19e76e307fc082d03885cb23ea960856

δεινά, ταλαίπωρος) β) «σιγηρῶς» (< επιθ. σιγηρός, -ά, -όν, το οποίο είναι μεταγενέστερη μορφή
του επιθ. σιγηλός) γ) «Ἀώρως» (< επιθ. άωρος -άωρη -άωρο [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :‹ στερ. α +
ώρα]. Το επίθετο χρησιμοποιείται εδώ μεταφορικά για να εκφράσει τον πολύ νέο άνθρωπο,
μικρής ηλικίας. Άλλη μεταφορική σημασία του, η οποία όμως δεν αντιστοιχεί με τα
συμφραζόμενα του ποιήματος που μελετάμε, αναφέρεται στον επιπόλαιο, στον μη επαρκώς
μελετημένο).
Η Σαπφώ χρησιμοποιεί μια απλή και κατανοητή αρχαΐζουσα καθαρεύουσα με συντακτικές
δομές της αρχαίας ελληνικής όπως για παράδειγμα η υποτακτική «ἐνθυμῆται» για να δηλώσει
το προσδοκώμενο. Τέλος, επιλέγει να κάνει χρήση του δεύτερου ενικού ρηματικού προσώπου,
προκειμένου να κάνει τον λόγο της πιο πειστικό και παράλληλα να του προσδώσει αμεσότητα.
Τέλος στο ποίημα αυτό, από μορφολογικής πλευράς, εντοπίζεται το φαινόμενο του
διασκελισμού, κατά το οποίο η ροή και το νόημα ενός στίχου συνεχίζονται στον επόμενο.
Ενδεικτικό παράδειγμα ο τρίτος στίχος που ακολουθεί: «Ὦ Χρόνε! καὶ ἡ γλῶσσά μου συγγνώμην
Σοὶ δωρεῖται Δὲν θέλει πλὴν οὐδέποτε παύσει νὰ ἐνθυμῆται Περίλυπος ὁ νοῦς μου»
«Τῇ φιλελλὴνι καρδίᾳ: Καρόλου τοῦ Λενορμάν»
(1859)
Βρισκόμαστε στο έτος 1859 και μελετάμε το ποίημα της Σαπφούς με τίτλο «Τῇ φιλελλὴνι
καρδίᾳ: Καρόλου τοῦ Λενορμάν», αφιερωμένο όπως υποδεικνύει και ο τίτλος του στον
φιλέλληνα και μεταξύ άλλων αρχαιολόγο, νομισματολόγο και αιγυπτιολόγο Σαρλ Λενορμάν.
Το ποίημα ξεκινάει με την παράθεση ενός κομματιού και συγκεκριμένα τους στίχους 91-93
από τον «Πυθιόνικο» του Πινδάρου. Το ποίημα μολονότι γραμμένο χρονολογικά την ίδια
περίοδο με το ποίημα « Ἐλεγεῖον. Εἰς τὴν Ἁγνώ τήν φιλτάτην μου Κόρην ἀποθανούσαν!» , έχει
σαν βασικό χαρακτηριστικό του τη χρήση μιας αρκετά έντονης και ίσως και δυσνόητης
αρχαΐζουσας καθαρεύουσας με τη συντακτική δομή του λόγου της να ακολουθεί σχεδόν πιστά
τους κανόνες της αρχαίας ελληνικής. Μέσα σε αυτό το ποίημα δεδομένης και της
αρχαιοπρέπειας στον τρόπο έκφρασης της ποιήτριας σε σημασιολογικό και συντακτικό
επίπεδο, συναντώνται αρκετές ομηρικές λέξεις, όπως για παράδειγμα οι εξής: α) αἰολόφωνον
β) Κλῦθί (προστακτική αορίστου β’ προσώπου του ομηρικού ρήματος κλύω = ακούω) γ) κλέος
40