Akademia Orłów

mi dane wychowywać. Przypomniałam sobie wtedy słowa Genowefki… – zwierzała
się później Dominika.
Wbrew rokowaniom lekarzy, Jan i Dominika zostali jednak na dobre rodzicami trzeciego
dziecka, które przeżyło i zaczęło rosnąć. Trzeba było przewartościować i przeorganizować
codzienność, dostosować ją do potrzeb niepełnosprawnego chłopca, który
z powodu błędu genetycznego – strukturalnej anomalii chromosomowej – nie mówi
i jest inny.
***
Pojawienie się Iwa było tylko subtelną wprawką przed tym, co miało nastąpić później.
Gdy syn – niespodzianka miał cztery lata, u Dominiki zdiagnozowano chorobę
nowotworową. Początkowo lekarze byli dobrej myśli. Poddała się operacji oraz
chemio- i radioterapii. Powinno było wystarczyć do zwycięstwa. Nie wystarczyło.
Choroba wyprzedziła ją o krok, tworząc przerzuty.
W 2008 roku do wyścigu o życie stanął 16-letni wówczas Hubert. Zaczęło się
od chronicznego zmęczenia. Później pojawiły się wysokie gorączki. Dominika była
w tym czasie po piątej operacji. Nie wstawała jeszcze z łóżka, gdy jej najstarszy syn
poszedł na badanie krwi, po którym niemal natychmiast trafił na oddział onkologii,
gdzie postawiono diagnozę: ostra białaczka limfoblastyczna.
Pomyślałam wtedy: Panie Boże, co jeszcze? Ale może Bogu nie chodzi o happy-endy?
Tylu ludzi modli się o cuda, każdy chciałby, żeby skończyło się jak w bajce, prawda?
Idziemy do sanktuarium i nagle zdrowie, szczęście, wszystko nowe. Niektórzy podchodzą
do wiary w ten sposób, że jak się będziemy modlić, to Bóg wysłucha i będzie
wszystko cudownie. A mi się wydaje, że Bóg przede wszystkim potrzebuje ludzi,
którzy świadczą swoim życiem o tym, że On jest. Jeśli wszystko dobrze się dzieje,
ciężko jest świadczyć. W ogóle się o tym nie myśli – zastanawiała się Dominika
w rozmowie z Szymonem Hołownią. Było to niedługo przed jej odejściem.
Hubert początkowo nie zdawał sobie sprawy z powagi swojej sytuacji. Myślał, że dzień,
dwa pocierpi w szpitalu i pojedzie na zaplanowany od dawna obóz narciarski. Szybko
jednak przekonał się, że rak krwi to jednak nie jest katar.
Trochę go to oczywiście ubodło i fizycznie zwaliło z nóg, gdy zaczął być przepłukiwany
godzinami via kroplówka i przez tak zwany port, który mu założyli, aby wszystkie
płyny łatwiej i szybciej wchodziły w organizm. Potem była chemia, po chemii sterydy.
Nastolatka, którego rówieśnicy żyją pełną parą, martwi sytuacja, że musi kolejne
miesiące spędzać w szpitalu. Widać to było, gdy wychudzony i zgarbiony chodził
po ciasnym i ciemnym korytarzu, z kroplówką zawieszoną na stojaku na kółkach.
Wyglądał trochę jak święty Mikołaj z pastorałem – opowiada Jan.
ROZDZIAŁ 05. Anioł wśród Orłów
45