Vision of LIFE - Jaargang 16 - Nr. 1

34 35
Column: Roderick de Kat Angelino
Het avontuur van pedel zijn begon allemaal vorig collegejaar bij de eindbarbeque. Ik
werd mee gevraagd door het toen nog niet hopend 19e bestuur om wat dingen te
sjouwen. Ik dacht er niet te lang over na en liep als een mak lammetje achter ze aan. Je
ziet het al aankomen, opeens staat het niet hopend 19e bestuur heel prominent voor
me en word ik als pedel gevraagd.
De rol van pedel is een grote eer en daarom
zei ik meteen dat ik de rol graag op me zou
willen nemen. Toentertijd dacht ik dat ik
alleen maar met de pedelstaf hard op de
grond hoefde te slaan en een beetje moest
schreeuwen. Na de heerlijke zomervakantie
was het mijn brein bijna ontglipt dat ik pedel
was van LIFE. Gelukkig was er het mailtje van
Lars die mij erop wees en dat ik mee mocht
naar de CoBo’s van andere verenigingen. Een
hele mooie lijst met daarop alle CoBo’s die
Delft en Leiden te bieden hadden. Dit was
een aangename verrassing, ik kon gewoon
meegaan en gratis bieren.
Dus ik gaf een lijstje door met CoBo’s waar ik
bij aanwezig kon zijn. Niet heel lang hierna
was de eerste CoBo waar ik bij kon zijn.
Sam, de Praeses van LIFE, gaf me instructies
en daar gingen we. Jammer genoeg werd
ik na drie stappen in de tent van de CoBo
hardhandig weggewerkt naar de zijkant door
de beveiliging. Dit werd gedaan vanwege de
veiligheid, de pedelstaf wordt namelijk gezien
als een gevaarlijk wapen, zeker als het in de
handen is van een student die onbeperkt bier
kan drinken. En dit overvloedige bier maakte
het ruwe wegwerken naar het randgebied van
de CoBo weer helemaal goed. Toen de CoBo
eenmaal voorbij was dacht ik dat mijn taak
voorbij was en bereidde ik me al voor op de
terugkeer naar mijn huis. Niks was minder
waar, ik mocht mee naar het diner met CDL.
Na het eten van een heerlijke pizza werd er
nog extreem hard gezopen en werden er
drankspellen gespeeld.
“Jammer genoeg werd ik na drie
stappen in de tent van de CoBo
hardhandig weggewerkt”
Maar nu genoeg over andere CoBo’s, woensdag
16 september was het eindelijk tijd voor de
CoBo van LIFE. Vol energie en adrenaline
stond ik klaar voor de andere besturen,
wetende dat de afgelopen jaren LIFE geen
enkele eigen CoBo heeft uitgespeeld.
“Opeens is er in de verte het geschreeuw
te horen van de naderende besturen.
Alles wordt even stil en daar is het
eerste bestuur”
Eerst kwamen de families, de huisgenoten
en de clubgenoten van het 19e bestuur, dat
eindelijk is geïnstalleerd. Alles verliep rustig,
mede dankzij de hulp van de fantastische prepedel
Frank Rood. Echter de rust verdween
naarmate de CoBo vorderde omdat andere
besturen naderden. Langzaam nam de OC
hun positie in en werden strategieën nog
snel doorgesproken. Opeens is er in de verte
het geschreeuw te horen van de naderende
besturen. Alles wordt even stil en daar is
het eerste bestuur. Ze stevenen recht op het
bestuur af maar de OC blokkeert hun weg.
Langzaam druipen ze af en komen ze zich
aanmelden bij de pedel. Terwijl de andere
besturen ook aankomen bij de CoBo komen
er steeds meer aanmeldingen binnen. Tussen
het gebral en gebras door ram ik zo hard als
ik kan de pedelstaf op het pedelverkeersbord
en recipieer ik zoveel mogelijk besturen. Tot
het punt dat de pedelstaf brak en mijn stem
gebroken was.
Na golven van aanvallen op de OC is het bijna
zeven uur en er was nog geen doorbraak
geweest. Toen kwam het laatste bestuur dat
werd gerecipieerd. Dit alles verliep soepel en
vervolgens werd het 19e bestuur naar binnen
geleid, terwijl de OC de andere besturen
wegstuurde. Het was gelukt, na zeven jaar
van doorbraken heeft LIFE eindelijk een
CoBo uitgespeeld. Het bestuur dolgelukkig en
(deels) stomdronken viert dit nog even na in
het hok. Maar dit was maar van korte duur
want snel dropen ze af naar huis.
“Het was gelukt, na zeven jaar van
doorbraken heeft LIFE eindelijk een
CoBo uitgespeeld”
Na me te hebben omgekleed en de pedelstaf
achter slot en grendel te hebben gelegd ging
ik weer terug naar het slachtveld waar zojuist
de CoBo zich had afgespeeld. Daar zie ik de
OC alles opruimen onder het genot van een
lekker biertje terwijl ze hun brasverhalen
deelden. Om dit alles af te sluiten werd er nog
lekker gedineerd bij Little Italy om vervolgens
lekker naar huis te gaan om na te dromen
over een geweldige dag.
Roderick de kat Angelino
Opinie