral aan mijn studie heb ik helaas niet veel tijd besteed. 

Het is wel waar dat we met het bestuur behoorlijk druk geweest zijn de laatste tijd. Ook 

wedstrijden rijden gingen bij mij bijzonder goed. 

Afgelopen jaar zijn er een boel leden bij gekomen bij WTOS. De nieuwe leden moeten 

natuurlijk aan activiteiten mee gaan doen zoals de activiteiten van de AC en WC, maar ook 

wedstrijden en toertochten buiten Delft. Het vervoer van mensen en fietsen is voor arme 

studenten vaak een probleem. Vorig jaar hebben Albert, Martin, Rene en Tim een ZX met 

WTOS stickers en dakdrager gekocht die veel gebruikt werd om naar wedstrijden te gaan. 

Dit was een enorme stimulans voor de WTOS wedstrijd renners. Daarom is het bestuur de 

laatste tijd druk bezig geweest om een verenigingsauto aan te schaffen. Daarbij worden 

we geholpen door het STUD fonds, want zij sponsoren ons 2000 euro voor de aanschaf van 

een auto. Ook garage van Bemmelen, onze hoofdsponsor BBB, de TU Delft en Mega Mix 

doen een duit in het zakje om de vaste lasten van de auto te kunnen betalen. Na aankoop 

bleek er technisch toch nog behoorlijk wat mis te zijn met de auto. Gelukkig hebben Michiel 

Katgert, Brevet, Tim en Albert een paar weekenden opgeofferd om aan de nieuwe WTOS 

auto te sleutelen. Binnenkort is de auto met dakdrager voor 5 fietsen te lenen door WTOS 

leden. 

Het fietsen gaat bij mij persoonlijk dit seizoen erg goed. Voor mij begon het seizoen in 

februari met een vakantie/ trainingskamp in Spanje. Zonder veel training kilometers vooraf 

fietsten we met 8 WTOS’ers door het heerlijk warme landschap. 20 Graden en een zonnetje 

waren een welkome afwisseling voor het miezerige weer in ons eigen kikkerland. Die nacht 

had ik een rare droom, een soort visioen. Terug in Delft bij de WTOS training was er een 

WTOS’er met de rood-wit-blauw trui van het NK amateurs. Door BBB was de het standaard 

WTOS shirt aangepast in Nederlands kampioen outfit. Bij wakker worden kon ik mij niet 

herinneren wie deze trui mocht dragen, maar mijn seizoen had een doel! Na 2 dagen 

fietsen werd het zo warm dat de beenstukken uit konden. Op de ontblote melkflessen onder 

mijn koersbroek wapperden de ongesoigneerde beenharen in de mediterrane zeewind. Dit 

vreemde kriebelende gevoel was catastrofaal voor mijn moraal wat als gevolg had dat ik 

uit het wiel gereden werd door de op papier mindere klimmers Janssen en Been. ’s Middags 

heb ik meteen maatregelen genomen. Want een echte wielrenner heeft geen haar op de 

benen. 

Vanaf dat moment was mijn schaatsseizoen helemaal afgelopen en ben ik weer wielrenner 

geworden. 


Mijn eerste wedstrijd in Waddinxveen ging meteen heel goed met een 8e plaats. En ook de 

volgende wedstrijden gingen mij bijzonder makkelijk. Terugkijkend in mijn trainingsdagboek 

heb ik minder getraind dan vorig jaar. Maar toch gaat het in de wedstrijden beter. In de 

omloop der Peel werd ik 7e, de ronde van Vlaardingen 4e, in de Hel van Brabant, een 

tweedaagse amateurklassieker werd ik de eerste etappe 2e en de tweede etappe 1e met de 

eerste plek in het eindklassement en een paar enorme bekers als gevolg. Ook de Wageningse 

Muur het klimcriterium in mijn geboorte plaats wist ik net als vorig jaar te winnen. Als 

gastrenner bij Marco Polo heb ik twee klimcriteriums in Duitsland gereden, tussen de elite 

renners kon ik me daar prima handhaven met een 30e en een 21e plek. Wellicht dat ik 

binnenkort de overstap maak naar de elite categorie. Maar eerst gaan Lennart en ik het NK 

amateurs rijden op 4 juli. 

Uitslagen 

10km 

De weersomstandigheden bij de eerste tienkilometertijdritten (mooi woord) ware verre van 

ideaal te noemen. Een serieuze aanval op het clubrecord is dan ook nog niet te bekennen. 

Wellicht meer succes in de tweede helft van het jaar? Hoe dan ook, hier de uitslag van de 

recentste editie: de 10km van mei 2010: 

Naam Eindtijd Gemiddelde (km/h) 

1 Rene Borst 14:35.6 41.1 

2 Ton Verbon 14:45.9 40.7 

3 Trudo Vreenegoor 14:49.4 40.5 

4 Dirk Jonker 14:55.9 40.2 

5 Frank Satink 15:00.0 40 

6 Erik Altena 15:07.2 39.7 

7 Tim Hezemans 15:34.9 38.5 

8 Michiel Groothoff 15:36.9 38.4 

9 Maarten Bach 15:51.6 37.8 

10 Rob Mulder 16:06.9 37.2 

11 Bert van Veen 16:19.2 36.8 

12 Lieven de Temmerman 16:55.9 35.5 

13 Rutger Stottelaar 16:57.6 35.4 

Het NME 

16 juni vond het tweede NME van 2010 plaats. De mountainbiketijdrit (ook al zo’n mooi 

woord) kent een nieuw rondje in het Elsenburgerbos en de tijden waarin de heren het bos 

hebben omgeploegd zijn als volgt: 

Naam 

Eindtijd 

1 Christan 20:46.13 

2 Johan 22:09.37 

3 Michiel 22:18.49 

4 Jan 22:34.17 

5 Frank 23:21.53 

6 Marcel 23:58.59 

7 Tjeerd DNF 


5

ÉÉN KNOP VERWIJDERD 

VAN HET KLEINSTE DETAIL 

BCP-22 draad computer met 13 functies: 

Huidige snelheid Gemiddelde snelheid Ritafstand Instelbare 

odometer Klok Indicator batterij bijna leeg Automatisch 

scannen Automatisch starten / stoppen Maximale snelheid 

Rijtijd Totale rijtijd Snelheidspacer Verlicht 

€ 29,95 (Adviesprijs) 

BBB IS DE OFFICIËLE FIETSCOMPUTER LEVERANCIER VAN DE 

VOLGENDE PROCYCLING TEAMS: 

OFFICIAL SUPPLIER 2010 

Tom Boonen - Quickstep 2010 

CYCLING TEAM 

BIKEPARTS FOR BIKERS BY BIKERS 

www.BBBparts.com

CK Omnium 

Tekst: Jos Koop 

Clubkampioenschap Omnium 

Een nieuw evenement op de WTOSkalender. 

Een wieleromnium met daarin een 

leiderkoers, puntenkoers en afvalkoers. Dit 

alles vond woensdag 24 juni plaats op het 

clubparcours van de Spartaan te Rijswijk. 

Met 17 renners aan de start was het nog 

een behoorlijk gevuld deelnemersveld. 

Schijnbaar waren er meer mensen 

nieuwsgierig naar dit nieuwe onderdeel. 

Wat viel er te verwachten? Wie waren de 

kanshebbers? 

De koers werd verreden op het kleine, 

vierkante rondje van de Spartaan. Volgens 

Lennart exact 499 meter. Voor de leiderkoers 

moest we hier 30 keer rondgaan. Elke ronde 

waren er 2 en 1 punt te verdienen voor de 

eerst doorkomenden. 

Het regende vanuit de start demarrages 

en de koers werd goed hard gemaakt. Rik, 

Jelle en Rene wisten alle drie een aanzienlijk 

deel van de wedstrijd vooruit te rijden en zo 

flink wat punten te verzamelen. Zij waren 

na het eerste onderdeel dus ook degenen 

die het podium bezetten. 

Na een korte rust, stelde iedereen zich weer 

op bij de start voor het tweede onderdeel: 

de puntenkoers. Opnieuw 30 rondes, 

maar nu waren er elke 5e ronde punten te 

verdienen (5,3,2 en 1). 

Martin besloot er direct vandoor te gaan en 

leidde de eerste puntensprint. Toen alles 

daarna bij elkaar kwam, begon het kijken 

en linkeballen. Zo kon het gebeuren dat de 

nummers 1, 2 en 4 van het tussenklassement 

(Rik, Jelle en ik) losten uit het peloton. 

Het peloton kachelde ondertussen rustig 

door en daar wist Dirk de meeste punten te 

verzamelen. Naast hem op het podium van 

de puntenkoers stonden Rene en Martin. 

Hierdoor werd het tussenklassement weer 

flink spannend. Rik en Rene met evenveel 

Uitslag Naam Pt 

1 Rik Houwers 8 

2 Rene Borst 9 

3 Jelle Middendorp 10 

4 Jos Koop 12 

5 Martin Janssen 18 

6 John Spruit 18 

7 Dirk Jonker 21 

8 Erik Altena 27 

9 Trudo Vreenegoor 28 

10 Johan Nieuwendijk 33 

11 Tim Hogervorst 34 

12 Tom Bogaard 34 

13 Laurens van Campen 36 

14 Gilbert Smink 41 

15 Daniel Robertson 42 

16 Lisa de Rooij 49 

17 Christan Teunissen DNF 


7

Ook de afvalkoers bleek een tactisch 

spelletje. Na 2 loze rondes moest telkens 

elke ronde de laatste renner de koers 

verlaten. Om het niet te moeilijk te maken 

demarreerde ik samen met Jelle bij het 

horen van het startschot. In het peloton 

werd niet vol achtervolgd, maar wel gesprint 

om niet als laatste door te komen. 

Hier verspeelde Dirk zijn podiumkansen 

door niet op te letten. In laatste positie 

dacht hij nog een aantal renners achter zich 

te hebben, maar hij misrekende zich en 

moest er zo vroeg uit. Rik kwam met een 

late aanval nog dicht bij de koplopers maar 

moest alsnog capituleren. Hij wist hiermee 

wel Rene achter zich te houden en zo de 

eerste plaats in het eindklassement op te 

eisen. De sprint voor de overwinning van de 

afvalkoers werd een prooi voor mij. 

Met het uitreiken van de prijzen werd het 

allereerste CK omnium afgesloten. Het is 

een onderdeel wat zeker voor herhaling 

vatbaar is. Er was een goede opkomst, 

veel gezelligheid en de veelzijdigheid in 

koers sprak veel mensen aan. Organisatie, 

publiek en deelnemers, bedankt! 

Speciaal voor het bestuur... 


Witte Kruis 

Classic 


Witte Kruis Classic – windje mee, windje tegen 

13 maart 2010 meldt een select groepje van 5 WTOS renners zich bij het clubhuis van 

H.S.K. Trias om deel te nemen aan de Witte Kruis Classic. Waar sommigen deze rit als 

onzinnig bestempelen, grijpen zij de kans om een van de eerste georganiseerde toertochten 

van de meteorologische lente te benutten voor een gezellige en goede duurtraining. Koning 

Winter heeft nog maar amper zijn hielen gelicht en meteorologisch of niet, het belooft een 

grauw grijze dag te worden. Bovendien hadden enkele renners op weg naar Den Haag hun 

kleding al over het asfalt geschuurd voor het bikkeleffect. 

Vol goede moed vertrekken we richting Delft. Het eerste pijltje op de weg wordt gelijk 

gemist, wat Dirk noopt tot een bijzonder uitgevoerde draai van 180º (eerst om de verticale 

en vervolgens langs een horizontale as). De wind blaast flink in de rug, wat gelijk voor 

een enigszins overmoedige sfeer zorgt bij een groepje aangehaakte renners. Op de teller 

38km/h, handjes op het stuur. Een mij verder onbekende renner begint bij Honselersdijk 

een praatje. Of wij bij een club zitten. Hij vermoedde al zoiets met die kleding. Zelf had hij 

met vrienden besloten dit jaar de Marmotte te gaan fietsen en daarvoor waren ze vandaag 

aan het trainen. Al die hoogtemeters ook. 

In Delft maken we het meest omslachtige (maar uitgepijlde) U’tje ooit om weer langs de 

Vliet uit te komen, richting Leiden. Een eerste voorproefje van wind tegen, maar bij het 

afbuigen naar Zoetermeer loopt alles nog steeds soepeltjes door. Er hangen wat dreigende 

wolken, maar er valt slechts een enkel spatje regen uit de wolken richting de Mandelabrug. 

Kopmannen Laurens en Rik zien weer zo’n verrot klein WKC pijltje op het wegdek over het 

hoofd, wat net niet resulteert in een harmonica van fietsers. 

Bij de Rottemeren (rechtsom) wordt de groep wat uit elkaar getrokken en besluiten we het 

een toertocht te houden. De wind staat wel duidelijk minder gunstig en op enkele stukken 

rechtuit is het en groupe, in de beugels nog een heel gedoe om boven de 25 km/h te 

fietsen. En het blijft toch lastig om op zulk bekend terrein de pijltjes te volgen, want daar 

nemen Dirk en Rik alweer een verkeerde afslag. Maar keurig halverwege arriveren we met 

z’n vijfen bij Ahoy voor een korte stop met de daar beschikbaar gestelde krentebollen. We 

kunnen zelfs even koers kijken. Blaas legen, bidonnetjes vullen (gescheiden bezigheden). 

De Marmotterenner tilt zich uit zijn stoel en werkt ook nog een gelletje naar binnen. Die 

moet presteren natuurlijk. 


9

Richting Maassluis neemt de massa van ons groepje steeds verder toe. Een mooie sliert 

renners ploegt door het platte, platte Zuid-Holland. Floris geeft het sein te demarreren 

om warm te rijden voor de aanstaande tijdrit, terwijl hij een aanval zal doen op de ‘meest 

gemiddelde tijd’ van de dag. Er is ons bij Ahoy verzekerd dat de tijdrit netjes van te voren 

staat aangekondigd, dus we plannen een alles vermorzelende WTOS ploegentijdrit en 

vergeten dat we aan het toeren zijn. De verbazing is dan ook groot als we bij Maassluis de 

spoorbaan oversteken en ineens over een matje rijden. Rik en Laurens voorop, maar Dirk 

en ondergetekende kunnen niet op tijd aansluiten (er staat volk in de weg), dus van enige 

organisatie is geen sprake meer. Wat volgt is een lange, frustrerende 3 kilometer. Hartslag 

keurig op het omslagpunt, aerohoudinkje en keihard wind tegen. Harder dan 28 is bijna 

ondoenlijk. Rond kilometer 1 haal ik een groepje renners in. Iets voor de tweede kilometer 

kijk ik achter me: een flinke groep stayers die echt niet van plan is zich moe te gaan 

maken. Of toch. Na 2500 meter gaan ze massaal als groep over me heen om vervolgens te 

ontdekken dat er wind staat, massaal stil te vallen en me op te sluiten. Lekker dan. Later 

blijkt dat Rik hier een verdienstelijke 6e plaats heeft behaald hier. Met een gemiddelde 28,7 

km/u. Ja, het waait vandaag. 

Rustig rollen we door de duinen uit naar Kijkduin, om nog wat krentebollen en een WKC 

tasje in ontvangst te nemen. Rik is vooral erg in zijn nopjes met de EHBO kit die daar in 

zit, om zijn verwondingen van eerder op de vroege ochtend te verzorgen. Een extra bidon 

is ook altijd fijn. Exact 100 km op de teller en 3.5 uur later neem ik afscheid en peddel 

naar huis, 2 km verderop. Grijs en grauw? Absoluut. Gezellig? Zeker! Onzinnig? Zeker niet! 

Duur? Ja...Twaalf en een halve Euro voor een Rondje Hoek en Rottemeren met bikechip, 

da’s duur. Vergelijk dat eens met bijvoorbeeld de Joop Zoetemelk Classic van Swift, een 

week later. Zonder bikechip, maar dat interesseert me niet echt, het is een toertocht. 

Jammer dat die JZC een week later in het water valt (tenminste, ik heb ‘m niet gereden). 

Overigens staan die WKC-pijltjes nog steeds op de weg, dus als je 100km wil trainen en 

toch dicht bij huis wil blijven...Of volgend jaar de WKC zónder bikechip wil rijden. Moet je 

wel even zelf je krentenbollen meenemen. 

Rekken en 

strekken 


Rekken en strekken 

We trainen er niet op en een hoop renners 

gaan er slordig mee om, maar het is 

stiekem heel belangrijk: rekken. Waarom? 

Het bevordert herstel en voorkomt 

blessures. Tijdens het sporten worden je 

spieren korter. Als ze niet regelmatig weer 

een beetje worden opgerekt, kunnen ze 

bij zware belasting ernstig beschadigd 

raken. Je hoeft heus geen prima ballerina 

te zijn, maar buig eens voorover. Komen je 

vingertoppen nog een beetje soepel bij je 

enkels in de buurt? Zo niet, doe dan eens 

een tijdje de volgende rekoefeningen*. 

Voorafje 

Voordat we wat simpele rekoefeningen 

doornemen eerst even wat spelregels 

vooraf, dingen die je wel en zeker niet moet 

doen. 

Blijf allereerst rustig door ademen tijdens 

het rekken. Houdt je adem vooral niet in. 

Voer langzaam de rek op. Doe vooral 

voorzichtig. Het mag een beetje 

ongemakkelijk zijn, maar niet overdreven 

pijnlijk. Houdt de rekstand even vast 

(10 tellen) en ontspan dan (10 tellen) en 


herhaal drie keer, steeds ietsjes 

verder. Gedurende de rek zou 

het ongemak iets lichter moeten 

worden. Ga niet Jojo-en! Dat 

werkt averechts. 

Veel mensen denken dat je alleen 

mag rekken ná het sporten. Een 

sporter met getrainde spieren 

mag echter ieder moment van 

de dag rekken. Bijvoorbeeld 

om je spieren los te maken 

als warming up. Of gewoon als 

het allemaal wat ‘kort’ voelt. 

Een of twee keer per dag 10 

minuten kan een hoop ellende 

voorkomen. 

Oefening 1: kuiten 

Ga op een traptrede staan en 

hang er met je hakken overheen. 

Laat 1 van je hakken voorzichtig 

richting de grond zakken en laat 

‘m daar even hangen. De knie 

van je andere been zal zich 

logischerwijs een beetje buigen. 

Simpel he? Wissel! 

Oefening 2: quadriceps 

Ook wel bekend als die indrukwekkende 

massa aan de voorkant van je bovenbeen. 

Leun met 1 hand tegen een muur en 

breng met je andere hand je enkel naar 

je achterwerk. Duw je been een beetje 

naar achter en je kont naar voren. Span je 

buikspieren eventueel nog een beetje aan. 

Oefening 3: zijkant quadriceps 

Quadriceps is meervoud. Met deze 

rekoefening pak je iets meer de spieren aan 

de zijkant. Ga op je rug liggen en gooi een 

been recht omhoog. Leg de enkel van je 

andere been tegen je gestrekte been aan, 

zodat je een b-vorm (of een d-vorm) krijgt. 

Trek nu met je hand het bovenbeen van je 

gestrekte been een beetje naar je toe. 

Oefening 4: hamstrings 

Kruis je benen over elkaar en probeer 

de grond aan te raken. Rustig aan. Niet 

vergeten van been te wisselen natuurlijk. 


Variatie: 

Ga op handen en voeten staan en zet één 

been naar achter, alsof je zo een sprintje 

gaat rennen. De de enkel van je achterste 

been rustig naar de grond. 

Oefening 5: Adductoren: 

Vanuit een spreidstand met je voeten iets 

naar buiten wijzend buig je met één been 

zijwaarts, terwijl je de ander gestrekt houdt. 

En nu? 

Nu heb je een basis voor je rekroutine. Maar 

er zijn nog veel meer oefeningen en variaties. 

Sommige spieren kun je bijvoorbeeld veel 

makkelijker rekken met een beetje hulp van 

iemand anders. En niet alle rekoefeningen 

vindt iedereen even prettig. Speur dus 

vooral internet even af of vraag wat advies 

bij een fysio of sportschool. Of, gek idee, 

koop een boekje. 

*De auteur is op geen enkele wijze 

anders dan ervaring expert op dit gebied. 

Rechtzaken moet je dus ook niet tegen ‘m 

willen beginnen, want hij is op geen enkele 

wijze verantwoordelijk voor eventuele 

schade. 

11

Toerweekend 

Tekst: Marco Berends 

en Erik Altena 

Toerweekend 

Na een paar trainingen in de mooie Nederlandse lentezon volgde het toerweekend al. Toch 

werd het voor de fanatieken en minder fanatieken (lees: toerders) een geslaagd uitje 

naar de Waalse Ardennen. Met negen man sterk werd op vrijdagavond afgereist naar het 

Waalse Aywaille. In twee auto’s met twee verschillende routes was de verdeling voor de 

slaapplaatsen dan ook al gemaakt. 

De overnachting in het chalet deed de volgende morgen Spartaans koud aan. Met deze frisse 

moed stapten we na een goed ontbijt op de fiets. Vandaag zou namelijk de Philippe Gilbert 

Classic verreden worden: een tocht van 150 kilometer waar het uitzicht de beklimmingen 

draaglijk moest maken. Er werd gekozen voor een route - 100 of 150 kilometer, maar 

samen vertrokken we over het heuvellandschap. Wat nog aanvoelde als een mooie start 

van een toerdag begon al snel om te slaan.. De pijlen van onze tocht bleken van de Luik- 

Bastenaken-Luik-klassieker te zijn. Hierdoor waren we behoorlijk afgedwaald en moesten 

de weg terug zien te vinden. 

Uiteindelijk is gekozen om voor een alternatieve route via een een paar mooie bergjes 

(waaronder de Wanne) te gaan. Daarna kwamen we weer snel op de route. Inmiddels hadden 

we wel 100 kilometer afgelegd en waren blij met onze eerste ravitaillering/revitalisering. 

Omdat deze al bijna uitgestorven was werd de volgende bestemming het plaatselijke 

terrasje. Van daaruit werd al dan niet naar het huisje gefietst; waar Erik, Rik en ik nog 

doorfietsten naar de finish. Daar troffen we Jorren aan, die zich als enige wel bij capabele 

fietsers had aangesloten. Daarmee was 

deze klassieker niet volgens plan, maar wel 

naar wens verlopen! 

In het huisje sterkten pannenkoeken en 

een pastamaaltijd ons uit voor dag-twee 

op de fiets. 

De dag van de Luik-Bastenaken-Luikklassieker 

begon minder fris dan de vorige. 

Al snel werd het plan gemaakt op de fiets 

te gaan, een mooie ronde te fietsen en af te 

sluiten met het kijken naar de tourkaravaan. 

De ronde zou ons voeren over de Cote du 

Rosier en de Stockeu. Deze twee hadden 

allebei hun tol geëist; ofwel waren ze lang 

of erg steil. Maar uiteindelijk reden we door 


naar de top van de Wanne. Hier zouden we de renners zien langskomen over de route hoe 

wij zelf gisteren ook aan het afzien waren. Dat bleek bij hun minder. Vervolgens daalden we 

af naar een cafeetje om daar hun tocht in Luik te zien finishen. In alle rust konden we daar 

genieten van een televisie met Frans commentaar, een drankje een een enorme bak frieten. 

Dat maakte het weekeinde tot een waar Toeravontuur! 

Momenten: van Erik 

Mooiste moment was toch wel het 

punt van verkeerd fietsen. Bij de 

T-splitsing linksaf slaan terwijl er 

diverse mensen met papiertjes 

de juiste route aan het bepalen 

waren. Vervolgens in de afdaling 

ook diverse mensen tegemoet 

komen die met eenzelfde bordje 

bezig waren met de weg omhoog en 

wezen dat we terug moesten. Maar 

ja, even verder stonden weer die 

heldere gele bordjes dus zaten we 

op de juiste route. Om vervolgens 

na dat ene dorpje (la rouche of zo 

was het ?) de volgende beklimming 

te starten en erachter komen dat je 

definitief verkeerd zit. Dat kan alleen 

in Belgie, de route die aangegeven 

staat met pijlen volgen en dan toch verkeerd zitten. 

Voor mezelf het zwaarste punt de beklimming van de Stockeu, met 39/23 was dat vrij 

lastig.. helemaal als je op het steilste gedeelte uit je zadel komt en dusdanig veel kracht 

zet en je het gevoel krijgt dat je achterwiel over het asfalt gaat slippen.. dan besef je dat 

je toe bent aan een lichter verzet. En wat verder geweldig was, was die enorme bak frieten 

in de belgische tent. Het doodvriezen richting de 

start en erachter komen dat Lieven een hele goede 

fietsenmaker zou kunnen worden 

Geweldig weekend met enorm mooie ervaringen. 


13

KMK 2010 

Tekst: Peter Blesgraaf 

KMK 2010 

Vrijdagavond rond een uurtje of 10 wordt 

Winterberg opgeschrikt door het geluid van 

een rode volvo die haastig op weg is naar het 

KMK van WTOS. In de auto bevinden zich 

de laatste vier deelnemers. In het duister is 

niet te zien hoe mooi de omgeving is waar zij 

een dag later een mooie, doch zware tocht 

zouden gaan rijden. Maar dat is iets voor 

later, eerst is het zaak het huisje te vinden 

waar zij zullen overnachten. De TomTom 

geeft aan dat de bestemming bereikt is, 

maar het betreffende huisnummer lijkt niet 

te bestaan. Verward kijken de vier om zich 

heen. Zouden ze dan toch verkeerd zijn 

gereden of was de GPS dan de weg kwijt 

geraakt? Uiteindelijk verraadt een bordje 

dat zij een steil grindpaadje af moeten en 

even later stappen zij opgelucht over de 

drempel van de grote villa. 

De rest zit al lekker aan een biertje als 

de laatste vier deelnemers binnenkomen. 

Het is duidelijk dat een aantal zich al 

gewaagd heeft in de heuvels, want hier en 

daar liggen vuile schoenen en kleren en 

er komen nog mensen uit de douche. Het 

blijkt niet zulk goed weer geweest te zijn 

en het grootste deel van de groep is dan 

ook binnen gebleven. De vier laatkomers 

blijken dus nog niet veel gemist te hebben 

en nadat zij hun bedden hebben gevonden 

sluiten zij aan bij de rest. Hier en daar wordt 

er vast gekoerst met kaarten, anderen 

zitten een serie te kijken op een laptop 

en weer anderen zitten sterke verhalen 

uit te wisselen. De stemming is goed en 

de Schultenbraü smaakt prima, maar zich 

realiserend dat ze nog een zware dag voor 

de boeg hebben gaat iedereen op tijd hun 

bed in. 

Na een stevig ontbijt stapt iedereen op de 

fiets. Het is tijd voor een lange tocht door 

de Winterbergse heuvels. Al snel wordt 

duidelijk dat er verschillende categorieen 

renners meerijden, want al bij de eerste 

klim valt de groep uit elkaar. Terwijl de 

doorgewinterde wedstrijdrijders de helling 

met ogenschijnlijk gemak bedwingen, 

ploetert een groepje achterblijvers om deze 

zelfde helling omhoog te komen. In het 

lichtste verzet dan maar en vooral blijven 

trappen. Niet stilstaan, niet kijken hoe ver 

je nog moet. Gewoon trappen. 

Zo vordert de rit gestaag en heuvel na 

heuvel wordt beklommen en afgedaald. 

Langzaamaan begint iedereen warm te 

worden, ondanks de frisse wind die langs 

hen heen suist tijdens de verschillende 

afdalingen. Af en toe laat echter de zon 

zich nog zien, wat het tijdens een klim 

goed warm maakt. Maar er is niets dat de 

groep onverschrokken WTOS’ers tegen kan 

houden. Met nog maar een relatief klein 

aantal kilometers te gaan wordt er even 

gestopt om water in te slaan bij een lokale 

supermarkt. Een penetrante ammoniakgeur 

verraadt dat sommige mensen zich wellicht 

stuk aan het rijden zijn, maar ze laten zich 

niet kennen. Om niet teveel af te koelen 

worden er snel wat koekjes en water naar 

binnen gewerkt en stapt iedereen weer snel 

op de fiets. 


die allemaal hun eigen afstand en tempo 

zouden rijden. De mooiste afdaling werd 

echter gemaakt door het tweetal dat 

zich had voorgenomen maar een korte 

afstand te rijden, vanwege blessures en/ 

of vermoeidheid. Helaas leverde dit geen 

punten op voor de gouden helm. De dag 

werd ook gekenmerkt door een crash 

van een van de betere klimmers. Tijdens 

een afdaling zorgde een glijer voor flinke 

schaafwonden en een dubieus gevormde 

pink bij Anton. Gelukkig kon hij op eigen 

kracht terugrijden en waren er geen 

blijvende verwondingen. 

De laatste kilometers kunnen op eigen 

tempo worden afgelegd. Het verschil tussen 

de verschillende renners wordt meteen 

duidelijk en de groep valt in kleinere 

groepen uit elkaar. Niemand weet echter 

dat er nog een laatste beproeving op hen 

staat te wachten. Een klim van twee en een 

halve kilometer met een helling van zo’n 

tien procent. Voor een achterblijver blijkt 

dit teveel en hij wordt gedwongen om af te 

stappen en een stukje te lopen om bij te 

komen. Een slecht idee, want lopen blijkt 

zwaarder dan fietsen en dus besluit hij in 

z’n lichtste verzet toch maar gewoon door 

te gaan. Bovenaan de heuvel staan twee 

mensen op hem te wachten, zodat ze samen 

terug naar het huisje kunnen fietsen. 

Nog nooit smaakte de achterblijvers een 

bord vla met muesli zo goed en nog nooit 

genoten zij zo van een warme douche. Alle 

spieren waren moe en nagloeiend van de 

inspanningen wordt er nog genoten van 

een door de commissie prima verzorgde 

barbequesessie. Tenslotte voor het slapen 

gaan nog een quiz. Of de winnaars nou 

terecht gewonnen hebben zullen we maar 

in het midden laten, maar het was in ieder 

geval een mooie afsluiting van deze zware, 

maar mooie dag. 

De tijdrit bestond uit een klim van zo’n 

zeven kilometer waarbij ongeveer vijftien 

renners aan de start stonden. Rik mocht 

zichzelf winnaar noemen van deze groep, 

waarvan de tijden dicht bij elkaar lagen. 

Hij zou uiteindelijk ook de gouden helm in 

ontvangst mogen nemen. Na afloop van 

de tijdrit was het tijd om het huisje op te 

ruimen en de fietsen en tassen in de wagen 

te gooien. Heel verstandig werd er gekozen 

eerst de bakwagen het steile heuveltje 

op te rijden, voordat deze afgeladen zou 

worden met bagage. Het was nog maar de 

vraag of hij anders omhoog was gekomen. 

Eenmaal terug in Delft was het tijd voor een 

laatste pastamaaltijd en werden er nog wat 

herinneringen opgehaald. Tenslotte was het 

tijd om de commissie te bedanken voor het 

fantastische weekend en weer op huis aan 

te gaan. Het KMK was geslaagd, iedereen 

was levend terug en had een ervaring 

opgedaan om nooit te vergeten. Op naar de 

volgende... 

De laatste dag zou in het teken staan 

van de tijdrit, maar voor daar aan werd 

begonnen was er nog de mogelijkheid om 

een stukje te gaan toeren. Om te zorgen 

dat iedereen op zijn of haar tempo kon 

rijden werden onderling groepen gevormd 


15

De Pedaalridders 

Tekst: Wouter Been 

De Pedaalridders 

Op internet is een hele verzameling aan 

wielerspellen te vinden en sommige 

zullen het spel ‘demarage’ ooit gespeeld 

hebben. Sinterklaas gaf mij een creatief 

en onverwacht cadeau: De Pedaalridders. 

De Pedaalridders is kaartspel gemaakt 

door Pierre Jacqout en de speler zal op 

de denkbeeldige fiets een etappekoers 

rijden. In een etappe is het de bedoeling 

om de medespelers te verslaan door het 

handig uitspelen van snelheidskaarten. 

Er zijn verschillende kaarten in het spel: 

snelheidskaarten variërend van 39 km/u 

tot en met 50 km/u, sprintkaarten die een 

bonus geven van 2 km/u, tegenwindkaarten 

die de snelheid verminderen met 2 km/u en 

beklimmingskaarten waardoor de renners 

een col moeten beklimmen. De speelkaarten 

zijn erg fraai en geven verschillende 

grappige koerssituaties weer. 

In tegenstelling tot de meeste koersen 

mogen er maar 6 renners inschrijven bij 

De Pedaalridders, elke renner krijgt aan 

het begin van de etappe 6 kaarten tot zijn 

beschikking. De gele truidrager start als 

koploper aan het spel en bepaald de snelheid 

van het peloton door een snelheidskaart uit 

te spelen. De volgende speler heeft drie 

keuzes: 

1. Hij gaat sneller rijden dan de 

koploper en neemt daarmee de 

kop over. Spelers na hem zullen 

deze renner moeten volgen om 

niet gelost te worden. 

2. Hij volgt de koploper door een 

snelheidskaart uit te spelen 

die gelijk of maximaal 2 km/u 

langzamer is dan de koploper en 

daardoor blijft de renner in het zog 

van de koploper. 

3. Hij speelt een snelheidskaart uit die 

3 of meer km/u langzamer is dan 

koploper en moet hierdoor lossen. 

De achterstand die de speler 

oploopt in minuten is hetzelfde 

als het verschil in snelheid met de 

koploper. 

Een speler op achterstand zal bij hogere 

snelheid dan de koploper minuten terug 

kunnen winnen. Het ‘erop en erover’ is niet 

mogelijk. 

Bij het trekken van een tegenwindkaart 

wordt de snelheid 2 km/u lager en een 

sprintkaart kan je gebruiken om je eigen 

snelheid met 2 km/u te verhogen en zo 

de tegenstand aan gort te rijden. Als een 

willekeurige speler een beklimmingskaart 

speelt zullen alle spelers direct aan de col 

beginnen. Doordat de col zo smal en steil is 


kan de koploper niet ingehaald worden en is 

het niet mogelijk in de luwte te rijden. 

flinke dosis tactiek bij kijken. Wanneer pak 

je de kop over, laat je iedereen een berg 

beklimmen, leg je het peloton plat, plaats 

je een demarrage of ga je beulen aan kop 

van het peloton? Het mooiste aan het spel 

is de wielersfeer, de wielertermen vliegen in 

het rond en het fanatisme of teleurstelling is 

van de gezichten af te lezen. De deelnemers 

beginnen a la Maarten Ducrot eigen 

verzonnen termen uit te slaan. Vermaak 

als een pannenkoek vergeet een kaart van 

de stapel te pakken en daardoor minder 

kaarten in zijn arsenaal heeft. Het bleef 

een eerlijk spel totdat Rik de ‘dopingkaart’ 

in het spel bracht, de speler met deze 

kaart kan door een shotje te nemen drie 

beurten lang 1km/u harder rijden. Voor 

spelletjesliefhebbers en wielrenners heb 

je met De Pedaalridders een ‘klasbak’ in 

handen. 

De finish is daar als de laatste kaart van 

de stapel getrokken is en deze speler zijn 

laatste kaart uitspeelt. De winnaar van de 

etappe krijgt 1 bonificatieminuut en spelers 

op achterstand staan op hun minuten 

achterstand (spelers krijgen fiches als 

ze achterstand oplopen). Door meerdere 

etappes te spelen ontstaat een etappekoers. 

Het spel is inmiddels goed getraind en de 

10 euro inschrijfgeld is het meer dan waard 

geweest. Zoals niet wielrenners vaak denken 

dat wielrennen gewoon zo hard mogelijk 

fietsen is, zo is het ook met dit spel. Op het 

eerste oog lijkt het voor een groot gedeelte 

geluk maar in de praktijk komt er een 

De bel van WTOS. 

Wie weet het achterliggende verhaal? 

Tijdens het CK omnium, op moment van schrijven enkele uren eerder verreden, werd 

veelvuldig gebruik gemaakt van de bel. Deze bel is al lange tijd in bezit van WTOS en 

wordt traditiegetrouw gebruikt bij de ALV. Hoe WTOS aan deze bel is gekomen, wat het 

verhaal erachter is, bleek niemand van de aanwezigen te weten. 

Natuurlijk is het leuk om wel te weten hoe deze bel bij WTOS terecht is gekomen. Daarom 

doen we bij deze een oproep aan degene die ons de oorsprong van de bel kan vertellen 

om contact op te nemen met de Corsa-redactie. Mail ons op Corsa@wtos.nl. 


17

Het logo van 

WTOS 

Tekst: Jelle Zijlstra en 

Lennart Weerts 

Het logo van WTOS 

Onlangs had ik het met een paar leden van WTOS over ons logo. Opeens kwam de vraag 

of ik wist waarom het logo eigenlijk is zoals het is. Ik besefte me dat ik dat niet tot in detail 

kon vertellen. Zelf was ik ook wel nieuwsgierig en daarom heb ik Jelle gevraagd of hij meer 

kon vertellen over het logo van onze wielervereniging. Al snel kreeg ik een enthousiaste 

reactie van hem en nu is het zover dat iedereen het verhaal over het ontstaan van onze 

vossenstaart kan lezen. Mochten er onder de lezers ook mensen zijn die wel eens als 

speaker fungeren tijdens een koers, let dan even op als de uitspraak van ‘WTOS’ wordt 

toegelicht in onderstaand stuk. Veel leesplezier! 

In 1983, toevallig het jaar waarin WTOS werd opgericht, begon ik in Delft aan mijn studio IO. 

Ik had als 15/16-jarige voor WV Roosendaal bij de Nieuwelingen gefietst, wat me erg veel 

trainingsuren en weinig prijzen opleverde. Iedere wedstrijd liep uit op een massasprint want 

met 50x17 rijd je niet weg uit het peloton. En sprinten was niet echt mijn ding (nog steeds 

niet). Toen ik eindexamen deed en vervolgens ging studeren had ik niet veel motivatie om 

de stap naar de Junioren te maken (nog meer trainen), de fiets raakte enigszins op de 

achtergrond. Ik wist nog niet eens dat er in Delft op dat moment een wielervereniging werd 

opgericht. 

Ergens in 1985 kwam ik tijdens een feestje in Delft WTOS-pionier Peter Giljam tegen, 

ik kende hem al omdat zijn vader en mijn vader collega’s waren bij de Suiker Unie. Hij 

studeerde Bouwkunde en zei me dat ik ‘ns mee moest fietsen met WTOS. W-T-Wat? zei ik. 

Dus als 2e jaars ben ik lid geworden en ben mee gaan doen aan trainingen, tijdritten en 

toertochten zoals T-B-T. 

Weer een tijdje later (±1987?) was er een ontwerpwedstrijd voor een nieuw shirt. De 

aanleiding was geloof ik dat de sponsoring van Piet Vonk zou stoppen. De Vonk-shirts 

waren geel-zwart en voorzien van een door een enthousiaste WTOS-oprichter met lineaal 

in elkaar gezet WTOS-logo. Ik had besloten dat mijn ontwerp het winnende ontwerp moest 

worden en ik vond dat er een nieuw en professioneler logo op moest komen. Hierin wilde 

ik de uitspraak van WTOS verbeelden zodat je gelijk zou zien dat je W-TOS zegt en niet 

W-T-O-S. Vandaar de ‘W’ die apart staat en diapositief t.o.v. de rest. Ik had een ellips-achtig 

vormpje eromheen getekend en een schuine verdelingslijn. Ik besprak mijn tekeningen 

met mijn broer Yvo, die zich toen net had gevestigd in Rotterdam als grafisch ontwerper. 

Eigenlijk was mijn vraag aan hem om te helpen met het kiezen van het juiste lettertype en 

dit presentabel te maken (in het pre-computertijdperk ging dit nog met afwrijfletters, zetsel 

via een drukkerij, e.d.!!). 


Hij suggereerde dat de vorm meer vaart kon krijgen (net zoals het oude logo ingebouwde 

snelheid had dankzij enkele streepjes) door er een paar snelheids-plukjes aan toe te voegen, 

waarop ik vond dat het op een vossenstaart begon te lijken! En dat vonden we een goed idee 

want wielrennende studenten zijn behalve snel ook slim. Eigenlijk zijn vossen sluw, maar 

ik vond dat we ons deze dichterlijke vrijheid konden permitteren. Als extraatje tekende Yvo 

een kleine vos die toen nog een ondergeschikte rol had op het shirt. De clubkleuren geel 

en zwart moesten behouden blijven. Ik slaagde erin om de ontwerpcompetitie te winnen, 

maar dat hadden jullie al begrepen. Later is het blauw-grijs-zwarte shirt erbij gekomen voor 

de licentiehouders. 

Shirt van WV Roosendaal (±1980) 

geïnspireerd door het Faema-shirt 

(Eddy Merckx!) uit de jaren ‘70. 


19

Het oorspronkelijke wollen WTOSshirt 

(±1983) voorzien van 

‘lineaal-logo’ met snelheidsstrepen 

De sponsor was toen Piet Vonk, 

ik heb geen idee waaruit de 

sposoring toen bestond, ik geloof 

10% of 15% korting. 


Het ontwerp waarmee ik de 

ontwerpcompetitie won. De vos is 

geboren! 


21

Koers in het 

verre oosten 

Tekst: Gerbert Pleijter 

Koers in het verre oosten 

Gerbert rijdt dit jaar rond bij de elite. 

Zijn ervaringen deelt hij met ons in zijn 

terugkerende verhaal in de Corsa. 

Koers in het verre oosten. Voor de een 

zowat dagelijkse kost, voor de ander een 

kennismaking met een wereld die je alleen 

van tv kent. Iran is voor de meesten een 

land, dat de nadelen van een islamitische 

staat en een totalitair regime laat zien. Al 

toen we op het vliegtuig stapten kwamen de 

eerste tekenen naar voren. De stewardessen 

waren gehuld in militaire uniformen en de 

veiligheidsinstructies waren in een taal die 

voor de meesten van ons onleesbaar is. Toch 

was de bediening bijzonder netjes en vooral 

vriendelijk. Het was ons toen al duidelijk dat 

we in een land terecht zouden komen dat 

gekenmerkt wordt door tegenstellingen. 

Aangekomen in de Islamic Republic of Iran 

valt niet alleen de strakke organisatie op, 

ook de nonchalance waarmee bewakers 

en militairen hun werk uitvoeren is 

merkwaardig te noemen. Toch verliezen ze 

je geen moment uit het oog en zijn ze er 

als de kippen bij als je een foto probeert 

te maken. Van de stiptheid op het vliegveld 

word je daarna losgelaten in de echte 

wereld. Dit kun je het beste omschrijven 

als totale chaos. Er zijn niet veel momenten 

dat ik gevreesd heb voor mijn leven, maar 

dit was er zeker 1 van. De snelweg kun 

je namelijk het beste vergelijken met een 

grote kartbaan. Terwijl wij met 2 busjes 

naast elkaar met 120 km/u voortraasden 

werd door de chauffeurs de route nog even 

overlegd. Zigzaggend tussen het verkeer 

door bereikten we ons hotel dat op 1500 

meter hoogte lag. 

Hoewel het licht pas om half 2 uit ging, zaten 

we de volgende ochtend om 8 uur alweer aan 

het ontbijt. Dat we de ogen nog half dicht 

hadden en eruit zagen als een groep dooie 

vogeltjes viel tussen het bonte gezelschap 

van Russen, Kazakken en Maleisiërs dan 

ook niet echt op. Na het ontbijt moesten 

we aantreden voor een ochtendtraining. Dit 

gebeurde onder politiebegeleiding. Het was 

dan ook een rare gewaarwording rustig te 

kunnen fietsen op dezelfde weg waar je de 

dag ervoor nog je leven gewaagd had. 

De volgende dag begon het dan ècht. Een 

proloog van 8 km over de snelweg van 

Teheran. We arriveerden een uur voor de 

start en het enige wat te zien was, was 

een startpodium dat midden op de snelweg 

stond. Het verkeer was in totale chaos en het 

was dan ook de vraag hoe ze de vierbaans 

snelweg afgesloten zouden krijgen. Dit 

lukte uiteindelijk 15 minuten later dan 

gepland en leidde tot veel nervositeit. 

Schreeuwende Spanjaarden en een Griekse 

ploegleider die het voorwiel niet meer 

van het achterwiel kon onderscheiden. 

Voorbereiden was bijna niet mogelijk en 

de warming-up bestond dan ook vooral uit 

‘in de zon zitten en afwachten’. Vlak voor 


de start had ik nog een interview met de 

Iranese televisie om daarna met de korte, 

maar zeer lastige proloog te beginnen. 

Het parcours was nergens vlak en door de 

aanwezige smog een zware aanslag op je 

luchtwegen. Ik finishte na 11.04 en hield er 

een goed gevoel aan over. Karel Pattyn reed 

een uitstekende tijdrit. Hij wist het beste 

in zichzelf naar boven te halen en de tijdrit 

te winnen. De volgende dag stond ons de 

zware taak het geel te verdedigen. Grootste 

tegenstand werd verwacht van het Tabriz 

Petrochemicals Team dat de plekken 2, 3, 5, 

7 en 8 bezette. Maar met het geel in handen 

en Sten die de jongerentrui op 3 sec miste 

hadden we ons geen betere start kunnen 

wensen. 

De volgende dag werden we om 6 uur bij 

het ontbijt verwacht om om kwart voor 7 

af te reizen naar het Azadi Sport Complex. 

Dit was 25 jaar geleden het centrum van 

de Aziatische spelen. Nu doet het dienst 

als een voetbalstadion met een capaciteit 

van 100.000 man. Voor de ingang was de 

officiële opening en de eerste uitreiking van 

de gele trui. Terwijl Karel van alle kanten 

belaagd werd door fotografen en camera 


mensen stond hij fier op het hoogste 

podium met gele trui en gouden medaille. 

Het startschot werd gegeven door een man 

van 82 die zelf niet meer kon lopen. Het was 

dan ook moeilijk voor te stellen dat hij de 

beste Iranese renner ooit was. Vanuit de 

start werd er van alle kanten gedemarreerd 

en bij elke serieuze ontsnapping hadden 

we een mannetje mee. Soms was het de 

geletruidrager zelf die het initiatief nam. 

Dit leidde tot veel nerveuze reacties in het 

peloton, vooral bij de Spanjaarden die er 

aan alle kanten langs demarreerden. Na 

30 km sloeg echter het noodlot toe. Julian 

Rammler was bij een valpartij betrokken 

en brak daarbij zijn pols. Met 4 man een 

peloton op hol geslagen Iraniërs controleren 

bleek erg lastig. We moesten dan ook hopen 

op een beetje goodwill bij de andere teams 

om de ontsnappingen terug te rijden. Deze 

goodwill was er helaas niet en we moesten 

toestaan dat er een groep wegreed 

met daarbij de nr. 7 van het algemeen 

klassement. Ondanks een achtervolging 

van 40 km moesten we de gele trui afgeven 

aan het Tabriz Petrochemicals Team dat nu 

aan de leiding stond in alle klassementen. 

Omdat ik door de buschauffeur niet mee 

werd genomen naar het hotel, werd ik 

naar huis gebracht door een Iranese man. 

Hij besloot echter na 200 meter weer te 

stoppen en uitgebreid te gaan praten met 

een groep mannen die allemaal minimaal 

1 ledemaat misten. Na meer dan een half 

uur aandringen was hij me zat en besloot 

hij me terug te brengen naar de plek waar 

ik vandaan kwam. Na veel gezeur werd ik 

uiteindelijk naar ons hotel gebracht door 

de broer van de tourorganisator. Zijn auto 

kwam helaas halverwege zonder benzine te 

zitten en na een rit door downtown Teheran 

kwam ik uiteindelijk 3 uur later dan gepland 

aan in het hotel. 

Om de lokale bevolking kennis te laten 

maken met de wielersport reden we 

donderdag een criterium door een 

buitenwijk van Teheran. We kregen toen 

pas een idee hoe groot Teheran was. 

We arriveerden namelijk na een busreis 

van anderhalf uur. Terwijl de plaatselijke 

geestelijke via het luidsprekersysteem 

opriep tot gebed, vertrokken wij voor 25 

23

ondjes van iets minder dan 3km. De weg 

was niet overal even goed, maar er was 

wel veel publiek aanwezig. Vooral bij de 

meisjesschool langs het parcours was het 

geluid soms oorverdovend. Dit was een 

leuke afwisseling. Bij het rondje van de 

dag ervoor was geen kip te bekennen en 

de dag erna stond een rit door de woestijn 

op het programma. Het koersverloop is 

echter vrij simpel. De start is verschrikkelijk 

hard en na 3 ronden rijd een groepje weg 

met daarbij de leider in de wedstrijd. Zijn 

ploeg legt het peloton een strak tempo op 

en tegenaanvallen zijn hierbij gedoemd 

te mislukken. De gele trui drager wint de 

etappe met 2 vingers in de neus en vergroot 

zijn voorsprong op de rest van het veld. De 

rest van de dag bereidden we ons voor op 

de koninginnenrit. 

De koninginnenrit, de dag waar het peloton 

zowel met angst als met spanning naar 

uitkijkt. Op het programma staat namelijk 

een klim van 65km met de top op 2200 

meter hoogte. Er wordt veel verwacht van 

de kopman van het Spaanse team, hij 

werd vorig jaar 15 de in het eindklassement 

de Vuelta. De eerste 60km waren vooral 

in dalende lijn. Er werd hard gereden en 

snelheden van boven de 65 km/u waren geen 

uitzondering. Zeker met de inspanningen 

van de vorige dagen in de benen was ik al 

behoorlijk gaar toen de echte klim nog moest 

beginnen. In de eerste stukken bergop werd 

er hard gereden. Op een open stuk werd het 

peloton ook nog eens op het kantje gezet. 

Dit koste me de kop en ik kwam samen 

met Rob in een ‘gelostengroepje’ terecht. 

De weg liep ondertussen gestaag omhoog. 

Terwijl rotsmassieven en zandhopen elkaar 

afwisselden, had ik het gevoel alsof ik in een 

oven op weg was naar een top die eindeloos 

ver weg lag. Een betere combinatie tussen 

‘Stairway to Heaven’ en ‘Highway to hell’ is 

er dan ook niet te bedenken. Na ruim 2 uur 

klimmen volgden de bochten en haarspelden 

elkaar nog steeds in rap tempo op en werd 

de weg steeds steiler. Van de soepele tred 

van in het begin was dan ook weinig over. 

Na de top volgde een korte afdaling met de 

wind op kop zodat we hier nog steeds geen 

ontspanning vonden. Met de bezemwagen 

in ons kielzog reden we de laatste klim van 

10 km op. Dit was een lange brede woestijn 

weg die door het dorpje Damavand ging. Na 

165 lange kilometers bereikten we eindelijk 

de finish. Onze achterstand op de eerste 

man in de wedstrijd was flink gegroeid 

omdat we het peloton al vroeg in de klim 

moesten laten gaan. We kwamen dan ook 

buiten de tijdslimiet binnen en werden 

in naam van allah bedankt voor onze 

inspanningen. Gelukkig wisten zowel Sten 

als Karel, ondanks een portie pech, binnen 

de tijdslimiet te finishen. 

Van tevoren wist ik dat het een zware dag 

ging worden, maar ik had toch gehoopt 

binnen de tijdslimiet te kunnen finishen. 

Het werd me wel duidelijk dat ik tussen de 

profs en oud-profs die aan deze wedstrijd 

deelnamen heel veel klasse, inhoud en 

ervaring te kort kom om überhaupt aan te 

kunnen haken. 

Dat veel problemen over geld gaan is 

algemeen bekend. Dat de organisatie van 

een beginnend sportevenement het lastig 

heeft mag, zeker in Iran, geen verrassing 

zijn. Als deze 2 gebeurtenissen samen 

komen kan het echter lastig worden. Dit 

gebeurde dan ook op de laatste dag. Vanaf 

het moment dat de wedstrijd begon kregen 

we te horen dat we onze startpremie de 

dag erna zouden krijgen. Na 5 dagen en 

met de laatste dag in aantocht was het 

geduld van de meeste teams echter op. 

Toen we zaterdagochtend nog steeds geen 

startgeld hadden ontvangen werd er door 

de buitenlandse teams besloten niet te 

starten voordat we het geld kregen. Eerst 

nam de organisatie het niet serieus, maar 


toen we na een uur nog steeds 

op de stenen muurtjes voor het 

hotel zaten begonnen ze hem flink 

te knijpen. Organisatoren die de 

hele week vloeiend Engels spraken 

hadden opeens een tolk nodig 

om zich verstaanbaar te kunnen 

maken. Onder het toeziend oog 

van de UCI-commissaris werd na 2 

uur besloten dat we het geld na de 

etappe zouden ontvangen. Ondanks 

dat de start om 9 uur gepland stond, 

vertrok het peloton om 10 uur voor 

een lastige etappe over 130 km. 

Terwijl ik naar mijn kamer ging om 

mijn spullen te pakken vloog het 

peloton opnieuw over de Iranese 

wegen. Wat vooraf als een verplicht 

nummertje werd beschouwd bleek 

toch een ontzettend lastige etappe te zijn 

over verschillende klimmetjes. Het parcours 

was nooit vlak en met de bergetappe van 

de dag ervoor in de benen zou het peloton 

dan nog 1x op de pijnbank worden gelegd. 

In de aanloop naar de lokale ronde zat een 

gemene klim. Sten en Karel moesten het 

peloton dan ook al vroeg laten lopen. Wat ze 

niet wisten is dat het peloton ondertussen 

al een paar keer de route had afgestoken. 

Ondanks dat ze, normaal gezien, ruim op 

schema lagen om nog binnen de tijdslimiet 

te kunnen finishen werd hun achterstand 

door die grappenmakerij onoverbrugbaar 

groot. Ze misten de tijdlimiet dan ook op 

1 minuut, dit tot ontgoocheling van Sten. 

Als het peloton niet had afgestoken had 

er waarschijnlijk niet meer dan 20 man de 

finish gehaald. Nadat we alsnog start en 

prijzengeld ontvingen stond ’s avonds nog 

de sluitingsceremonie op het programma. 

Ondanks dat de ceremonie om 7 uur zou 

beginnen, duurde het tot half 9 voordat 

er überhaupt beweging in kwam. Door te 

weinig eten, een opkomende verkoudheid 

en de inspanningen van de dagen ervoor 

voelde ik me de hele dag al hondsberoerd. 

Van 9 tot half 11 heb ik dan ook in de lobby 

op de bank gelegen. Gelukkig kregen we 

om kwart voor 11 ons eten. We hadden 

de afgelopen dagen zowel ‘s middags 

als ‘s avonds rijst met kip gekregen. We 

hadden dan ook gehoopt dat ons laatste 

avondmaal afwisseling bood. Dit bleek niet 

het geval en we probeerden opnieuw een 


bord rijst weg te werken, dit lukte maar 

met mondjesmaat. Na een korte nacht, met 

3 uur slaap, vertrokken we om 03.30 uur 

richting het vliegveld om terug te keren 

naar Nederland. 

Terwijl we in het vliegtuig probeerden 

nog wat te slapen was het ook tijd terug 

te kijken op de afgelopen week. Het was 

mijn eerste etappekoers en ik wist dat 

het zwaar ging worden. Ik heb me dan 

ook niet vaak beroerder gevoeld dan die 

laatste paar dagen. Toch kan ik terug kijken 

op een uniek evenement in een bijzonder 

land. De wedstrijd zelf ging over een mooi 

en afwisselend parcours waar alle facetten 

van het wielrennen inzaten. De organisatie 

rondom de koers moet helaas slecht 

genoemd worden, zeker in vergelijking met 

vorig jaar. Het vervoer van en naar de koers 

was slecht geregeld en je mocht dan ook 

blij zijn als je fiets het na de reis nog deed. 

Ondanks dat de inzet en het enthousiasme 

bij de lokale bevolking groot was, konden 

we ons niet aan de indruk ontrekken dat 

de mensen van de wielerfederatie niet 

altijd recht in hun schoenen stonden. Dit 

kwam vooral tot uiting in de betaling van 

het startgeld en het gerommel met de 

prijzenschema’s. Of ik ooit terug kom weet 

ik nog niet. Wel kan ik iedereen aanraden 

eens deel te nemen aan een etappekoers 

in het buitenland. Je komt namelijk terug 

met een schat aan nieuwe ervaringen en 

verhalen. 

25

(Allemaal) beestjes 



Spring er uit! 

Administratief werk | Helpdeskmedewerking I Bouw van internetsites I 

Technische ondersteuning I Systeembeheer I Software-installatie I Technisch 

tekenwerk I Assistentie bij onderzoek I Gegevensanalyse I Marktonderzoek en 

enquêteerwerk I Promotieactiviteiten en voorlichting I Vormgeving I Maquettebouw 

I Hulp bij evenementen en beurzen I Chauffeursdiensten I Portiers- en 

beveiligingsdiensten 

A Mekelweg 3 I E info@StuD.nl I W www.StuD.nl I T 015 -278 8786 


27

De fiets van... 

Tekst: Michiel Katgert 

De fiets van... 

Wanneer heb je deze fiets aangeschaft? 

Dat was begin seizoen 2007. Mijn oude, via marktplaats gekochte Merida was aan vervanging 

toe, de TU besloot in al haar wijsheid dat ik een fiets mocht kopen waar zij aan mee gingen 

betalen, van het een kwam het ander en niet veel later stond er een witte Canyon in de 

gang. 

Waarom is de keuze juist op deze fiets gevallen? 

Dat het een Duitse postorderfiets ging worden was al snel duidelijk. Vanwege de goede 

prijs-/kwaliteitsverhouding kwam ik zo bij Canyon uit, dat rond die tijd heel hard aan de 

weg aan het timmeren was. In diverse fietsblaadjes werd de lof bezongen over dit frame. 

Toen bleef nog de keuze voor het schakelsysteem over. Ik wilde geen Shimano, maar m’n 

vorige fiets was wel Shimano dus dacht ik dat het verstandig was om iets compatibels te 

hebben. Zodoende werd het SRAM. Bij de keuze speelde overigens ook mijn voorkeur voor 

“onbekend/onbemind/in vergetelheid geraakt/volledig niet populair” mee. Waar dat bij mijn 

auto’s nog wel eens uitdraait op een deceptie (Omloop der Peel 2008…?), is dat bij mijn 

schakelsysteemkeuze na drie jaar nog steeds een groot succes. 

Het enige nadeel aan de keuze voor SRAM was dat de kleur van het frame samenhing met 

het schakelsysteem. Bij SRAM was dat dus wit. 

Waarom is dit een bijzondere fiets? 

Omdat ie heel fijn fietst. Omdat alle reviews over het frame kloppen. Omdat ik, toen ik voor 

het eerst aanzette op de Canyon, niet eerst het frame 10 centimeter verboog voordat ik 

eens vooruit ging. Omdat ie wit is, en omdat dat eigenlijk een hele stomme keuze is voor 

een fiets die het hele jaar door, in modder, regen en sneeuw gebruikt wordt. 

Wat is het mooiste onderdeel van je fiets? 

De flitsende Shimano-wielen (zie volgende vraag…) 


Heb je onderdelen aan je fiets vervangen? Waren dit noodzakelijke reparaties of 

was dit om je fiets te upgraden? 

De fiets is meerdere malen geüpgraded. Wat begon met een heel voorzichtig wit stuurlintje 

werd uitgebreid met een ander zadel, een 52/39 voor op m’n compact-crank en een setje 

briljante wedstrijdwielen, de Shimano RS80. Toch weer Shimano dus, maar deze wielen zijn 

echt de moeite waard. 

Hoe vaak word je fiets gepoetst/gerepareerd? 

Gepoetst wordt ie weinig tot nooit. Daar kan ik wel over gaan liegen, maar dat ziet iedereen 

toch meteen. Weer zo’n prettige eigenschap van een wit frame. Gerepareerd wordt ie als 

er iets stuk is. En dat gebeurt niet zo vaak. Af en toe een ketting smeren, cassettes/ 

kettingbladen wisselen of een wiel richten als ik weer eens over de kop ben geslagen. 

Welke exotische oorden heb je met je fiets bezocht? 

Spaanse Costa’s en de bergen achter Benidorm, Franse Alpen, Italiaanse Alpen, 

Dolomieten, Pyreneeën, Vogezen, Ardennen, Zuid-Limburg en niet te vergeten het Kopje 

van Bloemendaal. 

Welke extreme omstandigheden heeft je fiets overleefd? 

In 3 jaar een hoop. Langs de vangrail schurend net niet uit de bocht vliegen in de afdaling 

van de Lautaret tijdens de Marmotte, meerdere valpartijen op miraculeuze wijze ontwijken 

tijdens diverse koersen… Al meerdere malen is gebleken dat de fiets sterker is dan zijn 

berijder. 

Wie heb je geregeld om voor de volgende Corsa een stukje in deze rubriek te 

schrijven? 

Ik heb begrepen dat Rob ver genoeg is met zijn tijdritmonster dat hij daar een mooi stuk 

over mag gaan schrijven. 


De koninginnerit 

Tekst: Wouter Been 

De koninginnerit 

In februari werd door een aantal WTOSsers 

weer een trainingskamp georganiseerd in 

Spanje. Hier werden vele etappes verreden 

door de bergen, helaas was slechts bij 

een van deze etappes live verslaggeving 

aanwezig, bij deze het verhaal. 

De koninginnenetappe stond op het 

programma met drie bergen van 

buitencategorie. Een etappe van rond de 

160 km, waar zowel Martin als ik wilden gaan 

vlammen om deze prachtige etappe op ons 

palmares bij te schrijven. Vanuit de start 

besloten we de knuppel in het hoenderhok 

te gooien en daarmee het kaf van het koren 

te scheiden. Al snel zaten de overige zes 

WTOS’ers aan het elastiek en werd de 

eerste renner gelost als een postduif. Zowel 

Martin als ik legden er gelijk de pees over 

waardoor er weer twee renners moesten 

plafonneren. Martin ontbond zijn duivels 

en ik moest mijn tenen uitkuisen om bij te 

blijven. De overige drie renners probeerden 

de meubelen te redden en gingen tekeer 

als een duivel in een wijwatervat. De drie 

renners werden overboord gekieperd en 

zagen ook in dat ze met een patattenjacht 

bezig waren. Met gewapende vrede bleven 

zij achter in de villa en ondernamen Martin 

en ik tezamen de calvarietocht. 

We schakelden een versnelling terug omdat 

we wisten dat we uit de greep van het 

peloton zouden blijven en de etappe een 

calvarietocht zou gaan worden. De eerste 

col van de dag stond op het programma, 

de Alto de Confrides. Ploegleider Ducrot 

mocht ondertussen met de ploegauto 

het peloton passeren en achter ons twee 

aanrijden en blijkbaar was er een probleem 

met de oortjes want we konden exact 

horen wat er verteld werd tussen Ducrot 

en de mecanicien Herbert Dijkstra. De weg 

leidde ons langs het pitoreske Guadelest 

29

en ondertussen begonnen de benen lekker 

te draaien. Ducrot kregen we onbedoeld te 

horen in ons oortje: “Die kunnen verassend 

goed klimmen, als je ze ziet zou je denken 

“daar moeten ze de berg voor afgraven.“ 

Maar het rijden is net als een bank. Je kunt 

in het rood gaan, maar uiteindelijk moet 

je toch terugbetalen.” We kwamen steeds 

dichter bij de top en Martin had duidelijk nog 

een cartouche in zijn arsenaal maar solo de 

rest van de tocht vervolgen zou zelfmoord 

zijn. De top was bereikt en de afdaling werd 

ingezet en de eerste bocht werd niet goed 

genoeg genomen, waardoor in het oortje 

Ducrot schreeuwend kritiek gaf: “Denk je 

dat er tegenverkeer is of dat er valkuilen 

in de binnenbocht gegraven zijn.” Een 

aantal kilometer verder zat het tempo in de 

afdaling er goed in en was Ducrot meer dan 

tevreden: “Oh, men, dit is …. alle moeders 

die nu kijken, ga wat anders doen!” 

Na een lange afdaling reden 

we Alcoy binnen om aan de 

klim te beginnen naar de 

Carrascar de la Font Roja. 

Martin begon sterk aan de 

klim waardoor ik op de rekker 

zat en eraf dwarrelde. De 

klim was niet steil en redelijk 

beschut in de schaduw. 

Langzaam wist ik me te 

herpakken waarna Martin een 

vogel voor de kat was. Op 

het steilere stuk kon ik Martin 

als springplank gebruiken 

en direct kwijtspelen en als 

eerste boven kon komen bij 

een mooi klooster waar de 

fluitende vogeltjes het uitzicht 

nog mooier maakten. Martin 

kwam weer terug aansluiten 

en na een korte ravitaillering 

werd de afdaling ingezet. 

Een col van 3de categorie kwam eraan 

en ik kreeg een klap van de man met de 

hamer door te weinig te eten en zat ik 

ineens stiksteenkapot. Ducrot zag de bui 

direct hangen en demotiveerde mij: “Hij is 

gebroken, staat totaal geparkeerd. Hij rijdt 

nog 12, wat zeg ik nog 6.” Snel wat gegeten 

maar de suikers werkten niet direct, de 

moraal zonk me in de voeten omdat we 

net iets over de helft waren en Ducrot iets 

zei wat niet voor mijn oren bedoeld was: 

“Mijn moeder, ze is 71, zou hem gewoon 

voorbijfietsen!”, waarna Herbert terugzei: 

“Met een kinderzitje op het stuur!”. Martin 

hield de benen stil waardoor ik terug kon 

komen en kun recupereren. De laatste col 

stond op het programma, de Port du Tudons, 

de hoogste col van de trainingsweek in 

Spanje. Tijd om uit de pijp te komen en te 

labeuren. Martin zat met afgesneden benen 

en moest de rol lossen. Ondertussen werden 

we door Ducrot gewaarschuwd voor de 

veranderende weersomstandigheden: “We 

fietsen zo naar Mordor, uit Lord of the Rings. 

Zie al die donkere wolken daarboven.” Boven 

begon het licht te spetteren en boven op de 

top stopten we om snel een een jackje aan 

te doen. Ducrot attendeerde ons direct om 

wat te eten: “Met dit weer moet je blijven 

eten, stop het er maar in alsof je een gans 

aan het vetmesten bent voor de foie gras, 

gewoon doordouwen.” Snel naar beneden 

gedoken waarbij ze volgens de ploegleider 

de parachutes zouden moeten verplichten. 

Nadat we terug naar zeeniveau waren 

gedaald draaiden we de grote weg op en 

hebben we het grote blad gestoken en zijn 

we in volle galop naar de finish gereden. 

Met een voldaan gevoel kwamen we terug 

bij de villa. 


Les Trois Ballons 

Tekst: Michiel Katgert 

Les Trois Ballons 

‘Je suis très fatiguée, dit is jullie huisje, succes ermee.’ De medewerkster van het 

gemeentehuis stak de sleutel in de deur van het met verbodsborden behangen huisje op de 

camping van Mélisey, liep naar haar gare 205 en rammelde er vandoor. 

Na een reis van een uur of acht werden we zo met open armen ontvangen voor een 

weekendje afzien in de Vogezen. Het was inmiddels 10 uur ’s avonds, en de volgende 

morgen moesten we om 7:15 paraat staan aan de start van de Trois Ballons, in het dorpje 

Champagney, 17 kilometer verderop. 

De Trois Ballons, een tocht waar wat serieuze trainingsarbeid toch wel noodzakelijk voor zou 

kunnen zijn. 205 kilometer en 4300 hoogtemeters. De Ballon de Servance (1200 m), Col 

d’Oderen (884 m), Col de Bramont (956 m), Le Markstein (1193 m), Grand Ballon (1325 

m), Col de Hundsruck (748 m), Ballon d’Alsace (1200 m), en als prettige afsluiting na 200 

kilometer in de benen: de Planche-des-Belles-Filles (1148 m). Om goud te halen moest dit 

alles in 9 uur voltooid worden. 

Aan de start: ik en Brevet. Aangezien we vrijdagavond pas laat aan waren gekomen en 

de frameplaatjes- en tijdchips-afgifte al gesloten was moest dat ook nog ergens voor 

7:15 gebeuren. Ruim op tijd waren we dus in Champagney om de noodzakelijke dingen 

op te halen. Ruim op tijd was in dit geval 6:45. Het plein van Champagney was toen al 

vergeven van de zenuwachtige mensen, en we moesten aan de andere kant van dat plein 

zijn. ‘Pardon, excuus, sorry, oeps, pardon’. Gelukkig kon het allemaal in het Nederlands of 

Westvlaams, want dit soort cyclosportieven trekt toch een bepaald publiek aan. 

Nog ruimer op tijd (het wielerparafernaliakraampje moest nog even geplunderd worden 

voor handschoentjes en regenjasjes, want het weer was allerberoerdst) stonden we 

omgekleed en wel bij de start. Zo ruim op tijd dat de timingmat inmiddels was opgerold 

en de opblaasbare startboog over de weg heen lag. Een jochie met een Trois Ballons-shirt 

aan riep iets over ‘C’est seulement pour le départ’, dus wij gingen goedgemutst van start, 

waarna we ons realiseerden dat we dan sowieso 30 minuten goed mochten gaan maken, en 

dus ook 30 minuten minder hadden om goud te halen. 


31

Met 30 in ’t uur en handjes op het stuur haalden we al gauw de achterhoede in en op de klim 

van Ballon de Servance was het wederom continu ‘Pardon, excuus, ho, pas oep’, maar nu om 

het leeuwendeel van de deelnemers in te halen. De rest haalden we in op de afdaling, want 

snelheden hoger dan 40 zijn kennelijk levensgevaarlijk volgens de gemiddelde cyclotoerist. 

In retrospect was het ook daadwerkelijk levensgevaarlijk, want ik heb begrepen dat er 

nogal wat valpartijen waren in die afdaling. 

Alles ging eigenlijk van een leien dakje, tot ik aan de voet van de Col de Bramont lek 

reed. Het natte wegdek en de vele steentjes hadden hun tol geëist. Weer een kwartiertje 

vertraging, niet goed voor het gouden schema. Het was nog steeds dicht bewolkt, maar in 

ieder geval al wel de hele ochtend droog. Terwijl er plukjes renners voorbij kwamen werd 

mijn band professioneel opgepompt door de dépannage-bus van de organisatie. 

Het volgende actiepuntje was de verloren tijd goed maken op de Col de Bramont. Hier begon 

mijn trainingstekort zich te wreken. Brevet reed langzaam uit m’n zicht en wachtte boven 

rustig op me. Vervolgens door naar de Route des Crêtes, de autoweg die over de toppen van 

de hoogste bergketen van de Vogezen leidt, met als toppunt de Grand Ballon, het volgende 

doel. Normaal gesproken heeft deze weg een prachtig uitzicht over de omliggende valleien, 

maar wij zaten midden in de wolken. Pas bij de Grand Ballon, toen Brevet weer uit m’n 

zicht gereden was, werd het weer beter. Bovenop de Grand Ballon was het tijd voor de 

ravitaillering. Het verval zat er duidelijk in, ik moest flink bijeten en bedacht me dat ik nog 

niet op de helft zat. Kijkend op m’n klokje riep ik Brevet toe dat ie maar niet meer op me 

moest wachten, dan had ie tenminste nog kans op goud. 

De afdaling van de Grand 

Ballon was weer geweldig. 

Alles en iedereen inhalend 

kwam ik aan de voet van de 

Col du Hundsruck. Van een 

enkeling die een jaar eerder 

deze col beklommen hadden 

tijdens een trainingskampje 

in de Vogezen had ik 

begrepen dat het niet een 

heel fijne klim was. 

Of het de zon was die 

doorbrak of de realisatie dat 

ik al weer enigszins over de 

helft was, hoe het ook zij, 

deze klim viel me alles mee. 

Hoe veel tegengestelder 

was dat op de klim 

naar de Ballon d’Alsace. 

Scheldend, stoempend, alle 

spieren verzuurd die maar verzuurd konden zijn kwam ik zwalkend boven. Na wederom 

een duizelingwekkende afdaling vond ik een ploegje gezellige Westvlamingen die, al 

onverstaanbare ‘hrappen en hrollen’ makend 40 in het uur kop over kop naar de voet van 

de eindklim aan het stormen waren. Hoe vaak kom je tijdens een cyclo een groepje tegen 

dat daadwerkelijk netjes draait en lekker door blijft gassen? Voor mij was het een unicum. 

In m’n hoofd zat de aanname dat dit lekkere vlakke stuk gewoon tot de start van de slotklim 

door zou gaan. 


Niet dus. Een paar rottige bulten waar ik gewoon de aansluiting verloor. Een combinatie 

van de 170 kilometer in de benen, de constatering dat ik geen goud meer kon halen, hoe 

hard ik ook door zou fietsen, en het zeurende gevoel in m’n linkerknie, waar ik 6 weken 

eerder hard op was gevallen, zorgden voor een dipje in de moraal. Het plan begon zich te 

vormen om op te geven. Ik had geen zin om m’n knie aan gort te rijden en weer een stuk 

seizoen kwijt te zijn. Uiteindelijk stond ik opeens in Champagney, bij de start. Daar was dus 

ook de tweede doorkomst, en vanaf daar was het nog 10 km rijden naar de slotklim van 5 

kilometer. Ik stapte af bij het ravitailleringpunt en ging op de grond zitten in de schaduw. 

Wel zo prettig, want de zon was inmiddels hard aan het schijnen. 15:35. Ik moet om 16:15 

binnen zijn, 15 km in 40 minuten, waarvan 10 kilometer a 30 per uur en 5 kilometer met 

een beetje mazzel 10 km per uur. Dat past niet. Dat wordt echt geen goud meer. Na een 

kwartier zitten, peinzen, afstappen, niet afstappen, ben je gek geworden, je bent gek als je 

nu nog afhaakt, wat is 15 km nou, boeien dat het maar zilver is, je kan altijd nog terug als 

je knie meer pijn gaat doen, stapte ik op en fietste ik als een bezetene naar de voet van de 

Planche-des-Belles-Filles. Volledig onwetend van wat me te wachten stond. De top lag op 

1150 meter, aan de voet stond m’n teller op 500 meter… 650 hoogtemeters in 5 kilometers, 

dat is gemiddeld meer dan 10%... 

Het bleek nog waar te zijn ook. In de brandende zon, toegeschreeuwd door publiek langs de 

kant ging ik kruipend omhoog. Stapje voor stapje, eens in de 5 minuten iemand inhalend, 

die lopend of nog langzamer dan ik (kon dat?) de berg op ging. Een lijdensweg, die af 

en toe over de 15% heen ging. Meerdere malen denkend “Brevet, je gaat nu afdalen 

hoedverredoeme, dan krijg je de sleutels en dan ga je de auto halen, want ik fiets niet meer 

verder als ik boven ben!” Kijkend op m’n computertje, combinerend met de borden langs de 

kant van de weg: nog 3 kilometer, ik rijd nu 6 kilometer per uur, dan is het nog maar een 

half uurtje. Hee, nu rijd ik negen, dan is het nog maar 20 minuten. Een bordje langs de kant 

van de weg: komende kilometer gemiddelde 11,3% ‘ai ai’. 

En dan, een kerel met z’n voeten uit de openstaande ramen van z’n auto gestoken: 

“Seulement deux-cent metres!” Ik ga het nog halen ook. Daar, de mat! De MAT! Ik heb een 

tijd! 9:35. Zilver. Zelden zo blij geweest aan te zijn. 

Nawoord: Brevet haalde goud in 9 uur en 12 minuten (hij mocht er 20 minuten langer over 

doen vanwege zijn ‘gevorderde’ leeftijd…). 


33

Ronde Cycliste 

de 7 Vallees 

Tekst: Gerbert Pleijter 

Ronde Cycliste de 7 Vallees 

Eindelijk was het dan zover. De dag dat ik 

voor het eerst deel uit mocht maken van de 

wielerploeg van WTOS was aangebroken. 

De ronde van de 7 valleien was voor een 

aantal het hoofddoel van het jaar. Ik moest 

daarom niet vergeten aan het ploegbelang 

te denken. Deelnemers waren: Rik, Michiel 

(Brevet), Christan, Ton, Rene, Wouter 

(Perry) en ik. Ploegleiders: Michiel (Katgert) 

en Tim. Helaas moest de drijvende kracht 

achter de organisatie (Wouter Been) 

thuisblijven wegens een blessure. 

Ondanks dat het vertrek op vrijdagmiddag 

om 14.00 uur gepland stond, reden we om 

15.15 uit Delft weg richting het Noordfranse 

Lambus. We kwamen hier rond acht uur aan 

en werden door een meisje van ongeveer 

8 jaar op een crossfietsje naar ons huisje 

geleid. Zaterdagochtend was het team 

eindelijk compleet omdat Brevet en Wouter 

pas op zaterdag konden komen. 

De eerste rit die op het programma stond 

was bijna 110km en had 9 beklimmingen. 

Het profiel van de etappe zag er grillig uit en 

ik was niet de enige die aardig zenuwachtig 

was voor de komende beproeving. Terwijl 

onze namen door de Franse speaker 

uitgesproken werden zoals we ze nog 

nooit gehoord hadden vertrokken we in 

de regen voor het ‘Depart Fictief’. Na 

anderhalve kilometer duwen en trekken 

in de neutralisatie werden we opnieuw 

stilgezet voor het ‘Depart Real’. In de eerste 

10 km draaiden we kleine kronkelweggetjes 

met split op en in de eerste afdaling gingen 

een paar Fransen rechtdoor de sloot in. De 

toon was meteen gezet, Ton vond dit iets 

te gortig en moest de groep in een afdaling 

laten gaan. De regen maakte het niet 

makkelijker, Michiel moest dit als eerste 

ondervinden en had binnen de kortste 

keren een lekke band. Helaas was dit niet 

de laatste. Zowel Rene, Christan als Michiel 

reden 1 of meerdere keren lek. Tim hoefde 

zich als mechanieker dus niet te vervelen. 

Na 50 km kwam Rik naast me rijden om te 

vertellen dat ik maar eens moest aanvallen. 

‘Het kost wel wat meer kracht maar het is 

donders mooi’ was zijn argument. Na 55 km 

begon het stevig te regenen en besloot ik 

maar eens te demarreren. Na 5 km kwam 

er een groepje van 5 Fransen aansluiten 

die mij de punten voor de bergtrui en 

even later ook de punten voor de sprinttrui 

afhandig maakten. Na dit sprintje hielden 

ze de benen stil en werden we na iets 

minder dan 20 km weer ingelopen door 

het peloton. Ondertussen kwam de finale 

steeds dichterbij. Op 20 km van het eind 

begon de finale met een klimmetje van iets 

meer dan een kilometer. Terwijl ik op de 

eerste meters bergop een parkeerkaartje 

kocht schoten Rik en Wouter omhoog. Rik 

kon de eersten makkelijk volgen en Wouter 

kwam in een achtervolgend groepje terecht. 

De rest was rond die tijd al uitgeschakeld 

door lekke banden en/of slechte benen. De 

groep met Rik wist de koplopers nog bijna 

terug te pakken, maar strandde uiteindelijk 

op 44 seconden. Rik werd in deze zware 

etappe verdienstelijk achtste. Gelukkig kon 

ik terugkomen in het groepje met Wouter 

en nadat hij me op de laatste klim nog eens 

flink op de pijnbank had gelegd finishten we 

als 35 ste en 52 ste op 2.13 van de winnaar. 


Rene finishte als 101 e , Ton als 110 e en 

Christan als 116 e . Michiel had na meerdere 

lekke banden en een geknapt moraal de 

wedstrijd verlaten toen we langs het huisje 

reden. 

De volgende dag konden we aantreden voor 

een ploegentijdrit en een etappe over 88km. 

Na warm gereden te hebben in de regen 

vertrokken we voor een tijdrit van bijna 40 

km. Na 5 km sloeg het noodlot alweer toe 

voor Christan, hij reed leek. Terwijl wij heel 

hard riepen, DOORRIJDEN, NIET WACHTEN 

vervolgden we onze weg van klim naar 

klim. Dat er niet meer lek gereden werd 

was een wonder want voor de tijdrit hadden 

ze de slechtste wegen uit de omgeving 

opgezocht. Rik vond het 15 km voor het 

einde eens tijd om door te trekken, ik kon 

het wiel bijna niet houden. Achteraf zei hij 

dat hij best wel moest lachen om de grimas 

die ik tevoorschijn toverde. Ik weet niet hoe 

de rest erbij zat, maar ik heb bovenop die 

ene bult in noord Frankrijk zowat m’n stuur 

doormidden gebeten om het wiel te houden. 

Op het laatste klimmetje van de tijdrit werd 

er nogmaals stevig doorgereden. M’n benen 

weigeren en ik moest de rest dan ook even 

laten gaan. Terwijl de lokale bevolking me 

luidkeels aanmoedigde met TRICHEUR 

(bedrieger) werd ik door ploegleider Katgert 

aan de auto de laatste 50 meter beklimming 

over getrokken. We finishten met z’n zessen 

na 58’17”. Dit leverde ons een 11 de plek op. 

Nadat we in het huisje even de tijd hadden 

om te eten en ons om te kleden stonden 

we om half 3 alweer aan de start van de 

laatste etappe. Deze werd gereden op 

een omloopje met 2 pittige beklimmingen 

erin. Op de eerste beklimming kocht ik 

voor de tweede keer dat weekend een 

parkeerkaartje, maar gelukkig kon ik op de 

top nog net de staart van een groepje van 

40 man te pakken krijgen. In dit groepje 

zaten Ton en Wouter die opnieuw omhoog 

vlogen. Met Rik ging het nog beter. Hij was 

weggereden met een groep Fransen en 

probeerden tevergeefs een goede waaier op 

te zetten. Michiel reed zo hard omhoog dat 

hij z’n ketting door midden trapte, wat einde 

koers betekende. Voor Rene en Christan 

ging het de eerste ronde te hard. Christan 

vonden we na afloop in z’n WTOS badjas 


terug bij de ploegleidersauto en Rene reed 

uit in een groep dat uiteindelijk op 8 minuten 

binnenkwam. Halverwege de etappe werd 

de groep met Rik weer teruggepakt. Bij 

het ingaan van de laatste ronde van 30 

kilometer sloop Rik op z’n Zoetemelks weg. 

Hij kreeg gezelschap van Elmar Rijnders, 

een junior van de volharding. Terwijl ik 

flink zat te storen bij de achtervolging en 

de geletruidrager probeerde over te halen 

om z’n ploegmaat niet terug te rijden liep 

de voorsprong op tot meer dan een minuut. 

Zowel Rik als Elmar wisten niet precies waar 

de finish was. Ze sprinten daarom zowel bij 

de lijn van de tussensprinten als bij de echte 

finishlijn. Beide keren werd Rik geklopt. Het 

leverde hem een 2 de plek op. In de sprint 

van het peloton werd ik 3 de en hierdoor 6 de 

in de daguitslag. Ton en Wouter kwamen in 

dezelfde groep binnen en werden 31 ste en 

40 ste . 

We konden tevreden terugkijken op een 

weekendje overleven in noord Frankrijk. 

Rik was weer goed en Wouter wist naar 

tevredenheid te presteren. Ton was vooral 

blij met z’n optreden op dag 2, Rene zat 

te balen van z’n lekke band op dag 1 en 

Christan en Michiel hadden hun weekend 

niet door materiaalpech. Als laatste hebben 

Michiel en Tim een weekendje autocross 

achter de rug. Ik denk dat ik hen namens 

de renners mag bedanken voor hun inzet! 

Het oordeel over mij laat ik aan de lezer 

over, maar ik hoop dat ik volgend jaar weer 

mee mag. 

Ondanks dat we het huisje, volgens ons, 

goed schoongemaakt hadden moesten we 

toch schoonmaakkosten betalen. Terwijl de 

avondzon voor het eerst dat weekend de 

Franse heuvels verwarmde zetten wij, moe 

maar voldaan, koers terug naar huis. 

35

Het grote 

Tourboek 

Tekst: Luuc Rutgers 

Het grote Tourboek 

De ideale Tour 

Tweede, herziene en geactualiseerde druk 

2009 

Dit boek loodst je in een proloog, 22 etappes, 

een rustdag en een epiloog door de zogenaamde 

“ideale Tour”. 

Bij iedere etappe hoort een klein verhaal 

over het verloop dat je bij de etappe zou 

kunnen verwachten, inclusief ploegentactiek, 

kleding- en materiaal advies en dat 

soort onvoorspelbare uitlatingen. Er worden 

uiteraard geen winnaars voorspeld; een 

ideale Tour is immers tijdloos. 

Verder wordt er bij elke etappe door middel 

van vijf vragen een ‘specialist’ beschreven, 

bijvoorbeeld Tommeke bij de sprint en Peter 

Post als vormgever van de ploegentijdrit. 

Jammer is dat er geen echte interviews in 

dit deel staan, dat zou de kwaliteit van het 

boek ten goede komen. Een en ander wordt 

door kleur gegeven door foto’s van Cor Vos 

en collega’s. 

Daarnaast horen bij elke etappe 20 serieuze 

quizvragen die in 5 moeilijkheidsgraden 

zijn ingedeeld; van de 4e categorie voor 

de inkoppertjes tot de vragen van buitencategorie 

voor de pittige hersenkrakers en 

echte wielerkenners. In dit deel vind je vaak 

ook een tabel of diagram terug met hoogteprofielen 

van de bekende cols of bijvoorbeeld 

de techniek achter een waaier. Zoals 

vals spelen is ingeburgerd in de wielersport 

kun je heel professioneel achterin het boek 

spieken om de antwoorden te bekijken. 

Om je parate kennis over de geschiedenis 

van de Tour op te krikken is er per etappe 

een aantal pagina’s ingericht voor “de verhalen”, 

waarin de echte heroïek van de wielersport 

naar boven komt. Dit is het echte 

goede deel van het boek. 

De eindsprint van Pieter Weening en Andreas 

Klöden in de etappe naar Gerardmer, 

de val van Zabriskie in gele trui tijdens de 

ploegentijdrit van 2005, Lubberding die het 

presteert om op een 15-meter brede weg 

een fransman in de hekken te rijden tijdens 

een eindsprint, een heleboel dopingperikelen, 

de tijdrit die Fignon de Tourzege uit 

handen deed glippen en zo ontzettend veel 

meer bekende en minder bekende gebeurtenissen 

uit, vooral, de laatste twee decennia 

Tourgeschiedenis. 

Voor degene die nog van plan is punten te 

halen voor het rondemiss-klassement van 

volgend seizoen: 

Chipollini gaan we niet meer kloppen. Hij 

schijnt in de remmen te hebben geknepen 

om langs de kant van de weg met een rondemiss 

de bosjes in te duiken. 

De ouwe leeuwenkoning. 


Notulen voorjaars ALV 2010 

Plaats: 

Sportcentrum, vergaderzaal 

Datum: vrijdag 5 maart 2010 

Tijd: 

20:00 uur 

Aanwezigen: Rik Houwers, Martin Janssen, Rutger Ockhorst, Jeroen Dicker, Debbie 

Ammerlaan, Bregje Steenbeek, Floris van der Wolf, Ruben Zinsmeester, Tim Snijders, 

Etienne Alderlieste, Jan Schets, René Borst, Michiel Brevet, Michiel Katgert, Albert Drenth, 

Luuc Rutgers, Wouter Been, Lennart Weerts, Christan Teunissen. 

Afmeldingen: Amy de Man, Manman van Ruitenbeek, Laurens van Campen, Janbert Aarnink, 

Wouter Perry, Trudo Vreenegoor, Arjen Molag 

1. Opening 

Rik opent om 20:14 uur de vergadering. 

2. Vaststellen agenda 

Agenda wordt vastgesteld. 

3. Notulen Najaars ALV 

EE 

Nadat er een aantal spelfouten uit de notulen gehaald worden vraagt Albert hoe het 

zit met de details over de tijdritfiets, en of deze in de Corsa terecht zijn gekomen. Er 

wordt gemeld dat al deze informatie uit de notulen gefilterd is voordat ze in de Corsa 

terecht zijn gekomen. 

EE 

Zonder verdere opmerkingen worden de notulen goedgekeurd. 

4. Mededelingen 

EE 

Rik laat weten dat degene hij toegetreden is tot het bestuur van de SWN. Rik zal 

het komen jaar deze functie vervullen. Dat WTOS een bestuurslid moest leveren is 

per loting vastgesteld. De SWN zorgt voor alle studenten wielerverenigingen van 

Nederland. Daarnaast heeft de SWN de ‘studentencup’ opgezet. Deze cup bestaat uit 

vijf wedstrijden die meetellen voor het studenten klassement. Om deel te nemen aan 

de cup je van te voren aangemeld zijn bij de SWN. 

EE 

Daarnaast is het mogelijk om via de SWN toerfietskaarten te bestellen. 

EE 

Rik vermeldt ook dat de helmmutsen en tassen er zijn, deze kunnen na de ALV bij het 

bestuur afgehaald worden. 

EE 

5. Ingekomen stukken 

EE 

Rik vermeldt dat er een tijdritfiets ingekomen is. Deze duikbootfiets genaamd ‘de 

lalleman’ is altijd doorgegeven naar de volgende WTOS generatie. De fiets heeft een 

dicht achterwiel, en zou gebruikt kunnen worden als leen tijdritfiets. Er moet echter wel 

wat aan gebeuren, zo heeft de fiets bijvoorbeeld twee lekke tubes. 

EE 

Verder is er een uitnodiging gekomen voor de ploegenpresentatie van de Domrenner 

vermeldt Rik. Deze ploegenpresentatie zal op vrijdag 19 maart gehouden worden in 

EE 

Utrecht. 

Verder zijn er ook nog flyers en posters van het sportfonds aanwezig. Het sportfonds 

biedt mensen met een laag inkomen een subsidie om hun sport te kunnen beoefenen. 

Om aan de eisen te voldoen mag je echter geen studiefinanciering ontvangen. Wie 

meer informatie wil kan een folder meenemen. 


37

6. Financieel halfjaarverslag 

Lennart: 

EE 

De toelichting van het halfjaarverslag begint op de 3e pagina van de winst en verlies 

rekening. 

EE 

Er was nog voor 80 euro tegoedbonnen van Hans Struijk aanwezig, deze zijn gisteren 

besteedt aan een momentsleutel voor de gereedschapskist. 

EE 

De drukkosten van de Corsa zijn te hoog. Een nieuwe medewerker bij de drukker heeft 

ons teveel laten betalen. Lennart heeft hierover al contact gehad, en het probleem zal 

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

binnenkort opgelost worden. 

De sokken voorraad begint langzamerhand kleiner te worden, en zou binnenkort 

opnieuw aangevuld kunnen worden. 

Naast de nieuwe gadgets voor in de webshop (tassen en badjassen) is er een bestelling 

gedaan voor 500 nieuwe WTOS bidons. Deze zijn al in de voorverkoop in de webshop 

en worden binnenkort geleverd. 

De 150 euro aan de ZOMOCO zijn ondertussen ook betaald. 

Na veel gedoe is de automatische incasso eindelijk afgeschreven. Daarmee is de 

contributie van 2007/2008 eindelijk afgerond. Er zijn nog ongeveer 10 mensen die 

2008/2009 nog moeten betalen, en 30 die 2009/2010 nog moeten betalen. 

De baanclinic is vanwege een aantal afmeldingen toch duurder geworden dan verwacht. 

Om de deelnemers niet teveel te belasten met deze extra kosten heeft WTOS de extra 

kosten gedekt. Aanstichters van het probleem waren de 3 Elsers die op het allerlaatste 

moment toch niet mee gingen. 

Rene meldt dat er op dinsdagen gratis op de baan gefietst kan worden “het zijn alleen 

wel wedstrijden”. 

De intro trainingen hebben tot nu toe minder gekost dan verwacht. Waarschijnlijk 

blijven de intro trainingen ruim binnen de begroting. 

4e pagina winst en verlies rekening 

EE 

De ZOMOCO kosten staan niet op deze pagina. 

EE 

Bij trainerskosten staat er €160 begroot, hieronder vallen de kosten om bij de Spartaan 

te kunnen trainen, en de kosten voor het trainersoverleg. 

Laatste blad van de begroting 

EE 

Deze pagina gaat over de WTOS auto, er is besloten dat er een verenigingsauto moet 

komen, waarvan dit de concept begroting is. Er is €2000 ontvangen van het STUD 

fonds, dat kan worden besteedt aan een auto, dakdager en stickers. 

EE 

Garage van Bemmelen wil de WTOS auto graag sponsoren in de vorm van onderhoud, 

en wil ook helpen bij het uitzoeken van een geschikte auto. 

EE 

Mega Mix heeft zich bereidt getoond om voor 100 euro per jaar, drie jaar lang de WTOS 

auto te sponsoren. 

EE 

Het doel is om door middel van sponsoring de kilometerkosten voor de gebruikers naar 

beneden te brengen, totdat alleen de brandstofkosten over blijven. 

EE 

Michiel Katgert merkt op dat de verzekering misschien wel wat hoog geschat is 

op de begroting. Echter is het ook zo dat er veel verschillende verzekeringen en 

EE 

EE 

maatschappijen zijn, en het wel een veilige inschatting is. 

Van het sportfonds gaan we €1500 a €1700 ontvangen. Vanuit het bestuur vindt men 

dat van dit geld in elk geval een etentje of bedankje voor alle commissie leden betaald 

moet worden. Verder zou een gedeelte aan de auto, of aan iets anders besteedt kunnen 

worden. Belangrijk is dat het in principe een jaarlijks bedrag is, maar dat de hoogte van 

te voren nooit exact bekend is. 

Martin stelt voor om van het sportfondsgeld het KMK goedkoper te maken, want het KMK 

is ook voor toerders waar de auto waarschijnlijk voornamelijk door voor wedstrijden 

gebruikt gaat worden. Er wordt wel betwijfeld of dit niet een te onzichtbare besteding 

van het geld is (wie merkt 10 euro besparing op 80 euro kosten?). 


7. Plannen 2010 

EE 

Er zijn voor komend jaar geen grote veranderingen bedacht, omdat toch vooral 

geprobeerd zal worden om op de ingeslagen weg door te gaan. 

A) Trainingen 

EE 

Qua trainingen wordt er maandag een ‘rondje hoek’ gereden, dinsdag licentie training, 

woensdag MTB training en donderdag weer een ‘rondje hoek’ met een keer per maand 

een trainingskoers voor de licentie houders. 

EE 

De thema’s voor de wedstrijdtrainingen zijn D2, D3, weerstand en explosiviteit, en er 

is een trainingsschema opgesteld tot aan het NK. Het trainingsschema is zo gemaakt 

dat er verschillende momenten zijn waarop gepiekt kan worden. Uit ervaring blijkt dat 

na het NK de motivatie laag is, en de trainingen niet goed genoeg bezocht. Als er toch 

EE 

EE 

vraag is naar gestructureerde trainingen kan dit eventueel nog aangepast worden. 

Er komen een aantal thema trainingen voor toerders dit jaar. Deze worden georganiseerd 

om de toerders ook een keer kennis te laten maken met dit type trainingen, en om 

beginners de mogelijkheid te geven basiskennis op te doen. 

Rene meldt dat er bij de Spartaan binnenkort een clinic “wedstrijden voor toerders” is, 

waarop Rik zich hardop afvraagt of Rene misschien interesse heeft? 

B) Promotie 

EE 

Er komen weer spandoeken te hangen met de data van de intro trainingen. Albert 

meldt nog een dergelijk spandoek thuis te hebben liggen. 

EE 

De Owee zal op eenzelfde manier als vorig jaar aangepakt worden. Belangrijk daarbij is 

om de auto als stand te gebruiken (lekker makkelijk) en verder zoveel mogelijk leden 

EE 

EE 

EE 

te werven. 

Zoals iedereen weet komt de Giro dit jaar door Delft heen. Het is de bedoeling om hier 

gebruik van te maken, en een activiteit hier omheen te organiseren. 

De nieuwe WTOS badjassen kunnen promotioneel ingezet worden. 

Mogelijk wordt er nog een WTOS handdoek geproduceerd. 

C) Kleding 

EE 

De nieuwe kleding zal voor 9 april opgehaald worden, zodat het daarna uitgedeeld kan 

worden op de ploegenpresentatie. 

EE 

De laatste restanten kleding van vorig jaar zullen ook uitgedeeld worden, om deze als 

eerste weg te werken. Deze kleding zal voornamelijk naar nieuwe leden gaan. 

EE 

De kleding heeft een aantal aanpassingen ondergaan. De korte mouwen shirts 

hebben elastiekjes in de mouwen, en zijn behoorlijk smaller geworden in pasvorm. 

Daarnaast zijn de zakjes achterop de shirts anders genaaid, zodat de volle zakjes niet 

het shirt wegtrekken van de rug. In alle broeken zijn nieuwe zemen geplaatst, deze 

zijn voornamelijk dikker en zouden meer comfort moeten geven. Daarnaast zijn er 

EE 

snelpakken met lange mouwen, en lange broeken met WTOS opdruk beschikbaar. 

Er is door 38 mensen toerkleding, en door 35 mensen wedstrijdkleding bestelt. 

C) WTOS auto 

EE 

Door het bestuur is er besloten dat er een verenigingsauto moet komen. 

EE 

Er zijn verschillende auto bedrijven benaderd voor sponsoring of hulp met een auto, 

daarvan was een bedrijf zeer enthousiast, Garage van Bemmelen. Daarnaast krijgt 

WTOS van het STUD fonds €2000 budget voor de aanschafkosten van een auto, met 

dakdrager en bestickering. 

EE 

De regelgeving betreffende de auto moet nog verder uitgewerkt worden, maar de 

belangrijkste punten zijn dat het bestuur altijd gelijk heeft, en dat de auto primair 

ingezet moet worden voor toer en koersgebruik. 


39

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

Daarnaast wordt er naar andere sponsoring gezocht, om de vaste lasten van de auto 

naar beneden te krijgen. Deze sponsoring beïnvloed uiteindelijk ook de kilometerprijs 

die de leden moeten betalen om de WTOS auto te gebruiken. 

Michiel Katgert merkt op dat Route Mobiel je slechts 3 keer per jaar komt helpen als 

je pech hebt. De ANWB komt altijd, en daarom is dat volgens hem een betere keuze. 

Hier staat tegenover dat de ANWB op naam staat, en route mobiel op nummerbord. 

Verder vindt Michiel katgert de brandstofkosten redelijk optimistisch geschat. 

Martin Janssen vraagt zich af hoe de gebruikskosten van de auto verrekend zullen 

worden. “Krijgt de gebruiker achteraf een rekening ofzo”? Volgens het bestuur moeten 

deze details nog uitgewerkt worden. 

Michiel Katgert vraagt zich ook af hoe het met de onderhoudskosten zit en uit welke 

posten deze opgebouwd zijn. Het bestuur verteld dat er twee opties overwogen 

worden: 1 Er wordt een goedkope auto gekocht die direct een complete beurt krijgt, 

waarbij de koppakking, distributieriem, waterpomp, koppeling en andere kritieke delen 

direct vervangen worden (mogelijk citroen zx) . 2 Er wordt en duurdere nieuwere auto 

gekocht die minder onderhoud nodig heeft (mogelijk Peugeot 306). 

Nadat Martin Janssen vraagt wanneer de auto klaar zou moeten zijn verteld het bestuur 

dat de auto er op de ploegenpresentatie eigenlijk wel moet staan. 

Michiel Brevet kaart terecht aan dat er nog over een duidelijke schade regeling nagedacht 

moet worden. Daarnaast vind hij dat de auto echt op de vereniging moet komen te 

staan, in plaats van op Luuc (omdat hij het oudste bestuurslid is). Want wanneer er 

schade gereden wordt door iemand zou dit in de toekomst vervelend kunnen worden 

voor Luuc. Het bestuur en de rest van de vergadering is het zeer eens met dit punt. 

D) Verzekering 

EE 

Het bestuur verteld dat er naar een aansprakelijkheidsverzekering gezocht wordt, 

zodat de vereniging en het bestuur niet verantwoordelijk gesteld kunnen worden voor 

bijvoorbeeld ongelukken tijdens de trainingen. 

EE 

De details van deze verzekering moeten nog uitgewerkt worden, ook wordt er gekeken 

naar andere verenigingen en hun verzekeringen. 

E) Feest 

EE 

Er wordt gewerkt aan een feest met alle andere studenten wielerverenigingen, 

bijvoorbeeld in Utrecht. Het feest zou bijvoorbeeld kunnen dienen als de afsluiting van 

het seizoen. 

8. Commissies 

Rik nodigt de verschillende commissie uit om hun plannen voor het komende jaar uit de 

doeken te doen. 

A) Wedstrijd 

EE 

Er is een wedstrijd kalender opgesteld. Hierin zijn alle mooie wedstrijden voor het 

EE 

EE 

EE 

EE 

EE 

komende jaar opgenomen. 

Het ZoMoCo rondje is weer goedgekeurd, dus zal WTOS weer twee ZOMOCO’s 

organiseren dit jaar. 

Er wordt gekeken naar de mogelijkheden om een regiocross te organiseren in het 

elsenburgerbos, of mogelijk in het bosje achter de sportvelden van het SC. Het SC 

heeft toestemming gegeven om in dit bosje een cross parcours aan te leggen. 

Rene Borst merkt op dat er op 31 maart een tijdrit ingepland hoort te zijn. Omdat dit 

inderdaad de eerste 10 km tijdrit zou moeten zijn wordt hiermee ingestemd. 

De ZOMOCO van 29 augustus zal ook voor de studentencup meetellen. 

Voor de geïnteresseerden wordt er binnenkort een trainingsweekend in noord Frankrijk 

georganiseerd. Het weekend valt op 27 en 28 maart, en de bestemming leent zich ook 

prima voor MTB’en. 


B) Toer 

EE 

Er wordt weer een toerweekend georganiseerd dit jaar. Dit keer wordt er de Philippe 

Gilbert classic gereden (150 km 2000hm), en kan er de tweede dag gekeken worden 

naar Luik-Bastenaken-Luik dat langs raast. 

EE 

Er zijn plannen om volgend jaar een toertocht te organiseren. De toercommissie krijgt 

daarbij van Debbie Ammerlaan de tip dat Westlandse toerclub een route van 150km 

EE 

zonder stoplichten heeft. Dit is mogelijk een mooi uitgangspunt voor een toertocht. 

Verder wordt er volgende zaterdag de Witte kruis classic gereden, een mooie toertocht 

in deze omgeving, met een tijdrit van 3km in het parcours. 

C) Website 

EE 

Er komt een plekje op de voorpagina waar alle komende trainingen te zien zijn. 

EE 

Albert Drenth is nog steeds opzoek naar mensen die willen helpen met het design van 

de website. Albert is namelijk heel goed in het technische gedeelte, maar zou af en toe 

graag wat hulp bij het design krijgen. 

EE 

Verder is de Webshop nieuw op de site, in de webshop worden allerhande WTOS spullen 

verkocht, en er zijn ondertussen al 96 bestellingen gedaan sinds het ontstaan van de 

EE 

EE 

webshop. Een groot succes dus! 

Het bestuur wil proberen om de agenda op de website actiever in te vullen, dit moet 

in combinatie met de maandelijkse nieuwsbrief een duidelijk beeld scheppen over de 

verschillende WTOS activiteiten. 

Verder wordt de website de komende tijd nog verrijkt met een aantal stukjes tekst, zo 

is er bijvoorbeeld een Engels verhaaltje over WTOS beschikbaar. 

D) KMK 

EE 

Jan Schets verteld over het KMK wat dit jaar naar de het Duitse Winterberg gaat. Het 

vervoer zal iets duurder uitvallen dan voorgaande jaren, maar de kosten voor het 

huisje zijn vergelijkbaar. Er zijn 36 plaatsen beschikbaar en het KMK vind plaats op 7 

t/m 9 mei. 

E) Corsa 

EE 

Tim Snijders verteld dat er nog steeds hard aan de Corsa gewerkt wordt. Verder 

verzoekt hij mensen wel om ook zelf foto’s bij hun stukjes tekst te zoeken. Daarnaast 

vermeldt Tim dat hij zo langzamerhand wel opzoek is naar iemand die hem op kan 

gaan volgen. Dit betekent niet dat hij er per direct mee stopt, maar uiteindelijk is dat 

wel het idee. 

EE 

Er wordt besloten dat het een goed idee is om in de Corsa zelf een oproep te doen naar 

nieuwe mensen die zich met de Corsa bezig willen houden. 

EE 

Daarnaast moeten er volgens Tim meer stukjes gemaakt worden om de volgende corsa 

goed vol te krijgen. 

EE 

Martin Janssen vraagt zich af of het misschien goed is om hierover ook een bericht op 

de website te plaatsen. 

F) Criterium 

EE 

Martin Janssen vertelt dat het na veel problemen de communicatie met de gemeente 

toch iets aan het verbeteren is. Het is echter wel onmogelijk om het criterium nog voor 

dit jaar te organiseren, maar de commissie gaat hard aan de slag om het dan voor 

volgend jaar rond te krijgen. Als het contact met de gemeente nog iets beter wordt, 

dan bestaat er wel een grote kans dat het criterium volgend jaar doorgaat. 

G) Kascontrole 

EE 

De kascontrole commissie heeft nog niet genoeg tijd gehad om naar de financiën te 

kijken, daarom zal er een afspraak met de penningmeester gemaakt worden. 


41

C) KMK 

EE 

Jan Schets verteld over het KMK wat dit jaar naar de het Duitse Winterberg gaat. Het 

vervoer zal iets duurder uitvallen dan voorgaande jaren, maar de kosten voor het 

huisje zijn vergelijkbaar. Er zijn 36 plaatsen beschikbaar en het KMK vind plaats op 7 

t/m 9 mei. 

I) Slipper 

EE 

Het bestuur vertelt over de slippercommissie, en dat er veel nieuwe producten zijn. Tot 

nu toe zijn er badjassen, tassen, handschoenen en bidons geregeld. De bidons worden 

het nieuwe model van tacx, waar alle grote ploegen ook mee rijden. Dit model heeft 

alleen wel een draaidop, maar omdat tacx de andere bidons niet meer levert zullen we 

het hier mee moeten doen. 

EE 

Martin Janssen vraagt hoe het met de (uitverkochte) badjassen zit, en of er misschien 

nog een nieuwe partij besteld wordt. Het bestuur legt uit dat de badjassen duur zijn, 

en een grote voorraad daarvan overhouden dus zeer nadelig zou zijn. Daarom zijn er 

slechts 20 stuks besteld. Er kan altijd gekeken worden naar een tweede bestelling als 

EE 

er genoeg animo is. 

Wouter Been verteld dat de mensen die nog gelletjes en dergelijke willen kopen ze snel 

moeten bestellen. 

EE 

EE 

Wouter Perry vraagt zich af of het niet slim is om alvast geld te reserveren voor het 

lustrum. Lennart legt uit dat geld hiervoor ‘gereserveerd’ wordt vanuit het eigen 

vermogen omdat openlijk reserveren niet is toegestaan. 

De begroting wordt goedgekeurd, niemand van de aanwezigen is tegen de begroting. 

9. WVTTK 

Er komt verder niets ter tafel. 

10. Rondvraag 

EE 

Martin Janssen vraagt zich af hoeveel leden er nieuw bijgekomen zijn. Christan 

Teunissen vertelt na enig zoekwerk dat er op dit moment 186 leden zijn. Echter geeft 

dit een vertekend beeld, want er zijn veel nieuwe leden bijgekomen, maar ook veel 

mensen lid af geworden. 

EE 

Tim Snijders vraagt zich af wie er meedoet aan het NCK baan? Aangezien hij dat op de 

vorige ALV ook vroeg, maar het toen kort dag was probeert hij het nu nog eens. 

EE 

Debbie Ammerlaan vraagt het bestuur of “we zo op jullie kosten gaan drinken”. 

EE 

Luuc Rutgers wil nog even kwijt dat we een damesploeg hebben, een verse amateur B, 

en een groeiende A ploeg. 

EE 

Albert Drenth merkt op dat er in de nieuwsbrief stond dat het ontwerp voor de tijdritfiets 

van Jelle Dijkstra is. Dit had natuurlijk Jelle Zijlstra moeten zijn. 

18. Sluiting 

De vergadering wordt om 21:56 gesloten door Rik Houwers. 


Verleden leden leden heden 

Gegevens: Christan Teunissen 

Verleden leden leden heden 

Weer een aanwas van acht nieuwe leden. Daarbij al wat mooie prestaties (340km op een 

dag!) en serieuze plannen (Alpe d’HuZes). Ook ‘t harken door de polder behoort tot de 

mogelijkheden, zeker bij WTOS. Welkom en tot binnenkort bij training, borrel of andere 

activiteit. 

Deze gegevens zijn om prive-redenen uit de online-versie van de Corsa verwijderd. 


43


Studentenwielervereniging Delft 

Bestuur 2009-2010 

Voorzitter 

Rik Houwers 

06-27400390 

voorzitter@wtos.nl 

Vice-voorzitter 

Luuc Rutgers 

06-10984326 

vice-voorzitter@wtos.nl 

Penningmeester 


06-33830708 

penningmeester@wtos.nl 

Commissaris Wedstrijden 

Wouter Been 

06-38479439 

wedstrijden@wtos.nl 

Secretaris 

Christan Teunissen 

06-40683350 

secretaris@wtos.nl 

Wedstrijdrenners 

Amateur A 

Wouter Been 

Rene Borst 

Michiel Brevet 

Jos Burger 

Albert Drenth 

Matthijs Gerrits 

Michiel Groothoff 

Rik Houwers 

Martin Janssen 

Jodi Kooijman 

Jos Koop 

Alex de Kraker 

Marcel van Leeuwen 

Arnold Medenblik 

Jelle Middendorp 

Wouter Perry 

Luuc Rutgers 

Christan Teunissen 

Ton Verbon 

Trudo Vreenegoor 


Eric Wictor 

Wedstrijdrenners 

Amateur B 

Etienne Alderlieste 

Jannie van den Berg 

Laurens van Campen 

Stefan van der Elst 

Joost van den Ende 

Jerome van Harn 

Dirk Jonker 

Michiel Katgert 

Joost Korse 

Ronald Mollers 


Marco Reijne 

Stijn Schoen 

Frank Sheldon 

Tim Snijders 

Thijs van Tongeren 

Roland Valk 

Ruben Zinsmeester 

Amateur C 

Ingmar Bolderink 

Jelmer Eisma 

Menno Hensbroek 

Jorren Stierman 

Bob Vervloet 

Vrouw B 

Debbie Ammerlaan 

Stefanie Langeslag 

Lisa de Rooij 

Ereleden 

Roeland Brouns 

Hans van Os 

Oprichters van de vereniging 

Studentenwielervereniging WTOS 

Mekelweg 8, 2628 CD Delft 

Ingeschreven bij Kamer van Koophandel 

(onder nummer V 397988) 

aangesloten bij KNWU en SWN 

Bankrekening 11.32.76.532 t.n.v. WTOS te Delft 

Lidmaatschap 

Van 1 september tot en met 

31 augustus voor 20 euro. 

Geef naam, adres, telefoonnummer, 

e-mailadres en geboortedatum 

door aan de secretaris en 

maak het geld over naar 

nevenstaand bankrekeningnummer


www.wtos.nl

Corsa 164: Extra dikke zomer-editie - WTOS Delft

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?