Corsa 149: Het was mooi - WTOS Delft

149 

Het was mooi 

Succes verzekerd 

149

Redactioneel 

Tekst: Trudo Vreenegoor 

Redactioneel 

Seizoen 2006 zit er weer op. Aan de ene 

kant een gevoel van opluchting, want wat 

neemt dat fietsen toch een tijd in beslag! 

Daarnaast heb ik dit seizoen geen 

vervelende blessures opgelopen. Helaasch 

kunnen enkele WTOS’ers dat niet zeggen, 

maar dat hoort er nou eenmaal bij. Aan 

de andere kant mocht het seizoen nog wel 

wat langer duren. Dit is voor mij echt een 

super seizoen geweest! Mee mogen doen 

met het “spelletje” dat koersen heet, 

enveloppen ophalen, zelfs een beker in 

ontvangst mogen nemen, in de kopgroep 

zitten tijdens het CK en ronde missen 

kussen. Maar het hoogtepunt was toch 

wel het NCK mogen rijden voor WTOS. 

Voor de wedstrijd rijdende WTOS’er is de 

maand oktober een maand van 

ontspanning. Plat gezegd, een maand van 

zuipen en feesten. De maand oktober is 

eigenlijk onderdeel van het nieuwe 

seizoen. In oktober moet de benodigde 

moraal weer opgedaan worden. Om 

vervolgens in november voorzichtig weer 

aan het trainen te slaan, trainen in de 

vrieskou en andere viezigheid waar de 

herfst en winter om bekend staan. Maar 

zo ver is het nog even niet. 

De echte diehard zit het gehele jaar op 

het zadel. Het cross gedeelte binnen 

WTOS groeit elk jaar. Steeds meer 

WTOS’ers komen er achter dat door de 

modder ploeteren zoals je als kind op je 

stadsfiets deed ook leuk is als je een 

“groot” kind bent. Crossen is een leuke 

bezigheid om de winter door te komen. 

Zeker in Zuid Holland waar de ondergrond 

vooral uit klei bestaat maakt het crossen 

een spannende bezigheid. 

Oktober is ook de maand van de 

evaluatie, wat ging er goed en wat ging er 

minder goed. Ook dit seizoen heeft WTOS 

zich weer laten zien tijdens de weg & MTB 

wedstrijden. Qua organisatie zat het 

nationaal (NSK) en internationaal (WSK) 

ook goed. De ZoMoCo was nog nooit zo’n 

mooie koers. Inclusief leverworstpremie 

en ronde miss kon het gewoon niet meer 

stuk. 

In deze Corsa genoeg over het NSK, de 

laatste 10 km tijdritten van dit jaar, waar 

onze WTOS prof heel dichtbij de magische 

13 minuten grens kwam, het WTOS 

clubkampioenschap, een terugblik van 

dhr. Ton Verbon, 4 dagen Franse Alpen 

bedwingen, fietswetenschap, een dag met 

een vlag en nog veel meer. 

De maand oktober is ook de maand van 

de wissel ALV, een fris bestuur met 

nieuwe plannen. Zonder jou blijven 

plannen maar plannen, dus help komend 

jaar WTOS om er weer een super jaar van 

te maken. Het wordt wederom mooi! 

0 149

Inhoudsopgave Corsa 149 

Redactioneel ..........................................................0 

Van de voorzitter....................................................2 

WTOS Agenda........................................................3 

Transmaurienne .....................................................4 

CK 2006.............................................................. 11 

10 km tijdrit ........................................................ 12 

Terugblik één seizoen WTOS.................................. 14 

NSK 2006............................................................ 16 

Een dag met een vlag ........................................... 20 

Weekendje Luik.................................................... 22 

Right to play ........................................................ 25 

De fiets van…....................................................... 26 

WTOS merchandise .............................................. 29 

Fiets dynamica..................................................... 30 

oWeeTOS ............................................................ 33 

Opmerkelijk…....................................................... 34 

NSK 2006 II ........................................................ 35 

Verleden leden leden heden................................... 37 

Adverteerdersindex 

Bike2Build .......................................................... 19 

Bike-Zone .......................................................... 32 


De Corsa is het clubblad van 

WTOS, Wij Trainen Ons Suf, 

Studenten wielervereniging 

sinds 1983 

Redactie: 

Sander Prakken 

Korvezeestraat 582 

2628 CW Delft 

06-41800275 

Trudo Vreenegoor 

Korvezeestraat 583 

2628 CW Delft 

06-20814202 

corsa@wtos.nl 

Oplage: 180 

Uiterste inleverdata: 

Corsa 150: 01-12-‘06 



www.wtos.nl 

Sitemanager: 

Erik Nienhuis 

Dirk Costerplein 21 

2624 TP Delft 

06-20959605 

webmaster@wtos.nl 

149 1

VAN DE VOORZITTER 

Tekst: Jos Burger 

Van de voorzitter 

Het is alweer september. Einde 

wielerseizoen alweer in zicht. Einde 

bestuursjaar alweer in zicht. Richting een 

einde ga je dan maar terugblikken. 

Evalueren. De noodzaak hiervan merk je 

vaak pas in een vervolgtraject, leren van 

gedane fouten, leren van dingen die goed 

zijn gegaan. 

De club gaat goed, naar mijn mening. Het 

clubkampioenschap was weer redelijk 

druk bezocht, de gezelligheid was er 

weer. De koers wordt merkbaar jaarlijks 

harder door meerijdende kwaliteit. De 

eerste trainingen van het nieuwe 

collegejaar zijn drukker dan ooit. Een 

sliert van renners van diverse pluimage 

zie ik met een vleugje trots voor me uit 

rijden door het schitterend polderland 

richting Maassluis. De intelligentie van de 

Delftse student die wordt getoond 

wanneer het waaierrijden ook door de iets 

minder ervaren coureurs zo vlot wordt 

opgepakt, dat is genieten. Nieuw volk is 

altijd nodig, de vergrijzing die toch ook 

WTOS ten deel leek te vallen is enigszins 

ingekrompen. Dit vertolkt door het 

afhaken van opa Justin als WTOS 

wedstrijdrijder, voor mij persoonlijk een 

beslissing van formaat, begrijpelijk, maar 

toch ook jammer. Justin, het ga je goed! 

Tijdens de laatste training ging ik even 

achteraan de groep van 12 wielrenners – 

sommigen iets langer lid, sommigen voor 

het eerst mee op training - rijden en 

hoorde het wielergepraat door de groep 

en zag dat de mensen plezier hadden. Bij 

de 12 geen renner die meereed toen ik lid 

van deze vereniging werd. Een bijna 

ontroerende constatering, een mooi 

moment om op te stappen als voorzitter. 

Terugblikken op dit jaar is natuurlijk nog 

altijd het meest terugblikken op Pieter. Bij 

deze Corsa is tevens een speciale Pieter 

Corsa toegevoegd met zorg en liefde 

samengesteld door Wim Kanning en Peter 

van Schaik: dank hiervoor. Het is vreemd 

hoe het overlijden van Pieter toch voor 

altijd de belangrijkste herinnering zal 

blijven aan dit jaar als voorzitter van 

WTOS. Ik hoop dat ook de nieuwe leden 

de Pieter Corsa zullen lezen en zo zullen 

lezen wat een bijzonder mens Pieter was 

voor de vereniging en al haar leden. 


Voordat het jaar ten einde zal zijn volgen 

er tijdens dit schrijven nog een paar 

mooie evenementen. Vaste WTOS 

evenementen als La Una en La Ultimo 

zullen nog verreden worden en daarnaast 

zal het NSK nog verreden worden in onze 

TU wijk. Ik kijk uit naar deze dag, reken 

erop dat het een fantastisch evenement 

zal worden. Een fantastisch evenement 

voor studentenwielrennend Nederland, 

een fantastisch evenement voor onze 

club, een mooi afscheid van het WTOS 

bestuur. 

Inmiddels is er ook een nieuw bestuur 

voor WTOS samengesteld, bestaande uit 

enkele jonge honden en de inmiddels 

ervaren rotten Vreenegoor en Perry. Ik 

heb veel vertrouwen in dit nieuwe bestuur 

en zie de komende jaren zonnig 

tegemoet! 

Heren nieuw bestuur: succes het 

komende jaar. 

Mensen WTOS leden: dank voor jullie 

aanwezigheid bij alle WTOS evenementen 

dit jaar, bij betrokkenheid bij de club. 

Hoop jullie allen ook het volgende jaar te 

treffen, hoop met jullie allen afscheid te 

nemen van het bestuur en het nieuwe 

bestuur succes te wensen tijdens de 

wissel ALV. Zie jullie daar! 

WTOS Agenda 

Oktober – November - December 2006 

Datum Activiteit Plaats Tijd 

20 t/m 23 oktober Bike Motion 

Jaarbeurs 

www.bikemotionbenelux.nl 

Vanaf november Spinning Sportcentrum volgt 

Dinsdag 7 november Borrel Tango >21:00 

December 

Cycling diner 

Iedere 1 e dinsdagavond van 

de maand 

Borrel Café de Tango 21:00 

Kijk zelf ook eens in de WTOS agenda op de site! Voor meer informatie: info@wtos.nl. 

Spinning 

Vanaf november zullen er weer spinningfietsen gereserveerd worden voor WTOS, 

sportkaart verplicht. Spinning is niet alleen leuk en motiverend, het is ook een hele 

effectieve sport voor wie zijn conditie wil verbeteren. Ook als je je spierkracht wilt 

verbeteren, maar niet te veel tijd in het krachthonk wilt doorbrengen, biedt spinning 

uitkomst. Meer informatie volgt op het prikbord. 

WTOS Borrel 

Elke eerste dinsdag van de maand vindt de WTOS borrel vanaf 21.00 uur plaats in café 

Tango aan de Oude Delft. De borrel is een uitstekende gelegenheid om de man of vrouw 

onder de helm wat beter te leren kennen, een avondje ouwehoeren over wielrennen, 

auto's en alles wat je verder interesseert. Ben je net lid en wil je weten wat er allemaal 

gebeurt binnen WTOS of wil je lid worden, kom dan langs! 

Cycling diner 

Alweer de 3 e editie! Het cycling diner is een diner voor en door mede WTOS’ers. Elke 

gang aanschuiven bij een andere WTOS’er thuis. Afsluitend een borrel in de Tango. 

Kijk voor de plannen van andere WTOS’ers m.b.t. deze evenementen ook even op het 

WTOS prikbord: www.wtos.nl/php/prikbord/index.php 


TRANSMAURIENNE 

Tekst: Jerome van Harn 

Transmaurienne 

(In) strijd met de elementen. 

Deelnemers: 

Niels Dijkstra, Sander Prakken, Joost 

Christiaans en Jerome van Harn 

Nu ik zo terug denk deze zware 4-daagse 

in de Franse Alpen, lopen de 

spreekwoordelijke rillingen zowat weer 

over mijn rug en daarom zeker het 

vertellen waard. 

Met onze vakantiegroep stationeren wij 

ons elk jaar rond de omgeving van 

Briançon (Fr). Vorig jaar hebben we 

tijdens ons verblijf deelgenomen aan een 

worldcup marathon nabij onze camping. 

Omdat vakantie en wedstrijd goed samen 

bleken te gaan wilden we deze aanpak 

voortzetten met de Transmaurienne. 

Speciaal voor deze 4-daagse waren we in 

een nabijgelegen appartement getrokken 

om het onszelf wat makkelijker te maken 

na het kamperen. 

De 4 etappes varieerden van 35 tot 48 

km, relatief korte afstanden dus. Een 

langere marathon rijden met gemiddeldes 

van 20 km/h is niet ongebruikelijk, dus 

had ik etappes gepland van 2-2,5 uur à la 

cross-country. 

1er jour 

Na wat legendarische woorden van de 

burgemeester klonk het startschot. De 

geneutraliseerde start werd gekenmerkt 

door renners die zich gelijk naar de 1 e rij 

wilden rijden. Al snel daarna begon het 

echte werk met de eerste klimmetjes. Er 

ontstonden grote gaten en kleine 

groepen. Ik zag de mogelijkheid om me 

bij een groep van 8 man te scharen, zo 

rond de top 15. Maar toen er na een half 

uur rond je max. fietsen een wandeltocht 

van 20 minuten op het programma stond, 

moest ik de groep laten lopen..., letterlijk 

dus. De hellingen waren er zo steil dat 

mijn kuiten op knappen leken te staan. 

Met pijn in de kuiten en een crankstel in 

mijn onderrug werd de bergrug dan 

eindelijk bereikt. De afdaling kon 

beginnen! Dat bleek echter vrij lastig met 

verlamde kuiten, maar de aanval op de 

groep voor me was ingezet. Die afdaling 

bleek wat natter te zijn dan van te voren 

verwacht, maar de xcr-dry banden 

konden het naar behoren aan. Al snel was 

ik tot de inmiddels verdunde groep 

genaderd en op de eerste klim waren we 

bijna weer compleet. Nu volgde het 

vlakkere middenstuk van de etappe, waar 

weilanden en bossen elkaar afwisselden. 

Maar nu hoe het ons werkelijk verging. 


De bossen bestonden uit zeer steil 

aflopende singletracks in combinatie met 

vele boomwortels en stammen. Een stuk 

waar veel op de macht geklommen moest 

worden, met veel op- en afstappen en een 

gapende afgrond naast je. Tot zover het 

relatief vlakke gedeelte van die dag waar 

je enigszins bij had moeten kunnen 

komen van het zware klimwerk eerder die 

etappe en het klimwerk wat nog komen 

moest. Luid aanmoedigende toeschouwers 

hadden inmiddels te kennen gegeven dat 

ik rond de 12 e plek moest liggen op een 

10 minuten van de koploper; een mooi 

uitgangspunt om de laatste 10 km 

klimmen in te gaan. 

De eerste kilometers waren continu zo 

steil dat een 32 achter niet voldoende 

was. Al slingerend over grindpaden met 

zweet dat je ogen insteekt, worstelen met 

je grip achter en het loskomende 

voorwiel. Op sommige momenten bleek je 

gelijk op te fietsen met de wandelaars 

naast je, maar zij hadden duidelijk niet al 

een 2 uur afzien op (en naast) de pedalen 

achter (en op) de rug. Zolang ze maar 

bleven klappen vond ik het prima. Het 

voorlaatste dorp, le Corbier, was nu dan 

eindelijk bereikt; van te voren het signaal 

tot een eindsprint. Ik heb mijn best 

gedaan, maar of dat er nog uitzag als een 

eindsprint is een tweede. Het was wel 

geweldig om weer even in de bewoonde 

wereld te komen. Mensen die je naam 

roepen (uit het programmaboekje), 

restaurantbezoekers die gaan staan op 

hun respect te betuigen. Geweldig! Ik lag 

nu tiende. De laatste paar kilometers... 

kom op met die finishboog! Maar het ging 

weer steil op, te steil. Fiets op de rug. Ik 

voelde de blauwe plekken van eerder die 

rit. Dat zou voor morgen het overwegen 

van een camelback waard zijn. Maar daar 

hoorde ik de luidsprekers en de laatste 

afdaling kon beginnen. Met een iets wat te 

groot enthousiasme afgedaald over snelle 

shotterwegen. Een onderschatte hobbel 

liet me langer dan gewild op mijn voorwiel 

rijden. Maar daar was dan die boog... wat 

een prachtige boog! Er was geen strijd 

meer noodzakelijk met andere renners. 

Het was prima zo. Kom nu maar op met 

die bananen, sinasappels, cola en al het 

andere lekkers wat op ons wachtte! 

Na de finish had ik inmiddels een prima 

plekje in het gras gevonden en betrapte 

me erop dat ik in mezelf begon te lachen. 

Wat een rit! Wat een slachting. Eén 

oogcontact met Joost, Sander of Niels zou 

straks boekdelen spreken. En dat was zo. 

Er kwam in eerste instantie geen woord 

bij te pas. Eerst het uitgeputte lichaam 

maar van eten en drinken voorzien. Toch 

volgden de verhalen elkaar snel op. 

2eme jour 

Dag 2 startte anders dan verwacht. Mijn 

naam stond nergens in de top 10. 34 e 

door 20 minuten straftijd. De jury heeft 

die dag 4 renners een straftijd van 20 

minuten gegeven wegens afsnijden. 

Bullshit natuurlijk. Maar nu bleek de top 

30 van gisteren als top 30 te mogen 

starten in deze etappe, wat dus wel gold 

voor Joost en Sander. Daarachter was het 

strijden voor een redelijke startpositie, 

wat me nog naar alle redelijkheid is 

gelukt. 


Ook vandaag stond er 35 km op het 

programma met wederom een 1700 

hoogtemeters. Hoogste tijd om mijn 

revanche te pakken. De omroeper gaf aan 

dat er een gladde afdaling op het 

programma stond, die de trial motoren 

zouden ontwijken. Ach, waarom ook niet. 

Het startschot viel en ik zag Sander voor 

me richting de buitenbocht sturen. Ik had 

dezelfde lijn voor ogen, wat uiteindelijk 

goed heeft uitgepakt. Samen kwamen we 

dus goed door. En toen begon er een klim 

van een half uur waarbij je naar het einde 

toen continu tegen het looppunt aan zat. 

Continu! Enige redding voor mij was door 

af en toe op de pedalen te gaan staan, te 

balanceren en de volgende pedaal te 

verzetten. Op de kam gekomen kon je 

met een korte blik rondom nog genieten 

van de omgeving voordat de afdaling naar 

de Croix de Fer begon. Deze afdaling 

bestond uit een massa uitgestrooide 

rotsblokken waar je je weg tussendoor 

moest vinden. Anderen hadden al snel 

een kortere weg gevonden, door naar 

beneden te hollen. Ik heb hun voorbeeld 

kort gevolgd totdat ik merkte hen 

waarschijnlijk ook fietsend bij te kunnen 

houden. Op de volgende klim werd er 

opvallend veel naar elkaar gekeken. Ik zat 

met veel dezelfde renners als gisteren, 

dus wist dat ik goed zat. Zij kenden elkaar 

en de afdaling die er nu aankwam. Van 

hun verzorgers langs de kant kregen ze 

allerlei aanwijzingen en waarschuwingen. 

Dit moest ‘m dan zijn, de motorloze 

afdaling. Het begon spectaculair met een 

grasafdaling over de kam met grote 

oneffenheden. Maar toen begon het. Een 

modderige afdaling met een steilheid die 

je bij droog weer nog wel aandurfde, 

maar waar je kansloos moest afstappen 

wanneer je bij een van de scherpe 

bochten was aangekomen. Voor me zag ik 

ze al naast hun fietsen rennen, van pad 

naar pad springend en zo af en toe 

wegglijdend. Er zat voor mij geen andere 

optie op. Na verloop van tijd en enkele 

malen tot naast het pad te zijn 

weggegleden waren de paden weer te 

fietsen. Na een 25 kilometer bevonden we 

ons weer boven op een kam na een heftig 

stukje klimwerk. Bergkammen bleken 

echter minder idyllisch dan verwacht. Een 

bergkam is namelijk nooit vlak, maar 

bestaat uit afdalingen en klimmen. De 

afdalingen zijn over het algemeen goed 

voor hoog adrenalinegehalte, de klimmen 

net te steil. Bovenop le Grand truc 

aangekomen was het alles uit de kast 

halen. Vanaf hier zou het namelijk één 

lange afdaling worden naar de eindstreep. 


Voor de zekerheid toch nog wat cola en 

een reep gescoord boven op de top. Wat 

volgde was een meesterlijke afdaling. Van 

smalle paden bovenaan waar je met 

gemak hoge snelheden kon halen (ook in 

de bochten) tot technische gedeelten met 

verspreide rotsblokken, bochten met 

drops en smalle bruggetjes. Ik had 

inmiddels 3 man gepasseerd in de 

afdaling, waarbij het gat blijkbaar groot 

genoeg was geworden om ongemerkt van 

een bruggetje zonder railing af te 

donderen, zo het riviertje in. 

Shotterwegen volgden elkaar op. Elk 

moment verwachte ik een skidorp te zien 

opdoemen, wat de eindstreep zou 

betekenen. Maar deze bleef uit. Wat wel 

volgde was een slopende klim onder de 

brandende zon, met een lege bidon in de 

houder. Dit sloeg echt nergens op, deze 

klim leek eindeloos! Ik blijf morgen wel 

lekker thuis! (Achteraf bleek deze extra 

klim van 400 hoogtemeters door de 

organisatie vergeten te zijn opgenomen in 

het hoogteprofiel). Maar dan eindelijk 

kwamen er appartementencomplexen in 

het zicht, zeer waarschijnlijk met airco, 

waterkranen en gevulde koelkasten. Er 

was veel publiek was toegestroomd, 

juichend en klappend. Toen wist ik het 

zeker, morgen sta ik weer aan de start. 

Dat moest gewoon, het was gewoon te 

mooi, hoe zwaar ook. Op een 12 e plek 

kwam ik de eindstreep over. 

In gedachten vliegt de etappe in 

chronologische volgorde nog eens voorbij. 

Niels besloot bij binnenkomst morgen 

toch een rustdag te nemen. Ik hoopte dat 

het morgen een andere etappe zou 

worden. En anders werd het. 

3eme jour 

Omdat ik gisteren een top 30 plek had 

weten te bemachtigen, mocht ik deze dag 

dan eindelijk vooraan starten. Tevens 

wachtte mij na de finish nog een beker, 

die ik gisteren als 2 e senior had verdiend. 

Vandaag zouden het 48 km en 1800 hm 

worden en wederom een hete zonnige 

dag. Het eerste uur leek echt op een 

cross-country wedstrijd met technische 

obstakels zoals rotsen en rivieren. Er zat 

een mooie afdaling in over het asfalt, iets 

waar wij Hollanders vaak enige tijd 

konden goedmaken. Met een Fransman 

heb ik hier geprobeerd het gat naar de 

grote kopgroep dicht te rijden. Tijdens het 

begin van de klim die hierop volgde kwam 

mijn ketting echter klem te zitten en 

moest ik deze poging laten gaan. Als ik 

mijn eigen tempo reed zou ik op deze 

lange klim nog wel renners moeten 

tegenkomen. Dat lukte, totdat het zo steil 

werd dat we moesten beginnen met 

lopen. Na verloop van tijd raakte je in 

trance door telkens je voet weer voor de 

andere te zetten. Zo valt het bijna niet 

meer op dat je al meer dan een uur aan 

het lopen bent. Je passeert rotswanden, 

koeien, wandelaars en hebt een prachtig 

kijk op de besneeuwde bergtoppen 

rondom je. Intussen werd ik ingehaald 

door een renner met van die nordicwalking 

stokken, schandalig! 


Als je bij een bergrug aankwam, bleek je 

altijd wel weer naar een hoger gelegen 

kam te worden geleid. Totdat ik een 

EHBO-post zag, hèt teken dat er een 

afdaling op ons lag te wachten. Genoeg 

mensen hadden me op de loopklim 

gepasseerd en dus moesten deze terug 

gepakt worden op de 15 km lange 

afdaling naar de eindstreep. 

De afdaling begon heftig, waarbij foutjes 

continu op de loer lagen. Die kwamen er 

ook wel, maar meestal goed gecorrigeerd 

door een dosis geluk. Smalle paden, gave 

bochten, hoge drops en lange stukken 

met een geblokkeerd achterwiel. 

Geweldig! Rots en gravel sprongen alle 

kanten op. Mijn handen vroegen zo af en 

toe echt naar een pauze, dus waar het 

pad het nog enigszins toeliet (of net niet) 

haalde ik mijn vingers vluchtig van de 

remgrepen om ze te kunnen strekken. 

Meestal maar voor korte duur. 

Naar het einde toe werden de paden 

steeds breder en sneller, met hier en daar 

een ijskoud beekje. Ik had tot dan toe 

slechts een paar man in kunnen halen. En 

op een van de weinige steile klimmetjes 

zag ik dan weer iemand voor me. Na wat 

onnodig grote risico’s te nemen op de 

brede grindpaden die volgden, kwam ik 

dicht bij een tweemansgroepje voor me. 

Maar ik kwam niet bij en de finish 

naderde. Ongelukkig met een 32 e plek, 

maar gelukkig als 1 e Nederlander kwam ik 

over de streep. Wat een tocht! 

Sander en Joost volgden mij snel op, in 

een onderlinge sprint! Het lopen ging hen 

vandaag wel goed af en mij duidelijk niet, 

maar ook dat was een belangrijk element 

gebleken in deze Transmaurienne. 

4eme jour 

Door de vele onweer slecht geslapen. Pijn. 

Zuur. Mijn lichaam zei nee, maar ik trok 

mijn fietskleren maar vast aan. Buiten 

zagen we alleen maar wolken op 

ooghoogte. Dan kon je wel raden hoe het 

op 3000 m hoogte momenteel zou zijn, 

want zo hoog zouden we vandaag komen. 

De gletsjer op. Dit had vooraf gezien de 

mooiste etappe moeten gaan worden. We 

daalden voorzichtig af naar de start. De 

wedstrijd was een uur verlaat vanwege 

het weer, want het zou spoedig gaan 

opklaren. 

Bij het opstellen werd er omgeroepen dat 

het boven op de berg ongeveer 4 graden 

was, waarschijnlijk had Sander die naast 

me stond het niet verstaan; korte broek, 

korte mouwen, niets extra’s bij zich en 

bleef toch stug naar voren kijkend. 


Het startschot klonk en de eerste 10 

minuten bestond alleen maar uit zuur uit 

de benen trappen. Maar iedereen had 

daar blijkbaar duidelijk last van. Het weer 

was nu duidelijk opgeklaard, dus dat zou 

de gletsjer straks ook een stuk 

behaaglijker maken. Onderweg stond ons 

supportteam ons krachtig aan te 

moedigen, wat wel erg leuk was! 

Ik lag inmiddels rond de 20-25 e plek. Niet 

veel later zou het ruige werk gaan 

beginnen. Via lange grofkorrelige klimmen 

en afdalingen kwamen we aan bij een 

idyllisch stukje Alpen. Laverend tussen 

strak blauwe meren waarbij regelmatig 

ijskoude beekjes moesten worden 

doorstoken vervolgden we ons pad. Als je 

dan tot je knieën in het water had 

gestaan, duurde het weer even voor het 

gevoel in de benen weer terug kwam. 

Wandelaars keken ons verbaasd aan, zij 

in hun dikke winterjassen en een enkeling 

zelfs met een capuchon op. Wij zonder 

dikke winterjassen en zonder capuchon. 

Na wat technisch klimwerk over enorme 

rotsplakkaten kregen we als beloning de 

prachtige gletsjer te zien, met voor ons 

een lawine van sneeuw. Hier was het pad 

opeens zoek. De kerel voor me kende de 

weg hier blijkbaar goed en daalde al 

fietsend en rennend af naar de sneeuw. 

Dat meen je niet! Jahoor, hup de sneeuw 

op. Het sneeuwveld helemaal 

overgestoken. De kick dat je zojuist over 

sneeuw gefietst heb is zo groot, dat het 

daarna niet uitmaakt dat je over 

rotspartijen moet klauteren met de fiets 

op je rug. Als je achterom keek zag je 

beneden de sneeuw liggen en zelf zat je 

op bijna 3000 hm. Ik lag op de 10 e plek 

en voelde me nog prima. De bergtop was 

bereikt en de afdaling kon beginnen. 

De afdaling bestond uit grote scherpe 

puntige keien, wat je vooraf niet goed kon 

inschatten. Al na 20 meter op deze 

afdaling reed ik lek, een scheur van 3cm 

in mijn achterband. Shit! 

Een binnenbandje alleen zou dan al snel 

weer een lekke band betekenen, als de 

binnenbant al op zijn plek bleef. Ik zat te 

zoeken of ik toevallig iets van een 

verscholen papiertje in mijn camelback 

kon vinden. Het toeval wil dat ik die 

ochtend van de fotograaf een A4-tje had 

gekregen met alle fotocodes waar ik op te 

vinden was. Prima dichtmateriaal dus. 

Papiertje opgevouwen, binnenband erin 

gestopt, papiertje op plek houden en met 

zo’n schuimspuitbusje de binnenband 

gevuld. Gelukkig hadden Sander en Joost 

mij in de tussentijd niet ingehaald, maar 

wel 15 anderen. Een volgende lekke band 

zou fataal zijn, dus moest ik wat 

voorzichtiger zijn in de afdalingen. 

Met een groepje bereikten we een steil 

dalende alpenweide, waar de paden zoek 

waren. We gingen ongeveer 50 meter uit 

elkaar fietsen om makkelijker te kunnen 

zoeken. Hij links, ik midden en de ander 

rechts. In de verte zagen we op de 

volgende helling een vlag wapperen. In 

een rechte lijn gingen we ernaar toe, 

maar we werden een enkele keer 

onderbroken door enorm diepe kraters 

waar we doorheen moesten klimmen. Na 

nog een keer over de kop te zijn gevlogen 

over een onderschatte graspol, maakte ik 

me niet meer zorgen over een eventuele 

2 e lekke band. Ik wilde er op een afdaling 

dus echt niet afgereden worden! De 

afdaling leek eindeloos. Een perfecte 

afwisseling van snelheid, technische 

tracks en hier en daar wat 

machtsklimmetjes dat ons parallel aan 

een riviertje deed lopen. Via shotterwegen 

bereikten we het finishplaatsje. We 

mochten nog afsluiten met een 

meesterlijk snelle afdaling als toetje. 

De Transmaurienne eindigde in een 

interview met “le Dauphiné Libéré”. 

Bijna 4 uur over 45 kilometer, hoogste 

tijd om nu maar eens echt op vakantie te 

gaan! 


Vereniging 

WTOS 


RETO Arnhem 


Klasse 

Sénior 

Sénior 

Sénior 

Sénior 

Dag1 

2:49:01 

(incl. 20:00 

straftijd) 

2:43:40 

2:43:18 

2:54:25 

Dag2 

3:22:13 

3:51:59 

3:47:10 

4:14:10 

Dag 3 

3:04:48 

3:11:59 

3:11:52 

Dag 4 

3:46:26 

3:57:11 

4:14:57 

Totale tijd 

13:02:29 

13:44:50 

13:57:16 

Achterstand 

op winnaar 

1:12:43 

1:55:04 

2:07:30 

De Transmaurienne is zeker een aanrader 

voor de meer ervaren mountainbikers die 

van een uitdaging houdt. Naar verluid zal 

deze wedstrijd volgend jaar worden 

opgenomen in de UCI-kalender. 

Zie de tabel links voor het 

resultatenoverzicht. 

Naam 

Positie 

van HARN 

Jérôme 

17 

PRAKKEN Sander 

28 

CHRISTIAANS 

Joost 

36 

DIJKSTRA 

Niels 


CK 2006 


CK 2006 

Aan voorhand van de clubkampioenschappen 

binnen WTOS gaat er eerst een 

heuse discussies gaande op het prikbord. 

Wie is favoriet, waarom zal deze favoriet 

wel of niet winnen en wie is de underdog? 

Voor mij als amateur B, voor sommige 

een vies woord, de mogelijkheid om eens 

te laten zien dat ook de amateurs B 

kunnen knallen. Mijn hoofddoel was dan 

ook om enkele amateurs A achter me te 

laten en te laten zien wat een B-tje kan! 

Om 14:00 startte de wegrenners op het 

kersverse asfalt bij de Spartaan. Direct na 

het denkbeeldige startschot demarreerde 

Peter en Herman, duidelijk een 

afgesproken tactiek. Er werd niet 

gereageerd en het duo had zich al snel uit 

het zicht gereden. 

Na een paar rondes eindelijk reactie, 

Menno en later ook Jannie reden weg. 

Ook zij behoorde niet tot de favorieten 

maar ik wilde wel naar ze toe rijden. 

Voordat ik echt op mijn pedalen kon staan 

schoot Alex me voorbij. Ik reageerde 

direct, binnen no time zat ik in zijn wiel. 

Binnen diezelfde no time hadden we 

Menno en Jannie te pakken. En niet veel 

later ook het duo van de eerste kilometer. 

Toen ik eenmaal omkeek zag ik tot mijn 

verbazing dat het peloton in 3 stukken 

was gebroken. Eén van de favorieten was 

onderweg, Jurgen samen met Manman en 

Edwin. Al snel werd er een kopgroep 

gevormd van 5 man die zo goed 

samenwerkte dat zij het peloton met 

favoriet Rien bijna op een ronde zette. 

De kopgroep met Edwin, Manman, Jurgen, 

Alex en mijzelf gingen de laatste bocht 

stapvoets door. Wie er als eerste aanzette 

weet ik niet meer, ik zat er in ieder geval 

niet meer bij. Edwin wist wederom club 

kampioen van WTOS te worden. Zelf was 

ik tevreden, toch wat van die A-tjes 

achter me gelaten! 

Uitslag heren weg 

1) Edwin Commandeur 

2) Jurgen Lindhoud 

3) Manman van Ruitenbeek 

4) Alex de Kraker 

5) Trudo Vreenegoor 

Uitslag dames weg 

1) Janne Brok 

2) Debbie Ammerlaan 

3) Fleur Broekman 

Uitslag heren MTB 

1) Jerome van Harn 

2) Sander Prakken 

3) Michiel Groothoff 

4) Jodi Kooijman 

5) Job van Heusden 


10 KM TIJDRIT 

Tekst: Olivier van der Wiele 

Gegevens: Chronodientje 

10 km tijdrit 

Tijdrit 26 juli 

Woensdagavond 26 juli hebben zich rond 

20.00 10 mensen verzameld die 

gemotiveerd waren voor de tijdrit. 

Enkelen hadden al verwacht dat het bijna 

windstil zou zijn, recordweer. 

Het aantal pure tijdritfietsen kwam op 

vier: Jurgen Lindhoud met de fiets zijn 

van baas (waar hij op mocht 'trainen'), 

Wouter Betting met zijn strakke zwarte 

bolide, Maurits vd Ven met een frame met 

nieuwe wielen en Jelle Zijlstra met 

(verboden) windkappen... 

Jurgen wilde een aanval doen op het 

clubrecord van Pieter en 'en passant' de 

13.00 grens doorbreken. Zijn oude record 

was 14.40 (8e tijd van de starters), dus 

hij moest als 3e starten. Maurits kon 

helaas geen wedstrijd starten vandaag en 

zou daarom maar zijn energie stoppen in 

de tijdrit. 

'magische' grens van 13 minuten 

doorbroken en 5 seconden sneller dan het 

oude clubrecord. En dat terwijl hij pas 4 

jaar serieus fietst.Hulde voor de nieuwe 

clubrecordhouder!!! 

Pos. Naam Tussentijd Eindtijd 

1 Jurgen Lindhoud 06:02.00 13:02.27 

2 Wouter Betting 06:22.00 13:11.42 

3 Maurits vd Ven 06:20.00 13:17.81 

4 Eric Pieterse 06:57.00 13:50.47 

5 Rob Lokate 06:37.00 13:55.82 

6 Trudo Vreenegoor 06:53.00 14:08.33 

7 Jelle Zijlstra 07:04.00 14:21.45 

8 Amy de Man 07:01.00 14:37.32 

9 Debbie 08:21.00 17:05.63 

10 Fleur Broekman 08:42.00 18:10.95 

Het resultaat was een regen van PR's. 

Jelle en Maurits reden bijna minuut harder 

dan vorige maand. Hoogtepunt was de 

tijd van Jurgen. 10 seconden per km 

sneller dan zijn oude record, bijna de 


Tijdrit 30 augustus 

Mensen, een historische WTOS avond 

heeft heden avond plaatsgevonden. De 

eerste overwinning op een WTOS tijdrit 

door een vrouw! En dit in een clubrecord. 

Janne Brok, je schrijft WTOS 

geschiedenis. 

Pos. Naam 

Tussentijd Eindtijd 

1 Janne Brok [CR] 07:32.00 15:04.79 

2 Ferry Roggeband 07:44.00 15:15.14 

3 Maarten Bach 07:47.00 15:41.67 

4 Patricia Ammerlaan 08:00.00 15:50,74 

5 EJ 08:00.00 16:00.00 

6 Tim Snijders 08:01.00 16:04.14 

7 Auke Jongbloed 08:09.00 16:14.34 

8 Peter van Leeuwen 08:13.00 16:16.74 

9 Lianne Watthel 08:06.00 16:19.83 

10 Danny Lathouwers 08:24.00 16:52.47 

11 Debbie Ammerlaan 08:32.00 17:03.13 

12 Fleur Broekman 08:57.00 18:02.93 

Opvallend: 5 dames op een startveld van 

12, 3 Els leden, het ontbreken van de 

WTOS 'kleppers', een dame die de tijdrit 

wint, een clubrecord. Al bij al een avond 

om te onthouden. 

Tijdrit 27 september 

Pos. Naam 

Tussentijd Eindtijd 

1 Rob Lokate - 13:26.88 

2 François Geuskens - 14:35.50 

3 Michel Brevet - 15:08.55 

4 Ton Verbon - 15:17.65 

5 Auke Jongbloed - 15:43.15 

6 Tim Snijders - 15:51.11 

7 Barend Lubbers - 16:19.42 

8 Floris van der Wolf - 17:23.01 

9 Maarten Tielrooij - 17:24.62 

DSQ Ferry Roggeband 

Floris in zijn laatste meters 

DSQ Ferry Roggeband, wegens het 

voortijdig aanvangen van de terugweg. 


TERUGBLIK 

Tekst: Ton Verbon 

Terugblik één seizoen WTOS 

Zo tegen het einde van het seizoen blikt 

men nog wel eens terug om alles op een 

rijtje te zetten: hoe is ‘t toch zo ver 

gekomen, waar doen we het allemaal voor 

en waar moet dat heen? Op de laatste 

twee vragen weet ik geen antwoord, maar 

de eerste moet lukken. 

Het begon allemaal op vakantie in 

Frankrijk. Eigenlijk begon het nog eerder 

(zie Corsa 145), maar waar te beginnen? 

Ik heb ook nog een tijd driewieler gereden 

als peuter. Maar goed, in 2004 had ik 

besloten met een groep vrienden in een 

tent te slapen en de waakzame tijd te 

vullen met activiteiten die ons 

genoegdoening zouden schenken. In de 

praktijk kwam dit neer op nog meer 

slapen, bier drinken en barbequen. Toen 

we dit tegen het einde van de week beu 

waren, besloten we dat het tijd werd om 

iets te ondernemen. Het werd fietsen. 

Op gehuurde mountainbikes reden we 

rond in de omgeving. Het was een mooie 

heuvelachtige streek. Al snel bleek dat dit 

me goed afging en mijn collega 

vakantievierders er met gemak afreed. Na 

terugkomst in Nederland heb ik de fiets in 

mijn leven toegelaten. Ik kocht een 

tweedehands stalen ros, in de vorm van 

een racefiets. Hierop heb ik een jaar 

rondgereden, getoerd in de omgeving 

Eindhoven. Weer een jaar later kocht ik 

mijn huidige fiets en verhuisde in dezelfde 

periode naar het keigekke Delft. 

Verstoken van alles en iedereen die mij 

dierbaar waren (behalve mijn fiets) 

besloot ik om werk te maken van de 

hobby en ben lid geworden bij WTOS. Wat 

volgde waren enkele trainingstochtjes op 

de zaterdagochtend en wintertraining op 

de Spartaan. Ik had toen nog de hoop dat 

dit genoeg was om op wedstrijden mee te 

komen. 

Dat het tegendeel waar was, werd 

bewezen op 26 maart. Dit was de dag 

waarop ik de eerste ZoMoCo reed op de 

Coureur. De eerste ronde al werd ik er 

keihard afgereden. Uiteraard was dit niet 

goed voor de moraal. Toch fascineerde 

het mij dat zo veel mensen vrije tijd 

opofferden om hun leven te wagen door 

als idioten met z’n allen dezelfde route 

keer op keer af te leggen. Eén ding was 

zeker, dat ging nergens heen. En waar ze 

het voor deden, dat wist ik ook niet. Dat 

werd me de maanden erop duidelijk. 


Langzaam boekte ik vooruitgang, steeds 

meer wedstrijden reed ik uit. De 

trainingsuren werden verzilverd in de 

eerste voorzichtige wedstrijdresultaten. 

De schoonheid van de wielersport 

openbaarde zich steeds meer, met als 

eerste hoogtepunt de ronde van Luik. 

De eerste dag werd geen succes, door een 

valpartij vlak voor me lag ik er na drie 

kwartier af. De tweede dag had ik het 

geluk meer aan mijn zijde, alles ging 

lekker en de koers ging me goed af. Oké, 

het was geen top 10 notering, maar 

persoonlijk zag ik dit als een morele 

overwinning. Daarbij had ik nog nooit 

eerder zoveel mensen tegelijkertijd zien 

koersen (behalve op TV dan). 

De weken erop werden steevast gevuld 

met een trainingskoers op de 

woensdagavond en een wedstrijd voor de 

echt in het weekend. Midden september 

kwam de afsluiter van het klassiekerseizoen 

met de tweelandenkoers. 

Een mooie wedstrijd, waarbij á la Luik een 

zwerm renners onder politiebegeleiding 

naar België werd gevoerd om aldaar om 

te draaien en dezelfde route terug te 

fietsen. Ook dit was een mooie wedstrijd 

en met een 122 e plek net geen podium 

maar wel weer een morele oppepper. Dit 

was dan ook hard nodig na mijn gefaalde 

strijd de week ervoor tijdens het CK. 

Na afloop van de afsluitingswedstrijd van 

de ZoMoCo bleek ik in de prijzen te zijn 

gevallen in het algemeen klassement. Een 

mooie stimulans om volgend jaar steevast 

verder te gaan. Naast het wedstrijdgeweld 

heeft afgelopen seizoen gelukkig ook 

gezorgd voor de nodige activiteiten met 

een wat minder competitief karakter. In 

het begin van het seizoen was daar 

natuurlijk de Amstel Gold Race. Naast een 

lekker potje fietsen, was er ook tijd een 

voor een lekker potje bier. Het KMK, waar 

met man en macht is geprobeerd in de 

nachtelijke uren de organisatie van 

gewenste beloningen te voorzien. De 

borrels, trainingen en al het andere 

hebben dit seizoen een groot succes 

gemaakt. 

De plannen zijn voor volgend jaar heel 

simpel: harder fietsen. Om dit verhaal 

niet al te zinloos te laten zijn, sluit ik af 

met een wijze raad. Pas op voor luie 

vakanties met te veel BBQ en bier, voor je 

het weet ben je ook wielrenner. 

Ton in actie bij W.W.V. 


NSK 2006 

Tekst: Debbie Ammerlaan 

NSK 2006 

Dames zonder licentie 

Het was 23 september 2006. Ik was van 

Maasland naar Delft aan het fietsen op 

weg naar het NSK. Ik dacht na over de 

wedstrijd. Ik had er wel naar uitgekeken 

en vond het wel spannend. Dacht na over 

mijn kansen, maar ik kon die niet 

inschatten, want ik had geen idee hoe 

sterk de vrouwen waren waartegen ik 

kwam te rennen. Tactiek had ik ook niet 

echt, want hoeveel wedstrijden had ik tot 

nu toe pas gereden. 4? 5? Niet echt veel 

dus. Volgend jaar ben ik wel van plan een 

licentie te gaan nemen; wedstrijden rijden 

is gaaf. Al die gedachten gingen door me 

heen, maar uiteindelijk bedacht ik dat het 

in de wedstrijd zelf erom ging, dus ik zou 

wel zien. 

Het begon ondertussen een beetje te 

spetteren. Het parcours, dat mij al bekend 

was van de zondagmorgencompetitie, 

bestond louter uit klinkers en een paar 

drempels (gelukkig waren deze drempels 

vakkundig bewerkt, goed gedaan!), dus 

dat zou wel glad worden. 

Met deze informatie reed ik nog een 

rondje en toen was het verzamelen voor 

de start. De groep was niet al te groot. De 

grote delegatie uit Amsterdam kwam dan 

ook een beetje beangstigend op mij over. 

Maar ja, nu nog kijken of ze ook kunnen 

fietsen. 

De wedstrijd begon rustig. Het was vooral 

aftasten en heel door de bochten heen 

komen, vooral de paarse klinkers 

glibberden een beetje. 

De natte bochten waren geen enkel probleem 

Vlak voor de start, toen het nog iets 

harder ging regenen, zei Janne nog tegen 

me dat ik de regen leuk vond. Ik begon te 

lachen, maar volgens Janne had ik dan 

alvast een voorsprong. 


Na vijf ronden kwam de gang er een 

beetje in. Een meisje van Amsterdam 

(naamgenoot Debbie) ging er vandoor, ik 

er gelijk maar achteraan. We reden door 

en hadden een klein gaatje. De bocht door 

en toen een gekletter. Ik keek niet om 

(geleerd van ervaren WTOS 

wedstrijdrijders). Ik had geen idee wat er 

achter me was gebeurd, maar had het 

gevoel dat ik vooral door moest rijden. 

Dat het een aardig slagveld was geweest 

bleek later. Ons groepje bestond nog 

maar uit drie vrouwen. Later nog drie of 

vier meisjes die toch nog mochten 

aansluiten en ze kregen de ronden 

vergoed. De rest was helaas afgestapt (of 

kon niet verder), waaronder Fleur 

Broekman. Die zat achter de valpartij, 

maar schrok er een beetje van. Fleur, wel 

gaaf dat je hebt meegedaan! 

Helaas was het doorrijden voor niets 

geweest, maar de groep was gelukkig 

weer iets groter. De laatste ronden 

verliepen rustiger. Af en toe wat pogingen 

om te ontsnappen, maar met weinig 

resultaat. De wedstrijd eindigde dus in 

een eindsprint. Ik zat aan het eind van de 

laatste ronde in tweede positie, een ander 

meisje kwam voorbij en begon aan de 

sprint. Ze had gelijk een aardige 

voorsprong, maar ik dacht: haar moet ik 

voorbij. Na hard trappen op mijn pedalen 

kwam ik steeds dichterbij, ging er 

overheen en zo was ik als eerste over de 

eindstreep. En toen was ik dus Nederlands 

studentenkampioen bij de dames zonder 

licentie! 

Debbie Nederlands Studenten Kampioen… 

Deze overwinning lijkt me een mooie start 

als nieuw bestuurslid van WTOS! 

...bij de Dames zonder licentie 


Onderstaand de uitslagen van de top 5 van het Centric NSK 2006 te Delft. 

Heren zonder licentie 

Plaats Naam 

Woonplaats 

1 Erwin van Leijen Ewijk 

2 Frank Niewold Lisse 

3 Camiel Zwart Nieuw Vennep 

4 Hans Broos Maastricht 

5 Daniel Borst De Meern 

Dames zonder licentie 

Plaats Naam 

Woonplaats 

1 Debbie Ammerlaan Maasland 

2 Danielle Schoenaker Uden 

3 Debbie van Ierland Amstelveen 

4 Manon van Lotten Amsterdam 

5 Moniek Tenniglo Albergen 

Dames met licentie 

Plaats Naam 

Woonplaats 

1 Ellen van Dijk Harmelen 

2 Yvonne Leezer Leiden 

3 Marije Profijt Hoogeveen 

4 Daphne Hoeve Oisterwijk 

5 Eyelien Bekkering Den Ham GN 

Heren met licentie 

Plaats Naam 

Woonplaats 

1 Bertil Klootwijk Spaarndam 

2 Dennis Leliveld Mijdrecht 

3 Nico van Dijk Harmelen 

4 Martijn Stougje Hellevoetsluis 

5 Jan Rongen Nijmegen 


- Advertentie - 

Tja… 

Weer zo’n advertentie met fietsplaatjes en fietspraatjes. En we weten 

ook deze keer weer niet wat we erin willen zetten uit ons assortiment 

van meer dan 250 verschillende merken. 

Bike2build, de grootste on-line Bikeshop ter wereld, of in ieder geval 

bijna, verkoopt alles. Staat het niet op de site? Bel even en wij gaan 

het voor je regelen. 

Buiten dat wij (bijna) alles verkopen, weten wij ook heel veel, dus als 

je een fietstechnisch probleem hebt aangaande onderdelen dan kan je 

dat vragen bij question@bike2build.nl 

Vind je dat je fiets zo mooi is dat deze een plekje verdiend in onze 

Bike Gallery, stuur dan een e-mail naar webmaster@bike2build.nl 

Natuurlijk hebben wij ook een fietsenwinkeltje, waar de koffie altijd 

klaar staat en het vooral erg gezellig is. Dus kom ook een keertje 

langs voor een kletspraatje. 

Dus… 

heel snel naar www.bike2build.nl voor alles wat je zoekt met scherpe 

prijzen en prima service. 

www.bike2build.nl 

a: Maassluissedijk 11-13 Vlaardingen t: 010-248 0329 f: 010-248 0339 e: info@bike2build.nl 


EEN DAG, 

MET EEN VLAG 

Tekst: Herman van der Meijden 

Een dag met een vlag 

Jos en ik hadden ons er een goed half jaar 

op verheugd. Afgelopen zaterdag, op het 

NSK, zouden we de microfoon ter hand 

nemen en de wedstrijden van luchtig doch 

serieus commentaar voorzien. Mooie 

plannen te over: uitslagen zouden geprint 

worden van de KNWU website, 

mederenners aangeschreven, Hyves 

geraadpleegd voor persoonlijke feitjes en 

een criterium bezocht voor een lijstje met 

de traditionele wieleruitspraken. Een 

oefensessie in juni tijdens de 

zondagmorgencompetitie 

verliep 

‘ongetraind’ vrij aardig en we hadden er 

zin in. 

Een eerste teken aan de wand was de 

mededeling van consul Haket dat een 

speaker een officiële KNWU 

speakerlicentie moet hebben. We dachten 

dat wel te kunnen overkomen door de ons 

toegewezen speaker te vragen of hij het 

erg zou vinden om achterin de bus TV te 

gaan kijken terwijl Jos en ik het publiek 

zouden lastig vallen. Daar hadden we ons 

echter enigszins in vergist. Toen Jos 

speaker Henk belde om te vragen of dat 

geregeld kon worden, volgde een tien 

minuten durende vlaag van 

verontwaardiging waar Jos geen woord 

meer tussen kreeg. Speaker Henk nam 

zijn taak heel serieus, kwam echt niet 

alleen zijn geld ophalen, of wij dan wel 

niet een polonaise door die jurybus 

zouden gaan lopen en dat we niet 

moesten denken dat het een soort grap 

was. Hier eindigde het plan om te gaan 

speakeren. 

Dus stond ik afgelopen zaterdag met een 

gele vlag op de hoek van de Mekelweg en 

de Jaffalaan. Onze hoek had een goed 

aantal hekken toebedeeld gekregen, waar 

mijn hoekgenoot Jodi en ik een mooie 

barricade van hadden gebouwd. We 

waren vooral trots op de twee chicanes 

die dienden om de fietsers op het fietspad 

niet op volle gang het parcours te laten 

oversteken. 

De organisatie had de zaken zo strak 

geregeld dat we zelfs van een heuse 

accreditatie waren voorzien. Daaruit blijkt 

dat Wouter, Rien, Stijn en Jos de eerste 

wet van het vrijwilligerswerk goed hebben 

begrepen: geef je vrijwilligers een vlag, 

een hesje, een fluit en een portofoon en 

ze voelen zich ongelofelijk belangrijk, dus 

gewaardeerd, dus ze doen alles voor je. 

De portofoon ontbrak helaas, maar dat 

werd ruim goedgemaakt door die 

accreditatie. 


En tijdens zo’n dag op een hoek van het 

parcours zie je natuurlijk vier mooie 

koersen langs komen, maar je ziet ook 

nog een hoop andere mooie dingen. Wat 

me dit keer vooral is opgevallen is de 

autistische neigingen van een hoop 

mensen. Ik kan me wel voorstellen dat als 

je geen enkel verstand hebt van 

wielrennen en van niks weet, dat je dan 

niet direct weet wat er aan de hand is als 

je aan komt fietsen en al die hekken ziet. 

Maar als daar dan twee mannetjes met 

een hesje, een fluit, een vlag, geen 

portofoon, maar wel een accreditatie bij 

staan, dan lijkt het me toch logisch dat je 

hen even vragend aankijkt. Zo van: 

“jongens, wat is hier de bedoeling?”. Maar 

de overheersende reactie was meer 

zoiets: “Oh jee, een afzetting, ze willen 

vast dat ik er niet door ga, shit, die twee 

gasten horen er vast bij, pas op, pas op, 

niet aankijken, dan laten ze me er vast 

nooit meer door, snel, snel, zelf een 

oplossing zoeken... oeioei, wat 

ingewikkeld met al die hekken, dan maar 

snel de weg op...” En zo fietsten die 

mensen dan midden op het parcours, 

waarna Jodi en ik natuurlijk begonnen te 

schreeuwen dat ze er als de sodemieter af 

moesten. 

Dat kon dan weer twee reacties 

opleveren. Ofwel algehele gelatenheid, 

geen enkele reactie of emotie in het 

gezicht, ofwel totale verontwaardiging, 

beide kwamen voor. Het toppunt was een 

man van diep in de vijftig, vermoedelijk 

een onderzoeker net weggerend van zijn 

proefopstelling in electro, die met zijn 

fiets de weg op reed, de hekken zag en 

vervolgens al schuimbekkend brieste 

“eruit, eruit, hoe moet ik eruit... 

verdomme verdomme... ik moet eruit”. 

hekken stopte, wij dachten om even te 

denken hoe hij om kon rijden, maar 

vervolgens vol gas, tussen twee 

lantaarnpalen door, dwars door het gras, 

het parcours opscheurde. Ach ja, hij 

moest misschien nodig plassen, je weet 

nooit. 

Ook genieten zijn sommige excuses om er 

toch door te mogen. “Hoe kom ik dan bij 

het Shell station?”, “Sorry mevrouw, die is 

niet bereikbaar, u kunt bij de Makro 

tanken, die is het dichtste bij”, “ja maar, 

dat haal ik niet meer”, “oh, echt niet, 

waarom brandt uw lampje dan nog 

niet...”, “oh ja”, “dag mevrouw”. 

En natuurlijk moet ik niet alle mensen 

vergeten die wel heel erg leuk 

reageerden, vroegen wat er aan de hand 

was, nog even een rondje bleven kijken 

en daarna vriendelijk gedag zeggend 

verder gingen. Of papa die met zijn 

kleuterende zoontje en dochtertje bij de 

koers kwam kijken, die toen ze weggingen 

ook allebei renner wilden worden. 

En al die autisten, misschien is het ook 

wel heel normaal. Wat is dat nou voor iets 

belachelijks, voor een stelletje van die 

mallotige wielrenners van je fiets af 

moeten stappen en tien seconden moeten 

wachten. Snappen die wielrenners dan 

niet dat je je trein moet halen, echt nodig 

moet tanken, plassen of naar je 

proefopstelling in electro moet. Misschien 

is het logisch als je niet snapt wat 

wielrennen is en het woord ‘criterium’ nog 

nooit hebt gehoord. Als ik morgen een 

wegafzetting voor het NK openluchtdammen 

tegenkom, dan snap ik die 

reacties misschien wel... 

Andere toppers waren sommige Aziatische 

uitwisselingsstudenten die probeerden 

hun barakkenkamp aan de Korvezee te 

bereiken. Dan was er natuurlijk ook nog 

het type asociaal, waar je er minimaal één 

hebt op zo’n dag. In ons geval was dat de 

bestuurder van een donkergroene Citroen 

XM station die twintig meter voor de 


LUIK 

Tekst: Amy de Man 

Weekendje Luik 

De weg is weer opgedroogd, maar in de 

verte hangen nog donkere wolken. In dit 

uurtje uitrijden aan het einde van de dag 

proberen we die angstvallig te vermijden. 

De wegen zijn bochtig en het terrein is 

glooiend, zodat het moeilijk is je te 

oriënteren. Bovendien heten de dorpen 

hier allemaal Heron, zo lijkt het, en de 

Belgische manier van bewegwijzeren is 

hier ter plaatse in optima forma 

doorgevoerd. 

Rond achten zijn we allemaal terug in de 

gite, een luxe verbouwde schuur van een 

authentieke boerderij met binnenplaats, 

die we dit weekend (van 28 tot 31 juli) 

gehuurd hebben. We zijn goed voorbereid 

op pad gegaan voor deze mix van 

vakantie en wedstrijd (De Ronde van Luik 

is een 2-daagse etappekoers met een 

internationaal deelnemersveld). Zo is er 

ploegleiding in de personen van Peter en 

Herman, die tevens voor de juiste voeding 

zullen zorgen. Verder is Janne er, met 

twee van haar ploeggenoten, Ellen en 

Yvonne, om nog wat trainingskilometers 

te maken. En er is een flinke groep WTOS 

renners, 8 man, die – soms voor het eerst 

– een buitenlandse koers gaan rijden. 

Voor Alex, Wouter Perry en mijzelf is de 

streek niet nieuw. Ton en Jurjen rijden 

daarentegen voor het eerst een echte 

meerdaagse. En Stijn, Eric en Wouter 

Betting tot slot rijden in onbekend terrein 

hun zoveelste wedstrijd. 

Het weekend vormt de afsluiting van de 

hittegolven van juli: vrijdagmiddag gaf 

dat al flink wat wateroverlast onderweg. 

En daardoor is het zaterdagmorgen 

aanvankelijk een beetje mistig. 

We rijden met drie auto’s naar Vaux- 

Borset, op 20km van Heron, alwaar de 

start van de 96km lange eerste etappe zal 

zijn. In het dorp van 3 straten is het al 

een drukte van belang. Bij de voetbalclub 

vinden we een plekje om ons kamp op te 

slaan, want het gaat een lange dag 

worden. Om half elf heeft Herman de 

rugnummers afgehaald. Met Tandje- 

Hoger, de Groningse studentenwielerclub, 

wordt de afspraak gemaakt om samen 1 

volgwagen te nemen – die van hen – en 

vervolgens worden reservewielen 

verzameld. De groep die van de gite naar 

de start is komen rijden, arriveert rond 

elven. Janne, Yvonne en Ellen gaan 

daarna gelijk door om de route als 

training te rijden. 


De start van 12 uur is iets vertraagd: de 

straten zijn nog niet vrij, zo lijkt het. 

Vervolgens gaat de groep van meer dan 

150 renners op pad. Er wordt uitermate 

nerveus gereden en kleine valpartijtjes 

zijn het gevolg. Na 25km doet zich een 

serieuze valpartij voor, waardoor het 

peloton duidelijk in tweeën breekt. En ook 

de WTOS equipe breekt precies in 

tweeën: Stijn, Ton, Wouter Betting en 

ikzelf zitten achterin. Pogingen om een 

beetje georganiseerd terug te komen 

stranden. Een Belg heeft een grote mond, 

maar geeft niet het goede voorbeeld en 

verzaakt voortdurend. En zo ploeteren we 

voort, terug naar Vaux-Borset. 

Intussen is er een kopgroep ontstaan en 

zit Jurjen voorin bij de achtervolgers. De 

punten voor het bergklassement, die op 

de twee klimmetjes klaarliggen, zijn 

echter al opgehaald door de koplopers. 

Wouter en Alex zitten goed in de grotere 

groep daar weer achter, en eindigen bij de 

eerste 50. Eric zit in een groep daarachter 

en eindigt als 96ste. Stijn haalt nog een 

trucje uit en finisht stiekem 20 plaatsen 

eerder dan Ton, Wouter en mijzelf. 

Na de aankomst rond drieën is het ruim 2 

uur wachten op de start van de tijdrit. De 

zon stort zijn intense warmtestralen uit 

over de Belgische hoogvlakte, en wij 

zoeken beschutting onder het afdak van 

het supportershome van de voetbalclub 

om te drinken en te eten totdat de tijdrit 

begint. Organisatorisch probleempje is dat 

de starttijden pas rond tien voor 5 bekend 

zijn. Ton rijdt als eerste om kwart over 5 

het rondje van bijna 8 kilometer. Alom 

geklaag over de kuilen, ander verkeer en 

onoverzichtelijke bochten. Wouter Betting 

zet een zeer goede (5 e !) tijd neer, en ook 

Eric, Wouter Perry, Alex en Jurjen staan 

binnen een halve minuut van Wouter. 

Vergeleken met andere ploegen blijkt de 

tijdrit wederom een goedontwikkelde 

discipline van WTOS renners. En zo stijgt 

de ploeg weer dus in het klassement. 

Rond half acht keren we huiswaarts, per 

fiets en per auto. En thuis staat een 

heerlijke maaltijd klaar. Zelfs met soep, 

en croutons, een uitstekende pasta, een 

biertje of een wijntje! En dan lekker 

buiten op de binnenplaats genieten tot de 

nacht valt. 

Zondag is de start in een ander dorp, of 

eigenlijk op de uitvalsweg van een grotere 

plaats, Amay. Je zou het graag uitspreken 

als het beroemde Vlaamse woord A-maai, 

maar het is helaas Amè. Wat nog meer 

helaas is, is het beroerde weer. Rond 12- 

en begint het te betrekken. Ton en Jurjen 

rijden per fiets naar de start, wederom 

20km, en krijgen een bui onderweg. De 

andere ‘watjes’ gaan per auto, ook omdat 

een viertal direct na de wedstrijd alweer 

terug naar huis reist voor andere 

afspraken na het weekend. 

Een speldende Ton 

Stijn heeft besloten zijn gezondheid niet 

opnieuw te tarten, en dus niet te starten. 

In plaats daarvan speelt hij 3 e ploegleider 

(de organisatie krijgt straks nog een 

waterhoofd!), en stapt met Peter en een 

Tandje-Hoger-man in de ploegleiderswagen. 

Herman is de bidonnenman en 

maakt bekend waar we hem kunnen 

terugvinden: op de Halembaye, rechts 


van de weg, op kilometer 64. En er zijn er 

die dag 124 te rijden. 

De start is iets na enen, en dit keer gaat 

het iets beheerster dan gisteren. Vreemd 

genoeg is de eerste kilometer een steile 

afdaling met een knik onderaan, en 

vervolgens een smalle klim. De 

organisatie had dit beter geneutraliseerd 

kunnen doen. 

Aangekomen op een hoogvlakte voert de 

weg kilometerslang nagenoeg alleen maar 

rechtuit. De gemiddelde snelheid ligt na 1 

uur koers op 46, maar dat komt ook door 

de meewind en het droge weer. Na wat 

heuveltjes tussen Tongeren en Luik, 

waaronder de Halembaye (berucht en 

zwaar volgens Wouter Perry, viel 

uiteindelijk wel mee volgens de meeste), 

komen we met tegenwind op dezelfde 

weg terug naar Amay. Tussendoor was er 

nog oponthoud door een vrachtwagen die 

achteruit de poort van een boerderij 

indraaide, maar niet verder kon. Daardoor 

blokkeerde hij de weg bijna over de volle 

breedte. Enkele renners konden passeren, 

maar de wagens van de politie en de 

organisatie stonden vast. Jurjen, die 

vooraan zat in het peloton, dat nog steeds 

bijeen was, meldde dat de politie de 

wanhoop nabij was. Het leek er namelijk 

op dat bepaalde renners de koers wel 

even zonder beveiliging zouden afwerken: 

gekkenwerk natuurlijk. 

Wanneer iedereen langs de vrachtwagen 

gekomen is, wordt de koers hervat. Nu 

met een snelheid van krap 35 over 

dezelfde saaie weg terug. Een stuurfoutje 

van een voorligger levert Jurjen een val 

op, en kost hem een plek voorin. Wouter 

brengt hem tussen de volgauto’s door 

weer terug in de groep. 

En dan de laatste drie plaatselijke 

omlopen van 7km, die een duidelijke 

schifting veroorzaken. Bovendien krijgen 

we weer te maken met hoosbuien. Alex, 

Wouter Perry, Eric en Jurjen, die nog voor 

het klassement rijden, houden goed stand 

met het einde in zicht. Ton, Wouter en 

ikzelf oordelen dat stoppen eigenlijk 

verstandiger is, en laten de laatste ronde 

schieten, en daarmee ook een 

eindklassering. 

Met aanmoedigingen van de ploegleiders 

erbij slagen Wouter en Alex erin nog bij 

de eerste 30 te eindigen, en Eric en Jurjen 

komen op enkele minuten achterstand 

binnen. 

Vervolgens wordt er flink gegeten en 

nagepraat: over het zware slot van de 

koers, de vrachtwagen, de 

recordsnelheden in de afdaling naar de 

Halembaye (boven 80 per uur), de 

bidonwissels bij Herman (score boven 

85%!) en de ploegleiders-assistentervaringen 

van Stijn. En dan vertrekken 

Wouter, Herman, Stijn en Eric terug naar 

Nederland, net als Ellen en Yvonne eerder 

op de dag. 

Rond zessen zijn we terug in de gite, 

Peter kookt vervolgens de sterren van de 

hemel, en een rustige, gezapige avond 

volgt. 

De volgende ochtend staat in het teken 

van pannenkoeken, vervolgens opruimen, 

en daarna uitfietsen. Janne houdt zich 

rustig met het oog op haar wedstrijd later 

vanavond: ze poetst haar fiets blinkend 

schoon. Wij rijden naar Huy om de Muur 

te bekijken of te bedwingen. Een pittig 

dingetje en bovendien langer dan 

gedacht. Na twee uurtjes rustig rijden 

door de heuvels komen we weer terug bij 

de gite, en ’s middags rijden we per auto 

terug naar Delft: een mooie ervaring 

rijker. 

Eindklassement 

20 e Wouter Perry 

31 e Alex de Kraker 

69 e Eric Pieterse 

72 e Jurjen Ribberink 


Tekst: Herman van der Meijden 

Right to play 

Donatie naar aanleiding van Pieter’s 

overlijden 

Het overlijden van Pieter tijdens de 

Omloop der Peel, afgelopen 6 mei, staat 

de meeste van ons nog veel te vers in het 

geheugen. Zoals bekend is de geplande 2 e 

wedstrijd op zondag toen niet verreden. 

In de dagen na Pieter’s overlijden heeft de 

organisatie van de Omloop besloten om 

het niet uitgekeerde prijzengeld ter 

beschikking te stellen aan een goed doel. 

Daar werden de vergoedingen voor 

motorrijders en juryleden, die ook niet 

zijn uitbetaald, nog aan toegevoegd. 

WTOS is gevraagd om een geschikte 

bestemming te vinden. 

Al vrij snel kwam de stichting Right To 

Play naar voren als een mogelijke 

bestemming. Right To Play is een 

humanitaire organisatie (ngo) die ernaar 

streeft alle kinderen ter wereld te laten 

sporten en spelen. In nauw overleg met 

Pieter’s moeder en zussen, is besloten dat 

dit inderdaad een geschikt doel is. Right 

To Play zal het geld van de donatie 

besteden aan een project in Tanzania 

(meer informatie op www.righttoplay.nl). 

Er is na Pieter’s begrafenis ook door een 

groot aantal betrokkenen geld 

overgemaakt om de kosten rond de 

begrafenis te dekken, zoals de 

rouwadvertentie. Het overgebleven deel 

hiervan, is ook toegevoegd aan de 

donatie. 

“Een tragisch verhaal en mooi gebaar. 

Een mooi gebaar van de familie en 

vrienden van Pieter en de organisatie van 

de wielerkoers om ter nagedachtenis het 

geld van de wielerkoers te schenken aan 

Right To Play. Right To Play heeft een 

mooie bestemming gekozen waar het 

bedrag van 1720 euro hard nodig is. We 

kunnen met dit geld een hoop kinderen 

helpen in Tanzania. Het Grumeti-project 

wordt sinds September 2005 uitgevoerd in 

het Serengeti-district in noord-Tanzania. 

Deze regio is erg arm aan mogelijkheden 

om kinderen een goede gezonde 

ontwikkeling te laten doormaken. Er zijn 

geen sportveldjes en er is geen aandacht 

voor lichamelijke activiteiten. Binnen 

verschillende gemeenschappen in de regio 

is er grote behoefte aan georganiseerde 

activiteiten voor kinderen om de 

dagelijkse ellende te vergeten en de 

ontwikkeling van leiderschap en van 

organisatievaardigheden te stimuleren. Er 

is ook dringend behoefte aan meer kennis 

over gezondheidskwesties. 

Een tragische gebeurtenis, we hopen dat 

Pieter dit een mooie bestemming zou 

vinden.” 

Aldus een mooie bestemming voor het 

geld wat door een zo tragische reden 

bijeen is gebracht. Intussen is ook de 

speciale Pieter Corsa af (of bijna af), 

waarin veel van Pieter’s Corsa verhalen 

(en dat waren er nog al wat) worden 

opgenomen en veel aandacht is voor 

Pieter’s lange tijd bij WTOS. 

Hieronder staat de reactie die de mensen 

van Right To Play aan ons geschreven 

hebben: 


DE FIETS VAN… 

Tekst: Matthijs Gerrits 

De fiets van… 

De 3 e WTOS’er die in deze rubriek zijn 

voorstelt is Matthijs Gerrits. We vragen 

hem over zijn Kona Kula! 

Matthijs, wanneer heb je deze fiets 

aangeschaft? 

In januari 2006, er was toen een 

gigantische close-out op 2005 Kona, 

waardoor we er nogal goedkoop aan 

konden komen bij B2B. 

Waarom heb je deze fiets gekozen? 

Veel onderdelen van mijn vorige fiets, een 

Voodoo Bokor, waren aan vervanging toe. 

Aangezien frame en vork behoorlijk aan 

het verouderen waren en de deal op de 

Kona voorbij kwam, heb ik daarvoor 

gekozen. De Kona is een klassieker, maar 

tegelijkertijd zeer modern met riserbar en 

100mm vork. Veel onderdelen van de 

Kona die niet precies voldeden aan mijn 

wensen heb ik op een Cannondale Caad3 

frame geschroefd dat ik nog had. Die heb 

ik als complete fiets kunnen verkopen, 

waardoor ik weer geld had voor het tunen 

van de Kona. 

Waarom is de Kona zo’n bijzondere fiets? 

De Kula is een heel klassieke hardtail, een 

van de oudere modellen uit de Kona-lijn 

(het merk is nu vooral bekend vanwege 

zijn modellen voor wat steviger gebruik; 

wie kent niet de befaamde ‘Stinky’?). 

Overigens is er een vrij directe verbinding 

tussen Kona en Voodoo: Joe Murray, de 

drijvende kracht achter Voodoo, tekende 

in de beginperiode de geometrie van de 

Kona’s uit. Tegenwoordig heeft Kona wel 

wat gesleuteld aan de geo. De hoeken zijn 

wat relaxter geworden en de fiets is 

aangepast aan gebruik met een 100mm 

vork. De voorste driehoek is opgebouwd 

met Easton Ultralite racebuizen 

(meervoudig gebut en geconificeerd), 

terwijl de achterkant er slank uitziet met 

mooie patten. De kleurencombi van twee 

kleuren blauw en wit is tamelijk 

uitgesproken, maar spreekt mij enorm 

aan, zeker in combinatie met de 100mm 

Fox. Zowel frame als vork zijn disc-only, 

wat voor een erg cleane look zorgt. 

Wat is het meest opwindende onderdeel 

van je fiets? 

Ik denk het achterwiel. Dat is op basis 

van een Hope Pro II (licht en met een 

enorm lawaaiig freewheel), DT revo 

(discside) en comp (driveside / beter 

bestand tegen schade door de ketting) 

spaken, DT alu metallic blauwe nippels en 

de klassieke Mavic xc717 velg. Het is het 

tweede wiel dat ik zelf heb gebouwd. Het 

was een beetje een haastklus in een 

maandagnacht (nodig voor KMK), maar 

het wiel houdt zich echt supergoed. 

Daarnaast de 8s. Sram x9 twistshifters. 


Heb je onderdelen aan je fiets vervangen? 

Waren dit upgrades of noodzakelijke 

reparaties? 

Je kan beter vragen wat ik niet vervangen 

heb. Eigenlijk zijn alleen vork (Fox Vanilla 

r) en balhoofd nog origineel. En misschien 

de remmen, die ik er in ieder geval 

tijdelijk opnieuw opgezet heb na 

problemen met Magura Marta’s. Het gaat 

in dit geval om upgrades en aanpassingen 

aan persoonlijke voorkeuren. 

Hoe vaak wordt je fiets gepoetst? 

Zo vaak als ik denk dat nodig is. Ik ben er 

niet zo heel strikt in, moet ik bekennen. 

Kettingonderhoud en het globaal 

schoonhouden van vorkpoten is wel het 

voornaamste... 

Welke exotische oorden heb je op de Kona 

bezocht? 

Hmm, ik heb een beetje een matig 

sportjaar, eigenlijk. Verder dan Spa (KMK) 

en een weekje Willingen ben ik nog niet 

gekomen... Volgend jaar wel weer, maar 

is dat op de Kona? 

Welke extreme omstandigheden heeft je 

fiets overleefd? 

De nattigheid van Spa... Verder heb ik 

door die Marta’s een tijdje praktisch 

zonder remmen gereden, o.a. de 

Posbankroute, waar je verrassend weinig 

blijkt te hoeven remmen. 

Wie schrijft in de volgende Corsa een stuk 

over zijn fiets? 

Alex over zijn cx. 



WTOS MERCHANDISE 


WTOS merchandise 

Voel je je al helemaal WTOS maar denk je nog niet genoeg WTOS merchandise in huis 

te hebben? Dan is dit je kans! De volgende WTOS spullen zijn nog op voorraad: 

9x WTOS bidons à €2,65 /st. 

oWeeTOS shirt 2006, Brazil style à €18,93 /st. 

3x WTOS T-shirt, kleur geel à €7,- /st. 

1x maat S, dames model 

1x maat M, dames model 

1x maat M, heren model 

3x WTOS dames shirt, kleur zwart à €7,- /st. 

OP = OP 

Voor de wedstrijdrijdende WTOS onderstaand de voorraad WTOS licentie kleding: 

Shirt KM à €33,78 /st. 

1x maat 3 

2x maat 4 

2x maat 5 

Shirt LM à €48,50 /st. 

1x maat 5 

Koersbroek à €41,30 /st. 

1x maat 2 (2002 à €15,-) 

1x maat 3 

3x maat 5 

Koersbroek lang 

1x maat 2 (2002 à €15,-) 

Af te halen op de Korvezeestraat 583, maak eerst ff een afspraak door een mail te 

sturen naar secretaris@wtos.nl of bel. 


FIETS DYNAMICA 

WAT KUN JE ER MEE!? 

Tekst: Jodi Kooijman 

Fiets dynamica 

Wat kun je er mee!? 

Sinds een jaar of zo heeft Delft weer een 

fietsonderzoekslab. Het fietslab is deel 

van de vakgroep van Engineering 

Mechanics van de faculteit 3mE. Vroeger 

– voor dat het huidige TNO was opgericht 

(1950) was er zelfs in Delft een heus 

Instituut voor Rijwiel Ontwikkeling! Dit 

instituut heeft eind jaren ‘40 en begin 

jaren ‘50 onder andere 13 

wetenschappelijke rapporten over de 

ontwikkeling van fietsen uitgebracht (in te 

zien in de TU bieb). De inhoud van die 

rapporten was nogal uiteenlopend van 

onderwerp. Zo werden in de eerste drie 

rapporten "de principiële constructie van 

terugtrapremnaven", "de toepassing van 

lichtmetaal in de rijwielindustrie" en "de 

stabiliteit van het rijwiel" besproken. Nu, 

meer dan 50 jaar later, zijn die 

onderwerpen nog steeds relevant. Want, 

wie heeft geen terugtraprem op zijn 

stadsfiets? Moet je nieuwe fiets uit, 

carbon, aluminium, titanium of toch maar 

uit staal gemaakt worden? En waarom zijn 

sommige (race)fietsen gewoon niet om 

een bocht te krijgen!? 

Die laatste vraag is waar het nieuwe 

fietslab zich mee bezig houdt. Om precies 

te zijn is de vraag die zij willen 

beantwoorden: wat zijn de gewenste 

rijeigenschappen van de fiets? Per 

doelgroep – ouderen, recreatieve fietsers, 

wedstrijdrenners etc. zullen andere 

eigenschappen bij het fietsen gewenst 

zijn. Het in kaart brengen van deze eisen 

kan dus zeer nuttig zijn. Men zou 

verwachten dat deze vraag al lang 

beantwoord is, dat zo'n simpel systeem 

als de fiets volledig wiskundig 

geanalyseerd zou zijn, alles over de 

dynamica al lang bekend zou zijn en dat 

fietsfabrikanten ieder model modelleren 

voordat deze geproduceerd wordt. De 

werkelijkheid is totaal anders. De 

fietsindustrie rust nog steeds volledig op 

"trial and error" en ontwerper intuïtie. Het 

is dus hoogtijd voor wat wetenschapelijk 

onderzoek! 

Nu is het bizarre dat al aan het einde van 

de 19 e eeuw (Wippel, 1899) de 

vergelijkingen voor de dynamica van een 

onbestuurde fiets al waren afgeleid. 

Echter zijn de berekeningen toen 

uitgevoerd in pool-coördinaten (dat was 

toen in!), 10 jaar later begreep niemand 

de uitkomsten meer (toen waren ze dus 

niet meer in!). Dus hebben zo'n 30 

anderen de volgende 100 jaar "het wiel 

opnieuw uitgevonden" door de dynamica 

van een fiets opnieuw te bepalen 

(waaronder Herfkens, 1949, Instituut voor 

Rijwiel Onwikkeling te Delft). Pas zeer 


ecentelijk zijn alle modellen afzonderlijk 

vergeleken, en theoretisch gevalideerd. 

Hieruit bleek dat een aantal fouten 

bevatten, en dat een aantal volledig 

correct bleken te zijn. Mijn 

afstudeeropdracht was om "het 

dynamisch model van een onbestuurde 

fiets" experimenteel te valideren. 

Daarmee wordt bewezen dat de gemaakte 

aannames in de wiskundige modellen ook 

daadwerkelijk kunnen worden toegepast 

en dus dat de modellen een goede 

beschrijving van de werkelijkheid zijn. Dit 

hield in dat ik de beweging van een fiets 

moest meten en daaruit de eigenwaarden 

van de beweging bepalen. De 

eigenwaarden werden vervolgens 

vergeleken met de eigenwaarden die de 

fiets zou moeten hebben volgens het 

model. Dit bleek zo te zijn, en dus is nu, 

meer dan 100 jaar later, eindelijk bekend 

hoe een fiets zal bewegen. 

Nu de beweging van de onbestuurde fiets 

bekend is, is het eindelijk mogelijk om het 

complete systeem te gaan beschouwen: 

fiets + mens. Wat doen wij nou eigenlijk 

als wij een fiets overeind willen houden? 

Iedereen weet dat zonder standaard een 

fiets bij stilstand omvalt. Bij lage snelheid 

is de beweging van de fiets "instabiel". De 

fiets slingert heen en weer en als we niet 

ingrijpen, valt zij om. Bij hoge snelheid, 

weten we dat de fiets stabiel is. We 

kunnen zelfs makkelijk zonder handen 

fietsen, zelfs over drempels heen! 

Drempels kunnen een redelijke verstoring 

veroorzaken in de laterale (zijwaartse) 

beweging van een fiets. Blijkbaar door dat 

we voldoende snelheid hebben wordt de 

laterale beweging, die door de drempel 

was veroorzaakt, weg gedempt, waardoor 

we rustig zonder handen door kunnen 

fietsen. 

Het fietslab wil nu onderzoeken wat we 

nou precies doen om de fiets overeind te 

houden, en vooral bij lage snelheid. Door 

die instabiliteit van de fiets bij lage 

snelheid, is dat ook de snelheidsbereik 

waarbij de meeste ongevallen gebeuren! 

Als gevolg van het onderzoek, zal het 

waarschijnlijk mogelijk zijn om 

bijvoorbeeld fietsen zo aan te passen dat 

er een fiets specifiek voor oudere mensen 

(die sowieso niet hard fietsen) op de 

markt zal verschijnen. Deze fiets zal een 

verhoogde stabiliteit bij lage snelheid 

hebben maar ook nog steeds voldoende 

manoeuvreerbaar zijn. 

Jodi is enige tijd 

geleden 

afgestudeerd op het 

gedrag van de 

onbestuurde fiets. 

Hiernaast is een foto 

te zien van de 

testfiets, zoals hij 

heeft gebruikt voor 

zijn experimenten. 

Wellicht kan hij 

binnenkort met een 

promotie-onderzoek 

starten en het 

gedrag van de 

bestuurde fiets gaan 

onderzoeken. 



OWeeTOS 


oWeeTOS 

Maandag 21 oktober begon heel goed, 

iedereen was druk bezig zijn of haar 

standje op te bouwen, zo ook WTOS. Het 

voltallig WTOS bestuur was aanwezig, alle 

3, en zo hoort het ook. De halve stand 

was zo gevuld, onze buren van USSR 

waren er nog niet. Wij waren uiteraard 

benieuwd wat dat USSR nou eigenlijk voor 

een vereniging was. 

Het duurde vrij lang voordat de groentjes, 

een betere kleur is er voor sjaars niet, 

massaal over de markt verspreid waren. 

In de tijd dat er nog geen groentjes 

rondliepen was er tijd genoeg om de 

Virgiel en Koor vrouwtjes eens goed te 

bekijken. Ook achter de stand voor ons 

zat wat leuk spul. 

Toen de infomarkt eindelijk groen zag 

bleek ook WTOS veel geïnteresseerden te 

trekken. Ook de niet fietsers, want zo’n 

snelle bijna buitenaardse Planet-X fiets 

trekt veel bekijks. Ook de Rabo 

druivensuiker deed het goed. Wat opviel 

was dat er veel MTB’ers rondliepen, een 

enkeling die fietsen wel heel leuk vond 

maar zelf nog niet over een racefiets 

beschikte en een terugkerende probleem; 

wil graag fietsen maar zit nog zonder 

kamer! Als wij als WTOS volgend jaar 

kamers in de aanbieding doen samen met 

een lidmaatschap zal dat het ledenaantal 

zeker verdubbelen. 

Ook de sportdag op het sportcentrum was 

een succes. Spinning beest François was 

al de hele ochtend druk in de weer 

geweest om 3 fietsen te voorzien van 

teller en deze zo goed als mogelijk gelijk 

af te stellen. De bedoeling was om een 

muziek nummer lang zo hard mogelijk te 

trappen om zo, zo veel mogelijk meters af 

te leggen. Er bleek al snel een groot 

verschil in afstelling te zitten. Zo was Jos 

compleet uitgeteld na een lekker 

nummertje om er vervolgens achter te 

komen dat meerdere sjaars hem er met 

gemak af reden. Wetende dat de sjaars al 

enkele dagen op bier en brood leefde. 

Het aantal nieuwe leden valt reuze mee, 

zie verleden leden leden heden! 

Spinnen tijdens de sportdag 


Opmerkelijk… 

Jurjen wint de Ronde van 

Maassluis bij de amateurs B. 

Het was de hele dag al slecht 

weer, maar dat weerhield 

Jurjen er niet van om toch 

naar Maassluis af te reizen. 

Het was al snel duidelijk dat 

Jurjen geen enkel probleem 

had met het lastige natte 

parcours. Al snel werd er een 

kopgroep gevormd waar hij 

meerdere malen probeerde 

weg te rijden. Na de 

zoveelste poging werd er niet 

meer gereageerd en mocht 

Jurjen met de handjes in de 

lucht als eerste de streep 

passeren. 

In Dordrecht kwam Jurjen 

zwaar ten val waardoor hij 

genoodzaakt was zijn seizoen 

eerder te beëindigen. 

Op de linker foto is te zien dat er een renner uit 

het water getild wordt. Door een onverwachtse 

beweging tijdens de WTOS training raakt Jorrik 

(Carbon Stevens) van de weg en beland met 

fiets en al in de sloot. 

Verzoek: voorkom onverwachtse bewegingen in 

het peloton! 

Op de rechter foto 

zien we Amy nog 

net overeind 

blijven. Helaasch 

kan ik dat niet 

zeggen over de 

man achter hem. 

Een paar weken 

later in de Ronde 

van Zuidland komt 

ook Amy zwaar 

ten val. Naar 

verluid gaat alles 

weer goed en 

heeft hij zelfs de 

laatste ZoMoCo’s 

34 nog kunnen 


rijden.

NSK 2006 

Tekst: Wouter Betting 

NSK 2006 II 

De organisatie van het Centric NSK wielrennen 2006 wil iedereen die zaterdag 23 

september mee heeft geholpen bedanken voor zijn/haar inzet. We mogen van een groot 

WTOS succes spreken, het was een mooie en gezellige dag. 

Bedankt, 

NSK-commissie: 

Wouter Betting 

Stijn Schoen 

Jos Burger 

Rien Schuurhuis 



VERLEDEN LEDEN, 

LEDEN HEDEN 

Gegevens: Trudo Vreenegoor 

Verleden leden leden heden 

Maar liefst 9 nieuwe leden! Waaronder veel jong talent. Onder andere een tijdritmonster 

uit Pijnacker, pas maar op Janne. Verder ook 3 nieuwe MTB’ers. De redactie heet de 

onderstaande leden van harte welkom bij WTOS en wensen hen veel fietsplezier toe. 

IN DEZE ONLINE CORSA ZIJN DE GEGEVENS VAN NIEUWE LEDEN WEGENS 

PRIVEREDENEN VERWIJDERD. 


Studentenwielervereniging Delft 

Bestuur 2005-2006 

Voorzitter 

Jos Burger 

06-24289215 

info@wtos.nl 

Vice-voorzitter/ 

Penningmeester 


06-55775900 

raceinfo@wtos.nl 

penningmeester@wtos.nl 

Commissaris Wedstrijden 

Wouter Perry 

06-28295569 

wedstrijden@wtos.nl 

Secretaris 


06-20814202 

secretaris@wtos.nl 

Ereleden 

Roeland Brouns 

medeoprichter 

van de vereniging 

Wedstrijdrijders MTB 

Elite 

Victor van Velzen 

Amateur 

Eric Wictor 

Jodi Kooyman 

Menno Hensbroek 

Michiel Groothoff 

Sander Prakken 

Christiaan van Someren 

Jerome van Harn 

Ronald Mollers 

Thijs Brentjens 

Zonder licentie 

Job van Heusden 

Wim Kanning 

Marcel van Leeuwen 

Miriam ter Brake 

Diana Schaap 

Reinder Ebbens 

Wedstrijdrijders WEG 

Amateur A 

Alex de Kraker 

Arnold Medemblik 

Eric Pieterse 

François Geuskens 

Guido Dirkx 

Jacob van der Veen 

Jos Burger 

Menno Kloosterman 

Olivier van der Wiele 

Stijn Schoen 


Wouter Perry 

Amateur B 

Amy de Man 

Jannie van den Berg 

Joost Slingerland 

Jurjen Ribberink 

Peter van Schaik 

Rob Lokate 

Thomas Eisenmeijer 

Ton Verbon 


Master 

Justin Lewis 

Dames B 

Annemiek Voetberg 

Zonder Licentie 

Debbie Ammerlaan 

Ferry Roggeband 

Studentenwielervereniging WTOS 

Mekelweg 8, 2628 CD Delft 

Ingeschreven bij Kamer van Koophandel 

(onder nummer V 397988) 

aangesloten bij KNWU en NSWO 

Bankrekening 11.32.76.532 t.n.v. WTOS te Delft 

Bankrekening 14.68.54.500 t.n.v. WTOS KMK te Delft 

(Alleen voor KMK) 

Lidmaatschap 

Van 1 september tot en met 

31 augustus voor 20 euro. 

Geef naam, adres, telefoonnummer, 

e-mailadres en geboortedatum 

door aan de secretaris en 

maak het geld over naar 

nevenstaand bankrekening

Corsa 149: Het was mooi - WTOS Delft

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?