19e76e307fc082d03885cb23ea960856
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
στίχους: «Καί τέλος φθάνει καί ἀπλώνει § Τήν χεῖρα πρός τά νεογνά § Ἐν ᾧ φωνάζουν ἐλεεινά<br />
§»<br />
«Τὸ ἔτος 1858-1859»<br />
(1858)<br />
Το ποίημα αυτό της Σαπφούς είναι ένας αποχαιρετιστήριος λόγος προς το έτος 1858. Η Σαπφώ<br />
περιγράφει στους αναγνώστες το σύντομα απελθών έτος 1858 να βρίσκεται στο νεκρικό του<br />
κρεβάτι, με τους ανθρώπους να έχουν συγκεντρωθεί για να το αποχαιρετίσουν. Αυτοί όμως<br />
πράττουν μια μεγάλη αμαρτία, καθώς αρχίζουν να το κρίνουν δυσμενώς για τις πράξεις και τις<br />
ενέργειές του, κατηγορώντας το ότι δεν τους προσέφερε τίποτα καλό και αισιόδοξο, παρά μόνο<br />
πόνο και ατυχία, «Τὰς πράξεις Του ἐξήταζον. Κ’ ἐκείνας τελεσθείσας § Κακίστως ἀπεδείκνυον,<br />
κ’αὐτὰς σχεδιασθείσας § Ὑφ’ ὅρους πονηρούς. § Κ’ ἐμπίκρως τὸν ἐμέμφοντο, διότι τὰς<br />
φροντίδας, § Καί τὰς ἐπιθυμίας των, καί τὰς χρυσᾶς ἐλπίδας § Δέν ἔστρεψε μὲ ἄνθη §»,<br />
αγνοώντας ωστόσο παντελώς ότι όλες αυτές οι συμφορές για τις οποίες αλόγως κατηγορούν<br />
τον Χρόνο, είναι απόρροια των δικών τους λανθασμένων πράξεων και άλογου τρόπου σκέψης.<br />
Στρέφονται λοιπόν να χαιρετήσουν τον ερχομό του Νέου Έτους, ζητώντας παράλληλα από το<br />
Θεό, να τους δώσει όλα όσα ποθούν. Σε αυτό το σημείο, η ποιήτρια μεταφέρει το λόγο στον<br />
εαυτό της, παρουσιάζοντας στον αναγνώστη τις προσωπικές τις σκέψεις επί του θέματος.<br />
Επιλέγει σε αυτό το σημείο να χρησιμοποιήσει το πρώτο ενικό ρηματικό πρόσωπο,<br />
προκειμένου να δώσει στο λόγο της πέραν από αμεσότητα, ζωντάνια, ζωηρότητα και τον<br />
απαραίτητο συγκινησιακό τόνο, κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα του αναγνώστη, ο οποίος<br />
αρχίζει να διαβάζει τις προσωπικές σκέψεις της ποιήτριας και να βιώνει τα γεγονότα μέσα από<br />
το δικό της προσωπικό φίλτρο. Συγκεκριμένα παρουσιάζεται να συνομιλεί με το Παλαιό Έτος,<br />
το οποίο της εκμυστηρεύεται ότι οι λανθασμένες και χωρίς λογική ενέργειες των ανθρώπων,<br />
τους έχουν αιχμαλωτίσει και υποδουλώσει, τους έχουν στερήσει την ελευθερία τους και τους<br />
έχουν κάνει δούλους των παθών τους. Η ψυχή τους ασθενεί, δεν αισθάνονται τα πνευματικά<br />
τους χαρίσματα ούτε μπορούν να τα επιθυμήσουν. Ως εκ τούτου πλανώνται σε σκοτεινά<br />
μονοπάτια, άβουλα όντα, δίχως την ικανότητα να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος.<br />
Παρασυρμένοι από τα πάθη τους, κατηγορούν άδικα τον Χρόνο για τις κακοτυχίες τους<br />
αγνοώντας ότι εκείνος είχε σαν μοναδικό του σκοπό να δείξει στους ίδιους τον δρόμο της<br />
32
Change language