Corsa 140 - WTOS Delft

Na de laatste verzorgingspost en de splitsing op 45km werd het ineens rustig op
het parcours. En leuker. Met name na een km of 60, toen ik in de bosjes
gescheten had en mijn kont afgeveegd met een krentenbol. Ik kon daar de humor
wel van inzien en dus ging ik met binnenpret verder. De paden werden steeds
leger en minder platgereden, natuurbeleving kreeg weer wat meer de overhand.
Tot km80 waren er zelfs leuke singletracks, waar zowaar echt gestuurd moest
worden. Zo weinig mensen (de lange afstand was niet erg populair) kon men
natuurlijk makkelijk over een smal paadje sturen.
Na km80 moest echter weer het verbindingsstuk naar Lemelerveld worden
gereden. Wind tegen. Niet leuk. Aardig detail is nog dat ik door een verhangen
lintje een of andere nauwelijks op te komen zandmuur ben opgelopen. Ach,
wederom was de singletrack naar beneden die niet bij de route hoorde erg leuk.
Toch wel erg kapot ben ik uiteindelijk aangekomen. Daar bleek ik samen met
Sander, die een heel stuk sneller was, de enige te zijn die de lange afstand
afgelegd had. De andere 6 (Erik_N, Marcel, Job, Wim, Janne en Alex) waren
eerder omgekeerd, waarin met name het stukje langs de rivier een belangrijke rol
had gespeeld, samen met de zware ontdooide toplaag en bij een enkeling een
minder fit gevoel.
Helemaal verheugd was ik toen ik hoorde dat Marcels auto inmiddels gerepareerd
was. Bij het zoeken naar een parkeerplek was namelijk de gaskabel gebroken,
uiteraard midden op het dorpsplein bij de inschrijving en start. Ach, een licht
opeltje is natuurlijk makkelijk een stukje te duwen.
Er zijn echter ook andere belevingen
mogelijk van het veld in de winter,
waarbij beiden onlosmakelijk verbonden
zijn. Denk bijvoorbeeld aan diegenen die
ook in de winter hun competitiegevoelens
niet kunnen onderdrukken en niet kunnen
wennen aan de optiek van een
mountainbike, kleine wielen en een stuur
zonder noemenswaardige bochten. Ook zij
willen zich nergens iets van aan trekken,
vandaar dat ze met in principe minder
geschikt materiaal een zo sompig mogelijk
weiland uitzoeken om een uur rondjes te
racen. Aangezien hier echter veel minder
van zijn en je ze nauwelijks buiten het
wedstrijdparcours tegenkomt, is dit
maatschappelijk nauwelijks een probleem.
ingezet wordt, daar ook het meest
geschikt voor is, maar desalniettemin
ruimte biedt aan 700x35 bandjes.
Duidelijk bleek de ongeschiktheid van het
apparaat (de berijder treft uiteraard geen
blaam): na 10min ‘koers’ was ik 2x
gevallen en 1x verkeerd gereden. Gezien
de pijn aan mijn rechterzij en ego ben ik
toen maar afgestapt. Ik zou overigens
niet de enige op ongeschikt materiaal zijn
die dat deed. De enige persoon die uitreed
op ongeschikt materiaal won wel, maar
mocht van geluk spreken dat zijn
machine, door het parcours zichtbaar
aangetast, hem aan de finish bracht.
Het Clubkampioenschap Cross is uiteraard
een plek waar zulke mensen zich treffen,
hoewel het deelnemersveld aardig
aangevuld werd met mensen die niet
geheel aan de beschrijving voldoen. Ikzelf
was incognito aanwezig op een fiets die
99% van zijn jaarkilometrage op de weg
Corsa 140 9