Akademia Orłów

która kocha życie i chce je przeżyć najlepiej i najpiękniej, jak się da. Ważne jest, aby
mieć jakiś cel i dążyć do niego, nie poddawać się. Kiedy odkryłam kolarstwo, w końcu
poczułam, że znalazłam w życiu „dopalacz”. Rok zajęły mi poszukiwania zajęcia,
które stało się celem mojego życia. Warto było – opowiada.
***
Sześć lat po wypadku dzielna, młoda kobieta zbiera medal za medalem, ścigając się
na rowerze napędzanym rękoma, czyli na handbike’u. Jest dumą polskiej kadry narodowej.
2013 rok przyniósł złoty i srebrny krążek w zawodach w Pucharze Świata
oraz dwa srebrne w mistrzostwach świata w Kanadzie. Podczas odbywających
się na przełomie sierpnia i września 2014 roku mistrzostw świata w Greenville
góralka wywalczyła dwa medale. Za te sukcesy uhonorowano ją tytułem „Najlepszego
sportowca niepełnosprawnego”. W maju 2015 roku z wyścigu po Puchar
Europy w kolarstwie ręcznym, który odbył się w Rzeszowie Renata Kałuża wróciła
z najcenniejszym trofeum.
Jej przygoda z rowerem zaczęła się od wizyty na Dolnym Śląsku u Jarka Roli – niepełnosprawnego
sportowca i konstruktora handbike’ów.
Pojechaliśmy do niego, bo chciałam sprawdzić, jak taki rower działa. Gdy wsiadłam
popłakałam się. Darek też. Widząc moją radość wiedział, że już nie odpuszczę,
że będzie trzeba kupić rower – śmieje się Renata.
***
Szczęśliwa, oczarowana uczuciem wolności, jakie daje przesiadka z wózka inwalidzkiego
na handbike’a, zaczęła znów wymykać się z domu na szlaki – wprawdzie
mniej ekstremalne niż w latach „skałkowych”, ale jednak szlaki.
Ten powrót dokonał się niecały rok po wypadku.
Z trudem przejechałam za pierwszym razem pięć kilometrów. Wróciłam do domu
zmęczona, ale zachwycona. Od tej pory jeździłam bez opamiętania, poznając
wszystkie ścieżki rowerowe i dostępne mi szlaki w okolicach Zakopanego i Czarnego
Dunajca, gdzie mieszkają moi rodzice – opowiada.
***
Wspinaczka okazała się świetnym przygotowaniem do jazdy na handike’u – dzięki
niej Renata ma silne ręce.
ROZDZIAŁ 04. „Renata” znaczy urodzona na nowo
37