Akademia Orłów

Hubert i Piotr kilka dni w tygodniu spędzają w Warszawie. Jan zostaje wówczas
z pracą, z domem, z Iwem i z psem – Babą, który cierpliwie znosi tarmoszenie
w wykonaniu Niespodzianki. Iwa trochę smuci opustoszone nieco gniazdo, ale nie ma
na to rady.
Iwowy przypadek jest tak rzadki, że trudno cokolwiek powiedzieć na temat postępów,
czy ich braku, bo brakuje punktu odniesienia. Nie ma z kim porównać. Mało jest
w świecie podobnych przypadków. Nie wiadomo więc czy to, co się udało osiągnąć,
to jest sukces, czy porażka. Zawsze myślę, że można więcej. Można znaleźć jeszcze
lepszego terapeutę, zapełnić dzień większą ilością zajęć dodatkowych. Ale przecież
Iwo, prócz terapii, musi też mieć życie, bo każdy by zwariował, spędzając czas wyłącznie
na rehabilitacji – zauważa Jan.
***
Tak pięknie żyje rodzina Orłów, do której Bóg oddelegował Anioła. A może to jest tak,
że wszyscy Woźniakowscy zostali oddelegowani, aby ludzie, którzy nie potrafią pogodzić
się z cierpieniem czy tęsknotą, mogli uczyć się od mistrzów? Nawet Iwo – choć
nie umie mówić – uczy dystansu do mało istotnych spraw, wyrozumiałości do inności,
zmiany własnych widzimisię, rezygnacji z egoizmu.
Ociec trójki dzielnych chłopaków jest – jak zapewnia – człowiekiem szczęśliwym.
Zaznał w życiu przepięknej miłości, cieszy się jej owocami, wierzy, że wszystko, co
przydarzyło się jemu, Dominice i dzieciom, ma sens. Nawet jeśli mocno bolało. Ufa,
że czeka go w życiu jeszcze wiele dobra. Ból nie odebrał mu marzeń.
Marzę, żeby dzieci były szczęśliwe, żeby miały kochające rodziny, żeby robiły w życiu
interesujące rzeczy, żeby naprawiały świat – wylicza. ●
ROZDZIAŁ 05. Anioł wśród Orłów 49