TXORI - Euskaltzaindia

Inguruan ez uan erririk. Baserri etxerik ain
gutxi. Txori bakarrik lauren aurka. Malentxo enbarazutako
besterik etzin. Oraintxe bai zeukala i1
edo bizi jo bearra.
Igesbiderik etzeukaten zubi batera iritxi ziranean,
trenbidera igo itun laurak. Aurretik bi
eta atzetik beste bi, lau gizonen artean erdian artu
zizkiteken. Amar bat metroko saltua bazegoken
zubitik. Iñota iged egiterik etzeukatela, erdian
artuak zeuzkateken biak.
Urbildu ziranean, orduan bai, ederki ezagutu
zizkin aiek etzirala prantzesak eta Bearra beldurtzen
zuten mutur gaixtoko neska-Iapurrak zirala.
- Orra, maitea, ni beldur nuena. Ez dizut
len zuri esan, ez beldurtzeagatik. Baña oiek zure
billa datoz. Neri ez didate ezer egingo. Zu eramango
zaituzte, geiago gurasorik eta ni ikusiko
ez gaituzun lekura. Oiek arjelinoak dira, neskak
ebatsi ta saltzen dituzten oietakoak.
- Eta bakarrik oien eskuetan utzi bear al
nauzu orain?
- Sei urte oetan alkarrekin bizi gera ta ez
nauzu oraindik ezagutu. Geiegi maite zaitut, geiegi,
oien eskuetan uzteko. Pasa nere ezkerrera eta
ez nere ondotik urrundu. Atzetik ere beste bi
badatoz eta. Orain ikusiko dezu nor dan Txori.
Suzko armarik ez badakarte, denak baño geiago
naiz ni emen.
Atzera begiratu zin. Igesari ematenbazioten
ere, atzekoak ogei ta amar bat· metrora eserita
117