TXORI - Euskaltzaindia

Nagusi jauna beldurrak zijoala oartu zanean,
bera ere zerbait beldurtu uan.
- Ea arrapa tu ta Prantzi'tik botatzen nauten.
Alako espaka egin ta berriz botatzea ere,
ederra izango uke.
Txorik erneak zizkin begi-belarriak, eta
arraixku txarrak erneagoak egin zizkioken.
Illargi ederra zegoken. Itzalak ederki nabarmentzen
hun urrutira. Estrata estu bateko sarreran,
bere salbatzallea bizkarrean ukuituz, ala
esan omen zioken erdi aopean:
- Bear jauna, ez orrera sartu. Ez al dago
zuen etxera beste biderik?
- Zer esan nai didak orrekin? Baita bes te
amar ere.
- Obe genduke orduan beste bideren bat
artu, es trata itxu ortan sartu baño. Ni ez naiz
or geiegirik pio.
- Zergatik? Bear jauna izutu nai al uke?
Edo adarra jotzeko gogoa daukak?
- Ez, Bear jauna, ez. Aizerik ez dabillenean,
itzalak geldirik egoten dira, eta nik luzatu ta
moxtu egiten diran itzalak ikusten ditut, ez badet
beintzat ibai ortan nere bista galdu.
- Beldur-ikarak artua ago, Txori. Non ikusten
dituk luzatu-moxtu dabiltzan itzal estrañu
oiek? Nik ez dit ezer ikusten.
- Ez dituzu ikusten, estrata onen erteeran,
luzatu ta moxtu dabiltzan itzal oiek? Iñondik
ere, an karabineroak edo antzekoak dabiltza.
79