Corsa 140 - WTOS Delft

140

WTOS Agenda Maart - April 2005
Datum Activiteit Plaats Tijd
Vrijdag 23 maart Voorjaars ALV Diss 19:00
Woensdag 30 maart 10 kilometer tijdrit Langs de A13 19:00
Zondag 3 april
Raid Olne-Spa-Olne MTB België -
marathon 67 km
Maandag 4 april Start Wegtrainingen Sportcentrum 18:30
Dinsdag 5 april Borrel Café de Tango 21:00
Woensdag 6 april Start MTB-trainingen Sportcentrum 18:30
Zaterdag 16 april
Amstel Gold Race, tourversie Valkenburg -
www.amstelgoldrace.nl
Zondag 17 april
Kellerwald MTB marathon Duitsland -
120, 80 of 40 km
Zondag 24 april ZoMoCo (Delft) TU-wijk 10:30
Woensdag 27 april 10 kilometer tijdrit Langs de A13 20:00
Iedere 1 e dinsdagavond Borrel Café de Tango 21:00
van de maand
Iedere laatste woensdag
van de maand
10 kilometer tijdrit Langs de A13 19:00 of
20:00
Iedere maandag en
Wegtraining (rondje Hoek van Sportcentrum 18:30
donderdag
Holland)
Vanaf april
Ieder woensdag
MTB Training (recreatief of Sportcentrum 18:30
wedstrijd)
Vanaf april
Iedere zaterdagochtend Winter Toertocht (weg) Sportcentrum 9:30
gedurende de winter
Iedere woensdagavond Spinning uur Sportcentrum 19:30
WTOS Borrel
Elke eerste dinsdag van de maand vindt de WTOS borrel vanaf 21.00 uur plaats in café
Tango aan de Oude Delft. De borrel is een uitstekende gelegenheid om de man of vrouw
onder de helm wat beter te leren kennen, een avondje ouwehoeren over wielrennen,
auto's en alles wat je verder interesseert. Ben je net lid en wil je weten wat er allemaal
gebeurt binnen WTOS of wil je lid worden, kom dan langs!
Ploegenpresentatie
De wedstrijdploeg voor seizoen 2005 zal deze avond hun wedstrijdkleding uitgereikt
krijgen. Tevens zullen er teamfoto’s gemaakt worden en kan er getoast worden op een
succesvol seizoen.
IUMT
IUMT staat voor Inter Universitaire Mountainbike Training en zal deze keer bij onze
vrienden van Klein Verzet in Enschede zijn. 's Ochtends gaan we met de auto naar
Enschede en na een gezellige training en afterparty in de namiddag weer terug.
10 kilometer tijdrit
Gedurende de zomertijd wordt elke laatste woensdag van de maand de traditionele
individuele WTOS-tijdrit over 10 kilometer verreden op de parallelweg langs de A13. Zet
je streeftijd op het prikbord, probeer nog wat mooie weddenschappen erop af te sluiten
en kom in ieder geval gewoon rijden. Het is een leuk evenement voor iedereen, ook
voor de minder snelle renners, laat je niet afschrikken. De Ranglijst Aller Tijden (RAT)
bevat de beste tijden van alle renners die ooit aan de 10 km tijdrit hebben
deelgenomen. Verzamelen om 20:00 uur, Rijksstraatweg Delft. Gedurende de wintertijd
gaat de tijdrit gewoon door, maar deelname dient vooraf aan het bestuur gemeld te
worden. Elke laatste woensdag van de maand om 15:00 uur, Rijksstraatweg Delft.
Corsa 140 2

WTOS Borrel
Elke eerste dinsdag van de maand vindt de WTOS borrel vanaf 21.00 uur plaats in café
Tango aan de Oude Delft. De borrel is een uitstekende gelegenheid om de man of vrouw
onder de helm wat beter te leren kennen, een avondje ouwehoeren over wielrennen,
auto's en alles wat je verder interesseert. Ben je net lid en wil je weten wat er allemaal
gebeurt binnen WTOS of wil je lid worden, kom dan langs!
Kijk voor de plannen van andere WTOS’ers m.b.t. deze en andere evenementen ook op
het WTOS prikbord: www.wtos.nl/prikbord/
Jaaragenda 2009
Onderstaand een overzicht van de WTOS evenementen in 2009. Schrijf deze dagen
alvast in je agenda, zodat je ze niet kan missen.
Activiteit Plaats Datum
Cross training Spartaan, Rijswijk Iedere dinsdag in de
winter
Wegtraining Spartaan, Rijswijk Iedere dinsdag in de
winter
CK Cross IKEA Delft Zondag 25 januari
Trainingswedstrijd weg Coureur, Maassluis Iedere zondag in februari
en maart
Baantraining Alkmaar Alkmaar Vrijdag 27 februari
10 km tijdrit Naast de A13, Delft Laatste woensdag van de
maand (april – september)
Start Weg & MTB trainingen Sportcentrum, Delft Vanaf eind maart
La Una Duifpolder Woensdag 6 mei
1 e NME Elsenburgerbos Woensdag 13 mei
KMK Info volgt Mei
La Duo Rondje Zestienhoven Woensdag 3 juni
2 e NME Elsenburgerbos Woensdag 8 juli
NSK tijdrijden Delft Begin september
CK Weg & MTB Info volgt Zondag 6 september
La Ultimo Rondje Zestienhoven Woensdag 16 september
NCK wielrennen Groningen Begin oktober
158 3

Van de voorzitter
Tekst: Wouter Betting
Van de Voorzitter; de glimlach
Overal is het wit, als ik naar buiten kijk.
Het sneeuwt nu al een paar uur. De
wereld trekt een witte deken over zich
heen alvorens te gaan het slapen.
Waarom nu? Vraag ik me af. Waarom
moet het uitgerekend nu hard sneeuwen,
net nu ik me voorgenomen heb om hard
te gaan trainen dit weekend. Het is al
laat… Ik besluit de hond uit te laten. Hij
heeft er zin in, ik daarentegen niet. De
kou in, de sneeuw trotserend. De sneeuw
maakt een knerpend geluid onder mijn
schoenen als ik het plat trap, voetstappen
achterlatend. Ik gooi wat sneeuwballen en
laat de hond nog even rennen. Daarna
toch weer snel naar binnen, de warmte
opzoeken.
Ik ben vroeg opgestaan om nog van de
hele dag te kunnen genieten. Na een goed
ontbijt te hebben genuttigd pak ik mijn
fiets uit de schuur. Overschoenen en
handschoenen aan, deze zal ik vandaag
zeker nodig hebben. Het eerste kwartier
heb ik het koud, daarna wordt het beter.
Voor me ligt een lange rechte weg, enkel
doorbroken door enkele heuvels. Het is
een bekende weg voor mij. Hier fietste ik
vroeger iedere dag naar school, 10km
heen en 10 km terug. Destijds bittere
noodzaak, nu fiets ik er voor mijn plezier.
Met de handen boven op het stuur en een
lekkere cadans dwalen mijn gedachten af.
Ik denk al aan het aankomende
trainingskamp in Spanje. Weg uit het
koude en natte Nederland, op naar het
zuiden, naar de zon. Alsof de weergoden
mijn gedachten kunnen lezen klaart het
op. De zon breekt door. Het wordt
warmer. Met de fluwelen stem van
Heather Nova in mijn oren dansen mijn
knieën deinend in de schaduw van de zon
over het Duitse landschap. Door verlaten
gehuchten, langs ‘die Vechte’ en langs
enkele verlaten ‘Rasthausen’. Ik geniet,
van de wit besneeuwde akkers, de
glooiingen in het landschap en van enkele
speelse hazen op zoek naar schaars
voedsel.
‘Getelo-Hallerstrasse’ geeft het bord aan.
Ik ben op bekend terrein. Een kilometer
verderop prijken 3 WTOS-logo’s
prestigieus op het natte grijze wegdek.
Ooit eens een subtiele aankondiging voor
de ‘Lönsberg’ tijdens de PWZ
zuidenveldtoer. Behoedzaam schakel ik
naar mijn buitenblad als ik aan die koers
denk. Over 3 maanden rijden wij hier ook
weer. Dan is het seizoen alweer in alle
hevigheid losgebarsten. Ik denk aan mijn
doelen van dit jaar, wat ik wil dit jaar.
Waarvoor train ik nu? Waarom zit ik nu
niet gewoon thuis? Ik betrap mezelf op
een lach. De hele dag binnen zitten, een
leven zonder wielrennen. Niks voor mij, ik
zou niet meer zonder kunnen. De leegheid
van een leven zonder koersen. Geen
spanning voor een wedstrijd, niet trainen,
het gevoel van winnen, maar natuurlijk
ook het ongelukkige gevoel van verliezen,
het minder rap zijn dan een ander. Ik
geniet ervan. Het geeft me een voldaan
gevoel.
Het wordt warmer, mijn handen beginnen
te zweten. Bij het pakken van een reep
doe ik mijn handschoenen uit en stop ze
achterin mijn zak. Met enige moeite
scheur ik de reep uit zijn verpakking en
stop hem gedeeltelijk in de mond. Hij
smaakt heerlijk, ik geniet er zelfs van.
Iets wat mij erg mee valt. Wat zal ik dit
jaar nog veel repen moeten eten, met zin
of tegenzin, bedenk ik me. Vlug reken ik
uit hoeveel repen ik moet hebben gegeten
het afgelopen jaar. Het zijn er veel, heel
veel. Bij mijn laatste hap van de reep daal
ik af van een heuvel. Mijn haarmat
Corsa 140 4

Corsa 140 6

paden kunnen hen niet boeien. Voor beide
groepen geldt dat er nu gespeeld kan
worden, nergens hoeven ze zich iets van
aan te trekken. Bij de ene groep kan
‘nergens’ gespecificeerd worden tot
trainingsschema’s en vooral -vormen en
bij de andere tot moeders de vrouwen.
In ieder geval: wat ontstaat is een
samenballing van allerlei losgeslagen
mannen en een enkele vrouw die elke
winterweek in een ander bos
samenkomen om daar een vooraf bepaald
rondje helemaal om te ploegen. Meestal
lukt dit aardig. Een doorweekte toplaag
van modder (liefst met een onderlaag die
nog bevroren is) houdt zich nu eenmaal
niet zo goed als er 400+ man op minder
geraffineerde wijze overheen walsen.
30 Januari jongstleden heeft een clubje WTOSsers deelgenomen aan zo’n
veldtoertocht. Ik was erbij, getrokken door de mogelijkheid om 90km te rijden. De
discentrische geesten hadden een mooi decor uitgezocht voor hun passie:
Lemelerveld (Overijssel), een plaatsnaam die hen natuurlijk moest behagen. Dat
er vervolgens eerst aardig wat kilometers gereden moesten worden om echt op
het tracé van de tocht te komen, gaf niks. De datum was ook zorgvuldig gekozen:
precies het moment dat de grond begon te ontdooien na een kleine vorstperiode.
Het WTOSclubje startte vrij laat. Dat werd gecompenseerd door een nogal hoog
tempo op die eerste saaie kilometers. Wim en ik letten even niet op en reden
achter de anderen verkeerd. Stug reden we door, wetende fout te zitten. En we
werden beloond. De mooiste kilometers (7) hebben we toen gemaakt:
hoogteverschil, vrij technische singletrack, een leuke drop, en vooral nog niet
ontmaagd door 100-en noppenbanden. Je mocht er nog fietsen ook. Terug op het
eigenlijke traject, werden we een vaste route opgestuurd. Niet goed. Compleet
aan gort gereden, met talloze modderputten. Zwaar was het wel. Later zouden we
nog een vaste route opgestuurd worden, waar ook niet zoveel meer van over was.
Verbazingwekkend dat men in zo’n dunbevolkt deel van het land probeert om
fietsers op 1 paadje te laten rijden, in plaats van een spreidingstactiek te kiezen.
In ieder geval, getweeën reden we door tot het eerste verzorgingspunt op km25.
Ik zag 90km helemaal niet meer zitten en Wim nog minder.
Hierna gebeurde het. Langzaam maar zeker begon er een beter gevoel te
ontstaan. Rond kilometer 35 begon ik zelfs weer te denken aan de lange afstand.
Wim, die niet zo’n beste dag had, begon achterop te raken en attendeerde me
erop dat ik door moest rijden om door te mogen voor de 90km. Dat heb ik toen
ook maar gedaan. Zelfs het 6km lange jaagpad langs de rivier, door velen als
dodelijk ervaren, kon me niet breken.
Corsa 140 8

Na de laatste verzorgingspost en de splitsing op 45km werd het ineens rustig op
het parcours. En leuker. Met name na een km of 60, toen ik in de bosjes
gescheten had en mijn kont afgeveegd met een krentenbol. Ik kon daar de humor
wel van inzien en dus ging ik met binnenpret verder. De paden werden steeds
leger en minder platgereden, natuurbeleving kreeg weer wat meer de overhand.
Tot km80 waren er zelfs leuke singletracks, waar zowaar echt gestuurd moest
worden. Zo weinig mensen (de lange afstand was niet erg populair) kon men
natuurlijk makkelijk over een smal paadje sturen.
Na km80 moest echter weer het verbindingsstuk naar Lemelerveld worden
gereden. Wind tegen. Niet leuk. Aardig detail is nog dat ik door een verhangen
lintje een of andere nauwelijks op te komen zandmuur ben opgelopen. Ach,
wederom was de singletrack naar beneden die niet bij de route hoorde erg leuk.
Toch wel erg kapot ben ik uiteindelijk aangekomen. Daar bleek ik samen met
Sander, die een heel stuk sneller was, de enige te zijn die de lange afstand
afgelegd had. De andere 6 (Erik_N, Marcel, Job, Wim, Janne en Alex) waren
eerder omgekeerd, waarin met name het stukje langs de rivier een belangrijke rol
had gespeeld, samen met de zware ontdooide toplaag en bij een enkeling een
minder fit gevoel.
Helemaal verheugd was ik toen ik hoorde dat Marcels auto inmiddels gerepareerd
was. Bij het zoeken naar een parkeerplek was namelijk de gaskabel gebroken,
uiteraard midden op het dorpsplein bij de inschrijving en start. Ach, een licht
opeltje is natuurlijk makkelijk een stukje te duwen.
Er zijn echter ook andere belevingen
mogelijk van het veld in de winter,
waarbij beiden onlosmakelijk verbonden
zijn. Denk bijvoorbeeld aan diegenen die
ook in de winter hun competitiegevoelens
niet kunnen onderdrukken en niet kunnen
wennen aan de optiek van een
mountainbike, kleine wielen en een stuur
zonder noemenswaardige bochten. Ook zij
willen zich nergens iets van aan trekken,
vandaar dat ze met in principe minder
geschikt materiaal een zo sompig mogelijk
weiland uitzoeken om een uur rondjes te
racen. Aangezien hier echter veel minder
van zijn en je ze nauwelijks buiten het
wedstrijdparcours tegenkomt, is dit
maatschappelijk nauwelijks een probleem.
ingezet wordt, daar ook het meest
geschikt voor is, maar desalniettemin
ruimte biedt aan 700x35 bandjes.
Duidelijk bleek de ongeschiktheid van het
apparaat (de berijder treft uiteraard geen
blaam): na 10min ‘koers’ was ik 2x
gevallen en 1x verkeerd gereden. Gezien
de pijn aan mijn rechterzij en ego ben ik
toen maar afgestapt. Ik zou overigens
niet de enige op ongeschikt materiaal zijn
die dat deed. De enige persoon die uitreed
op ongeschikt materiaal won wel, maar
mocht van geluk spreken dat zijn
machine, door het parcours zichtbaar
aangetast, hem aan de finish bracht.
Het Clubkampioenschap Cross is uiteraard
een plek waar zulke mensen zich treffen,
hoewel het deelnemersveld aardig
aangevuld werd met mensen die niet
geheel aan de beschrijving voldoen. Ikzelf
was incognito aanwezig op een fiets die
99% van zijn jaarkilometrage op de weg
Corsa 140 9

koud is, de weg is behaaglijker in de
winter. Ook modder, een karakteristieke
eigenschap van het veld, is in principe
niet goed om in te fietsen. Het drukt de
snelheid en je wordt er vies van, net als je
fiets. Een niet onbelangrijke factor is ook
dat de modderige paden meer te leiden
hebben onder intensief gebruik dan droge,
en dat met name belangenverenigingen
van wandelaars graag boos naar
bandensporen wijzen. Allemaal nadelen
van het veld. In de zomer spelen dit soort
problemen rond de off-road veel minder
en lijken ze zelfs in belangrijke mate de
naweeën van het veld in de winter te zijn.
Matthijs heeft het ermee gehad
Wat nu te denken van de winter en het
veld en vooral de koppeling die door
sommigen gemaakt wordt. Wat
uiteindelijk te denken van deze groep
zelf? Laat me allereerst nogmaals
herhalen dat het begrip veld slechts
bestaat bij gratie van de winter.
De winter lijkt onontkoombaar. Dat is niet
erg, het is een mooie tijd om wat te
studeren en duur te trainen. Op de weg.
Het veld is juist de plaats waar het nat en
Wat nu te denken van de groep die winter
aan veld koppelt? Moeilijk, moeilijk… Het
lijkt erop dat de dissenters van het veld
een vertekend beeld van de werkelijkheid
hebben. Binnen hun culturele kader kan je
ze onmogelijk ongelijk geven. Het
hiërarchiseren van culturele kaders is
echter een nogal politieke zaak. Ik heb
juist in mijn inleiding aangegeven geen
agenda’s te willen zetten. Laat ik daarom
pretentieloos eindigen:
In de winter train ik in principe principieel
op de weg, in de zomer rijd ik in principe
principieel off-road.
Uitslagen CK-cross zondag 6 februari
1 Alex de Kraker
2 Thijs Brentjes
3 Sander Prakken
4 Jerome van Harn
5 Michiel Groothof
6 Marcel van Leeuwen
7 Francois Geuskens
8 Jurgen lindhoud
9 Matthijs Gerrits
Corsa 140 10

De Strandrace
Tekst: Sander Prakken
De Strandrace
De aftrap van het mountainbike seizoen.
Dit jaar begint het met de strandrace in
Den Helder.
Wie gaat er nu helemaal naar Den Helder
ruim 40 loodzware kilometers over het
strand op en neer naar Petten te fietsen?
Ik moet bekennen dat het ook voor mij
een behoorlijke drempel was.
Zeker niet de mooiste wedstrijd van het
jaar, maar wel veelbesproken. Ik weet
nog hoe ik vorig jaar, na een rustig stukje
asfalt, het strand op kwam. Windkracht 7
tegen en een zware ondergrond, vooral
als je niet harder dan 20 kilometer per
uur rijdt. Voor me groepjes fietsers en
achter me groepjes fietsers. Natuurlijk
wilde ik naar voren, maar alleen haal je
nooit een groepje bij. Ook wilde ik niet
naar een van de groepjes achter me.
Alleen en later met een klein groepje
fietsen is niet het meest efficiënt. Een
goede uitslag kon ik wel vergeten.
Wat is het eigenlijk helemaal voor een
wedstrijd? Wielrennen voor
mountainbikers en waarschijnlijk ook
mountainbiken voor een paar wielrenners.
Wielrennen of-road of mountainbiken in
een peloton. Nou ja, peloton,
mountainbikers rijden toch liever in
kleinere groepjes, maar zeker niet alleen.
Je techniek kan je thuislaten.
Toch heb ik hier lang naar toegeleefd. De
hele winter heb ik mijn fiets getest. Op
het strand fiets je namelijk niet met je
nieuwe fiets. Ik gebruik mijn winterfiets,
een fiets met allerlei oude onderdelen en
een starre voorvork. De fiets zal na de
strandrace nauwelijks meer als mountain
bike meer worden gebruikt.
Speciaal voor deze wedstrijd heb ik
nieuwe banden gekocht. Strandbanden.
Vorig jaar heb ik namelijk gemerkt dat je
met andere banden een stuk minder goed
af bent. Met een lage druk kunnen deze
banden je gewicht over een breed
oppervlak spreiden zodat je zo weinig
mogelijk in het zachte zand wegzakt.
Ik weet nu inmiddels hoe het moet.
Gewoon in de voorste groep mee en dat
zo lang mogelijk proberen vol te houden.
Vooral niet alleen gaan fietsen. Dan liever
wachten op een volgende groep.
De dagen voor de strandrace krijg ik er
steeds minder zin in. De
weersvoorspellingen spreken over ‘de
koudste dag van het jaar’ en harde wind.
De voorbereiding heeft echter al zoveel
gekost dat ik besluit, hoe dan ook, te
gaan rijden.
Alleen
Niemand anders van WTOS neemt de
moeite om naar Den Helder te komen. Ik
ga alleen met de trein naar Den Helder. Ik
verlang naar de eerste wedstrijddag.
Gelukkig ken ik meer mountainbikers dan
alleen WTOS’ers. Alleen ben ik dus
eigenlijk niet. Met een groepje ga ik het
strand verkennen.
Op het strand het koud en we worden
verrast door een aardige sneeuwstorm. Ik
laat nog even wat lucht uit de banden
lopen. Waarschijnlijk rijdt ik nu met 1,5
bar. Het voelt goed om met wat vering te
rijden.
Toch valt het mee met de kou. Het is in
ieder gevalminder koud als waar ik me op
had ingesteld. De wind is minder dan
Corsa 140 11

vorig jaar en komt bovendien vanuit de
andere kant dan vorig jaar. We hebben
dus wind mee op de heenweg.
Start
Voor de start nog even wat op en neer
fietsen. Ik start bij de Amateurs. Ruim op
tijd ben ik bij de start aanwezig. Ik ben
echter wel een van de laatsten. Vreemd
genoeg worden de renners niet volgens de
startvolgorde op geroepen. Zal dus achter
aan het peloton moeten vertrekken. Niet
erg, want op het strand is ruimte genoeg
om naar voren te rijden en bovendien
stond ik sowieso laag in de startvolgorde.
We wachten. Waarom moet dit zolang
duren? Nou ja, zo erg is het ook niet;
zolang je gezellig met een peloton
mountainbikers aan de start staat is het in
ieder geval niet echt koud.
De starter telt af. Een plotselinge start,
zoals regelmatig voorkomt, is uitgesloten.
De start is rustig. Gelukkig maar, want
het is spekglad op het asfalt naar het
strand toe. Zonder problemen kan ik een
aantal plaatsen naar voren rijden.
Sander bij het oprijden
van het strand
Heen
Bij het oprijden van het strand zie ik
Jeroen Kooij vlak voor me rijden. Hij is
aangemerkt als één van de favorieten. Hij
gaat niet zoals alle anderen langs de
waterlijn fietsen, maar gaat veel hoger op
het strand rijden. Ik heb eerder gehoord
dat het daar goed fietsen is en besluit
hem te volgen. Nu ja, volgen, hij rijdt
eigenlijk vrij snel bij me weg. Vanaf dit
stuk van het strand heb ik een goed
overzicht van de wedstrijd. Niet ver voor
me zie ik gelukking nog de koplopers
fietsen. In tegenstelling tot vorig jaar zit
ik er nog bij in de buurt!
Op dit deel van het strand is goed te
fietsen, maar ik twijfel sterk of het langs
de waterlijn toch niet beter is. Bovendien
kan ik nu al lang niet meer zien welk
spoor Jeroen kiest. Ik besluit naar de
waterlijn te fietsen. Dan moet ik wel eerst
een zwaar stuk strand doorkruizen.
Hierdoor kan ik net niet aansluiten bij een
grote groep die passeert. De slag gemist!
Alleen besef ik het nog niet
Op het strand rijdt ik alleen. Hoewel er op
de heenweg geen tegenwind is, kan ik
eigenlijk ook onmogelijk dichter bij mijn
voorgangers komen. Nu is het me
helemaal duidelijk; waar de wind ook
vandaan komt, alleen op het strand rijden
is altijd nadelig. Echter, ik verlies ook
geen tijd op mijn voorgangers. Als je even
het strand afgaan doe ik goede zaken.
Door het mulle zand kom ik een stuk
makkelijker heen dan mijn tegenstanders.
Ik win weer een paar plaatsen, maar kom
wel weer alleen het strand op.
Niet ver voor me zie ik weer andere
renners rijden. Op het strand haal ik
alleen een plakhaas in die onverstoord
naast mij blijft rijden. Wat ik ook doe,
zoals vlak langs strekdammen of vlak
langs het water rijden om zijn weg zo
moeilijk mogelijk te maken, niets werkt.
Hard wegrijden lukt niet. Daar ben ik nu
al te moe voor. Bovendien moet ik mijn
eigen race blijven rijden. Toch zit hij me
dwars…
Keerpunt
Bij Petten is het keerpunt. Hier moeten we
even van het strand af en ook hier win ik
weer een paar plaatsen. Maar nog
belangrijker met twee van mijn
voorgangers weet ik een groepje te
Corsa 140 12

vormen. Ik haal Joost Christiaans bij. We
kennen elkaar en denken samen goed uit
te zijn. Bovendien halen we nog een
voorganger in.
En de plakhaas is gelost! We laten
niemand meer bij ons groepje aansluiten.
Een groepje van drie is niet groot maar
als we goed samen kunnen werken zullen
we goede zaken kunnen doen. Ik besef
me dat ons groepje samen richting de
finish zal moeten rijden. De race is
eigenlijk zo goed als gereden. En dat op
het moment dat we nog maar net aan het
zwaarste deel van de race begonnen zijn;
het stuk met tegenwind moet nog bijna
helemaal komen. Ik merk op dat de benen
eigenlijk helemaal niet slecht voelen.
Misschien had ik al op het stuk met wind
mee alles moeten geven?
Terug
Achter ons zijn alleen een paar eenlingen
te zien. Ver voor ons hetzelfde. We zullen
nog een paar moegestreden eenlingen
voorbijrijden. Zij zullen onmogelijk meer
bij ons aan kunnen sluiten. Op het
moment dat we het strand afgaan zullen
we met ons drieën nog een paar punten
mogen verdelen. Het idealistische idee dat
daar de beste van ons de meeste punten
zal krijgen overtuigd me.
Deze ideeën, zonder nadenken in me
opgekomen, bleken de werkelijkheid te
zijn. We blijven goed samenwerken.
Niet iedereen doet evenveel kopwerk.
Joost heeft duidelijk minder energie meer
over dan de rest. Het maakt me niet uit.
Als ik dan maar als eerste van onze groep
over de finish mag komen. Er wordt
gelukkig goed gedraaid en regelmatig
overgenomen. Samen vinden we een
goede route over het strand.
Ik vraag me nog even af of Joost niet zit
te verzaken. Nee, volgens mij kan ik hem
vertrouwen! En inderdaad als we van het
strand afgaan past Joost. Zonder al te
veel moeite weet
Na de finish praten we na met ons
groepje. We bedanken elkaar.
Na de finish
Als ik me na de finish heb omgekleed
besef ik me hoe mooi de wedstrijd was. Ik
heb gefietst zoals ik een wedstrijd graag
fiets. Stevig doorfietsen op een zwaar
parcours. Zonder de te lange intervallen
die mij nog al eens de das om doen.
Bovendien lijkt het met mijn duurconditie
helemaal goed te zitten.
Bovendien was het een goede wedstrijd.
Eenmalig de slag gemist, maarverder
tactisch goed gereden.
Tegelijkertijd ben ik opgelucht. De
grootste drempel van het mountainbike
seizoen is genomen en met succes. De
‘echte’ mountainbike parcours zullen nu
komen en voorlopig is een goede
startpositie verzekerd. Met een viertiende
plaats van 61 gefinishte amateurs en een
mooie wedstrijd mag ik meer dan
tevreden zijn. Mijn tijd is 1:37:57.
Thijs Al is bij de elite (hoogste klasse) als
eerste gefinished voor Jan Weevers en
Bart Brentjens in een tijd van 1:16:27.
Geruime tijd nadat ik binnen ben
gekomen, komen nog steeds mensen
binnen. Funklassers. Sommigen doen
meer dan 3 uur over de tocht. Voor hun is
de tocht werkelijk loodzwaar geweest.
Respect voor deze mensen.
Corsa 140 13

Mijn eerste keer...
Tekst: Corine Karssen
Foto's: Erik Nienhuis
Mijn eerste keer…
Nightride 18 februari 2005
Mijn allereerste WTOS-ervaring zou dit
gaan worden. Natuurlijk best spannend
om zonder echte mountainbike-ervaring
en ongetraind voor het eerst mee te
fietsen. En dan ook nog in het donker,
met mensen die je niet kent op een totaal
onbekende plek... Gelukkig maar dat ik
daar pas over na kon denken nadat ik had
toegezegd dat ik mee ging. Ook fijn dat ik
de rest van de week best druk was, zodat
ik me daar eigenlijk helemaal niet naar
over kon maken. En toen was het opeens
vrijdagmiddag.
Voorbereiding
Snel naar huis, spullen inpakken, fiets van
de muur af halen, alles in de auto proppen
en op naar het sportcentrum. Gauw nog
even tanken en dan zijn we er helemaal
klaar voor. Blijkbaar was ik te vroeg, er
stond verder helemaal niemand en ik zag
ook nog geen busje. Opeens stond daar
iemand een fiets uit de auto te laden. Dat
kon niet missen, die ging ook mee. Even
voorstellen maar en een babbeltje maken.
Het was best inmiddels best koud
geworden en het hield ook niet echt op
met regenen. Langzaam aan begonnen er
meer mensen te komen en de fietsen
werden in de bus geladen. Mijn fiets kon
ook in de bus en ik kreeg gezelschap van
Diana in de auto. Tegen zessen
vertrokken we dan eindelijk (inmiddels
heb ik begrepen dat er tegen bepaalde
personen voortaan gelogen gaat worden
over het vertrektijdstip). Gezellig met z'n
allen de file in!
Heenreis en aankomst
Onderweg begon het steeds harder te
regenen. Samen met Diana afgesproken
dat als we aan zouden komen, dat het
dan vast droog zou zijn. Dat kon niet
anders, dat moest gewoon. Na de eerste
file, reden we zowaar een tweede file in.
Niet omdat het druk was, maar omdat er
een mevrouw (natuurlijk een vrouw!) het
nodig vond om achterop een andere auto
te knallen. Zo gingen we voorbij aan
Amsterdam en de afslag die we moesten
hebben (had vast ook te maken met het
feit dat er twee vrouwen in één auto
zaten). Nou ja, dan keren we toch gewoon
bij de volgende! Uiteindelijk aangekomen
op de plek van bestemming, het regende
niet meer en de anderen arriveerden vlak
na ons.
In chronologische volgorde: kennis
maken, de logeerboerderij bewonderen,
spullen uitladen, koken, eten, uitbuiken,
stapelbedje kiezen, omkleden, fiets in
elkaar zetten, spullen bij elkaar rapen,
lichtjes aan en gaan met die banaan. Nog
voor vertrek heeft Diana een andere
"gebruikelijke" bandenspanning gekozen
en zal ik zelf nooit meer mijn voorwiel
verkeerd om in mijn vorkje plaatsen.
Helemaal prepared op weg dus.
De tocht
Het is donker, maar het regent niet en de
kou blijkt achteraf best mee te vallen.
Ik ben blij dat er mensen zijn die het
parcours goed kennen. Ook als het niet
donker is heb ik het richtingsgevoel van
een schildpadje dat op z'n rug ligt en
vergeleken met de rest heb ik ook het
tempo en de conditie van een schildpadje.
De eerste afdaling had ik niet zo goed
ingeschat. Al hobbelend en denderend
kwam het uiteindelijk toch goed (zonder
op m'n snuitje te gaan) en bij alle
volgende was ik op mijn hoede. Na
verloop van tijd ging het beter, ik was wel
veel langzamer dan de anderen maar er
Corsa 140 14

werd iedere keer heel fijn op mij gewacht
(jullie zijn echt lief!). En ik reed niet in
mijn uppie achteraan. Jodi en Diana reden
nog achter mij en dat was prettig om te
weten.
Opeens hoorde ik Jodi en Diana niet meer,
zag ik geen rode lampjes meer voor me
en het bleef voor een hele poos (voor
mijn gevoel dan) angstvallig stil. Geen
piepende remmen, geen stemmen,
helemaal niks. Even wachten dan maar,
ze komen vast vlak achter mij aan. Na
een minuut of vijf was dat gelukkig ook
het geval. Was al bang dat ik ergens
verkeerd was gegaan en dat ik zelf de
weg terug moest gaan vinden! Op zich
best een uitdaging, maar niet erg gezellig.
Verder fietsen dan maar en gezien mijn
non-conditie en gebrek aan ervaring gaat
het best lekker. Totdat Diana pech krijgt.
Jodi laat weten dat ik wel door kan
fietsen, ze komen er zo aan. Ik fiets
verder en na een minuut of vijf komt Jodi
langs mij heen scheuren. Hij heeft
gereedschap nodig en haalt dat even op
bij de anderen. Vervolgens komt hij mij
na verloop van tijd weer tegemoet en
gaat Diana weer opzoeken. Ze heeft haar
ketting gebroken. De anderen staan
ongeveer een kilometer verderop te
wachten. Ik fiets wederom rustig verder
en tegelijkertijd zijn mijn batterijtjes op.
Nou ja, met je ogen dicht
fietsen is erger en ook
zonder licht kom ik er wel.
Als je staat te wachten wordt
het best koud. Sommigen
fietsen heen en weer (of Jodi
en Diana tegemoet),
anderen beginnen lijp te
rennen en over het
algemeen wordt er tijdens
het wachten flink slap
gebabbeld. Ik heb het naar
mijn zin!
lekker binnen. Schoonmaken moeten we
toch wel. Sommigen gaan direct onder de
douche maar als er één onder een koude
douche heeft gestaan, wacht de rest
totdat de boiler zijn werk weer heeft
gedaan. En dat was het wachten waard!
Tegen drieën worden de tandjes gepoetst
en het stapelbed begroet. Om acht uur
gaat er een wekker. Deze wordt wijselijk
uitgezet en als het uur of tien is zijn we
allemaal wel wakker.
The day after
Michiel en Erik doen nog één rondje van
hetzelfde als die nacht. Marcel en Sander
doen er drie. Reinder, Menno en Jodi
houden het bij twee. De dames besluiten
een stukje door de polder te fietsen en
afwasmiddel te kopen. En alweer hebben
we ongelooflijk mazzel met het weer.
Slechts een paar spatjes onderweg gehad.
Daarna wordt er gegeten, gedouched,
spullen gepakt en het schoonmaken kan
beginnen. Het afwassen, vegen,
stofzuigen, dweilen en het inladen van de
bus gaan door het ongelooflijke teamwork
als vanzelf en tegen het eind van de
middag keren we terug naar Delft.
Met het schrijven van dit verslagje zit
mijn allereerste WTOS-avontuur erop. Ik
heb het geweldig naar mijn zin gehad en
ga een volgende keer zeker weer mee.
Rond een uur of één kunnen
we de logeerboerderij weer
opzoeken. Moe maar
voldaan zetten we de fietsen
Corsa 140 15

Blessureleed
Tekst: Jos Burger
Blessureleed
Besef van waarde komt pas na het bezit.
Je denkt terug aan beklimmingen. Je
gedachten zien slechts de prachtige
omgeving, de perfect functionerende fiets,
de tegenstand. Je gedachten weren de
pijn, de ellende de wil om een einde te
maken aan de inspanning.
Je denkt terug aan duurtrainingen. Je ziet
mooi weer, lachende gezichten, een
heerlijk briesje, vrolijkheid. Regen, wind,
koude handen en andere dofheid worden
verbannen uit de gedachten.
Je denkt aan koersen. Aan het gemak
waarmee het soms ging, aan de enorme
snelheid in de bochten, aan de
enveloppen die in ontvangst genomen
mochten worden. Zelfs je hartslag stijgt
en je voelt de adrenaline stromen
wanneer je denkt aan de koersen waarin
je kansen had. Kansen op succes, in wat
voor vorm dan ook. Maar waar zijn de
pijn, het snot, de tegenslagen? Je ziet ze
niet.
Mooi is dat. Herinneringen. Mooi ook dat
ze zo mooi zijn. Dat je het goede
onthoudt, dat je ellende vergeet. Dat
betekent dat je dat wat je gedaan hebt
met plezier hebt gedaan. Dat je hebt
genoten.
En nu. Nu zit ik binnen. Achter het raam.
Wegzwijmelend bij nieuwe
trainingsaankondigingen. Denkend aan
hoe heerlijk het moet zijn om met die
steeds maar aanzwellende groep een
mooie toer te kunnen maken.
Ik pijnig mezelf. Pijnig mezelf met
toekomstbeelden. Gaat het goed komen?
Ga ik ooit nog met speels gemak die
pedalen rond draaien. Ga ik ooit eens een
wedstrijd winnen? Heb ik de afgelopen
jaren niet optimaal gepresteerd? Had ik
eerder iets aan die knie moeten laten
doen?
Die knie. Inderdaad die vervloekte knie.
Een vreemd stukje mens. Een scharnier.
Zo hard nodig voor het soepel laten
draaien van de benen op de fiets. Als het
scharnier niet werkt kan je de deur beter
dicht houden.
‘Los kraakbeen aan de knieschijf.’ Het
klonk als een logische bevestiging van de
gevoelde irritatie. ‘Weinig aan te doen.
Probeer maar gewoon te trainen,
misschien gaat het snel beter.’
En anders? ‘Tja, je zou nog een chirurg
kunnen proberen.’
Het ging niet snel beter. Teveel verplichte
rust, verveling sluipt erin. Je wordt soms
chagrijnig. Waarom? Omdat je lichaam de
inspanningen mist. Je begint langzaam te
beseffen hoe mooi de sport is, hoe zeer je
hem nodig hebt. Dat gevoel wordt alleen
maar sterker en op een gegeven moment
denk je dat wielrennen absoluut het
mooiste moet zijn wat een mens zou
kunnen doen.
Maar ja. Nu maar naar de chirurg. Hopen
dat ‘ie het weg kan halen. Maandje
herstellen. Maart en april vol in training.
Dan zou ik in mei, juni toch weer redelijk
op niveau moeten kunnen zijn. Misschien
sta ik er dan wel in de Ardeche. Of anders
in september. Het NCK? Het NSK, de
furiade-bokaal, 2006
Corsa 140 16

- Advertentie -
Tja…
Weer zo’n advertentie met fietsplaatjes en fietspraatjes. En we weten
ook deze keer weer niet wat we erin willen zetten uit ons assortiment
van meer dan 250 verschillende merken.
Bike2build, de grootste on-line Bikeshop ter wereld, of in ieder geval
bijna, verkoopt alles. Staat het niet op de site? Bel even en wij gaan
het voor je regelen.
Buiten dat wij (bijna) alles verkopen, weten wij ook heel veel, dus als
je een fietstechnisch probleem hebt aangaande onderdelen dan kan je
dat vragen bij question@bike2build.nl
Vind je dat je fiets zo mooi is dat deze een plekje verdiend in onze
Bike Gallery, stuur dan een e-mail naar webmaster@bike2build.nl
Natuurlijk hebben wij ook een fietsenwinkeltje, waar de koffie altijd
klaar staat en het vooral erg gezellig is. Dus kom ook een keertje
langs voor een kletspraatje.
Dus…
heel snel naar www.bike2build.nl voor alles wat je zoekt met scherpe
prijzen en prima service.
www.bike2build.nl
a: Maassluissedijk 11-13 Vlaardingen t: 010-248 0329 f: 010-248 0339 e: info@bike2build.nl
Corsa 140 17

Het Seizoen-Deel 2
Tekst: Gerrit en Kees
Het Seizoen deel 2
“Shit, shit, shit.” Zwaar gefrustreerd en
met een blik op onweer loopt René
Verhoeven langs de gracht. Een half uur
geleden liep hij hier nog met een grote
glimlach op z'n gezicht en dacht hij aan
mooie tijden op de fiets. Maar dan dit.
Compleet onverwacht. “Waarom doet ze
nu zoiets? En dat nadat ik haar een
maand zoveel aandacht heb gegeven. Wat
zal dit voor jaar worden, wat zal dit voor
leven worden? Shit, shit, shit.”
“Waarom had ze z’n kamer zo beklad? ‘Ik
walg van je’, ‘Eikel’, ‘Faalhaas’, ‘Aso’, zo
stonden zijn muren volgekalkt. Ze had
haar spullen die nog bij hem stonden
opgehaald. Het was nu definitief, al zijn
hoop op herstel van de relatie kon hij
vergeten. “Waarom niet gewoon de gracht
in springen, niet meer ademen,
verdrinken en later opgedregd worden?
Dat zou haar leren!”
Het lijkt nog maar zo kort geleden. Voor
het eerst serieus met iets bezig. Trainen,
praten, materiaal aanschaffen. Liefde op
het eerste gezicht. Verkocht aan de
wielersport. Kim leek het allemaal
prachtig te vinden. Was hij eens weg bij
haar, kon 'ie z'n agressie op die fiets
botvieren. Hij vroeg zich soms af waar die
agressie vandaan kwam, maar verder dan
het zich afvragen was hij nooit gekomen.
René probeert zich te vermannen.
Oogkleppen op, naar vrienden toe, lachen,
een avond goed zuipen, goed slapen, en
zich dan weer richten op de wedstrijden
en de trainingen. Altijd effectieve
houvasten, die nu ook nodig zijn.
Aanstaande zaterdag had hij al een tijd
geleden in z’n agenda omcirkeld. Dan
moet het gebeuren. De Omloop Der Drie
Gewesten. Wind, dijken, polders, op het
lijf geschreven van renners die liever
sterven dan hun beoogde doel niet halen.
Uren kan René op het kantje zitten, waar
tegenstanders als rijpe peren van een
drachtige perenboom vallen en in verre
waaiers verdwijnen, lijkt de wind geen vat
te krijgen op zijn toch frêle lichaam.
Kijkend in zijn agenda beseft René zich
hoe snel deze dag al naderbij komt. Maar
het kriebelende gevoel dat normaal
gesproken ontstaat, blijft achterwege. Er
is iets. Hol, zo voelt hij zich. Een holte die
niet te vullen blijkt met leegte als alcohol.
Houvasten zijn er niet meer. “Betekende
ze dan echt zoveel voor me? Is leven
meer dan koers alleen? Wat is er als er
geen koers is? Los ik hier het leven, of
word ik door het leven gelost?” Zijn hoofd
is zwanger van overpeinzingen. Maar
concentratie is nu belangrijk. Concentratie
op de dingen waar het écht om draait. Zet
die vrouw toch uit je hoofd! Van het
weekend moet het gebeuren. Van het
weekend gaat het gebeuren.
Vrijdagavond. Het trouwe, maar aftandse
busje wordt gevuld. Vijf blinkende fietsjes
zijn reeds ingeladen als René met een
bezweet hoofd het donkere parkeerterrein
oprijdt. “He, he. Daar hebben we Reneetje
ook nog. We waren zowat weg man.”
sneert Henny, de ‘ploegleider’ van het
team, maar eigenlijk gewoon de minst
getalenteerde renner van het stel. Ook de
andere jongens komen al snel rond René
staan en maken spottende opmerkingen
over zijn niet gepoetste materiaal. “Is Kim
er vandoor? Zij kon toch zo goed
schoonmaken?” René kijkt verschrikt op,
‘zouden ze het al weten?’, maar ziet zijn
Corsa 140 18

ploegmaten al breed grijnzend naar zijn
fietsje wijzen. Hij stapt wat wazig rond
het busje en hoort de jongens achter zijn
rug alweer de vast clichés uitwisselen.
“Hoe voelen de beentjes?” even later “’t
Gaat behoorlijk waaien morgen.” gevolgd
door “Slecht geslapen, ik reken nergens
op.”
Johan. Minder ver ontwikkeld als het op
koersen aankomt, maar de sociaalste van
de A-ploeg. René ziet hem aankomen.
Johan ziet René in de laadruimte van het
busje zitten. Ongeschoren, glazige ogen.
Er is iets met hem. Vragend kijkt Johan
René aan, maar hij blijft stoïcijns voor
zich uit staren. Geen reactie.
Ook de bus reageert niet direct als de
contactsleutel wordt omgedraaid.
Pruttelend en met horten en stoten komt
er uiteindelijk leven in de bus en vertrekt
de ploeg richting overnachtingsplaats in
het hoge noorden. René zit stil achterin de
wagen van de altijd goed gemutste
Henny. Spanning? Concentatie?
Liefdesverdriet? Een kater?
Van het weekend zou het niet gebeuren.
Wordt vervolgd
Dus je wilt een nieuwe fiets kopen:
Waar begin je?
Tekst: Eric Wictor
Dus je wilt een nieuwe fiets
kopen: waar begin je?
Maatvoering
’t Aller belangrijkste van een fiets is dat je
er goed op past. Daarvoor zijn grofweg
twee lengtes bepalend: de zadelhoogte en
de lengte van de fiets. De zadelhoogte is
afhankelijk van je binnenbeenlengte; de
afstand van je hiel tot kruis. Aan de hand
van deze maat kan je grofweg een
framemaat kiezen (zie tabel).
De ideale lengte van de fiets is moeilijker
te bepalen, omdat dit afhangt van je
romp, armlengte, flexibiliteit van je rug,
enzovoorts. Het beste is een testritje
maken op de fiets die je wilt kopen, of op
z’n minst even passen. Als de fiets te lang
of kort voelt, vraag de verkoper om
andere lengte stuurpen te monteren, of
het zadel ietsje te verschuiven. Helpt dit
niet, dan is de fiets wellicht niet voor jou.
Let wel: een perfecte afstelling komt met
tijd in het zadel. Dat een nieuwe fiets
ietsje ‘anders’ voelt is haast
vanzelfsprekend.
Goedkoop of duurkoop?
Hoe veel je uiteindelijk kwijt bent voor
een fiets zal sterk afhankelijk zijn van wat
je er mee wilt gaan doen. Ga je hooguit
een enkele keer in de week even trainen,
dan kan je met een nieuwe fiets van zo’n
600-700 euro jaren vooruit. Dit geldt voor
zowel mountainbikes als racefietsen.
Corsa 140 19

Binnenbeenlengte Framemaat MTB Framemaat race
cm cm inch (") cm
68 40 15 46
70 40 16 48
72 40 16 48
74 43 17 50
76 43 17 50
78 46 18 52
80 46 18 52
82 46 18 54
84 49 19 56
86 49 19 56
88 49 20 58
90 52 20 58
92 52 21 60
94 52 21 60
96 55 21 62
98 55 22 62
100 58 22 64
Ben je echter van plan veel te toeren of
wedstrijdjes te rijden, dan kan je beter
wat meer uitgeven. Voor zo’n 1000 euro
heb je een fiets met voornamelijk
Shimano 105 (race) of Shimano LX (MTB)
onderdelen, wat een goed aanknooppunt
is als je veel wilt rijden. Let wel: vaak
mengt men onderdelen van verschillende
kwaliteitsniveaus en merken. Staar je niet
dood op dat ene duurdere derailleurtje,
maar kijk naar het geheel. Zitten er op de
fiets goedkope, naamloze componenten,
of zie je veel merkproducten? Is het
geheel goed afgewerkt, of oogt het
goedkoop en/of rommelig?
Waar koop je dan?
1. Tweedehands: als je weet waar je op
moet letten, kan je prachtige deals
vinden. Echter, wat de verkoper ook
zegt: fabrieksgarantie het je eigenlijk
niet meer. Daarbij moet je een goed
oog hebben voor wat je koopt, dus
het loont een ‘kenner’ mee te nemen
als je naar een fiets gaat kijken.
2. Mailorder/internet. Vooral in
Duitsland kan men fietsen met fikse
korting kopen. De fietsen worden
nagenoeg rijklaar aan huis
afgeleverd, of je kan ze ter plekke
ophalen. ‘t Nadeel is dat je voor
service onder garantie terug naar de
verkoper moet. Bovendien moet je
zeker zijn van de maat, gezien
passen niet altijd mogelijk is.
3. De specialist. Zaken in de regio, zoals
Bike Zone, van Herwerden,
Bike2Build en veel anderen richten
zich vooral op sportfietsen. Ze zitten
redelijk dichtbij, bieden verschillende
fietsen om te passen of een testrit op
te maken, en hebben soms
meetapparatuur om de juiste maat
fiets te bepalen. Daarbuiten heb je
als ‘eerste koper’ bij een officiële
dealer altijd fabrieksgarantie.
Corsa 140 20

Suiker is Vergif!
Tekst: Reinder Ebbens
Suiker is Vergif!
Schrijven voor een blad als de Corsa is
niet erg gemakkelijk! De Corsa staat vol
literaire hoogstandjes, goed onderbouwd,
weloverwogen geschreven en opvallend
door woordkeuze en zinsopbouw. Van de
auteur wordt verwacht dat zijn stuk
voldoet aan dit profiel of dat tenminste
een poging wordt gedaan hieraan te
voldoen. Wat de consequenties zijn bij
ernstig falen, zijn mij niet bekend maar
wel weet ik zeker dat ieder stuk kritisch
beoordeeld wordt en het predikaat niet
onuitgesproken blijft.
Toch wel mooi dat een hoop WTOS-sers
dit erg belangrijk vinden, maar het heeft
er bij mij toe geleid dat ik lange tijd niets
ingezonden heb. Maar na 2 jaar zwijgen
heb ik mijn schroom opzij gezet en heb de
cursor het document laten doorlopen.
Iedere Delftse student moet toch in staat
zijn een redelijk stuk te schrijven die de
algemene opinie kan verdragen, dus ik
ook.
Zelfs de meest gelouterde schrijvers
hebben zo af en toe nog twijfels over hun
eigen Corsa inzending. In de kerst Corsa
van 2004 (nr.139) was een stuk te vinden
“Het Seizoen”, geschreven door “Gerrit en
Kees.” Bronnenonderzoek wees echter uit
dat er geen WTOS leden bestaan met
zulke namen. Hoogstwaarschijnlijk
betwijfelden zij de kwaliteit van het stuk
en besloten een fictieve naam op te
geven, ofwel een pseudoniem.
Terugkomende op de titel, Suiker is
Vergif. Tenminste dit beweerde Ger, als
gastspreker tijdens een door WTOS
georganiseerde trainingsleer avond, ten
stelligste. Maar ja, hoe serieus moet je
deze hypothese nemen, diezelfde avond
beweerde hij ook dat Michael Boogerd een
poepzak is! (hoe durft hij)
Laag GI-voedsel Middelsnel GI-voedsel Hoog GI-eten
(Eet hier veel van) (Eet hier veel van) (niet teveel hiervan)
Havermout- en gerstepap Muesli (zonder suiker) Tarwe ontbijtgraan
Vezelrijke ontbijtgranen Maïsmeel Witte rijst
Zwart roggebrood Ontbijtgranen Aardappelen
Tuinbonen, Witte bonen Bruine & Wilde rijst Volkoren & Bruin brood
Basmatirijst Pasta, Couscous Pitabrood
Appel, Druiven, Kiwi Licht roggebrood Wortelen, Pastinaken
Sinaasappel Citroen Bananen, Ananas Watermeloen, Pompoen
Abrikozen, Nectarines Meloen, Honing
Kersen, Peren
Muffins met zemelen
Sultanarozijnen
Rozijnen
Corsa 140 21

Maar toch is er iets mee dat suiker,
verschillende hard rijdende WTOS-sers
sjouwen niet voor niets met 5-kilozakken
maltodextrine terwijl je simpelweg
limonade in je bidon kan doen. Allereerst
een algemene introductie in de
energiebron suiker.
Suiker is de meest effectieve energiebron
voor tijdens het sporten! Voor de
verbranding is relatief weinig zuurstof
nodig in tegenstelling tot vet en bij de
verbranding komen relatief weinig
afvalstoffen vrij in tegenstelling tot
eiwitten. Suiker kun je in verschillende
vormen innemen variërend van
glucose/fructose tot complexe
koolhydraten. Uiteindelijk zullen ze allen
in de vorm van suiker in het bloed
belanden, het verschil is de snelheid
waarmee het suiker in het bloed wordt
opgenomen. Wanneer je snelle suikers tot
je neemt zullen deze snel in het bloed
worden opgenomen en stijgt je
bloedsuikerspiegel snel. Bij langzamere
koolhydraten duurt de omzetting langer
en stijgt het bloedsuiker geleidelijker en
voor langere tijd, wat positief aan de
prestatie zal bijdragen. Voor een juiste
koolhydraatkeuze kan je gebruik van de
glycogeen index (GI). De index meet de
hoeveelheid waarmee 50 gram van een
bepaalde koolhydraat je
bloedsuikerspiegel verhoogt in twee uur
na de inname, vergeleken met 50 gram
suiker, die een glycogeen index van 100
heeft. Snelverterende koolhydraten
hebben een hoge GI (>70) middelsnelle
een GI van 55-70 en trage koolhydraten
een GI van minder dan 55. Tijdens sport
is voedsel met een hoge GI aan te raden
zodat je energievoorraden gelijk worden
aangevuld. Dit betekent niet dat je puur
suiker moet gaan bunkeren, maar goede
energiebronnen die hun energie in het uur
na inname gelijkmatig afgeven, zoals
energierepen, bananen of maltodextrine.
Na of voor het sporten is voedsel aan te
raden met een lage glycogeen index,
zodat het bloedsuiker gelijkmatig wordt
aangevuld!
Dit zorgt ervoor dat de
bloedsuikerwaarden gelijkmatig stijgen en
dalen. Deze daling komt tot stand door
verbranding of aanmaak van insuline.
Wanneer het bloedsuiker niet wordt
gebruikt maakt de alvleesklier insuline
aan zodat het bloedsuiker wordt
opgeslagen in je cellen. Op deze wijze
wordt je bloedsuikerwaarde binnen
bepaalde marges gehouden. Wanneer je
suikerspiegel door veel zoet eten vaak en
drastisch stijgt, kan je alvleesklier
ontregeld raken en kan in het ergste geval
diabetes ontstaan. Hypo’s en Hypers zijn
de eerste symptomen van een ontregelde
alvleesklier. In deze context vindt Ger
suiker vergif!
Renner vult aangesproken
energievoorraad aan!
Corsa 140 22