19e76e307fc082d03885cb23ea960856

Μούσες και θα ακολουθούσε τον βιοθήρα Θάνατο που τόσα χρόνια τον ακολουθούσε στενά
σε όλα τα ταξίδια του. Σε πολλά ποιήματά της η Σαπφώ μιλάει με αρνητικό τόνο και χροιά για
τον Θάνατο, εμμένοντας στην καταστροφική του δύναμη πάνω στην ομορφιά της ζωής. Ας μην
ξεχνάμε τον πόνο που βίωσε και η ίδια λίγα χρόνια πριν, κατά τον θάνατο της κόρης της, ένα
γεγονός που άλλαξε ριζικά την ψυχολογία της και τον τρόπο γραφής της. Στη συνέχεια η
Σαπφώ επιλέγει μιας καταπληκτικής ομορφιάς εικόνα, παρομοιάζοντας τον Σούτσο με κύκνο,
όπου όπως το πανέμορφο αυτό πουλί έρχεται στις όχθες του ποταμού για να αφήσει την
τελευταία του πνοή έτσι λοιπόν και ο «καλλικέλαδος» Σούτσος, επιλέγει να έρθει στη Σμύρνη
για να αποχαιρετήσει τα εγκόσμια. «Ὁ μελόφωνος ὁπόταν κύκνος μέλλη νὰ ἐκπνεύση, § >>Εἰς
τὰς ὄχθας,ὅπου μέλη γλυκερὰ ἤχησαν,φθάνει. § >>Πρὸς τοῦ Μέλητος τὰς ὄχθας τὰς μουσοφιλεῖς
νὰ ῥεύσῃ. § Κ’ ἡ ζωὴ τοῦ ποιητοῦ! §»
Παράλληλα η Σαπφώ δράττει της ευκαιρίας να εγκωμιάσει για ακόμη μια φορά την περιοχή
της Σμύρνης, αναφέροντας στον αναγνώστη ότι αποτέλεσε τον χρυσό τόπο γέννησης του
σπουδαιότερου ποιητή της Ελλάδος, του Ομήρου, χαρίζοντας στιγμές δόξας και μεγαλείου σε
όλο τον Ελληνισμό. Αναρωτιέται μάλιστα αν στο μέλλον θα βρεθεί και πάλι κάποιος ποιητής
ανάλογου επιπέδου γεννημένος στη Σμύρνη, που θα δοξάσει με το έργο του την πατρίδα του.
Σε αυτό το σημείο χρησιμοποιείται και πάλι η Σμύρνη με μητέρα, της δίνονται δηλαδή
ιδιότητες φυσικού προσώπου, μια τακτική που έχει ακολουθήσει και σε άλλα ποιήματά της η
Σαπφώ, συγκεκριμένα όταν δίνει ιδιότητες φυσικού προσώπου στην μητέρα του Χρόνου και
στον Χρόνο ιδιότητες χαριτωμένου μωρού. («Ὧ ὡραία Σμύρνη !δόξα ζηλωτὴ εἰς σὲ ὁποία, §
Πρὸς τῶν τέκνων σου τὰς τόσας ἀρετὰς ἀνακλωμένη! § Ἀοιδοῦ μας τοῦ ἀρχαίου μήτηρ ἦσο
σεβασμία. §») Τέλος, καθώς η ψυχή του Σούτσου ανεβαίνει στα ουράνια η Σαπφώ του ζητάει
να εγκωμιάσει στον Άγγελο που θα τη συνοδεύει, τη Γη που φέρει δαφνοστεφανωμένο το κορμί
του και τους ανθρώπους όλους ώστε Εκείνος να τους προσφέρει υγεία και ευδαιμονία, «Σὺ
ψυχὴ τοῦ Σούτσου ἥδη ἀναβαίνουσα τὰ ὕψη, § Ἄγγελον ἂν ὁδηγοῦντα πνεῦμα ἔνθουν ἀπαντήσῃς,
§ Ὑμνησέ τῳ τὴν γῆν,ἥτις σοῦ προώριστο νὰ κρύψῃ §».
Από λεξιλογικής πλευράς, ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τύπος «καλλικελάδου», ο οποίος είναι
γενική πτώση του επιθέτου « καλλικέλαδος < ελληνιστική κοινή καλλικέλαδος < αρχαία
ελληνική καλλι- (< καλός) + κέλαδος, 1. (λόγιο) (για πτηνά) που κελαηδάει ωραία, 2.(λόγιο)
(κατ’ επέκταση) που ηχεί ωραία, 3. (λόγιο) (μεταφορικά) (για ανθρώπους) καλλίφωνος.
20