Corsa 140 - WTOS Delft

Blessureleed
Tekst: Jos Burger
Blessureleed
Besef van waarde komt pas na het bezit.
Je denkt terug aan beklimmingen. Je
gedachten zien slechts de prachtige
omgeving, de perfect functionerende fiets,
de tegenstand. Je gedachten weren de
pijn, de ellende de wil om een einde te
maken aan de inspanning.
Je denkt terug aan duurtrainingen. Je ziet
mooi weer, lachende gezichten, een
heerlijk briesje, vrolijkheid. Regen, wind,
koude handen en andere dofheid worden
verbannen uit de gedachten.
Je denkt aan koersen. Aan het gemak
waarmee het soms ging, aan de enorme
snelheid in de bochten, aan de
enveloppen die in ontvangst genomen
mochten worden. Zelfs je hartslag stijgt
en je voelt de adrenaline stromen
wanneer je denkt aan de koersen waarin
je kansen had. Kansen op succes, in wat
voor vorm dan ook. Maar waar zijn de
pijn, het snot, de tegenslagen? Je ziet ze
niet.
Mooi is dat. Herinneringen. Mooi ook dat
ze zo mooi zijn. Dat je het goede
onthoudt, dat je ellende vergeet. Dat
betekent dat je dat wat je gedaan hebt
met plezier hebt gedaan. Dat je hebt
genoten.
En nu. Nu zit ik binnen. Achter het raam.
Wegzwijmelend bij nieuwe
trainingsaankondigingen. Denkend aan
hoe heerlijk het moet zijn om met die
steeds maar aanzwellende groep een
mooie toer te kunnen maken.
Ik pijnig mezelf. Pijnig mezelf met
toekomstbeelden. Gaat het goed komen?
Ga ik ooit nog met speels gemak die
pedalen rond draaien. Ga ik ooit eens een
wedstrijd winnen? Heb ik de afgelopen
jaren niet optimaal gepresteerd? Had ik
eerder iets aan die knie moeten laten
doen?
Die knie. Inderdaad die vervloekte knie.
Een vreemd stukje mens. Een scharnier.
Zo hard nodig voor het soepel laten
draaien van de benen op de fiets. Als het
scharnier niet werkt kan je de deur beter
dicht houden.
‘Los kraakbeen aan de knieschijf.’ Het
klonk als een logische bevestiging van de
gevoelde irritatie. ‘Weinig aan te doen.
Probeer maar gewoon te trainen,
misschien gaat het snel beter.’
En anders? ‘Tja, je zou nog een chirurg
kunnen proberen.’
Het ging niet snel beter. Teveel verplichte
rust, verveling sluipt erin. Je wordt soms
chagrijnig. Waarom? Omdat je lichaam de
inspanningen mist. Je begint langzaam te
beseffen hoe mooi de sport is, hoe zeer je
hem nodig hebt. Dat gevoel wordt alleen
maar sterker en op een gegeven moment
denk je dat wielrennen absoluut het
mooiste moet zijn wat een mens zou
kunnen doen.
Maar ja. Nu maar naar de chirurg. Hopen
dat ‘ie het weg kan halen. Maandje
herstellen. Maart en april vol in training.
Dan zou ik in mei, juni toch weer redelijk
op niveau moeten kunnen zijn. Misschien
sta ik er dan wel in de Ardeche. Of anders
in september. Het NCK? Het NSK, de
furiade-bokaal, 2006
Corsa 140 16