Contos de ida e volta Contos de ida e volta Contos de ida e volta

Contan que nunha aldea vivía un za-
pateiro moi rañicas que sempre que
morría alguén lle pedía ao sancristán
de quedar toda a noite a velar o corpo
ao pé do altar, pois segundo el non era
ben deixalo só antes de soterralo. Mais
o sancristán, desconfiando do huma-
nitarismo do zapateiro, agachouse
dunha vez debaixo do cadaleito por ver
que era o que facía o zapateiro ao pé do
cadáver. Daquela viu como o zapateiro
levaba para alí a mesa e as ferramentas
e se puña a traballar á luz das velas.
Entón o sancristán, vendo o aprovei-
tado que era o zapateiro, quíxolle dar
un escarmento e comezou a mover as
táboas que sostiñan o cadaleito. O za-
pateiro, cheo de medo, aínda tivo valor
para lle berrar ao morto:
—Ponte que do ou a r rebóloche a s
tesoi ra s!
c o n t o s d e i d a e v o l t a
O z a p a t e i r o d o s v e l o r i o s
Daquela o sancristán volveu mover as
táboas e tirou coas velas. O zapateiro,
xa case morto co medo e coa igrexa ás
escuras, botou a correr cara á porta
para saír de alí, pero tan nervioso es-
taba que non daba metido a chave no
pecho e, xa fóra de si e sen saber ben o
que dicía, berrou:
—Acudide aquí defuntos!
Ao que o sancristán, case sen poder
aguantar a gargallada, contestou imi-
tando a voz dos mortos:
—Alá imos todos xuntos!
Para o outro día, ao entrar o crego
para preparar o enterro, atopou o za-
pateiro morto ao pé da porta e coa cha-
ve fortemente collida nunha man.
3