Akademia Orłów

Myślę, że to zależy od nas samych. Ja nigdy nie miałem problemów z nawiązywaniem
kontaktów. Bardzo miłe wspomnienia mam z gimnazjum, cudowne wręcz - z liceum,
do dziś przetrwała przyjaźń z kolegą z podstawówki – Arturem... To chyba norma,
że gdy ktoś otwiera się przed ludźmi, gdy zamiast smutku wnosi w ich życie radość,
odwdzięczają się tym samym – tłumaczy.
Prócz treningów kształtujących jego talent i charakter, jest jeszcze jedno wyzwanie,
do którego podszedł po „sportowemu”: chodzi o kształtowanie świadomości ludzi.
Jeździ do nich, szczególnie do dzieci i młodzieży, wraz z przyjaciółmi, aby pokazać
sport w nieco innej odsłonie i uświadomić, że niepełnosprawność nie ma nic wspólnego
z niezaradnością.
Odwiedzamy przede wszystkim szkoły z pokazami walki na szpady. Zapraszamy do
pojedynków dzieciaki. Niech zobaczą, że my, „kulawi”, jesteśmy tacy sami jak osoby
pełnosprawne i również możemy być fajni. A co, nie możemy? „Design” towarzyszący
niepełnosprawnym, czyli wózek inwalidzki, kule, protezy – to wszystko prowadzi
do błędnych skojarzeń. Wystarczy sprzątnąć te „dodatki” sprzed oczu, a stajemy się
całkiem zwyczajni, prawda? – uświadamia Zbyszek Wyganowski.
***
Jak mówi: bez zbędnej przesady – jest zadowolony z życia. Tak po prostu, normalnie.
Nie za dużo szczęśliwy i nie za mało szczęśliwy. Ma marzenia. Jedno bardzo ambitne:
zdobyć medal na paraolimpiadzie w Rio, a może też na kolejnych... Drugie, całkiem zwyczajne:
założyć rodzinę i móc spokojnie, na przyzwoitym poziomie żyć, samodzielnie
zarabiając na utrzymanie najbliższych. Samo bycie mistrzem olimpijskim w przypadku
niepełnosprawnych sportowców niestety nie wystarczy, aby zapewnić sobie spokojną
przyszłość.
Zbyszek pracuje – w tym samym klubie sportowym, w którym trenuje. Ma nadzieję, że zapracuje
na spełnienie tego zwyczajnego marzenia. Z wózkiem żyje w zgodzie. Nie śledzi
nowinek ze świata medycyny, które prawdopodobnie w niedalekiej przyszłości przybiorą
formę okrzyku zwycięstwa towarzyszącym rozwiązaniu zagadki ludzkich neuronów, gdy
wreszcie uda się je „skleić” i zmusić do współpracy po chorobowych, czy urazowych nieszczęściach.
Jego neurony dostały podwójny strzał: po „wylewie” naczyniaka jeszcze próbował chodzić
o kulach. Nie wytrzymał jednak trzon kręgu, który złamał się i ponownie uszkodził
rdzeń.
Życie na wózku nie przeszkadza mi. Nie ogranicza. Może jednak zostawię wyzwanie
leczenia młodszym ode mnie - uśmiecha się.
ROZDZIAŁ 13. Facet na medal
115