19e76e307fc082d03885cb23ea960856

Από λεξιλογικής πλευράς στο ποίημα κυριαρχούν τα επίθετα, τα οποία είναι προσεκτικά
επιλεγμένα ώστε να ταιριάζουν στο ύφος του ποιήματος και στο σκοπό συγγραφής του. Η
συσσώρευση επιθέτων στο συγκεκριμένο έργο, είναι ένα κατάλληλο μέσο προκειμένου η
Σαπφώ να καταστήσει γνωστή στον αναγνώστη, την αγάπη και την λατρεία που έτρεφε για το
παιδί της.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επίσης από λεξιλογικής πλευράς, εμφανίζουν οι εξής τύποι: α) ἦσε (τύπος
της καθαρεύουσας) και β) ἔγεινεν (ορθογραφία που συναντάται στην Αγία Γραφή).
Στο στίχο του ποιήματος «Οἴμοι!ἕν στέναγμα φλογερόν» παρατηρεί κανείς ότι το επίθετο
τοποθετείται μετά το ουσιαστικό, κάτι το οποίο είναι δυνατό, για λόγους έμφασης ή
αποσαφήνισης ή και για λόγους διαμόρφωσης ιδιαίτερου ύφους, ιδίως αν δεν υπάρχει άρθρο ή
αν χρησιμοποιείται αόριστο άρθρο. Η γλώσσα της είναι καθαρεύουσα, με συντακτικές δομές
της αρχαίας ελληνικής (π.χ. ο τύπος της υποτακτικής «θαμβώσῃ»), ωστόσο είναι ιδιαίτερα
κατανοητή.
Τέλος, η Σαπφώ επιλέγει να χρησιμοποιήσει το πρώτο ρηματικό πρόσωπο προσδίδοντας στο
κείμενο έναν προσωπικό, εξομολογητικό τόνο, εκφράζοντας τις προσωπικές της σκέψεις ενώ
το ύφος του ποιήματος αποκτά αμεσότητα και οικειότητα. Ως εκ τούτου τα νοήματα και οι
σκέψεις της προβάλλονται εντονότερα και εναργέστερα στον αναγνώστη.
«Εἰς τὴν Σῦρον»
(28 Ἰουλίου 1860)
Το ποίημα αυτό της Σαπφούς είναι ένας ύμνος προς το νησί της Σύρου με αναφορές από την
ιστορία και συγκεκριμένα στον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε το νησί κατά την Ελληνική
Επανάσταση. Αφορμή, όπως φαίνεται, για την συγγραφή του εν λόγω έργου αποτέλεσε η
επίσκεψη της ποιήτριας στο νησί για το οποίο τόσα πολλά είχε ακούσει και γνώριζε αλλά δεν
είχε τύχει να επισκεφθεί αυτοπροσώπως «…Ἐγὼ πλήν, Σῦρος, δὲν σ’ ἐγνώρισα ποτέ Καὶ ἤδη
πρῶτον Σὲ γνωρίζω εὐτυχῶς. Κ’ἀναχωροῦσα φέρω στὴν καρδίαν μου Τὴν εὔμορφον
ἐρατεινήν εἰκόνα Σου...»
46