Akademia Orłów

Ola dostrzegła, że Jacek, stojący za plecami lekarza, przecząco kręci głową. On też zdał
egzamin z miłości. Wszystko było jasne: jedyne, co można było „z tym” zrobić, to kochać
bez względu na wszystko.
- A jeśli nie będzie mogło jeździć na rowerze? – spytała Aleksandra.
- Będziemy grać w szachy – odpowiedział.
Pamiętna wizyta u lekarza nie była ostatnią, podczas której podpowiadano przerwanie
ciąży.
Po jednej z takich rozmów obudziłam się rano, słysząc w głowie głos, który mówił:
„nie macie prawa zrobić temu dziecku krzywdy”. Pomyślałam: anioł, i nawet trochę
się zagniewałam, bo wcale nie było trzeba fatygować anioła, żeby bronił życia Gai. To,
co sugerowali lekarze nie wchodziło w rachubę. Postanowiłam, że moje dziecko będzie
szczęśliwe – mówi Ola.
***
Rączki dziewczynki, która przyszła na świat 26 grudnia 1997 roku, kończą się powyżej
łokcia. Brakuje w nich dłoni. Jedna z nóżek kończy się powyżej kolana. Brakuje stópki.
Ale przecież szczęścia nie łapie się dłońmi. Szczęście na pewno nie mieszka też w parze
skarpetek ani nawet w parze bucików na obcasach.
Gdy Gajka była malutka, przyszła mi kiedyś do głowy taka myśl: co będzie, gdy ona
pokocha kogoś, kto ją odrzuci. Ale po chwili olśniło mnie: bo to mało ludzi na świecie,
którzy mają ręce i nogi, i są, albo byli, albo będą nieszczęśliwie zakochani? Dlaczego
moja córka ma tego nie doświadczyć? – pyta mama Gai.
***
Moja mama to taka Smoczyca. Nie wahała się, gdy trzeba było użyć ognia gniewu
w mojej obronie, ale też dobrze wiedziała, jak nauczyć mnie bronić się samodzielnie.
Dzięki niej umiem radzić sobie ze swoimi emocjami i umiem też całkiem nieźle
pyskować. Pamiętam taką scenkę z dzieciństwa: byłam na wczasach nad morzem...
przypadkowo spotkana dziewczynka na mój widok woła do swojej babci: patrz, ona
nie ma rąk, ona nie ma rąk! A ja słysząc to wołam do swojej babci: patrz, patrz – ona
nie ma mózgu!
Tak właśnie smocze dzieci używają „ognia”, gdy ich ścieżki krzyżują się z niemądrymi
ludźmi.
78 Iwona Kamieńska Akademia Orłów